Όταν έρχεσαι να με πάρεις... και καταρρέω...
/Έκατσα με την γιαγιά προχτές.
Και περάσαμε πάρα πολύ καλά.
Μετά ήρθες να με πάρεις.
Και μόλις σε είδα, ήρθα αγκαλιά σου, γαντζωθηκα πάνω σου και έκλαψα.
Και η γιαγιά είπε : ''Mα τι συμβαίνει; Περάσαμε τόσο ωραία. Μαζί μου δεν έκλαψε καθόλου... ''
Η αλήθεια είναι ότι δεν έκλαψα με την γιαγιά.
Δεν απάντησες, χαμογέλασες και με έσφηξες λίγο περισσότερο.
Γιατί πια ξέρεις γιατί κλαίω όταν ξαναβρισκόμαστε...
Εσύ ασχολείσαι από την πρώτη μέρα περισσότερο μαζί μου.
Με παρηγορείς, με τρέφεις, με κοιτάς, με παίρνεις αγκαλιά περισσότερο από κάθε άλλο πρόσωπο.
Εσύ είσαι εδώ και μου δίνεις το δώρο της ασφάλειας.
Και επειδή μαζί σου νιώθω ασφάλεια όταν είσαι κοντά μου, εσένα θέλω και αναζητώ.
Και επειδή μαζί σου νιώθω περισσότερη ασφάλεια, σε εσένα να εμπιστευτώ τις δυσκολίες μου, το στρες μου, θα τολμήσω να εκφράσω τι έχω μέσα μου.
Ξέρω ότι με αγαπάς άνευ όρων, ότι εσύ θα με αντέξεις, όπως και να είμαι, όπως είμαι.
Και έτσι, μπορώ να σου εμπιστευτώ τα πιο δύσκολα μου συναισθήματα...
Όταν λοιπόν σε ξαναβρίσκω και ξαφνικά κλαίω ή φωνάζω, είναι επειδή νιώθω περισσότερη ασφάλεια μαζί σου από κάθε άλλο άτομο στην ζωή μου.
Όταν σε ρωτάνε... ακόμα...
/Με ρώτησε η Mαρία γιατί θηλάζω *ακόμα*, δεν ωφελεί σε τίποτα ισχυρίζεται.
Με ρώτησε ο Παύλος γιατί κοιμάσαι *ακόμα* στο μάρσιππο. Θα με κακομάθεις με προειδοποίησε.
Με ρώτησε η θεία Κούλα γιατί δεν σε αφήνω να κλαις στην κούνια και ταλαιπωρούμαι *ακόμα*.
Ρωτάνε αλλά δεν έχουν σκοπό να ακούσουν.
Αν με άκουγαν θα τους έλεγα ότι όταν σε βλέπω να θηλάζεις *ακόμα*, νιώθω ζέστη στην καρδιά μου.
Αν με άκουγαν θα τους έλεγα ότι όταν σε έχω στο μάρσιππο *ακόμα* και σε κοιμίζω νιώθω ότι σου δίνω την επαφή και την ασφάλεια που χρειάζεσαι.
Αν με άκουγαν θα τους έλεγα ότι δεν σε αφήνω να κλαις στην κούνια γιατί η επιστημονική κοινότητα έχει αποδείξει ότι οταν κλαις και δεν ανταποκρίνομαι, τροποποιείται αρνητικά ο εγκέφαλος σου.
Ρωτάνε αλλά δεν μπορούν να ακούσουν τις απαντήσεις μου.
Ρωτάνε αλλά δεν θέλουν να μάθουν.
Ρωτάνε γιατί κάπου μέσα τους, πονάνε, *ακόμα*.
Πονάνε και μου πετάνε στην μούρη ένα μπερδεμένο κουβάρι.
Οπότε δεν νευριάζω όπως παλιά.
Θυμάμαι πως έχω κάτι στο φούρνο, *ακόμα*.
Ή όταν έχω κι εγώ τη διάθεση, μαζεύω το κουβάρι και ξεκινάω το ξετίλιγμα.
Ρωτάω με τη σειρά μου τότε κι εγώ:
- Ανησυχείς ε;
Και μετά ακούω τι έκρυβε τελικά η ερώτηση.
