3 Θετικά εργαλεία επικοινωνίας για να ενισχύσεις τον δεσμό με το παιδί σου

‘‘Πήρες 16, οι άλλοι τι βαθμούς πήραν;’’

‘’Μίλησέ μου! Ma, τι έχεις πια; Κατάπιες τη γλώσσα σου; ‘’

‘’Σταμάτα να κλαψουρίζεις επιτέλους, είσαι μεγάλο παιδί!’’

‘’Μα δεν είναι τίποτα αυτό, σταμάτα να φωνάζεις σε παρακαλώ!!’’

‘’Εγώ στην ηλικία σου κατάφερνα να ….‘’ (βάλε το δικό σου ρήμα…)

‘’Μα, το κάνεις επίτηδες; Σου είπα όχι!’’

---------------------------------------------------

Έχεις ξαναπεί ή ξανακούσει τέτοιες φράσεις;

Eίναι φράσεις που λέμε στο παιδί μας πολλές φορές αυτόματα, χωρίς ενσυναίσθηση, επειδή τις έχουμε ακούσει από τους γονείς μας ή δασκάλους ως παιδιά.... Οι γονείς μας προσπαθούσαν να μας ενθαρρύνουν και να μας ενδυναμώσουν αλλά με μία αρνητική γλώσσα και διάθεση...

Οι φράσεις αυτές μας πόνεσαν... ή/και μας θύμωσαν...  Το κακό είναι ότι κάτα κάποιο τρόπο, έχουν γίνει κομμάτι μας... σαν μία κληρονομιά που μεταφέρεται άθελά μας και ύπουλα από από γενιά σε γενιά...

 Είναι πολύ ισχυρές φράσεις επειδή έχουν μεγάλη επιρροή πάνω σε ένα παιδί. Διαμορφώνουν την αυτοεικόνα και την αυτοεκτίμηση του, ειδικά όταν επαναλαμβάνονται καθημερινά.

Επίσης είναι φράσεις που βλάπτουν τον δεσμό με το παιδί μας… γιατί μας απομακρύνουν…

Πώς μπορούμε να επικοινωνήσουμε με έναν θετικό τρόπο που να σέβεται το παιδί και τα συναισθήματά του και που θα μας φέρει πιο κοντά του;

1 ) Όταν το παιδί σου επικοινωνεί ένα πρόβλημα, άκουσε το.

Άκουσε το προσεκτικά, προσπάθησε να μπεις στην θέση του, αναγνώρισε τα συναισθήματά του. Βοήθησε το να βάλει λέξεις πάνω σε αυτό που νιώθει.  Χρησιμοποίησε την ενεργητική ακρόαση. Δεν υπάρχουν μικρά προβλήματα. Το παιδί μας έχει τα προβλήματα της ηλικίας του.

-   Σήμερα ο Νίκος με είπε χοντρό.

-   Τι λες;;; Δεν είσαι καθόλου χοντρός! Και τι του απάντησες εσύ;

- ...

(το παιδί κλείνεται γιατί ντρέπεται και δεν μπορεί να το εκφράσει (ο γονέας του δεν αντέχει το συναίσθημά του)

Το παιδί δεν πρόλαβε να πει το συναίσθημα του, ο γονέας δεν το άκουσε και ήθελε αμέσως να το ρωτήσει και να του δώσει μία λύση.

Πάμε πάλι:

-   Σήμερα ο Νίκος με είπε χοντρό!  

- Ωχ... και ένιωσες πολύ άσχημα ε...

- Ναι! Το είπε μπροστά στους φίλους μου! Τον μισώ!

- ... μμμ... σε καταλαβαίνω... ντράπηκες πολύ…

- Δεν θα τον καλέσω στα γεννέθλιά μου!

- .... (συνεχίζεται η κουβέντα)

 2 ) Ενθάρρυνε το παιδί (και μη το συγκρίνεις με τα άλλα παιδιά)

Γιατί να συγκρίνουμε διαφορετικά παιδιά;

Θα έλεγες ποτέ σε ένα καρότο ότι είναι πιο κοντό από ένα καλαμπόκι; Όχι, γιατί δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους…

Κάθε παιδί είναι μοναδικό και ακολουθεί το δικό του ρυθμό.

Όταν συγκρίνουμε το παιδί μας, χωρίς να το θέλουμε, τελικά το αποκαρδιώνουμε. Σκέφτεται: ‘‘Ό, τι και αν κάνω, δεν θα ικανοποιηθεί ποτέ η Μαμά’

Εχουμε κατά νου ότι η διαδρομή έχει σημασία και όχι τόσο το αποτέλεσμα.

Έτσι, ενθάρρυνουμε το παιδί μας για την πρόοδό του και αναδεικνύουμε την προσπάθειά του. Βοηθώντας το να ανακαλύψει τα δυνατά του σημεία, θα νιώθει περισσότερη αυτοπεποίθηση.


ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ, ΑΠΛΩΣ ΟΧΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ.
— George Evans, ζωγράφος

 3) Μίλα την θετική γλώσσα.

Τα παιδιά συχνά δυσκολεύονται να κατανοήσουν τα αρνητικά μηνύματα, επειδή ο εγκέφαλός τους αναπτύσσεται ακόμη και χρειάζονται σαφείς, θετικές κατευθύνσεις για να επεξεργαστούν τις πληροφορίες. Τα αρνητικά μηνύματα, όπως "Μην το κάνεις αυτό" δεν παρέχουν πληροφορίες σχετικά με το τι πρέπει να κάνει το παιδί.

Επιπλέον, τα αρνητικά μηνύματα τείνουν να προκαλούν αρνητικά συναισθήματα στα παιδιά, όπως απογοήτευση, θυμό ή θλίψη, τα οποία μπορεί να επηρεάσουν την ικανότητά τους να κατανοούν και να επεξεργάζονται πληροφορίες.

Οπότε, μιλάμε θετικά στο παιδί. Εξηγούμε τι επιτρέπεται να κάνει και για ποιο λόγο αντί να του λέμε 66 ‘‘όχι’’ και ‘‘μη’’ την ημέρα.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟΥΣ.
ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΤΣΙ ΤΟΝ ΣΤΟΧΟ ΌΠΟΥ ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΝΕΤΑΙ Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟΥΣ.
ΌΤΑΝ ΤΟΥΣ ΛΕΜΕ ΤΙ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ, Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟΥΣ ΕΣΤΙΑΖΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΗΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ. ΟΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ ΕΣΤΙΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ.
— Ιζαμπέλ Φιλιοζά, ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας

Δεν θέλουμε να τρέξει στο δρόμο; Αντί για: ‘’Μην τρέχεις!!!’’

Του λέμε: ‘‘ Κοίτα πόσο κόσμο έχει γύρω μας… φοβάμαι μη σε χάσω. Περπάτα σιγά σιγά και δίπλα μου στον δρόμο.’’

Φωνάζει στην αίθουσα αναμονής του γιατρού; Αντί για  ‘’Μη φωνάζεις, σταμάτα!!!’’

Του λέμε ‘‘ Κοίτα το μωρό δίπλα που κοιμάται... Αν το ξυπνήσουμε, η Μαμά του θα στενοχωρηθεί. Μίλα σιγά.’’

Το παιδί θα εστιάσει την προσοχή του στην επιθυμητή συμπεριφορά και υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να συνεργαστεί. Έτσι, θα μειωθούν οι συγκρούσεις.


Αυτός ο τρόπος επικοινωνίας σέβεται το παιδί, το βοηθάει να σκέφτεται και ενισχύει την εμπιστοσύνη και τον δεσμό μεταξύ μας!


Αν θέλεις να μεγαλώσεις το παιδί σου ‘‘θετικά’’ και χωρίς βία αλλά δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις ΄ή έχεις διαβάσει πολλά και έχεις λίγο μπερδευτεί… Αν θέλεις να μάθεις βήμα βήμα νέους τρόπους και αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και έτσι να χτίσεις μία μακροχρόνια σχέση αποδοχής και εμπιστοσύνης, ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ για να μάθεις περισσότερα για τον βιωματικό κύκλο εργαστηρίων Θετικής γονεϊκότητας.


Όταν κατάλαβα ότι δεν ακούω κανέναν...

 18/01/2017  

Είναι η πρώτη μας μέρα σπουδών ως γονείς. Πάμε παρέα με τον Γιώργο. Η Σοφία (τότε 13 μηνών) ξυπνάει όλη νύχτα για να θηλάσει και έχω 400 μέρες να κοιμηθώ.  Νιώθω μόνιμα ένα κουδούνι με δύο πόδια που παραπατάνε. Είμαι όμως πολύ χαρούμενη που θα μάθω νέα πράγματα ως γονέας... και ας μη ξέρω τότε ότι θα μάθω νέα πράγματα πρώτα απ’ όλα για μένα... και ότι θα αλλάξει η ζωή μου...  

Μπαίνω στην αίθουσα του εργαστηρίου.  Κάθομαι ακριβώς απέναντι από ένα πανό. Αναγράφει:  ‘’Τα 12 εμπόδια επικοινωνίας’’. Εμπόδια επικοινωνίας;  Επ, τι είναι αυτό; Γράφει από κάτω: ‘’Εντολή’’, ‘‘απειλή’’, ‘‘συμβουλή’’, ‘‘κριτική’’, ‘‘ηθικολογία’’ κτλ. Το διαβάζω μία. Το διαβάζω δύο. Το διαβάζω τρεις και δεκατρεις. Και κολλάω.

