3 εικόνες για τις δύσκολες στιγμές του γονέα...

Όταν δεν ξέρω πια τι να κάνω, πώς να μιλήσω, να αντιδράσω, να οριοθετήσω, όταν είναι όλα δύσκολα, και ετοιμάζομαι να εκραγώ… παίρνω μία μικρή ανάσα και σκέφτομαι… αυτές τις 3 κρίσιμες εικόνες…

Το ραντεβού με το παιδί μου σε 30 χρόνια…

Σε 30 χρόνια, θα έχω ραντεβού με το παιδί μου κάπου κάτω από μία μπουκαμβίλια… Πώς θέλω να είναι αυτό το ραντεβού; Θα είμαστε 2 ενήλικες τότε. Τι θα έχει σημασία; Ποιες αξίες θα ήθελα να έχω μεταφέρει στο παιδί μου; Θα έχει αυτοπεποίθηση; Και πώς θα είναι η σχέση μας; Θα κοιταζόμαστε στα μάτια με αγάπη; Θα νιώθουμε άνετα; Τι λόγια θα ανταλλάξουμε;

Αυτό το μακρινό ραντεβού με οδηγεί στο τώρα. Με βοηθάει να πάρω λίγο χρόνο και μια απόσταση και να σκεφτώ: αξίζει η μάχη που ετοιμάζεται;

 Το εργοτάξιου του εγκεφάλου…

Κυκλοφορούν νταλίκες και εκσκαφείς μέσα στον εγκέφαλο του παιδιού!  Το παιδί δεν έχει ολοκληρωμένο εγκέφαλο! Μάλιστα, έχει έναν εγκέφαλο πολύ ευάλωτο στο στρες. Στα 25 έως 30 έτη, ο εγκέφαλος είναι ανεπτυγμένος 100% (*και αν).

Το παιδί ΔΕΝ μπορεί να διαχειριστεί και να ρυθμίσει μόνο του τα δύσκολα του συναισθήματα. Χρειάζεται κάποιον ενήλικα  δίπλα του, να το ακούει, να βάλει λόγια στο χάος του, να το αγκαλιάσει και με αυτόν τον τρόπο, να προκαλεί στο σώμα του παιδιού την έκκριση ωκυτοκίνης για να μπορεί να ηρεμήσει… (και στη συνέχεια να σκεφτεί…)

Με βοηθάει να σκέφτομαι τον εγκέφαλο του παιδιού υπό κατασκευή κάθε φορά που πάω να μπω στη μάχη εξουσίας… Θυμάμαι ότι το παιδί  δεν επεξεργάζεται τον κόσμο και τις καταστάσεις με τα ίδια μάτια και με τον ίδιο εγκέφαλο με εμένα… Με χρειάζεται ως ΕΝΗΛΙΚΑ λοιπόν να του δείξω τον τρόπο να μεγαλώσει…

 Το παγόβουνο…

Η ακατάλληλη συμπεριφορά του παιδιού είναι το πάνω μέρος του παγόβουνου... δεν είναι το πρόβλημα αλλά μία αντίδραση σε ένα πρόβλημα του. Κάτι άλλο επικοινωνεί. Πριν πέσω πάνω στο παγόβουνο, βουτάω από κάτω για να δω το κάτω μέρος του…

Μπορεί πχ το μεσημέρι να μην έφαγε το φαγητό του και τώρα να πεινάει, μπορεί το δοχείο αγάπης του να έχει αδειάσει, μπορεί να μην ήμουν αρκετά παρούσα όλη μέρα και να χρειάζεται σύνδεση, μπορεί να νιώθει στρες επειδή θα φύγω ταξίδι την επόμενη βδομάδα, μπορεί να έχει πονόλαιμο, μπορεί να του λείπει ο Μπαμπάς που δουλεύει μέχρι αργά...  Όλα αυτά τα ‘‘μπορεί να’’ μου θυμίζουν ότι η συμπεριφορά δεν είναι εναντίον μου … άλλα ότι κάτι επικοινωνεί… οπότε αντί να θυμώσω ή να φωνάξω…μπαίνω στον ρόλο του βοηθού… μας δίνω λίγο χρόνο… και ΣΥΝΔΕΟΜΑΙ.

Ποιες εικόνες σε βοηθάνε εσένα; Τι σκέφτεσαι την ώρα της κρίσης;

—————————————-

Αν θέλεις να μάθεις πώς μπορείς να εφαρμόσεις αυτά τα εργαλεία (και άλλα πολλά) στην καθημερινή σου γονεϊκή ζωή, μπορείς να συμμετάσχεις στον Βιωματικό Κύκλο Θετικής Γονεϊκότητας που διοργανώνω - ένα ταξίδι ανακάλυψης και ενδυνάμωσης για γονείς με παιδιά από 1,5 έως 10 ετών.

Κατά τη διάρκεια των 6+1 ενδυναμωτικών εργαστηρίων, θα έχουμε την ευκαιρία βιωματικά να μοιραστούμε εμπειρίες, πρακτικές συμβουλές και πολύτιμες γνώσεις. Θα δεις πρακτικά πώς να αντιμετωπίσεις τις κρίσεις ήρεμα, να κατανοείς και να ξεπερνάς τις δύσκολες συμπεριφορές, και πώς θα χτίσεις μια σχέση γεμάτη ενσυναίσθηση, αγάπη, εμπιστοσύνη και αλληλοσεβασμό.