Κάτι που δεν έχει να κάνει με μένα, ούτε με το παιδί μου.
Κάτι δικό τους.
Τυλιγμένο. *Ακόμα*.
Πώς ο τρόπος που μιλάμε στο παιδί μας γίνεται η εσωτερική του φωνή... (και τα 9 πιο σημαντικά λεπτά της ημέρας...)
/
Παιδί μου,
Όταν σου μιλάω γλυκά, με ευγενικό τρόπο, ξέρεις ότι αξίζεις την ευγένεια στην ζωή σου.
Αν αναγνωρίζω τα δυνατά σου σημεία, θα είσαι πιο δυνατός.
Αν σου δείχνω ότι μου αρέσει η παρέα σου, θα πας πιο εύκολα προς τους άλλους.
Αν σου επικοινωνώ την εμπιστοσύνη μου, θα μπορείς να εμπιστευτείς αργότερα.
Αν σου λέω όλα τα θετικά και όχι μόνο τι χρειάζεται να βελτιώσεις, τότε θα αισθανθείς ότι είσαι αρκετός.
Αν κάνεις κάτι λάθος και σου το εξηγώ αντί να σε χαρακτηρίσω, θα προσπαθείς καλύτερα την επόμενη φορά. Δεν θα νιώθεις ότι είσαι άχρηστος.
Αυτό που πιστεύω για σένα και ο τρόπος που σου μιλάω σε καθορίζει.
Γίνεται η εσωτερική σου φωνή.
Πιστεύω σε σένα και επειδή πιστεύω σε σένα πιστεύεις κι εσύ σε σένα.
Και αυτό που πιστεύεις για σένα θα καθορίσει ποιος θα γίνεις.
Γι’ αυτό, ειδικά:
τα 3 πρώτα λεπτά της ημέρας μόλις ξυπνήσεις,
τα 3 λεπτά μόλις γυρίσεις από το σχολείο και
τα 3 λεπτά μόλις πας για ύπνο,
Θα σου λέω ό,τι αγαπώ περισσότερο σε σένα και γιατί χαίρομαι τόσο πολύ που υπάρχεις στη ζωή μου.
9 λεπτά βαθιάς σύνδεσης και αγάπης…
Ένα γράμμα που γεννήθηκε από το απόφθευμα της Peggy Ο Mara ‘‘Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας γίνεται η εσωτερική τους φωνή.’’
Image Marion Barraud
Έχεις ακούσει για την ''matrescence''?
/
Lucy Scott
Έχεις ακούσει για την ''matrescence''?
Είναι μία λέξη που σημαίνει μητρότητα και εφηβεία μαζί (Motherhood / adolescence).
Περιγράφει την γέννηση μίας μητέρας και όλες τις αλλαγές που βιώνει σε όλα τα επίπεδα -νευροβιολογικά, συναισθηματικά-φυσιολογικά - ορμονικά - ταύτισης.
Αυτό που βιώνει μία μητέρα για πρώτη φορά είναι μία μετάβαση... σαν μία εφηβεία. Ο εγκέφαλος αλλάζει επίσης όπως στην εφηβεία...
Όταν άκουσα πρώτη φορά για την matrescence σκέφτηκα ότι κάτι τέτοιο βίωσα κι εγώ όταν γέννησα την Ελαία. Δεν είχα επιλόχειο κατάθλιψη αλλά ούτε ήμουν πάνω σε ροζ συννεφάκια. Κάτι ενδιάμεσο, μοναχικό, περίεργο, μεταβατικό... Ένιωθα άλλη...Υπάρχει τελικά μία λέξη για αυτό που βίωσα σκέφτηκα...
Η Dana Louise Raphael, ανθρωπολόγος, δημιούργησε την λέξη matrescence το 1973 και από τότε υπάρχει ένα τμήμα στο University of Columbia που ασχολείται με το θέμα.
Λένε οι έρευνες ότι κρατάει 2 χρόνια η Matrescence...
Στα ελληνικά δεν βρήκα κάποια μετάφραση (μητροφηβεία ίσως;)
Η matrescence έγινε γνωστή όταν η Ψυχολόγος Αlexandra Sacks μίλησε για αυτό στο TEDx. (2 εκατ. προβολές στο ted.com!)
