Κι εγώ τα έπαιρνα όλα προσωπικά...

«Όταν ο γονιός δεν έχει αρκετή αυτοπεποίθηση, όταν δεν είναι σίγουρος για τη θέση του, μπορεί να αντιδρά άσχημα στις εκδηλώσεις αντίστασης του παιδιού του.

Αντί να δει την αντίσταση ως μία εκδήλωση της ταυτότητας του παιδιού, αισθάνεται ότι κατευθύνεται εναντίον του» (Ιζαμπέλ Φιλιοζά).

--------------------------------------

Εμένα μου πήρε θα έλεγα 2 χρόνια να μη το παίρνω προσωπικά όταν το παιδί ''τα σπάει όλα''...ή απλα κάνει κατι που δεν «ανέχομαι» για κάποιο λόγο. Με βοήθησε η εικόνα του παγόβουνου και του υποβρηχίου... Η ''δύσκολη συμπεριφορά'' που είναι το πάνω μέρος του παγόβουνου και που φαίνεται κρύβει μία ανεκπλήρωτη ανάγκη.... ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΟΥ. Γίνεται να αλλάξουμε νοοτροπία.., Αξίζει. Πλέον είμαι μόνο στο υποβρήχιο και έχει περισσότερη ομορφιά κάτω από την επιφάνεια!

Δες την ιστορία με το παγοθραυστικό και το υποβρήχιο για να δεις τι εννοώ εδώ!

Τι σημαίνει ''λάθος συμπεριφορά'';

2 αποφθεύματα-κλειδιά για τη ‘‘λάθος συμπεριφορά’’:

“Δεν υπάρχει σωστή ή λάθος συμπεριφορά. Η μόνη ουσιαστική επιλογή βρίσκεται μεταξύ της αγάπης και του φόβου.” G. Jampolsky

«Οι πράξεις ενός παιδιού δεν είναι καλές ή κακές, απλώς εκφράζουν συναισθήματα και φυσικές ανάγκες ή αθώα παιχνίδια. Ωστόσο o νους μας αξιολογεί αυτομάτως τις πράξεις του και αντιδρούμε όχι απέναντι στο παιδί αλλά στην προσωπική μας ερμηνεία των πράξεων του» Naomi Aldort

Περισσότερα για το θέμα εδώ: https://www.positiveparents.gr/blog/ypobryxio-i-pagotraustiko

Και τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

«- Και τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

- Εγώ. Θέλω να είμαι ο εαυτός μου. Τι άλλο;»

Γιατί μπαίνουμε στη μάχη;

Πολλές φορές, όταν το παιδί έχει μια συμπεριφορά που μας δυσκολεύει, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε.

Δεν θέλουμε να ασκήσουμε εξουσία…

Ούτε να μας « κάνει ότι θέλει », από την άλλη.

Και τελικά πέφτουμε σε αδιέξοδο.

Ενώ δεν έχουμε και οδηγίες χρήσης…

Μήπως όμως το παιχνίδι δεν παίζεται έτσι;

Μήπως το θέμα δεν είναι ποιος κερδίζει και ποιος χάνει;

Αφου δεν θελουμε έναν αδύναμο και έναν δυνατό, σωστά;

Μήπως πρέπει να μας κοιτάξουμε από διαφορετική οπτική γωνία;

Δεν υπάρχει μάχη. Δεν πρέπει να αποδείξουμε κατι σε κάποιον.

Το θέμα είναι πως ΣΥΝΔΕΟΜΑΣΤΕ, πως επικοινωνούμε.

Οχι μόνο τις όμορφες γλυκές στιγμές μιας ηλιόλουστης Κυριακής.

Αλλά και κυρίως τις δύσκολες στιγμές…

Όταν το παιδί μας «τρελαίνει» και εμείς «τρελαινουμε» το παιδί…

Τότε, και ειδικά τότε, όλο το παιχνίδι έχει να κάνει με το πως θα κερδίσει η ΣΥΝΔΕΣΗ…

Όλα ξεκινάνε και τελειώνουν εκεί μεταξύ μας.

Το ωραιότερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε σε ένα παιδί...

« Το ωραιότερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε σε ένα παιδί δεν είναι τόσο να το αγαπάμε όσο να του μαθαίνουμε να αγαπάει τον εαυτό του.»
J. Salomé.

Γιατί αν αγαπάει τον εαυτό του θα πάρει μαζί όλα τα « αυτό» που πάνε πακέτο δώρο:

Αυτοπεποίθηση
Αυτοεκτίμηση
Αυτοεικόνα

Και πολλά άλλα...

Θα πάει χαμένη;

Αυτές τις μέρες, η Σοφία παίζει χωρίς σταματημό, ζει σε ένα παράλληλο κόσμο φανταστικό.

Δεν ήθελε να διαβάσει το σκ. Κάναμε τα μισά.

Και τι έγινε;

Θα πάει χαμένη; Θα μείνει πίσω;

Παίζοντας, μαθαίνει πιο πολλά από τα φυλλάδια.

Παίζοντας, μεγαλώνει.

Της είπα μερικές φορες ότι έχει να διαβάσει, της το πρότεινα ετσι, αλλιώς, μπρούμυτα, χρωματιστά, ανάποδα.

Μπα.

Μου υπενθύμισε μάλιστα ότι το διάβασμα της είναι το παιχνίδι.

Ξέρει τι κάνει, τι χρειάζεται αυτές τις μέρες.

Βλέπει πιο μακριά από την αντιγραφή ή το φυλλάδιο.

Ας έχουμε εμπιστοσύνη στο παιδί μας.

Δεν θα πάει χαμένο αν δεν διαβάζει κάθε μέρα, όλη μέρα από τα 6.

Με τη πίεση δεν μαθαίνει ένα παιδί. Απλα εμείς έχουμε πολλές φορες πιεστεί ως παιδί με το διάβασμα και νομίζουμε ότι πρέπει να είναι έτσι τα πράγματα.

