Τι έχω καταλάβει ταξιδεύοντας 9 χρόνια ως Μαμά…

‘‘κουβεντιαζοντασ’’ με την κορη μου 3ων μηνων, Φεβρουάριοσ 2014 , νοτια ευβοια

Ταξιδεύω 9 χρόνια ως Μαμά... και αν κοιτάω λίγο πίσω, ένα πράγμα έχω καταλάβει και συνειδητοποιήσει τελικά...

Η σχέση μας με το παιδί είναι κάτι ζωντανό. Κάτι χειροπιαστό, καθόλου αόρατο. Είναι ένας δεσμός που θέλει συνεχώς φροντίδα και αφοσίωση. Που αν δεν είναι καλά, τίποτα δεν μπορεί να πάει καλά. Που μας ενώνει και μας γεμίζει από την πρώτη ματιά και για πάντα. Που δίνει δύναμη στο παιδί. Που μας μεγαλώνει. Δεν υπάρχει κανένα ‘’εργαλείο συνεργασίας’’ πιο δυνατό από τη σχέση.

Η σχέση μας θα μας οδηγήσει στο ραντεβού μας για καφέ σε 30 χρόνια. Πώς θα είμαι σε αυτό το ραντεβού; Πώς θα είναι το παιδί μου; Εγώ, γύρω στα 60 πια και αυτή, 30 ετών. Τι θα έχει σημασία τότε; Ποιες αξίες, ανάγκες; Ποια συναισθήματα θα νιώθουμε;

Όταν είναι δύσκολα τα πράγματα ή πάνε να με κυριαρχήσουν τα νεύρα μου, σκέφτομαι το ραντεβού αυτό. Σκέφτομαι ότι η σχέση και η σύνδεσή μας είναι το πιο σημαντικό για μένα και για αυτήν...

Οπότε...

Προσπαθώ... Να μην τσακωνόμαστε επειδή δεν πάει για μπάνιο την ώρα που με βολεύει, εμένα. Της αφήνω λίγο χρόνο, της θυμίζω μερικές φορές γιατί είναι σημαντικό να πλενόμαστε, έστω και κάθε 2 μέρες. Και κάποια στιγμή, πάει για μπάνιο. Και αν δεν πάει, τότε σκέφτομαι ότι σε λίγο καιρό θα είναι στην εφηβεία και θα περνάει ίσως πολύ καιρό στο μπάνιο.

Προσέχω να μην εξουσιάζω...  Πιέζω για λίγα θέματα, με μέτρο, διαλέγω τις μάχες μου και ποιες αξίες είναι σημαντικές και αξίζουν την απόλυτή μας προσοχή. Θέλω να δίνει σημασία στα λόγια μου σε λίγο που θα βγει παραέξω από το σπίτι μας και όχι να με απορρίπτει επειδή την κυνηγούσα συνεχώς όταν ήταν μικρό παιδί.

Προσπαθώ... Να μην θυμώνω επειδή δεν τελείωσε τα μαθήματα της, της θυμίζω ότι είναι δική της ευθύνη και επιλέγει. Είμαι δίπλα αν με χρειαστεί, αρκετά κοντά και αρκετά μακριά. Δεν μπερδεύω την μικρή Ελένη που είχε άγχος με τα μαθήματα με το παιδί μου. Τις περισσότερες φορές, θα αποφασίσει κάποια στιγμή να διαβάσει, άλλες φορές δεν θα ξεκινήσει καν το φυλλάδιο αλλά ξέρω ότι σε λίγο θα γράφει και θα μετράει ίσως ακόμα καλύτερα κι από μένα. Δεν δίνει πανελλήνιες φέτος...

Προσέχω να αφήνω ελεύθερο χρόνο, να βαριέται, να είναι ανάσκελα στο πάτωμα, να φανταστεί, να παίζει με οτιδήποτε, γιατί ένα παιδί ενδυναμώνεται και μαθαίνει με το παιχνίδι και όχι με συνεχόμενα ‘’πρέπει’’ και ‘’άντε γρήγορα’’.