Δες το βίντεο (στα αγγλικά) παρακάτω.
Υπάρχει και αυτό το άρθρο στο New York Times https://www.nytimes.com/2017/05/08/well/family/the-birth-of-a-mother.html
Δες επίσης τη ‘‘σχέση’’ μου με την Matrescence : https://www.positiveparents.gr/blog/matrescence-ti-tha-ithela-na-gnorizo
Συζήτηση από το μέλλον με τον εαυτό μου λίγο πριν γεννήσει για πρώτη φορά...
/- Γεια σου Ελένη! Ωραία η θάλασσα ε;
- Ποια είσαι; Πώς ξέρεις το όνομά μου;
- Είμαι ο εαυτός σου από το 2021.
- Ωχ, δεν πάω καλά... Έχω πάλι χαμηλή πίεση μάλλον... γιατί βγήκα μόνη μου μια βόλτα πριν γεννήσω... ωχ....
- Πολύ καλά είσαι θα έλεγα.... Ήρθα να σου πω δύο πράγματα που δεν σου είπε κανείς. Και στο τέλος θα γεννήσεις και δεν θα ξέρεις τίποτα...
- Έχω ετοιμαστεί νομίζω. Έχω κάνει μαθήματα θηλασμού, τοκετού και...
- Α, οκ, σε αφήνω τότε. Τα λέμε... γατάκι!
- Όχι, κάτσε. Πες...
- Θα γεννηθεί το μωρό και θα γεννηθείς Μαμά. Aυτό νομίζεις;
- Ναι, φαντάζομαι... γιατί;
- Θα γεννηθεί και θα ξέρεις τι να κάνεις, πως να θηλάζεις, πως να κρατάς το μωρό. Αυτό νομίζεις;
- Δεν είναι κάπως έτσι;
- Θα γεννηθεί και θα σε καθοδηγεί το μητρικό σου ένστινκτο. Αυτό νομίζεις;
- Ναι, έχω εμπιστοσύνη.
- Θα γεννηθεί και θα νιώθεις υποστήριξη από όλους γύρω σου. Αυτό νομίζεις;
- Πιστεύω ναι. Ήρθες να μου κάνεις μόνο ερωτήσεις;
- Θα γεννηθεί και να θα νιώθεις ολοκλήρωση, ευτυχία και γαλήνη, καθόλου θλίψη, στρες και απελπισία. Αυτό νομίζεις;
- Τι εννοείς πια; Δεν θα είναι όμορφα τα πράγματα;
- Πανέμορφα θα είναι, ούτε καν μπορείς να το διανοηθείς τώρα. Απλά, λίγο διαφορετικά.
- Τι εννοείς;
- Τη στιγμή που θα βγει το μωρό, δεν θα γεννηθείς αυτόματα Μαμά. Όλο αυτό είναι μία διαδρομή. Πιθανό να περάσεις μία περίοδο ας πούμε ‘’ μετάβασης’’...
- Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Άσε με να ονειρευτώ.
- Μα δεν θέλω να σου χαλάσω το όνειρο, θέλω να σε προετοιμάσω για να το ζήσεις. Θα αλλάξεις πολύ και σου τα λέω όλα αυτά για να μη φοβάσαι ούτε να νιώθεις άσχημα αν δεν νιώθεις πλήρη ευτυχία.
- Για πες...
- Δεν γεννιόμαστε Μαμά, γινόμαστε. Η κάθε Μαμά ζει το ταξίδι της μητρότητας διαφορετικά. Πολλές ζουν την πλήρη ευτυχία και αρμονία από τη πρώτη στιγμή...άλλες περνάνε από επιλόχειο κατάθλιψη. Όλα αυτά είναι φυσιολογικά.
- Τα ξέρω αυτά. Και λοιπόν;
- Υπάρχει όμως μία ενδιάμεση οδό...
- ;;;
- Και επειδή έρχομαι από το μέλλον σου θα σου πω τι θα συμβεί σε εσένα...
- Με αγνώνεις.