Αν θέλεις να σου πω περισσ΄ότερα και να με ρωτήσεις ό,τι θέλεις, συμπλήρωσε την παρακάτω φόρμα για να σε καλέσω για 5-10 λεπτά στο τηλέφωνο!

Συμπλήρωσε εδώ τα στοιχεία σου και θα επικοινωνήσω μαζί σου:

Όνομα*

Email*

Mobile phone*

Ομάδα πρωινή / αογευματινή

Με ενδιαφέρει η πρωινή ομάδα

Με ενδιαφέρει η απογευματινή ομάδα

Γράψε εδώ τις ερωτήσεις σου

Επιλέγοντας αυτό το πεδίο επιβεβαιώνεις την εγγραφή σου στο Positive Parents Newsletter*

Υποβολή

Instagram live με τον Στέφανο Ξενάκη και την Αναστασία Κουσοβίστα

View this post on Instagram

A post shared by Stefanos Xenakis (@stef_squash)

Την Πέμπτη 23 Νοεμβρίου στις 21:30 στο instagram στο προφίλ του Στέφανου Ξενάκη @steph_squash θα συζητήσουμε για τις προκλήσεις μας ως γονείς!

Αν έχεις Instagram μπορείς να με «ακολουθήσεις» στο _positive_parents_

Το εσωτερικό μου παιδί έχει πολλά να πει

Χτες, 18:04.

Κάθομαι δίπλα στην Ελαία για να διαβάσουμε.

Και: Χάλια. Χάλια. Χάλια.

Οχι αυτή, προσπαθεί.

Εγώ.

Αγχώνομαι όταν δεν θα τα καταφέρει.

Πιέζομαι όταν είναι αργή.

Αισθάνομαι εντάσεις μέσα μου όταν κάνει λάθη.

Θέλω να της πω να τα κάνει καλυτερα, να της πάρω το μολύβι, να προσέχει περισσότερο, να πάει πιο γρήγορα, να τελειώνουμε.

Υποφέρω, κυριολεκτικά. Το σώμα μου ολόκληρο πονάει.

Νιώθω το στρες μου, το κοιτάω στα μάτια όμως, δεν το φοβάμαι.

Το θέλω μάλιστα. Περίμενε την ευκαιρία να βγει.

Περίμενε σχεδόν 30 χρόνια.

Δεν βουτάω στο χάος τώρα. Δεν πιέζω την Ελαία μου. Προσπαθώ να κάνω ότι καλύτερο. « Ωραία πρόοδο έκανες, κοίτα πως έγραφες πριν από μια εβδομάδα και κοιτά τώρα».

Από μέσα μου όμως πονάω. Και κάποιες κινήσεις μου σιγουρά με προδίδουν.

Κάνω ότι μπορώ.

Έχω κάτι να λύσω μέσα μου.

Ξέρω ότι παλεύω με τον εαυτό μου. Δεν θα έπρεπε να νιώθω έτσι, τόσο πιεσμένη.

Ξέρω ότι στο κομμάτι αυτό, έχω δουλειά.

Δεν της λέω τίποτα, βγαίνω λίγο να ηρεμήσω. Παίρνω αναπνοές.

Χρειάζομαι να μεγαλώσω εδώ. Είναι εντάξει αυτό.

Και η Ελαία μου δίνει αυτήν την ευκαιρία.

Θέλω να την αρπάξω. Δεν θα διαλέξω την εύκολη λύση.

Θέλω να χρησιμοποιήσω το μετα βλέμμα, να με δω από απέξω.

Τι μου συμβαίνει; Τι νιώθω; Τι έχω βιώσει ως παιδί; Τι προσπαθεί να μου πει το εσωτερικό μου παιδί; Τι σχέση είχα με το διάβασμα;

Ξεκινάω την εσωτερική διερεύνηση.

Βλέπω την μικρή Ελένη.

Της μιλάω, την βλέπω μπροστά μου : « Υπέφερες ε;» «Σε πίεζε η δασκάλα σου ε; « Οι γονείς σου ήθελαν καλούς βαθμούς ε;» « Φοβόσουν να αποτύχεις ε;» « Φοβόσουν την απόρριψη ε;» «Νόμιζες ότι οι καλοί βαθμοί σε καθορίζουν ε; ...

Έχει πολλά να πει το κοριτσάκι. Πράγματα που δεν άκουσε κανείς ποτέ.

Γράφω αυτά και τρέχουν δάκρυα.

Είναι το σημάδι ότι κάτι ακούμπησα. Είναι πολύ καλό για μένα αυτό. Και για την Ελαία.

Μεγαλώνω.

Σιγά σιγά.

Και Σήμερα θα είναι ίσως ήδη λίγο πιο εύκολο το διάβασμα για μένα.