Ας δούμε τα πράγματα από λίγο πιο ψηλά και ας πουμε από μέσα μας «όλα καλά».

Γιατί ''φεύγει το χέρι'' ή φωνάζουμε όταν είμαστε εκτός εαυτού (ενώ δεν θέλουμε!)

Αυτό που θα σου πω τώρα είναι ίσως το πιο σπουδαίο εργαλείο του θετικού γονέα…

Γιατί πολλές φορές ενώ μπορεί να ξέρουμε πως να ανταποκριθούμε, την ώρα της κρίσης τα ξεχνάμε όλα…

—————————————

Ελέγχουμε τον εαυτό μας. Η χύτρα είναι καλά βιδωμένη. Ξέρουμε ότι το ξύλο και οι φωνές δεν βοηθάνε σε τίποτα. Έχουμε υποσχεθεί στον εαυτό μας ότι δεν θα χτυπήσουμε ποτέ το παιδί μας.  

Έτσι νομίζουμε…

Κάποια στιγμή όμως ‘’φεύγει το χέρι’’ μας ή φωνάζουμε δυνατά.

Πάει ο έλεγχος, η χύτρα έσκασε. Δεν ξέρουμε γιατί. Και μετά νιώθουμε τύψεις.

Και το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε γιατί έφυγε αυτό το χέρι ή γιατί φωνάξαμε. 

Γιατί αν ξέραμε, δεν θα είχε φύγει το χέρι ή δεν θα είχαμε φωνάξει έτσι.

Το χέρι δεν έφυγε μόνο του.

Για να δούμε γιατί έφυγε το χέρι ή γιατί φωνάξαμε.

Όταν είμαστε γονείς, πολλές καταστάσεις που ζούμε με τα παιδιά μας πυροδοτούν τη δική μας παιδική ηλικία. Κάτι κοινό ανάμεσα σε αυτό που ζήσαμε ως παιδί και που συμβαίνει σήμερα κάνει τη σύνδεση. Μπορεί να είναι μία μυρωδιά, μία λέξη, ένας ήχος… Στη συνέχεια ξαναβιώνουμε όλο το στρες, όλο το άγχος που είχαμε βιώσει ως παιδί (και δεν είχε ακουστεί…).

Τότε, θα έχουμε δυσανάλογες αντιδράσεις γιατί ξαναπαίζονται σκηνές που έχουμε βιώσει ως παιδί και βρίσκονται στο υποσυνείδητό μας.

Πολλές φορές, είναι λες και ζούμε ξανά την παιδική μας ηλικία με τα δικά μας παιδιά… (γι’ αυτό εξάλλου είναι τόσο δύσκολο να είσαι γονέας…)

Τι συμβαίνει μέσα μας ‘‘πρακτικά’’;

Με απλά λόγια, παίρνει τον έλεγχο η αμυγδαλή, ένα μικρό σημείο (σε σχήμα αμυγδάλου) στον ‘’πρωτόγονο’’ εγκέφαλό μας που αποθηκεύει όλες τις καταστάσεις που βιώσαμε και δεν μπορέσαμε να κλάψουμε ή/και να εκφράσουμε λεκτικά όταν είμασταν παιδί. Όλες αυτές οι καταστάσεις δεν πέρασαν στην ουσία από το φίλτρο του ιππόκαμπου για να μπουν στην συνείδηση μας και έμειναν έτσι στο υποσυνείδητο, σε αυτό που ονομάζεται ‘’τραυματική μνήμη’’.

Η αμυγδαλή θα έχει τον έλεγχο όσο δεν φέρνουμε στην συνείδησή μας τα τραυματικά γεγονότα που βιώναμε ως παιδί.

Πρακτικά τι κάνουμε;

3 Βήματα για να πάρουμε πάλι τον έλεγχο των αντιδράσεών μας

Θέλουμε να αυξήσουμε τον χώρο και τον χρόνο ανάμεσα στη συμπεριφορά του παιδιού μας (που μας πυροδοτεί) και την αντίδραση μας.

• 1/ Κοιτάμε λοιπόν απ΄έξω / από απόσταση τον εαυτό μας.

‘‘Δεν τρώει πάλι… Νιώθω πολύ στρες και θυμό τώρα που δεν τελειώνει το φαγητό του, νιώθω ότι θέλω να του φωνάξω, νιώθω ότι θα εκραγώ.’’

• 2/ Αναρωτιόμαστε : ‘‘Mήπως αυτό που βιώνω είναι μία δυσανάλογη αντίδραση;’’

Και πάμε πίσω στο χρόνο : ‘‘Πώς αντιδρούσαν οι γονείς μου όταν δεν έτρωγα; Μήπως με μάλωναν; Μήπως με ανάγκαζαν να τελειώσω πάντα το πιάτο μου; ‘‘

Πολλές φορές, οι δυσανάλογες αντιδράσεις μάς έχουν να κάνουν με το πως οι γονείς μας αντιδρούσαν μαζί μας ως παιδί.

Έχω προσθέσει και ένα δικό μου βήμα που λειτουργεί:

• 3/ Μιλάω στο εσωτερικό μου παιδί και αναγνωρίζω το συναίσθημά του που δεν είχε αναγνωριστεί τότε ως παιδί.

‘’Είναι δύσκολο για σένα ε;… Σε πιέζουν να φας ενώ δεν σου αρέσει το φαγητό. Θέλεις να κάνεις εμετό. Νιώθεις αδικία. Θυμώνεις, σε καταλαβαίνω.’’

Σιγά σιγά, παίρνουμε πάλι τον έλεγχο. Το υποσυνείδητο κομμάτι που μας ‘’κυβερνούσε’’, θα μπει στην συνείδηση μας, θα ‘‘δουλευτεί’’ και οι δυσανάλογες αντιδράσεις μας θα μειωθούν.