Δεν απαιτώ να είναι άριστη σε όλα. Ξέρω ότι θα είναι άριστη σε αυτό που φλέγει μέσα της και ότι μόνο αυτή μπορεί να ανακαλύψει αυτό τη φλόγα. Εστιάζω σε αυτά που κάνει καλύτερα και την ενθαρρύνω να προσπαθεί για τα υπόλοιπα. Της εξηγώ ότι από τα λάθη μαθαίνουμε. Και ότι δεν έμαθε κανείς σκι χωρίς να πέσει τα μούτρα μέσα στο χιόνι.

Προσπαθώ να μην περιμένω να συμφωνεί μαζί μου. Και αν κάτι νιώθω μέσα μου που με ζορίζει, κάνω ένα βήμα πίσω και βλέπω ένα ξεχωριστό και μοναδικό άτομο με πολλά ταλέντα και μου αρέσει που δεν μου μοιάζει όσο το περίμενα στην αρχή. Και όταν διαφωνούμε γιατί δεν κάνει ή δεν λέει αυτό που θα ήθελα, επιδιώκω να μην προβάλλω πάνω της την εικόνα του ιδανικού παιδιού γιατί έχω αποδεχτεί ότι ούτε εγώ δεν είμαι ιδανική μητέρα.

Επιδιώκω να κουβεντιάζω, να συνδέομαι, να γεμίζω κάθε μέρα την δεξαμενή αγάπης, να δώσω την πραγματική προσοχή μου έστω και για λίγα λεπτά την ημέρα, να ακούω την άποψή της.

Προσπαθώ να μην επιβάλω και απαιτώ πολλά. Αφήνω μία ευκαιρία στη συνεργασία. Λέω για τα συναισθήματά μου, όταν κάτι με ζορίζει και θα ήθελα να είναι αλλιώς. Όχι πάντα πολύ καλά. Προσπαθώ όμως να μην βλάπτω τη σχέση, να την αφήνω απέξω από τις καθημερινές διαμάχες. Γιατί μόνο αν η σχέση μας είναι καλά, πρόκειται να συνεργαστούμε έτσι κι αλλιώς.

Προσπαθώντας να κάνω τα παραπάνω, μαθαίνω να εμπιστεύομαι το παιδί μου, κάθε μέρα περισσότερο... όσο παράλληλα εμπιστεύομαι εγώ τον εαυτό μου κάθε μέρα περισσότερο.

Καλλιεργώντας αυτή την εμπιστοσύνη, ξέρω ότι ανθίζει, ότι ακούει όλο και περισσότερο τους γύρω, ότι έχει άποψη, ότι υπερασπίζεται τα δικαιώματά της, ότι ωριμάζει.  

Δίνοντας το δώρο αυτό της εμπιστοσύνης μέσα από τη σχέση μας, αυτή θα μπορεί (ίσως) να βρει τον εαυτό της.

Να τολμάει, να λέει όχι σε κάτι που δεν της ταιριάζει, να πολεμάει την αδικία, να βρει αυτό που την παρακινεί ίσως πριν τα 40 της χρόνια… και να επιδράσει θετικά στην κοινωνία!

---

Τονίζω ότι η ιστορία αυτή είναι η δική μου οπτική και προσπάθεια... κάθε γονεϊκό ταξίδι είναι μοναδικό! 😄

Εσύ, τι πιστεύεις; Ποιο είναι το ένα πράγμα που έχεις συνειδητοποιήσει από τότε που έγινες Μαμά/Μπαμπάς; Τι σε δυσκολεύει περισσότερο στην καθημερινότητα σου;
Μπορείς να αφήσεις ένα σχόλιο κάτω από την ιστορία!

Πλήγωσα το παιδί μου… τι να κάνω;

Ο δεσμος με το παιδι μασ ειναι αυτο το σχοινι. Ο ΓΟΝΕΑΣ εχει την ευθυνη του δεσμου. ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΗ ΒΕΛΟΝΑ ΚΑΙ ΡΑΒΕΙ / επανορθωνει οΤΑΝ Ο ΔΕΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΤΕΙ

Έχει συμβεί σε όλους τους (αληθινούς) γονείς: φωνάξαμε στο παιδί μας και έχουμε πει λόγια που δεν ήταν βοηθητικά και πλήγωσαν τον δεσμό, τη σχέση μας. (πχ: ‘’ Με απογοητεύεις τώρα να ξέρεις.’’ ή ‘‘Δεν ντρέπεσαι να κάνεις σαν μωρό;’’ ή ‘‘Φύγε από μπροστά μου, σε βαρέθηκα, πήγαινε στο δωμάτιό σου τώρα!’’.)