———————————————————————-

Κείμενο γραμμένο το Σεπτέμβριο του 2020

——————————————————————

Την Τετάρτη 18 Οκτωβρίου στις 18:00, ξεκινάει μία νέα ενδυναμωτική ομάδα γονέων! Αν είσαι έτοιμος/η να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου ως γονέας σε ένα ασφαλές χώρο εμπιστοσύνης και φροντίδας… & να μάθεις βήμα βήμα νέες αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…) τότε ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ 😄

Τι έχω καταλάβει ταξιδεύοντας 9 χρόνια ως Μαμά…

‘‘κουβεντιαζοντασ’’ με την κορη μου 3ων μηνων, Φεβρουάριοσ 2014 , νοτια ευβοια

Ταξιδεύω 9 χρόνια ως Μαμά... και αν κοιτάω λίγο πίσω, ένα πράγμα έχω καταλάβει και συνειδητοποιήσει τελικά...

Η σχέση μας με το παιδί είναι κάτι ζωντανό. Κάτι χειροπιαστό, καθόλου αόρατο. Είναι ένας δεσμός που θέλει συνεχώς φροντίδα και αφοσίωση. Που αν δεν είναι καλά, τίποτα δεν μπορεί να πάει καλά. Που μας ενώνει και μας γεμίζει από την πρώτη ματιά και για πάντα. Που δίνει δύναμη στο παιδί. Που μας μεγαλώνει. Δεν υπάρχει κανένα ‘’εργαλείο συνεργασίας’’ πιο δυνατό από τη σχέση.

Η σχέση μας θα μας οδηγήσει στο ραντεβού μας για καφέ σε 30 χρόνια. Πώς θα είμαι σε αυτό το ραντεβού; Πώς θα είναι το παιδί μου; Εγώ, γύρω στα 60 πια και αυτή, 30 ετών. Τι θα έχει σημασία τότε; Ποιες αξίες, ανάγκες; Ποια συναισθήματα θα νιώθουμε;

Όταν είναι δύσκολα τα πράγματα ή πάνε να με κυριαρχήσουν τα νεύρα μου, σκέφτομαι το ραντεβού αυτό. Σκέφτομαι ότι η σχέση και η σύνδεσή μας είναι το πιο σημαντικό για μένα και για αυτήν...

Οπότε...

Προσπαθώ... Να μην τσακωνόμαστε επειδή δεν πάει για μπάνιο την ώρα που με βολεύει, εμένα. Της αφήνω λίγο χρόνο, της θυμίζω μερικές φορές γιατί είναι σημαντικό να πλενόμαστε, έστω και κάθε 2 μέρες. Και κάποια στιγμή, πάει για μπάνιο. Και αν δεν πάει, τότε σκέφτομαι ότι σε λίγο καιρό θα είναι στην εφηβεία και θα περνάει ίσως πολύ καιρό στο μπάνιο.

Προσέχω να μην εξουσιάζω...  Πιέζω για λίγα θέματα, με μέτρο, διαλέγω τις μάχες μου και ποιες αξίες είναι σημαντικές και αξίζουν την απόλυτή μας προσοχή. Θέλω να δίνει σημασία στα λόγια μου σε λίγο που θα βγει παραέξω από το σπίτι μας και όχι να με απορρίπτει επειδή την κυνηγούσα συνεχώς όταν ήταν μικρό παιδί.

Προσπαθώ... Να μην θυμώνω επειδή δεν τελείωσε τα μαθήματα της, της θυμίζω ότι είναι δική της ευθύνη και επιλέγει. Είμαι δίπλα αν με χρειαστεί, αρκετά κοντά και αρκετά μακριά. Δεν μπερδεύω την μικρή Ελένη που είχε άγχος με τα μαθήματα με το παιδί μου. Τις περισσότερες φορές, θα αποφασίσει κάποια στιγμή να διαβάσει, άλλες φορές δεν θα ξεκινήσει καν το φυλλάδιο αλλά ξέρω ότι σε λίγο θα γράφει και θα μετράει ίσως ακόμα καλύτερα κι από μένα. Δεν δίνει πανελλήνιες φέτος...

Προσέχω να αφήνω ελεύθερο χρόνο, να βαριέται, να είναι ανάσκελα στο πάτωμα, να φανταστεί, να παίζει με οτιδήποτε, γιατί ένα παιδί ενδυναμώνεται και μαθαίνει με το παιχνίδι και όχι με συνεχόμενα ‘’πρέπει’’ και ‘’άντε γρήγορα’’.

Δεν απαιτώ να είναι άριστη σε όλα. Ξέρω ότι θα είναι άριστη σε αυτό που φλέγει μέσα της και ότι μόνο αυτή μπορεί να ανακαλύψει αυτό τη φλόγα. Εστιάζω σε αυτά που κάνει καλύτερα και την ενθαρρύνω να προσπαθεί για τα υπόλοιπα. Της εξηγώ ότι από τα λάθη μαθαίνουμε. Και ότι δεν έμαθε κανείς σκι χωρίς να πέσει τα μούτρα μέσα στο χιόνι.

Προσπαθώ να μην περιμένω να συμφωνεί μαζί μου. Και αν κάτι νιώθω μέσα μου που με ζορίζει, κάνω ένα βήμα πίσω και βλέπω ένα ξεχωριστό και μοναδικό άτομο με πολλά ταλέντα και μου αρέσει που δεν μου μοιάζει όσο το περίμενα στην αρχή. Και όταν διαφωνούμε γιατί δεν κάνει ή δεν λέει αυτό που θα ήθελα, επιδιώκω να μην προβάλλω πάνω της την εικόνα του ιδανικού παιδιού γιατί έχω αποδεχτεί ότι ούτε εγώ δεν είμαι ιδανική μητέρα.