Για μένα, είναι από τα πιο σπουδαία εργαλεία της γονεϊκότητας. 

Είναι διασταύρωση… γιατί αν το κατανοήσεις και το χρησιμοποιήσεις, πας σε άλλη διαδρομή… & το παιδί σου / ενήλικας του αύριο μαζί…

---

Για να δεις μία εφαρμογή αυτής της τεχνικής πάνω μου δες εδώ: https://www.positiveparents.gr/blog/esoteriko-paidi

Μη μου πεις ''Σταμάτα να κλαις''

Μη μου πεις ''Σταμάτα να κλαις'' ή ‘‘Γιατί κλαις;’’

Μπορεί να σου το έλεγαν οι γονείς σου.

Τώρα όμως ξέρουμε.

Το κλάμα δεν είναι αδυναμία... είναι θεραπεία.

Όταν κλαίω, φωνάζω, χτυπιέμαι, ξαναβρίσκω την δύναμη μου.

Εκφράζομαι για να ξεπεράσω το θυμό μου, την θλίψη μου, την δυσκολία μου.

Αν δεν ξέρεις τι να μου πεις τότε... μη μιλήσεις.

Να είσαι όμως δίπλα μου, πάντα...

--------------------------------

Ένα κειμενάκι που γεννήθηκε από το ρητό της Pam Leo:

''Όταν σταματάμε το κλάμα, σταματάμε την θεραπεία.''

''H διαπαιδαγώγηση είναι πρώτα απ' όλα μία Σχέση''

Ξεκίνησε όλο αυτό σαν ένα μικρό πετραδάκι πεταμένο στη θάλασσα, μία μέρα του 2018…

Το πετραδάκι αυτό γέννησε ένα κύμα, και ένα άλλο… και ένα άλλο…

Είμαστε πια Δεκάδες χιλιάδες μπλε δυνατά πανέμορφα κύματα που παλεύουν με τα αντίθετα ρεύματα καθημερινά αλλά που προχωράνε, πάντα!

Και τελικά… αλλάζουν τα πράγματα, ένα κύμα την φορά.

Ευχαριστώ για την παρέα και τη δύναμη!

Καλή χρόνια!!

''Όταν φωνάζεις, δεν μπορώ να σε ακούσω''

Μόλις υψώνω λίγο τον τόνο της φωνής μου (και έχει συμβεί αρκετές φορές μπορώ να πω τις τελευταίες μέρες...), μου θυμίζει η Σοφία:

''- Όταν φωνάζεις, δεν μπορώ να σε ακούσω. Πες το πιο σιγά!
- Μα δεν φωνάζω, τα λέω δυνατά, απαντώ κι εγώ...
- Εεε, όταν μιλάς δυνατά δεν καταλαβαίνω.''

Και βέβαια έχει δίκιο... Θα μπορούσε μάλιστα να μου το πει πιο αναλυτικά κάπως έτσι:

Όταν μου φωνάζεις ακούγεται ένας συναγερμός στο κεφάλι μου.

Δεν ακούω τίποτα. Δεν το κάνω επίτηδες. Είναι βιολογικό, είναι θέμα επιβίωσης. Η αμυγδαλή μου ενεργοποιείται, παίρνει τον πλήρη έλεγχο.

Η αντίδραση μου είναι αντανακλαστική.

Ή θα φύγω σε άλλο χώρο.
Ή θα παλέψω και θα φωνάξω και εγώ.
Ή θα παγώσω και θα είμαι σαν παράλητο.

Και στις 3 περιπτώσεις, κάνω ότι μου λέει ο εγκέφαλος μου να κάνω για να προστατευτώ από μία απειλή και δεν μπορώ να ακούω τι λες φωνάζοντας.

Χάνεται η επικοινωνία.

-------------------------------------------
Χαίρομαι πολύ που μοιράζομαι μαζί σου τις ιδέες και τα εργαλεία της θετικής γονεϊκότητας και αν σου αρέσει (και το νιώθεις), μπορείς να μου πεις ένα γεια και να με κεράσεις έναν καφέ εδώ:
https://www.buymeacoffee.com/positiveparents
Ελένη

Το νέο βιβλίο της Φιλιοζά για την εφηβεία (επιτέλους) στα ελληνικά!

Φοβερο νέο για όλους τους γονείς που έχουν έναν έφηβο 12-18 ετών στο σπίτι!

Βγήκε στα ελληνικά το βιβλίο της Ιζαμπέλ Φιλιοζά για την εφηβεία! (ξέρετε πόσο αγαπάω την Φιλιοζά...)

Είναι γραμμένο με πρακτικό τρόπο και αρκετά σκίτσα... όπως ¨Τα δοκίμασα όλᨨ που είναι για 1-5 ετών και ¨Και δεν έχουν χαθεί όλα¨ που είναι για 6-11 ετών.

Απαραίτητο βιβλίο; ΄Δεν το συζητάμε... (το έχω εδώ και καιρό στα γαλλικά και ανυπομονούσα να εκδοθεί και στα ελληνικά!)

Βρες το π.χ. εδώ: https://mikk.ro/DC2G ή εδώ: https://mikk.ro/DC2J

''Είναι απερίσκεπτος, ρισκάρει, δεν έχει φίλους, είναι εθισμένος στα βιντεοπαιχνίδια, πίνει, καπνίζει, η κάμαρά του είναι σωστό «γιουσουρούμ». Θέλει να προκαλεί. Του λείπει το κίνητρο... Αγόρια, κορίτσια, όλα δυσκολεύονται να ελέγξουν τις συναισθηματικές αντιδράσεις τους στην εφηβεία. Και, για να πούμε την αλήθεια, κι εμείς οι γονείς χάνουμε συχνά τον έλεγχο! Θα τους κατηγορούσαμε πρόθυμα ότι το κάνουν επίτηδες για να μας σπάνε τα νεύρα. Έχουν το ταλέντο στο να μας διαλύουν... Αλλά η εφηβεία είναι περίοδος των μεγάλων διεργασιών που γίνονται μέσα στον εγκέφαλο. Η σκέψη, οι ικανότητες απομνημόνευσης, η καλλιτεχνική δημιουργία κάνουν άλματα μπροστά, ενώ άλλες ζώνες όπως της ενσυναίσθησης, της προσδοκίας, της οργάνωσης, του υπολογισμού των κινδύνων, είναι ακόμα... αχταρμάς. Ο έφηβος είναι ένα μοτέρ που γυρίζει με ιλλιγιώδη ταχύτητα, ένας υπερευαίσθητος επιταχυντής με ανύπαρκτα φρένα!

