‘‘Aκούγοντας τα παιδιά μας, ακούμε επίσης τις παιδικές μας ηλικίες’’

Θέλω να είμαι δίπλα σου, να σε ακούω. Πολλές φορές όμως δυσκολεύομαι.

Προχτές έπεσες και σου είπα : ΄ Έλα τώρα, πως κάνεις έτσι, δεν είναι τίποτα!’’ Και έκλαψες περισσότερο.

Δεν μπόρεσα να ακούσω το πόνο σου, την θλίψη σου, να της αφήσω χώρο.

Μου φώναξες: ‘‘Άσε με!΄΄

Σαν ηλεκτροσοκ μου ακούστηκε.

Αυτό θέλω σκέφτηκα; Αν είχα πέσει εγώ; Θα ήθελα να μου πουν ότι δεν είναι τίποτα;

Και ξαφνικά θυμήθηκα ότι έχω πέσει και γω σαν παιδί. Πολλές φορές. Και κανείς δεν με άκουσε. Κανείς δεν άκουσε τον πόνο μου. Μου λέγανε όλοι ότι δεν είναι τίποτα οπότε στο τέλος το πίστεψα. Ή μάλλον κατάπια τον πόνο μου.

Τότε κατάλαβα ότι πρέπει να ακούσω το μικρό παιδί μέσα μου που έχει πέσει για να μπορώ να ακούσω και σένα.

Έσκυψα, έκατσα δίπλα σου:

- ‘’Πονάει πολύ ε;’’

- ‘’Ναι! Πάρα πολύ.’’

Σε πήρα αγκαλιά, ή με πήρες εσύ. Δεν ξέρω ποιο παιδί πήρε το άλλο αγκαλιά τελικά.

Νιώσαμε πάντως και οι δύο καλύτερα. 

Μία μικρή ιστορία που γεννήθηκε από το απόφθευμα του Jacques Salome ''Aκούγοντας τα παιδιά μας, ακούμε επίσης τις παιδικές μας ηλικίες’’

Για να διαβάσεις κάτι άλλο για το εσωτερικό μας παιδί δες αυτό: https://www.positiveparents.gr/blog/esoteriko-paidi