Θέλω εσένα για 10 μαγικά λεπτά, Μπαμπά/Μαμά (αλλιώς δεν θα σε αφήσω...)

Mανούλα μου, Μπαμπούκο μου,

Το πρωί σε χαιρέτισα ενώ έμπαινα στο σχολείο. Από μακριά, μου χαμογέλασες, με χαιρέτισες και είδα πολλές καρδούλες γύρω σου να πετάνε. Η δίκη μου καρδιά έσφιξε λίγο. Πολλές ώρες θα είσαι μακριά μου… Μετά σε είδα γρήγορα να μπαίνεις στο αυτοκίνητο και ... έφυγες.

Θα σου λείψω, το ξέρω. Μου λείπεις ήδη, εμένα.

Να ξέρεις, δεν ήθελα να πάω σχολείο σήμερα αλλά δεν σου το είπα,… (έτσι κι αλλιώς μου λες ότι πρέπει να πάω). Ήθελα ακόμα μια αγκαλιά αλλά δεν σου το είπα, δεν ξέρω γιατί.

Ήθελα να μείνουμε μαζί σήμερα. Θα ήθελα και εσύ να μου πεις ότι θέλεις να μένουμε μαζί κάποιες φορές. Και ας πάω τελικά σχολείο. Ξέρω... Απλά να σε ακούω να μου λες ότι θέλεις να μένουμε μαζί… Θα μου έδινε μεγάλη δύναμη.

Περνάω ωραία στο σχολείο, έχω φίλους, μαθαίνω πολλά καινούρια πράγματα, η δασκάλα μου είναι καλή.

Αλλά μου λείπεις τόσες ώρες, ξέρεις…

Όταν σε βλέπω το απόγευμα που έρχεσαι να με πάρεις, νιώθω τόσο όμορφα, σκέφτομαι ότι τώρα έχουμε χρόνο να παίξουμε οι δυο μας!

Κάνουμε μια ωραία αγκαλιά και θέλω να κάνουμε τα πάντα μαζί!

Πολλές φορές όμως δεν είναι έτσι…

Πάμε σπίτι, μου λες να βγάλω παπούτσια και ακόμα δεν έχω προλάβει να τα βγάλω, το βλέπω αμέσως: δεν είσαι μαζί μου, έχεις πολλά πράγματα να κάνεις. Αδειάζεις το πλυντήριο πιάτων, με κοιτάς, μου δίνεις μια μπανάνα, με ρωτάς πως πέρασα.

Κάτι άλλο σκέφτεσαι, το βλέπω στο βλέμμα σου. Αλλού είσαι, το ξέρω , και ας μην το ξέρεις εσύ.

Και ξεκινάμε το κυνηγητό, τρέχω από πίσω σου. Προσπαθείς να μου ‘ξεφύγεις’, πας πάντα στην  επόμενη σου δουλειά και δεν μπορώ να σε προφτάσω. Μετά το πλυντήριο πιάτων, είναι το πλυντήριο ρούχων ή ένα τηλέφωνο σε έναν γιατρό. Έχεις πολλά να κάνεις, το καταλαβαίνω…

Δεν σε προλαβαίνω, τρέχω από πίσω σου, μήπως τα καταφέρω. Και βλέπω πολύ καλά ότι σε πειράζω, σε ενοχλώ.

Γιατί εγώ χρειάζομαι εσένα, τώρα!!!

Και θέλω να το καταλάβεις.

Δεν το καταλαβαίνεις και θυμώνεις. Γιατί, ναι, είμαι στα πόδια σου και γκρινιάζω.

Θυμώνω και εγώ. Δεν μπορώ να καταλάβω καθόλου πως το φαγητό, το μάζεμα και τα τηλέφωνα μπορεί να είναι πιο σημαντικά από εμένα;

Σου τραβάω την μπλούζα. Φωνάζω ‘‘Μαμααααά’’!!! Αυτό, είναι το χειρότερό σου.

Θέλω να με προσέχεις. Κλαίω για οτιδήποτε.

Θέλω να καταλάβεις.

Δώσε μου αυτά τα 10 λεπτά Μαμά / Μπαμπά

Να καταλάβεις ότι δεν θέλω και πολλά.

Θέλω εσένα, έστω και για 10 λεπτά.

Έπρεπε να σου πω:

« Δώσε μου 10 λεπτά, Μαμά/ Μπαμπά, 10 λεπτά απόλυτης προσοχής. Μετά θα σε αφήσω, στο υπόσχομαι. Δώσε μου όμως αυτά τα μαγικά 10 λεπτά.»

Αυτά τα δέκα λεπτά τα θέλω και εάν δεν μου τα δίνεις δεν πρόκειται να αφήσω την μπλούζα σου. Δεν πρόκειται να σταματήσω. Η προσοχή σου και η αγάπη σου είναι το καύσιμό μου, χωρίς αυτά, δεν λειτουργώ.

Μου ξαναλές να πάω να παίξω για λίγο στο δωμάτιο μου για να μπορέσεις να κάνεις κάποιες δουλειές. Ε όχι!

Κλαίω, κλαίω, κλαίω.

Με κοιτάς ξαφνικά, κατεβαίνεις στο ύψος μου, με αγκαλιάζεις.

Αφήνεις κάτω την κουτάλα και το πανί σου.

Γίνεσαι άλλος/άλλη.

‘’Είμαι εδώ, αγάπη μου, συγνώμη που δεν ήμουν μαζί σου, νιώθω λίγο πιεσμένος/η σήμερα. Τώρα είμαι 100% δικός/η σου (όχι 99%). Τι θέλεις να κάνουμε μαζί στον χρόνο μας;’’

Σταματάω επί τόπου να σε τραβάω και να κλαίω. Χαμογελάω.

Με κατάλαβες.

Παίζουμε μαζί, μάτια, καρδιές, χέρια, ενώνονται.

Γέλια, ακούγονται.

Κάτι μαγικό συμβαίνει… (λέγεται σύνδεση)

Είσαι μαζί μου, 100%, για 10 λεπτά (ίσως και περισσότερο…)

Τώρα είμαι ευτυχισμένος/η και δυνατός/η, μπορώ να λειτουργήσω μόνος/η μου.

Τώρα, μετά το μαγικό μας δεκάλεπτο. μπορώ να σε αφήσω να μαγειρέψεις (και να σε βοηθήσω κιόλας).

Σε αγαπώ,

Το παιδί σου.

Έμπνευση: Τα δοκίμασα όλα, Ιζαμπέλ Φιλιοζά, εκδόσεις Ενάλιος.

Εάν θέλεις να διαβάσεις κάτι άλλο για το θέμα διάβασε το αγαπημένο μου κείμενο που γέννησε το Blog Δώσε χρόνο… ακόμα και όταν νομίζεις ότι δεν μπορείς.