Δεν υπάρχει ούτε ένα εμπόδιο επικοινωνίας που δεν λέω καθημερινά ως άνθρωπος και Μαμά. Συνειδητοποιώ ότι δεν ακούω όταν μου μιλάνε. Και ότι δεν ακούω το παιδί μου.  Και...

Δεν υπάρχει ούτε ένα εμπόδιο που δεν έχω ακούσει καθημερινά ως παιδί. Ούτε ένα.

Ωπα... Πλάκα μου κάνετε βρε παιδιά; ;;; Έχει μείνει κάτι όρθιο; Το πανό μου πέφτει στο κεφάλι. Αουτς!!!! Πονάει αυτό!

Βγαίνω από κάτω από το πανό. Δεν βλέπει κανείς ότι πόνεσα, όλοι ακούνε τον δάσκαλο.

Εμφανίζεται το παιδί μέσα μου μπροστά μου. Αυτό πόνεσε τελικά περισσότερο. Μου χαϊδεύει το κεφάλι. Του λέω και μου λέει: ‘’Εγώ σε ακούω.’’

Μου χτυπάει την πλάτη και μου λέει:  ‘’Μπορείς.’’

Και μία ερώτηση με Ε κεφαλαίο έρχεται αμέσως μετά στο κεφάλι μου: ΠΩΣ;

---------------

Πώς γίνεται να επικοινωνούμε στ’ αλήθεια με κάποιον;

Πώς μαθαίνει κανείς να ακούει; Πώς θα μάθω να ακούω πραγματικά το παιδί μου και να επικοινωνώ μαζί του με ενσυναισθηση και χωρίς εμπόδια;

Δεν έχω πρόβλημα ακοής. Τα ντεσιμπέλ φτάνουν στ’ αυτιά μου, κάτι άλλο τρέχει. Πρέπει να το ψάξω. Πρέπει να με παρατηρώ... Τι κάνω αντί να ΑΚΟΥΩ όταν το παιδί μου επικοινωνεί κάτι, οτιδήποτε. 

Πρώτα λοιπόν, αποφασίζω να ακούω ΕΜΕΝΑ να μιλάω με όλα τα εμπόδια. Τα συνειδητοποιώ, τα αναγνωρίζω και τα χαιρετάω. Καλά τα πάω. Είμαι πολύ καλή στην αναγνώριση. Τα κάνω σχεδόν όλα τσεκ. Εναλλακτικά και ανάλογα την περίσταση...

Καθησυχάζω. Για να νιώσω εγώ πρώτα καλύτερα ‘’Μη στεναχωριέσαι, όλα θα πάνε καλά’’

Αλλάζω θέμα. Για να ξεμπερδεύω. ‘’Μήπως πεινάς;’’

Προβάλλω. Αυτό που θα έπρεπε να κάνει το παιδί σύμφωνα με αυτό που εγώ νομίζω. ‘’Εγώ στην θέση σου, θα πήγαινα να το πω στην δασκάλα’’

Αναλύω. Αυτό που νομίζω ότι του έχει συμβεί.  ‘’Μήπως δεν είχες κάνει τα μαθήματά σου;’’

Κουνάω το δάχτυλο. Της δείχνω ότι έκανε λάθος. ‘’Αυτό που έκανες πλήγωσε την Μαρία’’

Προειδοποιώ. Της λέω τι μπορεί να πάθει

Δίνω οδηγίες. Της λέω τι πρέπει να κάνει.

Δίνω συμβουλές. Για να νιώσω σημαντική και βοηθητική.

Προτείνω αμέσως λύσεις. Μπας και σώσω το παιδί μου.

Και άλλα πολλά.

Αναγνωρίζω τα εμπόδια και τι συνειδητοποιώ;  Όλα αυτά που λέω, όλα αυτά που εκφράζω,  φωνάζουν ΕΓΩ.

Η στάση μου, τα λόγια μου, τα μάτια μου ουρλιάζουν ΕΓΩ.

ΕΓΩ ξέρω! ΕΓΩ θα σε σώσω. ΕΓΩ μπορώ! ΕΓΩ  είμαι σπουδαία! ΕΓΩ υπάρχω! ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ.

Όλα γυρνάνε γύρω από μένα. Από το βίωμα μου. Δεν ακούω. Δεν συνδέομαι.

Χάνω τι νιώθει το παιδί, Χάνω τι σκέφτεται, χάνω το συναίσθημά του.

Δεν την αφήνω να σκέφτεται. Δεν την αφήνω να νιώθει. Δεν την αφήνω να υπάρχει. Δεν την αφήνω να νιώσει δυνατή, σεβαστή, σημαντική, άξια, να αναπτύξει απόψεις, ιδέες, αυτοπεποίθηση.

Και το χειρότερο: χάνω ποιος είναι η κόρη μου. Την κρατάω σε απόσταση από μένα.