Επιδιώκω να κουβεντιάζω, να συνδέομαι, να γεμίζω κάθε μέρα την δεξαμενή αγάπης, να δώσω την πραγματική προσοχή μου έστω και για λίγα λεπτά την ημέρα, να ακούω την άποψή της.

Προσπαθώ να μην επιβάλω και απαιτώ πολλά. Αφήνω μία ευκαιρία στη συνεργασία. Λέω για τα συναισθήματά μου, όταν κάτι με ζορίζει και θα ήθελα να είναι αλλιώς. Όχι πάντα πολύ καλά. Προσπαθώ όμως να μην βλάπτω τη σχέση, να την αφήνω απέξω από τις καθημερινές διαμάχες. Γιατί μόνο αν η σχέση μας είναι καλά, πρόκειται να συνεργαστούμε έτσι κι αλλιώς.

Προσπαθώντας να κάνω τα παραπάνω, μαθαίνω να εμπιστεύομαι το παιδί μου, κάθε μέρα περισσότερο... όσο παράλληλα εμπιστεύομαι εγώ τον εαυτό μου κάθε μέρα περισσότερο.

Καλλιεργώντας αυτή την εμπιστοσύνη, ξέρω ότι ανθίζει, ότι ακούει όλο και περισσότερο τους γύρω, ότι έχει άποψη, ότι υπερασπίζεται τα δικαιώματά της, ότι ωριμάζει.  

Δίνοντας το δώρο αυτό της εμπιστοσύνης μέσα από τη σχέση μας, αυτή θα μπορεί (ίσως) να βρει τον εαυτό της.

Να τολμάει, να λέει όχι σε κάτι που δεν της ταιριάζει, να πολεμάει την αδικία, να βρει αυτό που την παρακινεί ίσως πριν τα 40 της χρόνια… και να επιδράσει θετικά στην κοινωνία!

---

Τονίζω ότι η ιστορία αυτή είναι η δική μου οπτική και προσπάθεια... κάθε γονεϊκό ταξίδι είναι μοναδικό! 😄

Εσύ, τι πιστεύεις; Ποιο είναι το ένα πράγμα που έχεις συνειδητοποιήσει από τότε που έγινες Μαμά/Μπαμπάς; Τι σε δυσκολεύει περισσότερο στην καθημερινότητα σου;
Μπορείς να αφήσεις ένα σχόλιο κάτω από την ιστορία!

Όταν το παιδί ''μας προκαλεί''...

“Η γονεϊκότητα είναι δύσκολη, γιατί το παιδί σου σου καθρεφτίζει αυτά που δεν έχεις ακόμη λύσει μέσα σου.”

Εκείνη τη στιγμή που…

… νιώθουμε ότι το παιδί μας προκαλεί…

… μας «τριγκάρει» *επίτηδες* με τη συμπεριφορά του…

… μας κάνει να αντιδράσουμε «δυσανάλογα»

Τότε ίσως να είναι το σήμα ότι κάτι μέσα μας ξύπνησε… κάτι πιο βαθύ…

…που δεν έχει να κάνει με το παιδί μας αλλά με το εσωτερικό μας παιδί… με κάτι που δεν λάβαμε, δεν ακούστηκε ή δεν μας επιτρεπόταν εμείς ως παιδί…

Κάθε φορά, αυτή η δυσανάλογη μου αντίδραση είναι ένα σήμα για μένα για να πάω λίγο μέσα μου να δω τι γίνεται και να αφήνω τελικά το παιδί μου απέξω απο τις δικές μου ιστορίες…

Αυτή η φράση και αυτές οι σκέψεις με ενέπνευσαν για την ιστορία “Ο καθρέπτης που μου δίνεις» σελίδα 108 στο βιβλίο «Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;»

(Εκδόσεις iWrite)

Κάποιος την έχει διαβάσει μήπως; Αν ναι, τι συναίσθημα σου προκάλεσε;

Καλημέρα με αυτό φροντίδα!

——————————-

Ζωγραφιά Andrea Wan, New York Times Magazine

Μπροστά μας κοίτα…

Βλέπω ομορφιά παντού…

Σε ένα λουλούδι που μαζεύω για σένα στον δρόμο, σε μια λακκούβα με νερό στην οποία θέλω να πηδήξω μέσα μαζί σου, στο κομμάτι κέικ που σφίγγω στο χέρι μου για να το νιώσω καλύτερα, σε αυτή τη στιγμή στο βενζινάδικο που σε βλέπω κουρασμένη και σου δίνω ένα φιλί, έτσι, γιατί είσαι φοβερή.

Ζω τη στιγμή. Ζω το δευτερόλεπτο. Εσύ τη ζεις τη στιγμή; Είσαι εδώ μαζί μου;

Βλέπω κάποιες φορές τα μάτια σου χαμένα αλλού...