- Καθόλου, σε προετοιμάζω, σου είπα. Θέλεις να σε αφήσω; Σε ενοχλώ μήπως;
- Όχι, πες. Καλύτερα να γνωρίζω.
- Α μπράβο κορίτσι μου.
- Πολλές γυναίκες όταν γίνονται Μαμάδες περνάνε αυτό που ονομάζουμε πλέον : Matrescence / μητροφηβεία. Αυτή η λέξη περιγράφει την μετάβαση στην μητρότητα. Αυτή η έννοια μπορεί να σε βοηθήσει να καταλάβεις ότι όλα τα ανάμεικτα συναισθήματα που να νιώσεις το πρώτο καιρό είναι φυσιολογικά, να μην νιώσεις ενοχές. Θα ξέρεις ότι αυτό που περνάς είναι η γέννηση του εαυτού σου ως Μαμά. Μπορεί να νιώσεις ότι θα αλλάξει η ταυτότητά σου ως άνθρωπος.
- Wow, με αυτά που λες ανυπομονώ, φοβάμαι, αγχώνομαι και χαίρομαι ταυτόχρονα. Πώς γίνεται αυτό;
- Καλώς ήρθες στον κόσμο των γονέων. Είναι ο πιο δύσκολος και ο πιο όμορφος ρόλος και επάγγελμα της ζωής σου. Δεν θα είσαι ποτέ πια ακριβώς ίδια με τώρα. Ελπίζω να σε βοήθησα.
- Νομίζω, ναι. Δεν κατάλαβα τα πάντα από αυτά που μου είπες αλλά δεν θα τα ξεχάσω.
- Θα με θυμηθείς ‘’στην άλλη πλευρά’’, είμαι σίγουρη.
- Ευχαριστώ.
- Τα λέμε το 2021.
- Περίμενε... Πώς περνάς το 2021; Πώς είναι το παιδί;
- Το παιδί είναι μία γλύκα. Και εσύ, μία φοβερή μητέρα.
- (κλαίει) Με έκανες να κλαίω.
- Καλό αυτό, προετοιμάζεσαι, θα κλάψεις αρκετά τους επόμενους μήνες.
- Ωχ...
- Έτσι απλά θα γεννιόσουν Μαμά;
- Και πώς έμαθα να είμαι μία φοβερή μητέρα το 2021, δεν κάνω λάθη; Τα καταφέρνω πάντα; Δείξε μου τι να κάνω!
- Δεν έχω τίποτα να σου μάθω. Θα τα μάθεις στην πορεία. Κάνεις πολλά λάθη πάντως, συνέχεια. Για αυτό είσαι φοβερή: προχωράς, εξελίσσεσαι, παρέα πάντα με τα παιδιά σου...
- Τι; Παιδιά; Άλλο παιδί δηλαδή;
- Καλό ταξίδι. Ακόμα ένα πράγμα: μη ξεχάσεις ποτέ να σε αγαπάς σε αυτό το ταξίδι και ..... χρόνια πολλά!!!
---------------------------------------------
Μία ιστορία που διασκέδασα πολύ να γράψω σήμερα...
Χρόνια πολλά σε όλες με πολλή αγάπη!
Μάθε περισσότερα για την Matrescence εδώ : https://www.positiveparents.gr/blog/matrescence-mitrofiveia
(video) H δύναμη της ενσυναίσθησης αλλά και η σημασία να φροντίζουμε τον εαυτό μας σε 1,5 λεπτό
/Για την ενσυναίσθηση και το πως μπορούμε να ανταποκριθούμε πρακτικά δες : https://www.positiveparents.gr/blog/to-magiko-ergaleio-ensinaisthisi
Τα συναισθήματα των γονιών και τι κρύβουν (βίντεο με αγγλικούς υπότιτλους)
/Αξίζει να δεις αυτό το βίντεο για να καταλάβεις καλύτερα κάποιες αντιδράσεις σου…
Το βίντεο είναι της Catherine Dumonteil-Kremer η οποία ξεκίνησε πρώτη στην Γαλλία μαθήματα θετικής και δημιουργικής διαπαιδαγώγησης για γονείς από το 1995.