Δεν με αφήνω να την δω, να την γνωρίσω. Ποιος είναι. Πώς είναι αυτό το απίθανο και μοναδικό πλάσμα στον κόσμο, τι δυνατότητες έχει.

Αφού με έχω παρατηρήσει να μιλάω (και να μην ακούω), αποφασίζω να προσπαθώ να λέω λιγότερα εμπόδια! 

Οπότε βάζω σελοτέιπ στο στόμα μου. Όταν μιλάει το παιδί, μένω σιωπηλή.  

Περιμένω. Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που δεν μιλάω, εμποδίζω τις αυτοματοποιημένες απαντήσεις μου να βγουν προς τα έξω. Και μου αφήνουν ένα κρίσιμο χρόνο για να διαλέξω την απόκριση μου.

Πολλές φορές, μόνο που είμαι εκεί και ακούω προσεκτικά, χωρίς να μιλάω, αρκεί. Το παιδί ηρεμεί που είπε το πρόβλημα του και πάει να παίξει. Καταλαβαίνω ότι δεν περιμένει πάντα μία λύση. Ότι το πρόβλημα μπορεί να λύνεται με το που σε ακούει κάποιος.

Παίρνω θάρρος. Σιγά σιγά,  ρισκάρω να ανοίγω το στόμα μου και λέω μονολεκτικές φράσεις όπως:‘’καταλαβαίνω...’’, ‘’ώ’’, ‘’μμμ’’. ‘’για πες’’

Βήμα βήμα, εμπλουτίζω τις αποκρίσεις μου και καθρεφτίζω το συναίσθημα του παιδιού. ‘’Σε καταλαβαίνω. Νιώθεις πολύ αδικία τώρα που σου πήρε το παιχνίδι ενώ έπαιζες ωραία!’’.

Τις μισές φορές τα λέω τελείως τεχνητά και γελάω με τον εαυτό μου.

Κι όμως συμβαίνει... Μου λέει: ‘’Ναι Μαμά! Αυτό είναι! Δεν είναι δίκιο!’’

Άκουσα δηλαδή τώρα; ΑΚΟΥΣΑ!!!

Παίρνω δυνάμεις. Λέω λιγότερες πατάτες, και όταν παρ’όλες τις προσπάθειες τα κάνω πατατοσαλάτα, πάλι με παρατηρώ, δεν με κρίνω. Το παιδί μέσα μου μου δίνει ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Τι;  Μαθαίνεις μια ξένη γλώσσα παιδί μου λέει, θέλει χρόνια! Πάμε πάλι’’

Πατάτα πατάτα λοιπόν. Βήμα βήμα. Σιγά σιγά η ξένη γλώσσα γίνεται και δική μας.  Όπως συμβαίνει και με τα ελληνικά. Που δεν θα είναι ποτέ η μητρική μου γλώσσα αλλά που γίνονται παρόλα αυτά, πατάτα πατάτα, δικά μου.

Μαθαίνουμε να ακούμε και κάνουμε ως γονείς μία σπουδαία προσπάθεια. Ένα δώρο στα παιδιά μας. Ίσως να ακούνε πιο εύκολα το συνάνθρωπο τους από σήμερα και τα δικά τους παιδιά αύριο.  


Μπορείς να με ακούσεις να λέω την ιστορία αυτή στο παρακάτω βίντεο!

Τι συμβαίνει όταν ακούς πραγματικά

Κούνιες με τις ξαδέλφες χτες.

Η Σοφία (7) έρχεται, με διακόπτει από την συζήτηση που έκανα με την αδελφή μου, και με παίρνει από το χέρι προς ένα παγκάκι. Έχει θυμωμένο ύφος. Κάθομαι δίπλα της.

- Όλο με αντιγράφει η Α. (η ξαδέλφη της). Δεν μου αρέσει!!

- μμμ

- Και πάλι δεν με παιζει! Είδες;

- Το είδα.

- Μόνο με την Ε. παίζει και ασχολείται!

- Ναι...

- Ούτε γεια δεν μου είπε όταν με είδε… το παρατήρησες;

- To είδα ναι.

- Δεν θέλω να παίξω άλλο μαζί της!

- … Σε καταλαβαίνω, στεναχωριέσαι και θυμώνεις που η Α. δεν σου δίνει σημασία ενώ θέλεις τόσο πολύ να παίξεις με την ξαδέλφη σου. Είναι πολύ δύσκολο κάποιος που αγαπάς πολύ να μη σου δίνει σημασία…

- (ανακουφίζεται) Ναι!

Λίγο αργότερα:

- Ξέρω όμως γιατί. Όταν ήταν μωρό η Α, μόνο η Ε. την φρόντιζε κι εγώ μόνο έπαιζα. Δεν ασχολιόμουν μαζί της.

- εεεε, λες να…

Τι είναι αυτό στο πάτωμα Μαμά; (Μου δείχνει ένα πράγμα κάτω.)