Σκέφτεσαι το μέλλον και χάνεσαι σε αυτό. Σκέφτεσαι τι θα φάμε το βράδυ και αν θα φάω αυτό που θα έχεις ετοιμάσει. Αναρωτιέσαι αν δεν φάω, αν θα πρέπει να με πιέσεις ή να φτιάξεις κάτι άλλο. Και τι ώρα θα πρέπει να με βάλεις για ύπνο το βράδυ αφού κοιμήθηκα αργά το μεσημέρι; Και πού θα πάμε διακοπές το καλοκαίρι; Και τι δώρο θα πάρουμε για τον μπαμπά, που έχει τα γενέθλιά του την Κυριακή; Ανησυχείς για το τι δουλειά θα υπάρξει για μένα το 2038…

Σκέφτεσαι το παρελθόν, και αναρωτιέσαι γιατί σου μίλησε άσχημα η θεία Κούλα και τι θα έπρεπε να της είχες απαντήσει… Και γιατί δεν είπες όχι στη δουλειά όταν σου είπαν να αναλάβεις ακόμα μία εργασία… Πού και πού, σημειώνεις γράμματα σε ένα χαρτί. Για να μην ξεχάσεις, για να βάλεις τάξη, δεν ξέρεις γιατί, για μετά.

Σταμάτα. Σταμάτα να σκέφτεσαι.

Άκουσέ με, κοίταξέ με.

Δες σε κάθε στιγμή το δώρο που αυτή μας κάνει.

Η ευτυχία είναι στα απλά και η ομορφιά στα αληθινά.

Δες κάθε κομματάκι του μωσαϊκού της ζωής. Εδώ, μπροστά μας!

Σήμερα.

Τώρα!

---

Αυτή η ιστορία είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’ που μόλις κυκλοφόρησε!

Τα λάθη είναι σκαλοπάτια!

Ανανεώνω κάποια κείμενα του blog του 2018 και είναι γεμάτα λάθη! Τύπου «τα παιδια τους βοηθάνε να…» (κατερίνα δεν σου έστελνα όλα τα κείμενα για διόρθωση! )

Και; Χαίρομαι. Μαθαίνουμε κάθε μέρα! Και μπορεί τώρα που γράφω να κάνω αλλά λάθη που θα ανακαλύψω σε 4 χρόνια.

Αν φοβάσαι τα λάθη δεν τολμάς!

Κάποιοι μου έλεγαν στην αρχή «γιατί δεν κανείς ένα blog στα γαλλικά αφού είναι η μητρική σου;» ( η μητέρα μου είναι Γαλλίδα).

Μα αφού ζω και μεγαλώνω με τα παιδιά στην Ελλάδα, αφού θέλω έδω να συνδέομαι με ανθρώπους, θέλω στα ελληνικά να γράφω.

Αν δεν έγραφα με λάθη δεν θα υπήρχε αυτή η σελίδα!

Τα λάθη είναι σκαλοπάτια!!!

Ευχαριστώ που είστε εδώ και αγκαλιάζετε τα λάθη μου, νιώθω ότι ανήκω σε μια υποστηρικτική παρέα!

Κάτι έρχεται… είμαι πολύ ενθουσιασμένη… (θα σας πω περισσότερα σε λίγες ημέρες…)

Δεν κάνω σαν μωρό!

«Μην κάνεις έτσι! Κανείς σαν μωρό!»

Δεν κάνω «έτσι».

Ούτε είμαι μωρό.

*Στεναχωριέμαι.*

Εκφράζω το συναίσθημά μου.

Είπα να μην το κρατήσω μέσα μου αλλά να το βγάλω.

Άντεξε τα δάκρυά μου γιατί δεν με πονάνε.

Και μη ντρέπεσαι για αυτά.

Γιατί με βοηθάνε.

Να είσαι δίπλα μου εσύ και…

Όλα καλά θα πάνε.

Δική μου και ξένη

Η κόρη μου.

«Μου»;

Γέννησα μια ζωή πριν λίγες μέρες και σκέφτομαι ήδη αλλιώς.

Την κοιτάω και την νιώθω τόσο δίκη μου και τόσο ξένη, ταυτόχρονα.

Δίκη μου γιατί βγήκε από μέσα μου και θα έδινα τη ζωή μου για αυτήν.

Ξένη γιατί είναι «άλλη» και θα περπατήσει το δικό της μονοπάτι.

Και ανάμεσα στο «δικό μου» και στο «ξένο», θα γράψουμε τη δίκη μας σχέση.

Θα γνωριστούμε.

Δίκη μου και ξένη.

Κι εγώ διπλα της.

Ποτέ από πάνω.

Για να μπορεί να πετάξει κιόλας.

——————-

Αναδρομικές σκέψεις από το 2013, όταν γεννήθηκα γονέα.

Δεν *περνάνε* τα χρόνια με τα παιδιά... Γράφουν...

« Πω πω… πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια!» μου είπαν διάφοροι συγγενείς φέτος το καλοκαίρι ανακαλύπτοντας τα παιδιά που μεγάλωσαν.

«Μμμμμ» ήταν η απάντηση μου.

9 είναι τα χρόνια.

9 χρόνων Μαμά θα είμαι σε λίγους μήνες.

Δεν θα έλεγα ότι τα χρόνια πέρασαν όμως «έτσι», γρήγορα δηλαδή.

Ούτε καν ότι «πέρασαν».

Γιατί έγραψαν. Ένα ένα.

Και τα 9.