Έχει γράψει αρκετά βιβλία για γονείς και παιδιά. Μεταφρασμένο στα ελληνικά είναι το πολύ καλό βιβλίο ‘‘Μία νέα γονική εξουσία χωρίς τιμωρίες και ξύλο’’ (βρες το εδώ)
Τι συμβαίνει αλήθεια με το ξύλο
/''– Δε μου αρέσει όταν με χαστουκίζει η μητέρα μου.
– Τι αισθάνεσαι όταν σε χτυπά η μητέρα σου;
– Πονάω, κοκκινίζει το μάγουλό μου και θυμώνω.
– Και τι σκέφτεσαι;
– Σκέφτομαι ότι δε με αγαπά και πολύ.
Η μητέρα του Συλβέν, οκτώ ετών, τον έφερε σε ‘μένα διότι «δεν είναι φρόνιμος»! Δεν την ακούει, κάνει βλακείες.
– Ξέρεις γιατί σε χτυπάει η μαμά;
– Επειδή έχω κάνει κάποια βλακεία.
– Και αυτό σε κάνει να μη θέλεις να κάνεις βλακείες πια;
– Δεν κάνω βλακείες επίτηδες.
– Τι μπορείς να κάνεις για να μη σε χτυπάει;
– Πρέπει να σταματήσω να κάνω βλακείες, να προσέχω περισσότερο.
– Μπορείς να το κάνεις αυτό;
– Μα όχι, αφού δεν το κάνω επίτηδες.
Είναι σαφές! Τα χαστούκια δεν έχουν την ικανότητα να βοηθήσουν τον Συλβέν να αλλάξει τη συμπεριφορά του.
Όμως, έχουν τη δύναμη να τον κάνουν να αισθάνεται στερημένος κι ένοχος.
Όσο τα χτυπήματα δεν είναι πραγματικά βίαια- και αλίμονο, συχνά ακόμη κι όταν είναι- τα παιδιά δικαιολογούν τους γονείς τους. Βρίσκουν φυσικό να τα χτυπούν και το δικαιολογούν: εκείνα έκαναν κάτι κακό, ήταν ανυπάκουα, έκαναν κάποια ανοησία.
Αυτό είναι που τα δηλητηριάζει, περισσότερο από το σωματικό πόνο, και που κάνει βλαβερό ακόμη και το παραμικρό χτύπημα, το παιδί αισθάνεται «κακό» και πιστεύει ότι ο γονέας έχει το δικαίωμα να βλάπτει το σώμα του. Η Μονίκ Ταζρού το εκφράζει πολύ σωστά με την εξής φράση: «Το σώμα δεν αποτελεί πλέον απλώς το αντικείμενο που δέχεται τα χτυπήματα, μετατρέπεται κυρίως στο εκμαγείο των χτυπημάτων που δέχτηκε το παιδί και είναι το ίδιο το παιδί που υποφέρει μέσα του». Το εκμαγείο των χτυπημάτων που δέχτηκε το παιδί, αυτό ακριβώς.
Παρ’ όλο που τα χτυπήματα μπορεί να οδηγήσουν σε αλλαγή της συμπεριφοράς βραχυπρόθεσμα, συνήθως είναι άχρηστα. Όλοι οι γονείς το έχουν βιώσει αυτό, γεγονός που δεν τους εμποδίζει να συνεχίσουν να χτυπούν. Αυτό αποδεικνύει ότι το πραγματικό κίνητρο είναι ασυνείδητο. Ορισμένοι γονείς το αναγνωρίζουν, άλλοι όχι. (…)
«Θα λέγαμε ότι πηγαίνει γυρεύοντας για ξύλο».
ΌΧΙ, τα φαινόμενα είναι σίγουρα εναντίον του, αλλά ας το αναλύσουμε.
Όταν σας χτυπά κάποιος που πρέπει να σας προστατεύει, δημιουργείται μια γνωστική ασυμφωνία.
«Η μαμά είναι η προστάτης μου»/ «Η μαμά μου κάνει κακό»: πρόκειται για δύο ασύμβατες φράσεις. Το παιδί πρέπει είτε να αμφισβητήσει την πρώτη, είτε τη δεύτερη. Όμως, είναι ευκολότερο να πιστέψει ότι «δεν πονάω και τόσο πολύ» παρά ότι «η μαμά δε με προστατεύει πια». Εξάλλου η μαμά έχει την τάση να επιβεβαιώνει αυτή την εκδοχή: «Σε δέρνω για το καλό σου, οπότε δεν πονάς». Όλα αυτά είναι ακατανόητα.