Και φεύγει με χαρά τρέχοντας να βρει την Α. και την Ε και να παίξουν.

Αυτό το ασήμαντο πράγμα που είδε κάτω ειναι το σημάδι ότι ακούστηκε.

Αυτή η ανακούφιση όταν κάποιος απλά…

Σε ακούει…

Σε χωράει…

Σε αποδέχεσαι…

Χωρίς «ναι, αλλά», «όμως εσύ» και « δεν πειράζει»

Χωρίς κρίση, συμβουλή, καθησυχασμό, λύσεις, ερωτήσεις κτλ.

ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ!

—————

Πίσω από τις σκηνές: η ενεργητική ακρόαση!

Είναι 6 χρόνια που προσπαθώ να κάνω ενεργητική ακρόαση. Δεν είναι εύκολο. Δεν τα καταφέρνω πάντα, εννοείται.

Είναι μία τέχνη, όπως το λέει ο Goethe:

«Να μιλάμε είναι μια ανάγκη. Να ακούμε είναι μια τέχνη.»
— Goethe

Όταν το παιδί μας έχει ένα πρόβλημα, τότε μπορούμε να προσπαθήσουμε να του κάνουμε ενεργητική ακρόαση.

Και πώς γίνεται;

  1. Ακούμε προσεκτικά τι λέει το παιδί (και ξεκινάει η σύνδεση…)

  2. Καθρεφτίζουμε τα συναισθήματά του (πχ: του λέμε ‘‘στεναχωριέσαι τώρα που….’’)

  3. Ανατροφοδοτούμε τι μας λέει

Δεν κρίνουμε, δεν δίνουμε συμβουλές, απλά του καθρεφτίζουμε το συναίσθημά του.

Το παιδί (αν θέλει να μιλήσει, γιατί μπορεί και να μη θέλει) τότε συνεχίζει και εμείς πάλι του καθρεφτίζουμε το συναίσθημά του και του λέμε τι μας είπε.

Με αυτόν το τρόπο (που στην αρχή μας φαίνεται, η αλήθεια είναι, λίγο τεχνητό), πολλές φορές ανακαλύπτουμε ότι το αρχικό πρόβλημα που μας έλεγε το παιδί δεν έχει καμία σχέση με το πραγματικό του πρόβλημα.

Γιατί βοηθάει η ενεργητική ακρόαση; 

  • Όταν το παιδί έχει πρόβλημα, τα συναισθήματα του είναι πολύ έντονα και του είναι πολύ δύσκολο να σκέφτεται. Με την ενεργητική ακρόαση, ανακουφίζεται συναισθηματικά και μπορεί πάλι να λειτουργεί ο νους. 

  • Όπως είπαμε πριν, το παιδί δεν μας μιλάει αρχικά για το πραγματικό του πρόβλημα. Αν του κάνουμε ερωτήσεις για αυτό που μας λέει πρώτα, δεν θα φτάσει να ανακαλύψει τα άλλα στρώματα του προβλήματος του. Με την ενεργητική ακρόαση, το βοηθάμε να αναγνωρίσει το κεντρικό του ζήτημα.

  • Όταν φτάνει το παιδί να αναγνωρίσει το πρόβλημα του, μπορεί μετά να βρει την καλύτερη λύση για τον εαυτό του μόνο του. Έτσι αυξάνεται η αυτοπεποίθηση του...



Αν θέλεις να εμβαθύνεις, μπορείς να διαβάσεις το νέο μου βιβλίο: ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’.
Ανακάλυψε το εδώ!

Ακούς; Είσαι αρτίστας!

Μιλάω = ανάγκη
Ακούω = ΤΕΧΝΗ

Έλεγε ο Goethe… & μπορώ να πω ότι συμφωνώ μαζί του…

Ναι, ναι… όταν ακούς κάποιον, (τυχαίο) παράδειγμα το παιδί σου, και δεν το συμβουλεύεις, κατευθύνεις, κρίνεις, μαλώνεις κτλ είσαι Αρτίστας…

Γιατι είσαι Αρτίστας;

Επειδή ακριβώς δεν έχεις καμία ανάγκη να ακούς. Ούτε καν το παιδί σου. Εσύ έχεις ανάγκη να πεις, να μιλήσεις, να κλάψεις, όχι να ακούς.

Όποτε δεν είναι απλό και έμφυτο να ακούς πραγματικά κάποιον… δεν είναι αυτονόητο ούτε δεδομένο… είναι τέχνη.

Τέχνη γιατί το να ακούς, ΜΑΘΑΙΝΕΤΑΙ.

Τέχνη γιατί το να ακους προϋποθέτει μια ΠΡΟΘΕΣΗ… να δώσεις ΚΑΙ να βγεις από τον εαυτό σου.