Όταν συνειδητοποιούμε ότι έχουμε πληγώσει το παιδί μας, συχνά, νιώθουμε ενοχές…

Τι τις κάνουμε τις ενοχές ;

Στο βιβλίο ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ ακούτε’’ γράφω σε μία ιστορία:

Όταν νιώθω ότι δεν ανταποκρίθηκα σωστά και με πνίγουν οι ενοχές, έχω δύο επιλογές.

Να θεωρήσω ότι είμαι θύμα και να μην κάνω τίποτα ή, χειρότερα, να πω ότι τελικά φταις εσύ.

Ή να γιατρέψω τον δεσμό μας που πληγώθηκε. Για να επανασυνδεθούμε.

Ο δεσμός με το παιδί μας είναι αυτό το σχοινί που ζωγράφισα στην εικόνα.

Έχουμε ως γονείς την ευθύνη της σύνδεσης, του δεσμού. Κάποιες φορές θα χρειαστεί να ράψουμε κάποιες κλωστές στο σχοινί / δεσμό... για να γίνει πάλι ανθεκτικό, ευέλικτο, πλούσιο.

Ο γονέας είναι αυτός που πρέπει να κρατάει τη βελόνα και να πάει να συναντήσει το παιδί του (όχι το αντίθετο!).

Πρακτικά, τι μπορούμε να κάνουμε για να γιατρέψουμε τον δεσμό;

Ή πρώτη σκέψη μας τις περισσότερες φορές είναι να ζητήσουμε συγνώμη από το παιδί. Είναι ήδη ένα μεγάλο βήμα…

Δεν αρκεί το ‘‘συγνώμη’’…

Το να ζητάμε συγνώμη δεν θα φτάσει να αποκαταστήσει τη σχέση μας λέει η Ψυχοθεραπεύτρια και Συγγραφέας Ιζαμπέλ Φιλιοζά. Γιατί; Μας εξηγεί ότι το ‘’συγνώμη’’ που θα πούμε στο παιδί είναι επικεντρωμένο στον εαυτό μας και εχει ως σκοπό να μας απαλλάξει εμάς... και όχι να γιατρέψουμε τον δεσμό που έχει πληγωθεί.

Για να γιατρέψουμε έναν τραυματισμό, ασχολούμαστε με τον τραύμα, όχι με αυτόν που τον προκάλεσε...

Το παιδί έχει ανάγκη να ακούσουμε τι βίωσε (όχι μόνο να ακούσει τη δική μας συγνώμη…)

Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν;

Μερικά βήματα που μπορούμε να ακολουθήσουμε με ένα παράδειγμα. [*Τα βήματα παρακάτω είναι ενδεικτικά, δεν τα ακολουθούμε πάντα όλα και κατά γράμμα γιατί αυτό που θα πούμε στο παιδί πρέπει να έρχεται από μέσα μας και να είναι ειλικρινές για να έχει αποτέλεσμα! Επίσης, κάθε παιδί και κάθε γονέας είναι μοναδικός και κάθε οικογένεια πρέπει να βρει τις δικές της λύσεις.]

• Περιγράφουμε τα γεγονότα

‘’Πριν, φώναξα και σου είπα ότι δεν υποφέρεσαι. Έτρεξες στο δωμάτιό σου. Πόνεσες μέσα σου και ίσως σκέφτηκες ότι δεν σε αγαπάω…’’.