Με το "Δεν Καταλαβαινόμαστε Πια!" ανακαλύπτουμε τι γίνεται στο κεφάλι και στο σώμα των εφήβων μας και εξερευνούμε τις γονικές δυνατότητές μας για να αντιδράσουμε με ευαισθησία, αγάπη και ενσυναίσθηση.

Η Ιζαμπέλ Φιλιοζά, ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας, και η Ανούκ Ντιμπουά, εικονογράφος, είναι οι δημιουργοί των μπεστ-σέλερ "Τα Δοκίμασα Όλα!" και "Δεν Έχουν Χαθεί Όλα!"

Υπάρχει ο Άγιος Βασίλης;

Πετάγεται πριν από λίγο μία παιδική φωνή από άλλο δωμάτιο:

«- Μαμά, ποιος κάνει τα δώρα τελικά; Οι παππούδες ή οι γονείς; Γιατί εντάξει ο Άγιος Βασίλης πεθαίνει, δεν γίνεται.»

Μεγάλωσε σκέφτηκα αμέσως, τι ωραίο!

Τελείωσε το παραμύθι… λίγο πριν τα 6… … αλλά δεν φαίνεται να έπαθε σοκ ούτε να στενοχωρήθηκε ιδιαίτερα με το νέο… ούτε νιώθω ότι το παιδί έχασε την εμπιστοσύνη απέναντι μου.

Το λέω γιατί πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν είναι και τόσο ωφέλιμο να λέμε ότι υπάρχει Άγιος Βασίλης/Santa claus… υποστηρίζουν ότι λέμε «ψέματα» και ότι όταν τα παιδιά ανακαλύπτουν το ψέμα, χάνουν κάπως έστω και λίγο την εμπιστοσύνη απέναντι μας…

Εδώ δεν το βιώσαμε έτσι πάντως.

Προχτές μάλιστα μια μαμα μου έγραψε ότι η δασκάλα ανακοίνωσε στα παιδιά ότι δεν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης… αυτό μου έσφιξε λιγο την καρδιά.

Γιατί έχουμε το δικαίωμα να πιστέψουμε ή όχι στον Άγιο Βασίλη. (Όπως και στο «θέμα θρησκεία» κατά τη γνώμη μου).

Αναρωτιέμαι αν είναι ο ρόλος ενός δασκάλου να ενημερώνει τα παιδιά για το αν υπάρχει ή οχι ο Άγιος Βασίλης… δεν θα έπρεπε να είναι της οικογένειας θέμα;

Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρή, τότε στην Γαλλία, μου άρεσε όλη η ιστορία, η αναμονή για τα δώρα, το παραμύθι… άργησα μάλιστα πολύ να δεχτώ το αυτονόητο, κόντευα τα 8 αν δεν κανω λάθος όταν πια είπα οκ δεν υπάρχει.., κριμα αλλά τώρα θα είμαι στο «μυστικό».

Η μαγεία με κέρδισε για 8 Χριστούγεννα και δεν σκέφτηκα ποτέ οτι η οικογένεια μου με παραπλάνησε στην ουσία… το αντίθετο…

Καταλαβαίνω και την άλλη πλευρά… όταν εμείς ως γονείς δεν βιώσαμε έτσι την ιστορία και νιώσαμε κάπως προδοσία και στενοχώρια. Είναι δικαίωμα μας τοτε να μην πουμε το παραμύθι αυτό.., εξάλλου μπορουμε να πουμε άλλα, έτσι δεν είναι;

….η ζωή ειναι ένα βιωματικό παραμύθι…

Στη φωτο βλέπουμε τον Άγιο Βασίλη που μόλις έφαγε πόρτα (αλλά θα τον αγαπάμε για πάντα).

Τι κάνουμε όταν το παιδί θυμώνει και νιώθουμε ότι θα τα κάνουμε σαλάτα από τα δικά μας νεύρα;

Είναι 19:00, Δευτέρα, είχαμε μία δύσκολη μέρα.

Kαι ξαφνικά μας πέφτει στο κεφάλι σαν τούβλο.  

Τι;

Ο θυμός του παιδιού μας.  

ΜΠΑΜ.

Είπαμε... είχαμε μία δύσκολη μέρα...

...και δεν είμαστε όλες τις μέρες το ίδιο… σωστά;

...και δεν μπορούμε να αντιδράσουμε πάντα θετικά και ‘’σωστά’’ με το παιδί μας.

Υπάρχει η θεωρία, το ιδανικό... και υπάρχει, η πράξη, το γήπεδο, η καθημερινότητα...

(Λέγεται και ΖΩΗ.)

Το παιδί μας θυμώνει λοιπόν εκείνο το βράδυ που είμαστε κομμάτια και δεν μπορούμε να αντιδράσουμε θετικά, όπως δηλαδή ‘’πρέπει’’ σε τέτοιες περιπτώσεις.

Δεν μπορούμε γιατί πολύ απλά εκείνη την ώρα αισθανόμαστε ότι θα χάσουμε τη μπάλα, τον έλεγχο, το μυαλό μας.

Το παιδί δικαιολογημένα θυμώνει, ουρλιάζει, χτυπιέται και...