Τέχνη γιατί νικάς τον εγωκεντρισμό σου λιγουλάκι…

Τεχνη γιατί δίνεις 3 μαγικά δώρα στον άλλον…

Προσοχή
Χρόνο
Αποδοχή

Και αφού είσαι Αρτίστας και δίνεις αυτά τα 3, ΣΥΝΔΕΕΣΑΙ με τον άλλον και…

…όταν συνδέεσαι, ΕΥΤΥΧΕΙΣ (ακόμα καλύτερα αν αυτός ο άλλος είναι το παιδί σου)

Εσυ, εγώ, ο κάθε homo sapiens έχει την ανάγκη για σύνδεση στο γονίδιο του…

Απλά χρειάζεται να μάθουμε να ακούμε… να προγραμματίσουμε λίγο το αυτί μας διαφορετικά…

Για να ευτυχήσουμε κιόλας στο τέλος… εμείς… και τα παιδιά μας.

Happy end

Οι συμβουλές μας βοηθάνε το παιδί τελικά;

- Μπαμπά;

- Ναι παιδάκι μου, τι έγινε;

- Εεεε…. (δυσκολεύεται να μιλήσει)

- Πες μου, τι συμβαίνει;

- Ε… ξέρεις, δεν έχω πολλούς φίλους στο σχολείο… Και κάποια κορίτσια με κοροϊδεύουν στην τάξη.

- Μμμ... Μήπως μπορείς να καλέσεις κάποιες συμμαθήτριες στο σπίτι το ΣΚ; Και με αυτές που σε κοροϊδεύουν, μήπως να το πεις στην δασκάλα;

Πώς θα ένιωθες στη θέση του παιδιού; Θα ένιωθες ανακούφιση με τη λύση του Μπαμπά;

Θα ήθελες να μιλήσεις, να πεις περισσότερα; Θα ένιωθες ανετα; Ναι; Οχι; Γιατί;

Στο παραπάνω παράδειγμα, το παιδί έχει κάποιο πρόβλημα και ο γονέας λέει στο παιδί πως να λύσει το πρόβλημα του, του προσφέρει απαντήσεις ή λύσεις για λογαριασμό του νομίζοντας ότι έτσι το βοηθάει. .

Ποιο είναι το πρόβλημα; Γιατί μπλοκάρεται η επικοινωνία;

Γιατί οι συμβουλές είναι ένα εμπόδιο στην επικοινωνία;

—>>> Τι συμβαίνει ;

Το κρυφό μήνυμα που παίρνει το παιδί είναι ότι δεν είναι ικανό να λύσει τα προβλήματά του… Και το εμποδίζει να μπει στη διαδικασία να προβληματιστεί για να βρει δικές του λύσεις. Εάν ένας γονέας δίνει συνέχεια συμβουλές και λύσεις, μπορεί το παιδί να αντισταθεί ή να είναι εξαρτημένο.

[Να τονίσουμε εδώ ότι οι συμβουλές είναι εμπόδια επικοινωνίας όταν το παιδί δεν τις ζητάει όχι όταν γίνεται μία ανοικτή συζήτηση σε μία ‘‘περιοχή χωρίς πρόβλημα’’' και ο γονέας προτείνει κάποιες λύσεις.]

Για πες ποια είναι η γνώμη σου για τις συμβουλές ως εμπόδιο στην επικοινωνία και πως τα πας! Πώς θα ένιωθες στη θέση του παιδιού στο παράδειγμα μας; Ειναι σημαντικό να μπαίνουμε όσο μπορούμε στα παπούτσια του παιδιού για να καταλάβουμε…

(Οι συμβουλές ειναι ένα από τα δύσκολα εμπόδια επικοινωνίας και δεν είναι εύκολο να τις καταργήσουμε καθώς οι περισσότεροι από εμάς έχουν μάθει έτσι... )


Όταν παρηγορούμε το παιδί που έχει πρόβλημα, το βοηθάμε τελικά;

- Μπαμπά; Μπορώ να σου πω κάτι;

- Ναι παιδάκι μου, τι έγινε;

- Εεεε…. (δυσκολεύεται να μιλήσει)

- Πες μου, τι συμβαίνει;

- Ε… ξέρεις, δεν έχω πολλούς φίλους στο σχολείο… Και κάποια κορίτσια με κοροϊδεύουν στην τάξη.

- Αχ, κοριτσάκι μου, χαμογέλα λίγο, και εγώ το πέρασα αυτό όταν άλλαξα σχολείο… Σε λίγες μέρες, θα έχεις φίλους, μη στεναχωριέσαι.