Πάνω μου. Κάθε μέρα. Κάθε νύχτα. Γονέας. Χωρίς διακοπές. Με κλάματα και με γέλια. Με μύξες και με δώρα.

Γιατί με ταξίδεψαν.

Στη δίκη μου παιδική ηλικία. Να δω τι πήγε καλά αλλά και τι πήγε στραβά, τι με έβλαψε και τι με ενδυνάμωσε. Και τι δεν θέλω πια.

Γιατί με κούρασαν.

Όταν δεν ήξερα τι να κάνω, όταν ήταν άρρωστα, όταν δεν είχα 2 λεπτά για μένα, όταν άλλαζαν συνέχεια τα προγράμματα, όταν δεν κοιμόμουν, όταν όλοι οι γύρω δεν καταλάβαιναν.

Γιατί με φόβισαν.

Όταν είδα μπροστά μου την Ευθύνη και ότι δεν υπάρχει επιστροφή, όταν βλέπω ότι δεν μπορώ πάντα να τα προστατέψω, ούτε καν να τα οδηγήσω κάπου συγκεκριμένα.

Γιατί με ξεστράβωσαν.

Είδα τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια τους. Ποια κομμάτια μου είναι φοβερά, και ποια θέλουν δουλειά. Έβαλα τάξη, ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Ένα βήμα τη φορά.

Γιατί με προσκάλεσαν να δω έναν άλλο κόσμο, με μπλε γυαλιά.

Τον κόσμο των παιδιών.

Κατάλαβα ότι για να μην είμαι «από πάνω» τους, η μόνη σωτηρία ήταν να μπω στη θέση τους.

Να πονέσω μαζί τους όταν πονάνε, να ενθουσιάζομαι και εγώ με τις ατελειωτες ομορφιές γύρω μας. Να ζητάω συγνώμη όταν πληγώνω και να μάθω τη γλώσσα τους, αυτή των συναισθημάτων.

Γιατί με συνέδεσαν με τον εαυτό μου ακριβως τις στιγμές που νόμιζα ότι το χάνω.

Σκέφτομαι τον εαυτό μου πριν γίνω Μαμά.

9 χρόνια πριν.

Νιώθω άλλη.

Σίγουρα θα έκανα αρκετά πράγματα διαφορετικά αν ήξερα αυτά που έμαθα.

Ευτυχώς κιόλας.

Γι’αυτό δεν «περνάνε» τα χρόνια με τα παιδιά μας.

Μας μεγαλώνουν.

Σκαλί σκαλί.

Και με πολλά χρώματα….

——————-

Φωτό : Τήνος, Αύγουστος 2021

O καλύτερος σου εαυτός είναι κάθε μέρα διαφορετικός... (και είναι οκ...)

Δεν είσαι κάθε μέρα το ίδιο… και είναι οκ!

Είναι οκ να μη θέλεις να μαγειρέψεις σήμερα και να παραγγείλεις απ’ έξω…

Είναι οκ να κλάψεις σήμερα από τη κούραση… ή από τα νεύρα ούτε ξέρεις.

Είναι οκ να χάζεψες παραπάνω στο facebook σήμερα αντί να τελειώvεις τη δουλειά σου.

Είναι οκ να αισθάνεσαι ευάλωτ@.

Είναι οκ να μη θέλεις να παίξεις για 3η φορά πλαστελίνη σήμερα.

Είναι οκ να έχεις κρυφτεί στη τουαλέτα για 5 λεπτά (ή 10!) απομόνωσης από το οικογενειακό ΄χάος…

Είναι οκ. Δεν είσαι μία μηχανή.

Και το σπουδαιότερο τελικά;

Το παιδί σου βλέπει ότι δεν είσαι μία μηχανή.

Και μαθαίνει ότι και αυτό έχει το δικαίωμα να μην είναι κάθε μέρα top, ότι είναι φυσιολογικό…

Κάθε μέρα είναι διαφορετική και έχουμε διαφορετική ενέργεια, ψυχολογία, ευαισθησία, βιολογία.

Και διαφορετικές ανάγκες…

Κάθε μέρα είναι μία νέα αρχή… (αρκεί να αποδεχτούμε τα πάνω κάτω της ζωής.)

Τι έλεγες πριν έχεις παιδιά;

«Πριν παντρευτώ είχα 6 θεωρίες για το πως να μεγαλώσω παιδιά. Τώρα έχω 6 παιδιά και καμία θεωρία».
John Wilmot
—————————————
Πριν κάνω παιδιά έλεγα ότι στις 8:30 κάθε βράδυ θα ήταν στο κρεβάτι τους και θα έπινα κρασάκι στο σαλόνι. Στη φωτό σκαρφαλώνει μία από τις κόρες μου ενα από αυτά τα βραδιά… γύρω στις 23:00. Ας πούμε ότι πίνω το κρασάκι μου αλλά με παιδική παρέα…

Εσύ τι έλεγες πριν κανείς παιδιά και τα πράγματα είναι τελικά (λίγο) διαφορετικά

Όταν είναι όλα μπερδεμένα...

Όταν όλα είναι μπερδεμένα… έξω… και μέσα…

Όταν το καλάθι με τα άπλυτα είναι πιο ψηλό και από μένα…

Όταν ψάχνω 10 λεπτά τα κλειδιά μου ενώ είναι στην τσάντα μου,

Όταν νυστάζω και από την νύστα δεν μπορώ να κοιμηθώ,

Όταν έχω 3 στόχους για μια μέρα και στο τέλος της ημέρας, δεν έχω προλάβει ούτε να πιάσω τον πρώτο.