Δεν μπορούμε εκείνη την ώρα να κατέβουμε στο ύψος του...

Δεν μπορούμε να το πάρουμε αγκαλιά για να πέσει σιγά σιγά η ένταση...

Δεν μπορούμε να βάλουμε λόγια στα συναισθήματά του για να βάλει το παιδί τάξη στο μέσα του...

Δεν μπορούμε να το ακούσουμε με ενσυναίσθηση για να αναπτύσσει  το παιδί την συναισθηματική του νοημοσύνη.

Δεν μπορούμε να συνδεθούμε.

Δεν είναι ότι δεν θέλουμε.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

Συμβαίνει. Και έχει συμβεί σε όλους, πολλές φορές και ας μη το λέμε.

Γι’ αυτό… το ξαναλέω : Υπάρχει η θεωρία, και υπάρχει η ζωή.

Η ζωή, η πράξη κάθε μέρα δοκιμάζει τις θεωρίες μας. Μας αποδοκιμάζει για να προχωρήσουμε.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι κάνουμε ‘’απλώς’’ ότι μπορούμε κάθε μέρα με τα παιδιά μας.

Πάμε πάλι όμως στο καυτό σκηνικό γιατί αυτό μας καίει τώρα, στην ερώτηση του ενός εκατομμυρίου.

Τι κάνουμε όταν το παιδί θυμώνει και είμαστε σαν μία μπαταρία έτοιμη να εκραγεί και δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τίποτα από τι έχουμε διαβάσει/μάθει/ακούσει/καταπιεί περί θετικής διαπαιδαγώγησης ;

ΤΙΠΟΤΑ.

Δεν κάνουμε τίποτα.

Μπορούμε να είμαστε και σε απόσταση (βεβαίως, προσέχουμε ταυτόχρονα να μη χτυπήσει το παιδί).

Για πόσο καιρό μπορούμε να είμαστε σε απόσταση; Για όσο χρόνο χρειαστεί για να πέσει η δική μας ένταση.

Θα πάμε πάλι πιο κοντά στο παιδί μόνο όταν θα νιώσουμε ότι μπορούμε να το βοηθήσουμε.

Γιατί όταν είμαστε και εμείς θυμωμένοι, υπάρχει περίπτωση να είμαστε και βίαιοι με κάποιο τρόπο. Όχι απαραίτητα σωματικά βίαιοι, μπορεί και λεκτικά, ψυχολογικά.

Αυτό που σου γράφω τώρα το διάβασα πρώτη φορά από την Heloise Junier, Γαλλίδα ψυχολόγος και συγγραφέας πολλών βιβλίων θετικής διαπαιδαγώγησης για γονείς.

Και είπα να το μοιραστώ γιατί προχτές μία Μαμά μου έκανε την ερώτηση: ‘‘Μα αν δεν μπορούμε την ώρα που το παιδί παθαίνει κρίση να το βοηθήσουμε γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε μέσα στην ένταση, πιεσμένοι και κουρασμένοι, τι πρέπει να κάνουμε;’’

Πολλές φορές, κι εγώ αυτό κάνω… ΤΙΠΟΤΑ. Παίρνω απόσταση μάλιστα γιατί νιώθω τόση ένταση μέσα μου, που φοβάμαι την αντίδρασή μου. Και δεν θέλω να νιώσω ενοχές μετά...

Η Heloise Junier με έβαλε να καταλάβω ότι αυτό το ΤΙΠΟΤΑ είναι είναι αυτό που πρέπει να κάνω κάτω από τις συνθήκες που βιώνω.

Κατά κάποιο τρόπο προστατεύω το παιδί μου εκείνη την ώρα… Από τα δικά μου νεύρα.

Γενικά, μήπως πρέπει να είμαστε λίγο πιο επιεικής με τον γονικό μας εαυτό;

Δεν είμαστε ιδανικοί γονείς.

Είμαστε πραγματικοί, αληθινοί, ζωντανοί.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Και επειδή είμαστε Άνθρωποι με Α κεφαλαίο, όταν αν κάνουμε λάθη, μετανιώνουμε την αντίδρασή μας, τα κάνουμε όλα πατάτα, σαλάτα, φριτάτα...

Πάμε να βρούμε το παιδί μας, του μιλάμε ήρεμα, συνδεόμαστε μαζί του με ένα παιχνίδι για παράδειγμα… και ζητάμε συγνώμη.

Aύριο θα είναι μία καλύτερη μέρα!

---

Σε λίγες ημέρες ξεκινάνε νέες ενδυναμωτικές ομάδες γονέων! Η κάθε ομάδα αποτελείται από 8-10 γονείς και συναντιόμαστε 6+1 φορές είτε πρωί είτε απόγευμα. Έχουν μείνει λίγες θέσεις & θα χαρώ πολύ να σου πω περισσότερα και να μιλήσουμε στο τηλέφωνο αν νιώθεις ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να συμμετάσχεις ή/και αν έχεις ερωτήσεις!

Αν είσαι έτοιμος/η να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου ως γονέας σε ένα ασφαλές χώρο εμπιστοσύνης και φροντίδας… & να μάθεις βήμα βήμα νέες αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…) τότε ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ τώρα εδώ & συμπλήρωσε την φόρμα επικοινωνίας που θα βρεις κάτω κάτω😄

Όταν πεινάει η Σοφία...

Το πρώτο μας «εστιατόριο» ΜΕΣΑ με παρέα μετά από 18 μήνες.

Μια τρύπα, ένα γαλλικό κρυμμένο ταβερνάκι ανάμεσα σε λιβάδια και αγελάδες στην πανέμορφη Auvergne.

Όλα χαμένα στο πουθενά και όλα εδω ταυτόχρονα.

Ζεστή ατμόσφαιρα, γλυκιά παρέα. Τα έχεις όλα.