Πώς θα ένιωθες στη θέση του παιδιού; Θα ένιωθες ανακούφιση; Θα είχες πάρει δύναμη από τη συνομιλία αυτή;

Θα ήθελες να μιλήσεις, να πεις περισσότερα; Θα ένιωθες ανετα; Ναι; Οχι; Γιατί;

—>>> Τι συμβαίνει ;

Ο Μπαμπάς θέλει να βοηθήσει το παιδί του να νιώθει καλύτερα. Έτσι, προσπαθεί να το παρηγορήσει και να το καθησυχάσει... Χωρίς να το θέλει όμως, ο γονιός δεν αναγνωρίζει τα συναισθήματα του παιδιού και τελικά το εμποδίζει να τα εκφράσει. Το παιδί νιώθει ότι δεν το καταλαβαίνουμε. Παίρνει το κρυφό μήνυμα ότι δεν του επιτρέπεται να νιώσει άσχημα για κάτι.

Πες ποια είναι η γνώμη σου για την παρηγοριά ως εμπόδιο στην επικοινωνία... Είναι κάτι που κάνεις; Είναι κάτι που έκαναν οι γονείς σου; Πώς θα ένιωθες στη θέση του παιδιού στο παράδειγμα μας; Ειναι σημαντικό να μπαίνουμε όσο μπορούμε στα παπούτσια του παιδιού για να καταλάβουμε…


Όταν το παιδί έχει ένα πρόβλημα και εμείς το κατηγορούμε...

- Μπαμπά;

- Ναι παιδάκι μου, τι έγινε;

- Εεεε…. (δυσκολεύεται να μιλήσει)

- Πες μου, τι συμβαίνει;

- Ε… ξέρεις, δεν έχω πολλούς φίλους στο σχολείο… Και κάποια κορίτσια με κοροϊδεύουν στην τάξη.

- Μμμμ... Ναι ε... Κοίτα... ίσως όμως εσύ δεν μιλάς σε κανέναν και αυτό φταίει που δεν έχεις φίλους;

- ……

Πώς θα ένιωθες στη θέση του παιδιού;

Θα ήθελες να μιλήσεις, να πεις περισσότερα; Θα ένιωθες ανετα; Ναι; Οχι; Γιατί;

Στο παραπάνω παράδειγμα, το παιδί έχει κάποιο πρόβλημα και ο γονέας αμέσως του κάνει κριτική.

Ο γονέας θέλει να βοηθήσει πραγματικά το παιδί του. Νομίζει ότι το βοηθάει ενώ στην πραγματικότητα καθόλου όμως...

—>>> Τι συμβαίνει ; Το παιδί θα μπλοκάρει την επικοινωνία εξαιτίας του φόβου για αρνητική κρίση. Μπορεί επίσης το παιδί να πιστεύει την κρίση. Περνάμε το μήνυμα ότι το παιδί είναι ανεπαρκείς. … Αν αυτό συμβαίνει συχνά, το παιδί μπορεί να μην απευθυνθεί στον γονιό του την επόμενη φορά που θα χρειαστεί βοήθεια…

Πως θα ένιωθες στη θέση του παιδιού στο παράδειγμα μας;

Για σκέψου να πας στο σύντροφό σου και να σου συμβεί κάτι αντίστοιχο... πώς θα ένιωθες;

Περισσότερα για το θέμα εδώ:

To κρεμμύδι της ενεργητικής ακρόασης

Η ενεργητική ακρόαση είναι σαν ένα κρεμμύδι που ξεφλουδίζουμε παρέα με το παιδί μας.

Υπάρχουν πολλές στρώσεις πριν φτάσουμε στο κέντρο του, στο πραγματικό πρόβλημα.

Κάποιες φορές αυτό που μας λέει το παιδί μας πρώτα δεν έχει κιόλας καμία σχέση με το πραγματικό του πρόβλημα. Χρειάζεται τα αυτιά μας για να το καταλάβει και το ίδιο.

Γι’ αυτό ακούμε πάνω απ’ όλα.

(Και δαγκώνουνε τη γλώσσα μας πριν δώσουμε συμβουλές ή πούμε την άποψη μας... Το παιδί δεν θέλει σωτήρα.)

Θέλει να πει σε ένα ατομο εμπιστοσύνης την ανησυχία του και μετά ίσως θέλει να βρει μια λύση, και ίσως τότε θέλει τη βοήθεια μας. Ίσως.

Χτες η Ελαία μου είπε λοιπόν με αγωνία ότι θέλει να καθαρίσουμε παρέα ένα κρεμμύδι :

- «Μπορώ να σου πω κάτι σημαντικό αλλά μη το λες σε κανέναν ε;» (Άλλες φορές όμως το παιδί δεν λέει τόσο ξεκάθαρα ότι έχει κάτι να μας πει)

Ξεκίνησε με μια ιστορία για ένα «απλό» κόκκινο στύλο και αφού ξεκινήσαμε παρέα το ξεφλούδισμα και έκλαιγε, έφτασε μετά απο ακόμα αρκετές στρώσεις να πει για τους φόβους της, για ένα κοριτσάκι που την πειράζει και για αλλά τέτοια σημαντικά πράγματα.