Όταν στενοχωριέμαι γιατί πάντα σκέφτομαι και αν σκέφτεσαι πολλές φορές έχεις λόγους να υποφέρεις,

Όταν όλα είναι άνω κάτω, ανάποδα και ανακατεμένα,

Τότε είναι που τα κοιτάω ακόμα λίγο πιο προσεκτικά…

Τα κορίτσια «μου»…

Και τελικά βλέπω ότι είναι όλα όρθια.

Τα σημαντικά είναι όρθια.

Όλα τα αλλά θα ισιώσουν… δεν θα γλυτώσουν.

''Δίνεις μπουκάλι; Θηλάζεις ακόμα; Κοιμάται μαζί σας;'' Παπαπαπαπα!!!!

''Τι; 4/15/26/38/49 μηνών και Ακομά θηλάζει;;; Παπαπαπαπα''

''Δίνεις μπουκάλι; Τι; Είναι δική σου επιλογή;;; Δεν ήθελες να θηλάσεις; Παπαπαπαπα!'

'' Κομματάκια; Γιατί δεν τα παιρνάς όλα από το μούλτι να τελειώνεις; Θα πνιγεί! Παπαπαπαπα! ''

''Μη μου πεις ότι κοιμάται μαζί σας... Παπαπαπα!!!'''

''Πρέπει να πας καμιά βόλτα παιδί μου... όλο αγκαλιά είστε! Θα κακομάθει! Και φαίνεσαι κουρασμέν@...Παπαπαπα!''

Έρχονται οικογενειακές στιγμές... και μαζί [ίσως] και κάποια πεταχτά ''ΠΑΠΑΠΑΠΑΠΑ!''...

Το ''Παπαπαπαπα'' κρύβει φόβο, ζήλια, ανυσυχία (κάποιες φορές και αγάπη... ναι παράξενο...) αλλά όλα αυτά τα κρυμμένα συναισθήματα ΑΝΗΚΟΥΝ στο άτομο που ΛΕΕΙ το Παπαπαπαπα.

Δεν χρειάζεται τα Παπαπαπαπα ΤΟΥΣ να μας αποσυντωνίσουν, ούτε να μας βλάψουν, ούτε να μας φοβίζουν.

Ο κάθε γονιός προχωράει στο δικό του μονοπάτι αυτογνωσίας στο δικό του ρυθμό.

Οι συμβουλές είναι μια χαρά όταν ΤΙΣ ΖΗΤΑΜΕ.

(Παπαπαπαπα!!!)

--------------------------------

Στην εικόνα είμαι εγώ και όλα αυτά που έχω ακούσει και γι'αυτό είναι γυναίκα, αλλά θα μπορούσε να είναι Μπαμπάς επίσης... Δεν γλυτώνει κανείς...

''Θα φας ξύλο!'' - Μερικές σκέψεις μου για τη λεκτική βία

Επειδή η βία μπορεί να είναι λεκτική/ψυχολογική...

... όταν λέμε σε ένα παιδί ''θα φας ξύλο'', είναι απειλή, είναι βία.(Και ας μη βαράμε το παιδί ποτέ)

Τώρα, αν και εμείς το λέμε ή το έχουμε πει, δεν σημαίνει και πάλι ότι δεν είναι βία. Οι λέξεις έχουν ένα νόημα, είτε το θέλουμε είτε όχι, μας επηρεάζουν κάπως.

Φαντάσου ένα λεπτό κάποιος να σου πει ''Θα φας ξύλο''.

Φαντάσου να σου το λέει η γυναίκα σου, ο άντρας σου, ο προϊστάμενός σου, ένας περαστικός.

Πώς θα ένιωθες; Εγώ βία. Και είμαι 37 κιόλας, όχι παιδί. Βίαια θα ένιωθα ...και ας το συνήθιζα κάποια στιγμή αν μου το έλεγαν συνέχεια.

Επίσης, αν δεν συμφωνούμε με αυτό, η θετική διαπαιδαγώγηση μάλλον δεν μας ταιριάζει και είναι οκ. Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν, μόνο να μεταφέρω ότι έχω μάθει με την θετική γονεϊκότητα γιατί μου άλλαξε τη ζωή. Ξέρω ότι κάποια άτομα δεν είναι έτοιμα να αντιληφθούν ότι ο τρόπος που μεγαλώσαμε δεν ήταν τέλειος.

Ο καθένας επιλέγει αλλά η βία είναι βία.

Και ναι δεν είμαστε τέλειοι γονείς, μπορούμε όμως να δούμε μερικές ατέλειες μας και να βελτιωθούμε βήμα βήμα. Αυτό προσπαθώ να κάνω καθημερινά και ας κάνω 2 βήματα μπροστά και ένα πίσω.

Επειδή ο κορυφαίος Haim Ginott τα λέει πολύ καλύτερα, δείτε παρακάτω:

«Όπως ένας καλά εκπαιδευμένος χειρουργός που προσέχει πού κόβει, έτσι και οι γονείς χρειάζεται να γίνουν πιο ικανοί στη χρήση των λέξεων. Γιατί τα λόγια είναι σαν μαχαίρια. Μπορούν να προκαλέσουν, αν όχι σωματικές, σίγουρα πολλές ψυχικές πληγές.»