Και… η Σοφία…

… να φωνάζει ξαφνικά με το που μπαίνουμε γιατί ο αγαπημένος θείος της έκατσε δίπλα στην αδελφή της παλι… ( το ίδιο συνέβη την παραμονή…)

Μέσα στο γαλλικό ήρεμο ξύλινο ταβερνάκι, φωνές.

Και;

Και όλοι να με κοιτάνε.

Για να δούμε τι θα κανείς τώρα… Τι θα πεις. Τι στρατηγική θα αναπτύξεις.

Σχεδόν χαμογελάω.

Συμβαίνει κατι φοβερό;

Τι θα κάνω;

Θα περιμένω.

Θα βγω έξω από το μαγαζί. Θα καταλάβω ότι το Σοφουλινι μου δεν είναι ούτε 6 και κάτι έχει και έχει τρελαθεί ξαφνικά. Μικρό είναι ακόμα τελικά και ας έχει τόσο πολύ μεγαλώσει τελευταία.

Τι θα κάνω.

Θα μείνω cool γιατί δεν μπορεί, θα περάσει και αυτό.

Τι θα κάνω.

Θα την πάρω αγκαλιά, θα κοιτάξω γύρω τα βουνά. Θα πάρω μια ανάσα. Τι ωραίο μέρος.

Θα περιμένω.

Θα κάνω αυτό που δεν θα έπρεπε να είναι ακατόρθωτο.

Θα περιμένω, ναι, 5 λεπτά. Θα ακούσω την αδικία της που δεν έκατσε δίπλα στο θείο.

Αλλά… δεν είναι μόνο αυτο…

Κάτι άλλο έχει… και πρέπει να ανακαλύψουμε παρέα τι είναι αυτό το κάτι.

Κάποια στιγμή.

Ηρεμεί. Μπαίνουμε στο μαγαζί.

Έρχεται το φαγητό.

Μεταμορφώνεται μπροστά μας.

Ηρεμεί το πρόσωπο της, δεν περιγράφεται.

Κοιταζόμαστε με τον Μπαμπά.

Μια μπουκιά φαΐ ήταν αυτό το κάτι. Πείναγε πολύ.

Μη νομίζουμε ότι τα πιο μεγάλα παιδιά μπορούν εύκολα να διαχειριστούν την πείνα.

Ατελές δηλαδή μοναδικό

Κανένα φύλλο δεν είναι τέλειο.

Το κάθε φύλλο όμως είναι μοναδικό...

...και είναι τελικά ακριβώς στη θέση του.

Το ξέρουμε γιατί θα έλλειπε αν δεν ήταν εκεί...

Ένα από αυτά τα φύλλα είναι το παιδί μας.

Ατελές, μοναδικό: ομορφαίνει το σύνολο.

Όχι στα καλούπια, στις ταμπέλες και στα κουτάκια λοιπόν.

Ναι στην μοναδικότητα και στη διαφορετικότητα που ομορφαίνει και βελτιώνει το σύνολο.

Ναι στις πινελιές, στην τρέλα, στη ζωντάνια.

Ας μη ψάχνουμε το νορμαλ, το ίσιο και το σωστό συνέχεια για το παιδί μας...

...γιατί αν θελουμε το παιδί μας να προσφέρει και ξεχωρίσει...

κρίμα θα ήταν να πνιγεί στο σύνολο...

Όταν γυρνάνε από το σχολείο μέσα στην ένταση....

Όταν γυρνάνε από το σχολείο, ειδικά τις πρώτες μέρες, και είναι μέσα στην ένταση, φωνάζουν και χτυπιούνται, 3 πράγματα θέλουν άμεσα από εμάς νομίζω.

Αποδοχή.

Αγκαλιά.

Επανασύνδεση.

Αποδοχή, αγκαλιά και επανασύνδεση γιατί δεν ουρλιάζουν ούτε χτυπιούνται για να μας τρελάνουν, δυσκολεύονται πραγματικά.

Αποδοχή, Αγκαλιά και επανασύνδεση γιατί έχουν πιεστεί στο σχολείο κάποιες στιγμές μέσα στην ημέρα και όταν μας βρίσκουν θελουμε να ξέρουν ότι μπορούν να μας εμπιστευτούν και τα δύσκολα τους συναισθήματα, να κλάψουν, να εκτονωθούν.

Αποδοχή, αγκαλια και Επανασύνδεση γιατί όταν είναι μικρά, τους λείπουμε τόσες ώρες και είναι απόλυτα φυσιολογικό και υγιής αυτό.

Δεν είναι πάντα εύκολο να μείνεις σταθερός-η και ήρεμος οταν το παιδι γυρνάει στο σπίτι και είναι μέσα στην ένταση.

Για μένα ήταν μάλιστα σχεδόν πάντα (πολύ) δύσκολο για χρόνια με την Σοφία…

Αν έχουμε στο μυαλό μας ότι τέτοιες στιγμές έντασης ειναι απόλυτα φυσιολογικές, τοτε ηδη έχουμε κάνει τη μισή διαδρομή προς το παιδί μας.

Την άλλη μισή διαδρομή, θα τη κανουμε μετά έτσι κι αλλιώς επειδή αγαπάμε το παιδί μας ότι και αν γίνει….

Τι μας λένε πριν γεννήσουμε και τι θα θέλαμε να μας είχαν πει...

''Κοιμήσου τώρα όσο μπορείς γιατί μετά...''

''Πιες ένα ζεστό καφέ τώρα... γιατί μετά...''

''Τι; Παραπονιέσαι τώρα που κουράζεσαι με την κοιλιά; Μη μιλάς καθόλου... γιατί μετά...''

Αυτές ήταν οι προτάσεις που με ''προειδοποιούσαν'' για το ''μετά΄΄.

Μετά. Με το μωρό δηλαδή.

Με προετοίμασαν αυτές οι προτάσεις; Ή με θόλωσαν τελικά; Μπορεί και να με φόβιζαν λόγω του αόρατου που κουβάλαγαν.