Στο τέλος, (αφού τοποθετήθηκα σε κάποια θέματα σημαντικά - γιατί αν πρόκειται για σημαντικό ζήτημα, χρειάζεται ο γονέας να τοποθετηθεί) αποφάσισε μόνη της τι θα κάνει και ανακουφίστηκε.

Ξεφλουδίζουμε λοιπόν... στρώση στρώση με το παιδί.

Γιατί κάτι μπορεί να κρύβει μέσα του το κρεμμύδι.

123765444_1819482438215534_5950866550498690157_n.jpg

5 εμπόδια που πρέπει να αποφύγω όταν το παιδί μου έχει πρόβλημα… (και πως μπορώ να το βοηθήσω)

5 εμπόδια που πρέπει να αποφύγω όταν το παιδί μου έχει πρόβλημα… (και πως μπορώ να το βοηθήσω)

Θέλουμε όλοι να επικοινωνούμε βαθιά με τους αγαπημένους μας ανθρώπους, να τους βοηθάμε όταν έχουν κάποιο πρόβλημα, έτσι δεν είναι;

Αισθανόμαστε πολλές φορές ωραία όταν νιώθουμε ότι μπορούμε να βοηθήσουμε.

Αλλά… δεν ξέρουμε να το κάνουμε οι περισσότεροι.

Γιατί δεν μάθαμε πως να επικοινωνούμε καν.

Πάμε 15-20 χρόνια σχολείο και δεν μαθαίνουμε το πιο βασικό εργαλείο της καθημερινότητάς μας…

Ποιος την πληρώνει;

Η σχέση.

Η σχέση με τον σύντροφό μας, με τα παιδιά μας καταρχήν.

Κάποιοι μπορεί να λένε ότι δεν χρειάζεται κανείς να μάθει να επικοινωνεί, ότι είναι έμφυτο.

Αυτά μπορεί και εγώ να έλεγα παλιά…

Αλλά όταν έμαθα πρώτη φορά για τα εμπόδια επικοινωνίας στα μαθήματα Gordon, πρέπει να πω ότι έπεσα από τα σύννεφα. Γιατί; Απλά επειδή διαπίστωσα ότι στις επικοινωνίες μου, έβαζα πολλά εμπόδια… Ότι όλοι οι γύρω μου επίσης δεν ξέρουν πως να με βοηθάνε.

Κατάλαβα επίσης γιατί με μερικούς ανθρώπους δεν έχω καλή επικοινωνία και σχέση.

Και το πιο σημαντικό, κατάλαβα ότι με λίγη προσπάθεια, μπορούσα να βελτιώσω θεαματικά τις επικοινωνίες μου. Να αλλάξω το τοπίο.

 Ας μπούμε λοιπόν στο ψητό.

Read More

Τι είναι η περίφημη ενεργητική ακρόαση;

Τι είναι η περίφημη ενεργητική ακρόαση;

Όταν το παιδί μας έχει πρόβλημα και είμαστε σε φάση (σωματική & ψυχολογική) να το βοηθήσουμε (δεν έχουμε άλλα πράγματα στο μυαλό μας, νιώθουμε καλά), τότε μπορούμε να του κάνουμε ενεργητική ακρόαση.

Και πώς γίνεται;

Read More

Παγοθραυστικό ή υποβρύχιο; Η εικόνα που με βοηθάει να τα δω αλλιώς…

Παγοθραυστικό ή υποβρύχιο;   Η εικόνα που με βοηθάει να τα δω αλλιώς…

Δεν ξέρω εάν είσαι οπτικός τύπος (εγώ είμαι…), θέλω να σου δείξω μία εικόνα που γράφτηκε στο μυαλό μου και που πλέον κρύβεται πίσω από τα μάτια μου. Έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς μου με τα παιδιά μου και .

Αυτή η εικόνα δεν είναι μία απλή εικόνα.

Αν την κοιτάξεις γρήγορα και δεν της δίνεις προσοχή, δεν θα καταλάβεις τη δύναμή της…

Εάν επιλέξεις να την μελετήσεις λίγο, μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που είσαι με το παιδί σου, που τον αποδέχεσαι, που ανταποκρίνεσαι στις ανάγκες του, που του μιλάς, που τον αγαπάς επίσης.

Ναι, καλά διάβασες. Γιατί όταν δεν κολλάμε και πολεμάμε μόνο στην μη επιθυμητή - απαράδεκτη- απαίσια – δύσκολη- εκνευριστική (διάλεξε) συμπεριφορά του παιδιού μας και εξετάζουμε το πρόβλημά του με ενσυναίσθηση, συνδεόμαστε μαζί του, και νιώθουμε μία πιο βαθιά αγάπη. Τουλάχιστον έτσι το βιώνω εγώ!

Read More