Μαμά, πάω μέχρι εκείνους τους βράχους κι έρχομαι, εντάξει;
/
« Μαμά πάω μέχρι εκείνους τους βράχους κι έρχομαι, εντάξει;»
«Αααα… Εεεε… Τόσο μακριά;»
[Από μέσα]
- Κάτσε, το «τόσο μακριά;» δεν είναι απάντηση… είναι ερώτηση.
- Και τι να της πω τώρα;
- Μμμ… μου αγχώνεσαι, ε;
- Όχι… βασικά… λίγο.
- Κι από την άλλη το παιδί χρειάζεται εμπιστοσύνη, ειδικά τώρα που γίνεται έφηβη…
- Ξέρω… αλλά…
- Αλλά… μήπως να διαχειριζόσουν το δικό σου άγχος, γλυκιά μου; Για να αφήνεις το παιδί σου να κάνει τα δικά του βήματα; Γιατί αλλιώς το πνίγεις εσύ το παιδί… και όχι η θάλασσα… λέω τώρα…
- Άντε πάλι, μου τα πετάς στα μούτρα όλα.
- Πρέπει να απαντήσεις στο παιδί τώρα, σε κοιτάει.
- Τι να πω;
- Πες ένα απλό «εντάξει!».
- Πας καλά; Κι αν…
- Αχ, πάλι αυτά τα «κι αν»… παρατηρείς ότι αυξάνονται όσο μεγαλώνεις;
- Ωραία, για πες εσύ που είσαι νέα…
- Αφού το παιδί ξέρει κολύμπι και νιώθει ότι μπορεί… Σου θυμίζω ότι στην ηλικία της, πήγαινες κι εσύ στους βράχους. Με θάρρος και ενθουσιασμό. Και κάθε φορά πιο μακριά. Δεν φοβόσουν τίποτα. Και έκανες τρελές βουτιές…
- Ναι, έχεις δίκιο…. Θυμάμαι…
- Τότε;
-… Δεν μπορώ να τα ελέγξω όλα. Πρέπει να αγκαλιάσω και μια δόση αβεβαιότητας… για να συλλέξει το παιδί τα «μπορώ» της. Τότε μόνο θα μεγαλώσει και θα ανθίσει.
- Αμήν…
- Τα ξέρω στη θεωρία… στην πράξη δυσκολεύομαι.
- Γι’ αυτό είμαι εδώ, δίπλα σου. Κοίτα, έφτασε ήδη στους βράχους και μας χαιρετάει!
- Τι;;; Μα δεν της είπα καν ότι συμφωνώ να πάει!
- Ε… ευτυχώς δεν περίμενε να απαντήσεις…
- Μα……
- Μαμάκια. Άντε πήγαινε να βουτήξεις, παρασκέφτεσαι και δεν κουνιέσαι.
- Είσαι εσύ μια φάτσα…
- Το εσωτερικό σου παιδί! Και έρχομαι κι εγώ για βουτιά τώρα!
«Έρχομαι αγάπη μου! Θα δεις τώρα βουτιά που θα κάνω από τους βράχους!»