Έτσι, για να μπορέσει το παιδί να δώσει σε όλα αυτά κάποιο νόημα, επαναλαμβάνει τη συμπεριφορά που οδήγησε σε ξύλο. Για να μειώσει τη γνωστική ασυμφωνία αναισθητοποιείται, έτσι ώστε να μην πονάει. Γι’ αυτό το ξύλο οδηγεί στο ξύλο.
Ένας γονιός χτυπά το παιδί του σπάνια, όποτε κάνει κάποια ανοησία. Χτυπά αντανακλαστικά, από συνήθεια, από άγνοια, αλλά κυρίως επειδή είναι κουρασμένος, πνιγμένος από την αίσθηση της ανικανότητάς του. Δεν ξέρει πια τι να κάνει, δεν καταφέρνει να χειριστεί τις προδιαθέσεις του, οπότε δέρνει για να αποκτήσει και πάλι εξουσία, αυτήν την εξουσία επάνω στον άλλον που προσφέρει η δυνατότητα να τον πληγώσεις και που δίνει την εντύπωση της αξίας. Το να κάνουμε κακό αποτελεί μια προσπάθεια αποκατάστασης ότι έχουμε σημασία.
ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΚΟ= ΕΧΩ ΕΞΟΥΣΙΑ= ΕΙΜΑΙ ΙΚΑΝΟΣ
«Με ελευθερώνει, μετά αισθάνομαι καλύτερα!» μου επιβεβαίωσε μια μητέρα. Τη στιγμή που χτυπάμε είμαστε πλημμυρισμένοι από μία παρόρμηση καταστροφής, ανάληψης της εξουσίας, υποδούλωσης του άλλου.
Αυτό ίσως, να μας ελευθερώνει, αλλά στην πραγματικότητα το ξύλο μας βοηθά να κρύβουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα.
Οι πιο ευερέθιστοι, πτοημένοι, κουρασμένοι και αγχωμένοι γονείς είναι αυτοί που χρησιμοποιούν συχνότερα τις σωματικές τιμωρίες: το παιδί, άρα, τιμωρείται βάσει αυτού που υποφέρουν οι γονείς του και όχι ανάλογα με τα όσα κάνει ή δεν κάνει.
Όλοι οι γονείς, ή σχεδόν όλοι, σήκωσαν κάποια στιγμή το χέρι τους στο παιδί τους. Όμως, πρέπει να πάψουμε να εθελοτυφλούμε, το ξύλο δεν αποτελεί εκπαιδευτική μέθοδο. Πρόκειται για μία βίαιη παρόρμηση που μπορούμε να μάθουμε να την ελέγχουμε.
Πώς γίνεται να είμαστε ικανοί να προσβάλλουμε, να ενοχοποιούμε, να απαξιώνουμε αυτούς που αγαπούμε περισσότερο; Ποτέ δε θα τολμούσαμε να συμπεριφερθούμε έτσι σε κάποιο συνάδελφο ή φίλο. Πώς γίνεται να είμαστε ικανοί να κάνουμε τόσο κακό στις κόρες των ματιών μας; ''
------------------------------------------------------
Tροφή για προβληματισμούς από την Ιζαμπέλ Φιλιοζά, αποσπάσματα από το απαραίτητο βιβλίο «Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς»
Με βλέπω...
/Με βλέπω.
Με βλέπω στο σπίτι, ανάμεσα σε όλα, τα παιχνίδια, τα συναισθήματα, τα ψίχουλα.
Είμαι εκεί αλλά και λίγο αλλού.
Με βλέπω να προσπαθώ να κρατάω την ηρεμία μου ενώ μου λέει η μεγάλη ότι ''εγώ φταίω για όλα''.
Με βλέπω να λέω στον εαυτό μου ότι μπορώ να δω την δυσκολία της, ότι χρειάζεται τη σταθερότητά μου τώρα... και να μη μείνω στα λόγια της.