• Ρωτάμε το παιδί (αν δεν μιλάει από μόνο του)

‘‘Πώς ένιωσες όταν σου φώναξα, θέλεις να μου πεις;’’

• Ακούμε με ενσυναίσθηση το βίωμα του παιδιού χωρίς εμπόδια επικοινωνίας (+ βάζουμε λόγια πάνω σε αυτό το βίωμα)

‘’ Φοβήθηκες πολύ όταν φώναξα. Ένιωσες και ντροπή που σου είπα ότι δεν υποφέρεσαι…’’

• Εξηγηγούμε τι συνέβη σε μας:

‘‘Δεν ήθελα να φοβηθείς, ούτε να σκέφτεσαι ότι δεν είσαι ένα καλό παιδί. Δεν είναι καθόλου αλήθεια ότι δεν υποφέρεσαι. Σ’ αγαπάω. Φώναξα γιατί είμαι κουρασμένη και ένιωσα ανύμπορη. Όταν ήμουν μικρή η Μαμά μου μου έλεγε συνέχεια ότι δεν υποφέρομαι και όταν μαλώσαμε πριν επειδή δεν ήθελες να ετοιμαστείς να φύγουμε, φώναξα όπως φώναζε και η Μαμά μου. Δεν θέλω να το κάνω αυτό… κι όμως το έκανα…πόνεσες και αυτό χαλάει τη σχέση μας... Δεν το θέλω καθόλου’’.

• Αποκατάσταση

‘‘Τι θα ήθελες να κάνουμε για να νιώσεις πόσο σε αγαπώ; Μία μεγάλη αγκαλιά; Ένα παιχνίδι μαζί; Κάτι άλλο; Πώς νιώθεις τώρα; Τι λες από μέσα σου; ‘‘

•  Ψάχνουμε μία λύση μαζί με το παιδί

‘‘Δεν θέλω να σου φωνάζω και να σου λέω πράγματα που σε πονάνε. Αλλά μπορεί να μου ξανασυμβεί, ακόμα και να μη το θέλω... Τι θα μπορούσαμε να βρούμε ως σημάδι που θα μπορούσες να κάνεις έτσι ώστε όταν νευριάζω να το κάνεις και να μη φωνάζω;’’

- Να σου πω την λέξη ‘’αρκουδάκι χνουδωτό’’ ΄και να σε παίρνω μια αγκαλιά!

- Τι ωραία ιδέα! Θέλεις να δοκιμάσουμε;

 Λίγες μέρες μετά:

Συζητάμε με το παιδί για το αν λειτουργεί ή όχι η λύση με το σημάδι.

- Πέρασε μια εβδομάδα που είπαμε να έχουμε το σημάδι μας! Όταν νευρίαζα και έλεγες ‘’αρκουδάκι χνουδωτό’’, μιλούσα πιο ήρεμα και βρίσκαμε μία λύση μαζί! Τι ωραία ομάδα κάνουμε όταν ακούμε η μία την άλλη και σκεφτόμαστε λύσεις!

Και αν δεν δούλεψε;

Τότε συζητάμε με το παιδί τους λόγους και διαλέγουμε μία άλλη οδό!

Πάμε πάλι!

---

Αν σε βοήθησε αυτό το κείμενο, τότε σίγουρα θα σε ενδιέφερε η ιστορία ‘‘Γιατρεύοντας τον δεσμό΄’’ στο βιβλίο μου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε΄’’

Όταν την ρώτησα αν είμαι καλή Μαμά...

Στην ταβέρνα οι 2 μας το μεσημέρι. Μαμά και κόρη σε ένα μικρο τραπεζάκι.

Γυρνώντας, Ρισκάρω…

- Για πες, είμαι καλή Μαμά;

- Ναι, πολύ καλή.

- Είναι κάτι που μπορώ να βελτιώσω;

- Όχι.

- Τίποτα τίποτα; Δηλαδή είμαι τέλεια; (την προκαλώ επίτηδες)

- Όχι δεν είσαι τέλεια. Απλά, τώρα δεν έχω κάτι να σου πω να βελτιώσεις.

- Οκ και όταν θα έχεις κάτι να μου πεις, κάτι που μπορώ να κάνω καλύτερα, θα μου το πεις;

- Ναι θα σου το πω. Και τώρα που το λες, δεν με πήρες αγκαλιά στη ταβέρνα.