Θα προτιμούσα κάποιες αλήθειες και λίγη ποίηση νομίζω αντί για μεταμφιεσμένες απειλές ή ακατάλληλες ειρωνείες...

Θα ήθελα να μου είχαν πει:

Θα είναι πάρα πολύ δύσκολο. Πιο δύσκολο από τι περιμένεις τώρα.

Θα χορέψουν όλα τα συναισθήματα μέσα σου. Κάποιες στιγμές θα νιώσεις απελπισία και απέραντη χαρά ταυτόχρονα. Θα είναι οκ.

Θα κλάψεις, πολύ... λιγότερο... το βράδυ, το πρωί, με λόγο, χωρίς λόγο. Είναι οκ.

Κάποιες στιγμές, θα νιώσεις μόνη... πολύ... λιγότερο, είναι οκ.

Θα χρειαστείς βοήθεια το πρώτο καιρό, έχεις σκεφτεί πώς θα μπορούσαν κάποιοι να σε βοηθήσουν;

Είμαι εδώ εγώ και θα έρθω κάθε Τετάρτη που σχολάω νωρίς, 4 με 7 με ένα ταψί φαγητό.

Κάποιες μέρες θα νιώσεις όμορφα με τον εαυτό σου, κάποιες δεν θα το αναγνωρίσεις.

Είναι επειδή θα αλλάξεις, δεν μπορώ να σου πω πως θα νιώσεις ακριβώς, μπορώ να σου πω ότι ο εγκέφαλος σου θα τροποποιηθεί σίγουρα με την μητρότητα.

Θα ζήσεις μία μοναδική εμπειρία. Θα ανακαλύψεις ένα άλλο εαυτό και θα γράψεις τη δική σου μητροφηβεία.

Δεν μπορώ να σε προετοιμάσω για πολλά, φρόντιζε τον εαυτό σου, μάθε να ζητάς βοήθεια, τη δικαιούσαι.

Είμαι εδώ. Πάρε με τηλέφωνο. Όταν θα πετάς με το μωρό αγκαλιά αλλά και όταν θα κλαις και θα κλαίει και δεν θα ξέρεις τι να κάνεις.

Θα γίνεις Μαμά, όλα είναι μέσα στο παιχνίδι.

Είσαι πανέμορφη. Είσαι δυνατή.

Είμαι εδώ, σου το είπα αυτό;

Θα γίνεις Μαμά, είναι τρέλα! Δεν περιγράφεται.

Κλείσε τα μάτια σου, ζήσε τη κάθε στιγμή, τις δύσκολες και τις όμορφες γιατί καμία δεν θα ξανάρθει.

Καλό ταξίδι...

-------------------------------

Κάτι τέτοια ήθελα να μου είχαν πει όταν περίμενα το πρώτο μου παιδί.

Εσάς τι σας λέγανε οι γύρω σας και τι θα θέλατε να σας είχαν πει;

Πρέπει να κοιτάξω μέσα μου...

Πολλές φορές δεν με καταλαβαίνω. Ενώ έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα φωνάξω, φωνάζω τελικά. Εκείνη την ώρα είναι λες και δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου.

Προχτές, δεν ήθελες να πας για μπάνιο, σου το είχα πει 5 φορές και σου φώναξα ‘’ γιατί μου το κάνεις αυτό;’’.

Και με κοίταξες με μεγάλα μάτια.

Μάτια με απορία, λίγο φοβισμένα.

Μάτια που ρώταγαν : ‘’Μα τι σου συμβαίνει;’’

Κατάλαβες ότι η ερώτηση μου ‘’Γιατί μου το κάνεις αυτό;’’ δεν έχει σχέση με σένα.

Μου έδωσες έναν καθρέφτη.

Εκείνη τη στιγμή απόρησα. Κοίταξα τον καθρέφτη και είδα τον εαυτό μου.

Τότε κατάλαβα.

Πρέπει να ψάξω μέσα μου. Πρέπει να μεγαλώσω μαζί σου...

Πρέπει να συνειδητοποιήσω τι μου συμβαίνει...

Πρέπει να δουλέψω τη δίκη μου παιδική ιστορία…

Πρέπει να μάθω να επικοινωνώ καλύτερα...

Να ρωτάω τον εαυτό μου : γιατί ανταποκρίθηκες έτσι τώρα; Τι σου συμβαίνει;

Και όχι να ρωτάω εσένα έμμεσα τι μου συμβαίνει εμένα...

Αν δεν θέλεις να πας για μπάνιο δεν το κάνεις για να με προκαλείς.

Εγώ όμως προκαλώ εμένα για να μην τα παίρνω όλα προσωπικά...

--------------------------------------------

Μία ιστορία που γεννήθηκε από το ρητό: ''H γονεϊκότητα είναι δύσκολη γιατί το παιδί σου, σου καθρεφτίζει αυτά που δεν έχεις ακόμα λύσει μέσα σου''.

Το αγαπώ αυτό το ρητό. Μας παίρνει από το χέρι και μας προχωράει ένα βήμα μπροστά. Αρκεί να πάρουμε τον καθρέφτη στα χέρια μας βέβαια...και αρκεί να κοιτάξουμε μέσα.

Δίνω πολλές αγκαλιές στην Μαμά της ιστορίας...

Είμαι ''ξένη''

«Από πού είσαι;»

Η νούμερο 1 ερώτηση που μου κάνανε 5000+ φορές ως παιδί στην Ελλάδα στις καλοκαιρινές διακοπές.

- «Η Μαμά μου είναι Γαλλίδα, ο Μπαμπάς μου είναι Έλληνας αλλά μένω Βρυξέλλες.»

- «Είμαι ξένη» έπρεπε να απαντήσω. Γιατί η ταμπέλα είχε κολλήσει. Μόλις άνοιγα το στόμα μου με την προφορά όλοι καταλάβαιναν. Κι εγώ ένιωθα διαφορετική, λιγότερο αποδεκτή κάπως.

