Δώσε χρόνο… ακόμα και όταν νομίζεις ότι δεν μπορείς.

Είναι πρωί, δεν έχω κοιμηθεί καλά, και έχω χιλιάδες πράγματα στο μυαλό. Δεν μπορώ.

Έχουμε αργήσει, δεν ντύνεται μόνη της. Έχει τελειώσει ο καφές. Δεν μπορώ.

Είμαστε στο αυτοκίνητο. Σκέφτομαι τι έχω να κάνω σήμερα, δεν έχουμε συμμετέχοντες στο σεμινάριο. Δεν μπορώ.

‘’Μαμά, μου λες μία ιστορία; ‘’

Κάθε πρωί της λέω μία αυθόρμητη ιστορία με πρωταγωνιστή το doudou της (το νάνι της), τον Lapinou και την οικογένεια του.

Κάθε πρωί είναι η στιγμή μας, η ρουτίνα μας. Πες το όπως θες.

Αλλά σήμερα δεν μπορώ. Έχω πνιγεί.

Την κοιτάω γρήγορα πίσω. Περιμένει.

Δεν μπορώ.

Δεν μπορώ; 

Και ξεκινάω την ιστορία. Βαριέμαι αφάνταστα.

''Είναι τα γενέθλια του Lapinou και όλη η οικογένεια πάει για κάμπινγκ.''

Μήπως το τιμολόγιο που έχασα είναι στο μπλε φάκελο;

''Και Έρχονται οι φίλοι του. Με δώρα.''

Μήπως να κάνω μία διαφήμιση Facebook να το σώσουμε το θέμα;

''Είναι βράδυ, μπαίνουν στα αντίσκηνα και παίζουν με το φακό.''

Μήπως…; Μήπως…

''Μήπως φοβάται ο Lapinou το σκοτάδι αλλά του αρέσει κιόλας επειδή κάνουν ωραίες σκιές με το φακό ε;''

Μία γρήγορη ματιά.

Όλα τα λεφτά.

Περιμένει τη συνέχεια.

Πετυχαίνω. Μπορώ.

“- Αφήστε με τιμολόγια και διαφημίσεις. Παίζω τώρα. Και γελάω.”

Μπαίνω στην ιστορία  και εγώ, γίνομαι και εγώ λίγο παιδί. 

Χτυπάει το τηλέφωνο. Ποιο τηλέφωνο; 

Τα τιμολόγια και οι διαφημίσεις περιμένουν 10 λεπτά.

Η στιγμή περιμένει; Σε λίγο θα μπει στο σχολείο και θα τα πούμε πάλι σε 7 ώρες...

Είναι η στιγμή μας, η ιερή, ίσως θα το θυμάται όταν θα είναι μεγάλη;  Η μαμά μου έλεγε ιστορίες φανταστικές κάθε πρωί. Καλύτερο από κάθε πτυχίο, έτσι δεν είναι;

Έτσι, όταν καταφέρνω αυτά τα 10 λεπτά το πρωί, βιώνω και εγώ 4 θετικά ¨WOW¨ πράγματα :

1. Χαίρομαι επειδή ενώ νόμιζα ότι σήμερα πραγματικά δεν μπορώ καθόλου, τελικά μπόρεσα να πω την ιστορία και να τη πω καλά κιόλας και αυτό, στην αρχή της ημέρας, μου δίνει τρελή δύναμη και νιώθω ότι μπορώ να ελέγξω τον άτακτο μου εγκέφαλό. WOW!

2. Χάνομαι για λίγο στην ιστορία και γίνομαι για λίγα δευτερόλεπτα παιδί και αυτό μάλλον παράγει θετικές ουσίες μέσα στο μυαλό μου και μετά αισθάνομαι απλώς πιο ωραία. WOW!

3. Το παιδί έχει γεμίσει το ρεζερβουάρ αγάπης του και αυτό γνωρίζω πόσο σημαντικό είναι για όλη του την ημέρα. WOW!

4. Παραμένουν τα τιμολόγια και οι διαφημίσεις αλλά δεν είναι και τίποτα σπουδαίο, θα τα κάνω και αυτά! WOW! 

Το παιδί δεν θέλει και τόσο πολύ ποσότητα χρόνου όσο ποιότητα. Αυτά τα 10 λεπτά χωρίς τιμολόγια και διαφημίσεις. Αυτά τα λεπτά που γεμίζουν πραγματικά το ρεζερβουάρ αγάπης του.

Αυτός ο ποιοτικός χρόνος με τον μπαμπά ή τη μαμά συνεισφέρει στην ομαλή του ανάπτυξη. Λένε επίσης ότι αυτός ο χρόνος δυναμώνει την αίσθηση εμπιστοσύνης που νιώθει ένα παιδί για τον γονιό του. Τα κάνει πιο αυτόνομα επειδή νιώθουν ασφαλή και μπορούν να ανακαλύψουν το περιβάλλον τους χωρίς να χρειάζεται να αναζητούν συνέχεια την προσοχή των γονιών τους.

Και αυτές οι στιγμές ακόμα καλύτερα εάν τις ζεις από το πρωί, πριν τον αποχωρισμό του παιδιού από τους γονείς και όταν ξαναβρίσκεστε μετά το σχολείο.

Σε μας όταν γυρνάνε από το σχολείο, είναι μία  ‘’δύσκολη στιγμή’’ όπου το δεκάλεπτο αφοσίωσής μας σχεδόν επιβάλλεται για (να προσπαθήσουμε!) να αποφύγουμε τεράστιες κρίσεις!

10 λεπτά.

Μπορεί για σένα να είναι να παίξεις κρυφτό, να κάνεις ένα μασάζ, να τραγουδήσεις, να του δείξεις πως φτιάχνεις κουλουράκια, να το γαργαλήσεις, να μιλήσεις μαζί του για κάτι που τον ενδιαφέρει και να το αφουγκραστείς όταν μιλάει, να του δείξεις πώς φτιάχνεται το μέλι, να μαζέψεις λουλούδια στο δρόμο… ή ότι άλλο θες… αρκεί να είσαι πραγματικά εκεί!

Πες μου τώρα στα σχόλια πως περνάς ποιοτικές στιγμές με το παιδί σου. Υπάρχουν μέρες που δυσκολεύεσαι να ζήσεις τέτοιες στιγμές;