- Έλα τώρα κάνεις πλάκα.

(Μάτια αγάπης)

———————-

Ρωτήστε για να μάθετε. «Είμαι καλός γονιός;»Μιλήστε. Ανοιχτείτε. Δείξτε την ανθρωπιά σας.

Όχι για να νιωσετε άσχημα ή ενοχές.

Για να προχωρήσετε.

Για να συνδεθείτε.

Το περιμένουν αυτό από μας τα παιδιά…

(Την έχω ξανακάνει την ερώτηση πρόπερσι νομίζω και μου είχε πει οτι φωνάζω καποιες φορές και δεν της αρέσει.)

Η αντίδραση μας... η ευκαιρία μας.

Στο πως αντιδρούμε κρύβεται η ιστορία μας.

Στο πως αντιδρούμε αποκαλύπτονται τα τραύματά μας.

Στο πως αντιδρούμε, πονάμε, προβληματιζόμαστε, ζητάμε συγνώμη, προχωράμε.

Στο πως αντιδρούμε, αποφασίζουμε, υπάρχουμε, δυναμώνουμε.

Στο πως αντιδρούμε, εξαρτάται η σχέση με τους γύρω μας… και με το παιδί μας.

Στο πως αντιδρούμε κρύβεται η εξέλιξή (ή όχι) του εαυτού μας…

…μια ευκαιρία.

Εικόνα C. Mackezy

O χρυσός κανόνας της γονεικότητας

Απλά πράγματα.

Όχι τόσο.

Δυστυχώς.

Αλλά όταν μπαίνουμε στη θέση του παιδιου μας αντί να το κοιτάμε από ψηλά μόνο, έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα.

«Τι θα ένιωθα στη θέση του όταν κάνω/λέω Χ»

Γιατί μπαίνουμε στη μάχη;

Πολλές φορές, όταν το παιδί έχει μια συμπεριφορά που μας δυσκολεύει, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε.

Δεν θέλουμε να ασκήσουμε εξουσία…

Ούτε να μας « κάνει ότι θέλει », από την άλλη.

Και τελικά πέφτουμε σε αδιέξοδο.

Ενώ δεν έχουμε και οδηγίες χρήσης…

Μήπως όμως το παιχνίδι δεν παίζεται έτσι;

Μήπως το θέμα δεν είναι ποιος κερδίζει και ποιος χάνει;

Αφου δεν θελουμε έναν αδύναμο και έναν δυνατό, σωστά;

Μήπως πρέπει να μας κοιτάξουμε από διαφορετική οπτική γωνία;

Δεν υπάρχει μάχη. Δεν πρέπει να αποδείξουμε κατι σε κάποιον.

Το θέμα είναι πως ΣΥΝΔΕΟΜΑΣΤΕ, πως επικοινωνούμε.

Οχι μόνο τις όμορφες γλυκές στιγμές μιας ηλιόλουστης Κυριακής.

Αλλά και κυρίως τις δύσκολες στιγμές…

Όταν το παιδί μας «τρελαίνει» και εμείς «τρελαινουμε» το παιδί…

Τότε, και ειδικά τότε, όλο το παιχνίδι έχει να κάνει με το πως θα κερδίσει η ΣΥΝΔΕΣΗ…

Όλα ξεκινάνε και τελειώνουν εκεί μεταξύ μας.

''H διαπαιδαγώγηση είναι πρώτα απ' όλα μία Σχέση''

Ξεκίνησε όλο αυτό σαν ένα μικρό πετραδάκι πεταμένο στη θάλασσα, μία μέρα του 2018…

Το πετραδάκι αυτό γέννησε ένα κύμα, και ένα άλλο… και ένα άλλο…

Είμαστε πια Δεκάδες χιλιάδες μπλε δυνατά πανέμορφα κύματα που παλεύουν με τα αντίθετα ρεύματα καθημερινά αλλά που προχωράνε, πάντα!

Και τελικά… αλλάζουν τα πράγματα, ένα κύμα την φορά.

Ευχαριστώ για την παρέα και τη δύναμη!

Καλή χρόνια!!

Ακριβώς όπως εσύ...