Όταν ήμουν τυχερή τελείωνε εκεί η συζήτηση. Στη χειρότερη με ρώταγαν αν οι Βρυξέλλες ήταν στην Γαλλία και απάνταγα τότε με σοκ αλλά ευγενικά ότι είναι στο Βέλγιο και ότι βρέχει παραπάνω εκεί, περίπου 300 μέρες το χρόνο. Και αυτό ήταν. Μια γεωγραφική μετεωρολογική πιρουέτα τελικά.

9/10 όμως έπεφτε καπάκι η δεύτερη ερώτηση:

«Πού είναι πιο ωραία; Στην Γαλλία ή στην Ελλάδα;»

Η νούμερο 2 ερώτηση που μου κάνανε 5000+ ως παιδί.

Και εγώ απανταγα τότε : “είναι απλά διαφορετικά και η κάθε χώρα έχει τα συν και τα πλην της”.

Ετσι κι αλλιως εγώ εμένα στις Βρυξέλλες (Βελγίου).

Δεν άρεσε ποτέ η απάντηση μου, δεν κόλλαγε, δεν βόλευε.

Ξανά:

«Δηλαδή? Πού σου αρέσει περισσότερο?»

Θέλανε ματς και νικητής. Ελλάδα ή Γαλλία. Φέτα ή camembert. Ζέστη ή κρύο; Αθήνα ή Παρίσι. Κόκκινο κρασί ή ούζο. Πύργος του Άιφελ ή Επίδαυρος.

Δεν μπορούσα να διαλέξω, ήμουν η ίδια και τα δυο. Ένα περίεργο μείγμα ίσως.

- Δεν ξέρω. Μου αρέσουν και οι δυο χώρες.

(Απογοήτευση από την άλλη πλευρά που ήθελε είτε την Ελλάδα πρωταθλήτρια ή αντίθετα κακές κουβέντες για την Ελλάδα για αγνώστους ψυχολογικούς λόγους για ένα παιδί).

Ως έφηβη, με την αδελφή μου ήμασταν οι «ξένες» του χωριού και τελικά κάναμε παρέα με παιδιά από επίσης άλλες χώρες. Είπαμε να βελτιώσαμε τα ελληνικά μας επιτέλους, διαβάζαμε cosmopolitan και ψάχναμε τις λέξεις στο Ελληνογαλλικό λεξικό… «Συναίσθημα» «Ερωτας», «Πάθος». Τα βιβλία του υπουργείου που μας έκανε η κυρία Μήνα στα ιδιαίτερα μαθήματα ελληνικών κάθε Τρίτη απόγευμα δεν είχαν τέτοιες λέξεις. Είχαμε χάσει πολλά. Μπας και ελληνικοποιηθούμε. Μπας και δεν μας προδίδει η προφορά πια. Θυμάσαι Clio?

Ως ενήλικας, όταν αποφάσισα να έρθω να μείνω στην Ελλάδα στα 24 μου, δήλωσα τη γέννηση μου στο ληξιαρχείο και απόκτησα ελληνική ταυτότητα. Εννοείται ότι δεν άλλαξε τιποτα. Με την προφορά μου και όλη η «ξενότητα» μου κάνανε τις ίδιες ερωτήσεις, κάθε μέρα, στο ταξί από το αεροδρόμιο, στο σουπερμάρκετ, στο μέτρο, στο ασανσέρ, στο κομμωτήριο, στη δουλειά.

Και…

Επεφτε πια βεβαίως και μια τρίτη ερώτηση σχεδόν θυμωμένη πολλές φορές : « γιατί έφυγες; Ήσουν Παρισάρα και έφυγες; Τι κανείς εδώ;».

2008 τότε, ενοχλούσα τελικά. Με μάλωναν. Το Παρίσι πάντως παιδιά δεν είναι για μένα, φταίω δηλαδή; Δεν είναι politically correct να θέλεις με την θέληση σου να έρθεις Ελλάδα σκεφτόμουν μέσα μου. Οκ.

Τότε απάνταγα ανάλογα με παιχνιδιάρικο τρόπο ή απότομα ανάλογα με την διάθεση μου. Αόρατες απαντήσεις ή κάθετες ή με χιούμορ. Κάποιες φορές, άκουγα τον πόνο του άλλου, που θα ήθελε μια άλλη Ελλάδα, πιο έτσι, πιο αλλιώς.

Δεν ήξερα την απάντηση. Δεν ήθελα την απάντηση. Δεν έχω απάντηση.

Δεν υπάρχει καν η ερώτηση «πού ειναι πιο ωραία» ούτε «από πού είσαι;».

Και τα δικά μου παιδιά τώρα είναι μείγμα… και θέλω να βλέπουν κάθε μέρα ότι δεν υπάρχει πιο ωραία κάπου, ότι είναι παντού ωραία αν είναι ωραία το μέσα σου και η παρέα σου.

Δεν είναι ούτε καλύτερο, ούτε χειρότερο άλλου, είναι διαφορετικό, υπάρχουν πολλά πρόσωπα και οπτικές στη γη.

Το «ξένο» είναι μια κοινωνική ψευδαίσθηση.

Προτιμώ το camembert πάντως.

————————————————-

Μια μικρή καλοκαιρινή προσωπική ιστορία για ολα τα παιδιά που νιώθουν ξένα καπου για οποιοδήποτε λόγο, είτε λόγω εθνικότητας, είτε λόγω εμφάνισης, είτε είτε είτε. Δεν υπάρχει ξένο.

Οποίος βλεπει ξένος είναι επειδή δεν έχει επικοινωνήσει ακόμα με κανέναν. Αν δυο άνθρωποι επικοινωνούν αλήθεια, δεν υπάρχουν χώρες, εθνικότητες, θρησκείες πια. Υπάρχει ανθρωπιά.