Με βλέπω να σκύβω πάνω από ασκήσεις, κάποιες μέρες να βοηθάω στα μαθήματα και άλλες όχι τόσο γιατί ξέρω ότι δεν πειράζει αν δεν τα κάνει όλα.
Με βλέπω να αγκαλιάζω τα παιδιά και να σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι για αυτά, τόσο καιρό σπίτι...
Με βλέπω να μην αντέχω άλλο τις φωνές τους όταν τσακώνονται... αλλά και να τις καταλαβαίνω ταυτόχρονα...
Με βλέπω στο Laptop και να μη ξέρω από που να ξεκινήσω και τελικά να χάνω χρόνο...
Με βλέπω να προσπαθώ να πάρω αναπνοές ενώ από μέσα νιώθω πίεση όταν με διακόπτουν για 36η φορά.
Με βλέπω να δίνω, συνεχώς, να προσπαθώ να παίζω, να παίζω τελικά, να γελάω κιόλας.
Με βλέπω να νιώθω άσχημα που νιώθω άσχημα επειδή άλλοι νιώθουν πολύ πιο άσχημα από μένα.
Με βλέπω να κλαίω και να χαίρομαι που κλαίω γιατί βοηθάει και ας μην ''έμαθα'' να κλαίω.
Με βλέπω να σκέφτομαι την Γαλλία, τα χωριά, το σπίτι μας εκεί, βλέπω πόσο μου λείπει...
Με βλέπω που σκέφτομαι την γιαγιά μου που έφυγε πέρυσι εκεί και δεν χαιρέτισα, βλέπω πόσο πονάω...
Με βλέπω να προβληματίζομαι και να μεγαλώνω, ο χρόνος τρέχει διαφορετικά τελευταία.
Με βλέπω απ' 'έξω, με όλες τις δυσκολίες που φέρνει η κατάσταση που ζούμε τόσο καιρό...
Με βλέπω απ' έξω και έτσι μου δίνω τον χώρο που δεν έχω στο σπίτι.
Με βλέπω και με παίρνω αγκαλιά. Πραγματικά.
Με βλέπω δυνατή τελικά.
Γιατί κάνω ότι μπορώ.
Και αυτό είναι αρκετό.
--------------------------------------------------------
Ένα προσωπικό κείμενο που μοιράζομαι γιατί το να βλέπω τον εαυτό μου ''απ' έξω με έχει βοηθήσει να παίρνω απόσταση τις τελευταίες μέρες. Αν νιώθεις δύσκολα, δοκίμασέ το και αγκάλιασε τον εαυτό σου λίγο παραπάνω...
Συγκοίμηση με μωρό: οι προϋποθέσεις
/
Σύμφωνα με τις διεθνείς οδηγίες, για να είναι ασφαλής η συγκοίμηση με ένα μωρό πρέπει :
Οι γονείς να μην πίνουν αλκοόλ
να μην καπνίζουν (η Μαμά δεν πρέπει να κάπνιζε ούτε στην εγκυμοσύνη)
να μην έχουν καταναλώσει ναρκωτικές ουσίες ή κατασταλτικά φάρμακα
να μην έχει γεννηθεί το μωρό πρόωρο ή λιποβαρές
το μωρό να μη φοράει υπερβολικά ρούχα
το δωμάτιο να μην είναι υπερβολικά ζεστό (όχι πάνω από 22ο C), ούτε υπερβολικά κρύο, ώστε να χρειάζεται βαριά σκεπάσματα
το στρώμα να μην είναι μαλακό και να μην βουλιάζει
να μην υπάρχουν επικίνδυνα κενά ανάμεσα στο κρεβάτι και το στρώμα, όπου μπορεί να παγιδευτεί
να μην χρησιμοποιείται καναπές ή πολυθρόνα
το μωρό να τοποθετείται ανάσκελα
να μην υπάρχουν γύρω κουβέρτες και μαξιλάρια
να μην κοιμάται το μεγαλύτερο παιδί ή κάποιο κατοικίδιο στο κρεβάτι
να μην αφήνουν μόνο το μωρό στο κρεβάτι των γονιών
Πηγές: Unicef, La Leche League International
Kατέβασε εδώ στα αγγλικά οδηγίες για ασφαλή ύπνο με μωρό: https://www.basisonline.org.uk/wp-content/uploads/sites/6/2019/03/Safer-Sleep-for-babies-a-guide-for-parents.pdf
Mία καλή λύση επίσης είναι το co-beding δηλαδή κάτι τέτοιο:
Για τα οφέλη της συγκοίμησης: δες εδώ
Στερεότυπα φύλου: μήπως έχουν μπει στο υποσυνείδητό μας;
/Δες αυτό το βίντεο (στα αγγλικά) με ένα πείραμα για να καταλάβεις πόσο είμαστε επηρεασμένοι από τα στερεότυπα φύλου, χωρίς να το θέλουμε!
Ένα παιδικό βιβλίο για την αποδοχή
/Γεννήθηκε μισός λύκος και μισός πρόβατο... Ανήκει στην αγέλη ή στο κοπάδι; Ή μήπως σε κάτι ακόμα καλύτερο;
Όταν πρωτοδιάβασα την ιστορία μου ταίριαξε αρκετά αφού ως μισή Γαλλίδα και μισή Ελληνίδα, πάντα αισθανόμουν κάπως σαν τον Γούλφι ως παιδί. Δεν ταίριαζα εντελώς σε καμία από τις 2 χώρες... και ταυτόχρονα μου άρεσε το ''μείγμα''.
Ένα βιβλίο ταυτόχρονα αστείο και σοβαρό με πολλά μηνύματα . για την αποδοχή του εαυτού μας όπως είναι, για την διαφορετικότητα, για την οικογένεια, για την φιλία.
Ο Γούλφι τελικά δέχεται ότι το να είσαι πιστός στον εαυτό σου είναι πιο σημαντικό από το να ακολουθείς το κοπάδι (και συμφωνώ απόλυτα μαζί του!)
Τίτλος : Γούλφι
Συγγραφέας : Άλεξ Λάτιμερ
Ηλικία: 4+
Βρείτε το μεταξύ άλλων :
https://mikk.ro/Cuop
https://mikk.ro/Cuos
Παιδικά Σημειωματάρια για να δουλέψουν τα παιδιά το ''μέσα τους''
/Πώς να είσαι ευτυχισμένος / επιτυχημένος αν δεν ξέρεις τι συμβαίνει μέσα σου…
Τα σημειωματάρια των συναισθημάτων της Ιζαμπέλ Φιλιοζά βοηθάνε το παιδί από 5 ετών να δουλέψει το «μέσα του», να μαθαίνει και να σκεφτεί με πολλές δραστηριότητες και παιχνίδια για αυτά που (δυστυχώς!) δεν λέγονται στο σχολείο και όμως έχουν καθοριστική σημασία στη ζωή…
Για παράδειγμα :
Τι ακριβώς συμβαίνει στον εγκέφαλό μας όταν φοβόμαστε και γιατί η φοβία είναι ένα χρήσιμο συναίσθημα, αλλά και πώς να αντιμετωπίσει το παιδί τις φοβίες του…
Ποια είναι τα 4 θεμέλια της αυτοπεποίθησης, πώς μαθαίνουμε από τα λάθη, πώς να διαχειριστεί το παιδί την κρίση των άλλων…
Γιατί το να έχουμε φίλους δεν είναι πάντα εύκολο και ξεκινάει από το να γνωρίζουμε τον εαυτό μας… Πώς να αντιμετωπίσει το παιδί κάποιες δύσκολες καταστάσεις στο σχολείο.
Κάνοντας τις δραστηριότητες με τη μεγάλη μου κόρη, κατάλαβα ότι αυτά τα τετράδια δίνουν δύναμη στο παιδί, το κάνουν να σκεφτεί και να δουλέψει με τον εαυτό του.
Κουβαλάμε πολλές λάθος πεποιθήσεις για τα συναισθήματα και χρειαζόμαστε, γονείς και παιδιά, επιτέλους σωστή ενημέρωση για να αυτοβελτιωθούμε!
To σημειωματάριο για την Αυτoπεποίθηση