Ηaim Ginott

Γιατί ''φεύγει το χέρι'' ή φωνάζουμε όταν είμαστε εκτός εαυτού (ενώ δεν θέλουμε!)

Αυτό που θα σου πω τώρα είναι ίσως το πιο σπουδαίο εργαλείο του θετικού γονέα…

Γιατί πολλές φορές ενώ μπορεί να ξέρουμε πως να ανταποκριθούμε, την ώρα της κρίσης τα ξεχνάμε όλα…

—————————————

Ελέγχουμε τον εαυτό μας. Η χύτρα είναι καλά βιδωμένη. Ξέρουμε ότι το ξύλο και οι φωνές δεν βοηθάνε σε τίποτα. Έχουμε υποσχεθεί στον εαυτό μας ότι δεν θα χτυπήσουμε ποτέ το παιδί μας.  

Έτσι νομίζουμε…

Κάποια στιγμή όμως ‘’φεύγει το χέρι’’ μας ή φωνάζουμε δυνατά.

Πάει ο έλεγχος, η χύτρα έσκασε. Δεν ξέρουμε γιατί. Και μετά νιώθουμε τύψεις.

Και το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε γιατί έφυγε αυτό το χέρι ή γιατί φωνάξαμε. 

Γιατί αν ξέραμε, δεν θα είχε φύγει το χέρι ή δεν θα είχαμε φωνάξει έτσι.

Το χέρι δεν έφυγε μόνο του.

Για να δούμε γιατί έφυγε το χέρι ή γιατί φωνάξαμε.

Όταν είμαστε γονείς, πολλές καταστάσεις που ζούμε με τα παιδιά μας πυροδοτούν τη δική μας παιδική ηλικία. Κάτι κοινό ανάμεσα σε αυτό που ζήσαμε ως παιδί και που συμβαίνει σήμερα κάνει τη σύνδεση. Μπορεί να είναι μία μυρωδιά, μία λέξη, ένας ήχος… Στη συνέχεια ξαναβιώνουμε όλο το στρες, όλο το άγχος που είχαμε βιώσει ως παιδί (και δεν είχε ακουστεί…).

Τότε, θα έχουμε δυσανάλογες αντιδράσεις γιατί ξαναπαίζονται σκηνές που έχουμε βιώσει ως παιδί και βρίσκονται στο υποσυνείδητό μας.

Πολλές φορές, είναι λες και ζούμε ξανά την παιδική μας ηλικία με τα δικά μας παιδιά… (γι’ αυτό εξάλλου είναι τόσο δύσκολο να είσαι γονέας…)

Τι συμβαίνει μέσα μας ‘‘πρακτικά’’;

Με απλά λόγια, παίρνει τον έλεγχο η αμυγδαλή, ένα μικρό σημείο (σε σχήμα αμυγδάλου) στον ‘’πρωτόγονο’’ εγκέφαλό μας που αποθηκεύει όλες τις καταστάσεις που βιώσαμε και δεν μπορέσαμε να κλάψουμε ή/και να εκφράσουμε λεκτικά όταν είμασταν παιδί. Όλες αυτές οι καταστάσεις δεν πέρασαν στην ουσία από το φίλτρο του ιππόκαμπου για να μπουν στην συνείδηση μας και έμειναν έτσι στο υποσυνείδητο, σε αυτό που ονομάζεται ‘’τραυματική μνήμη’’.

Η αμυγδαλή θα έχει τον έλεγχο όσο δεν φέρνουμε στην συνείδησή μας τα τραυματικά γεγονότα που βιώναμε ως παιδί.

Πρακτικά τι κάνουμε;

3 Βήματα για να πάρουμε πάλι τον έλεγχο των αντιδράσεών μας

Θέλουμε να αυξήσουμε τον χώρο και τον χρόνο ανάμεσα στη συμπεριφορά του παιδιού μας (που μας πυροδοτεί) και την αντίδραση μας.

• 1/ Κοιτάμε λοιπόν απ΄έξω / από απόσταση τον εαυτό μας.

‘‘Δεν τρώει πάλι… Νιώθω πολύ στρες και θυμό τώρα που δεν τελειώνει το φαγητό του, νιώθω ότι θέλω να του φωνάξω, νιώθω ότι θα εκραγώ.’’

• 2/ Αναρωτιόμαστε : ‘‘Mήπως αυτό που βιώνω είναι μία δυσανάλογη αντίδραση;’’

Και πάμε πίσω στο χρόνο : ‘‘Πώς αντιδρούσαν οι γονείς μου όταν δεν έτρωγα; Μήπως με μάλωναν; Μήπως με ανάγκαζαν να τελειώσω πάντα το πιάτο μου; ‘‘

Πολλές φορές, οι δυσανάλογες αντιδράσεις μάς έχουν να κάνουν με το πως οι γονείς μας αντιδρούσαν μαζί μας ως παιδί.

Έχω προσθέσει και ένα δικό μου βήμα που λειτουργεί:

• 3/ Μιλάω στο εσωτερικό μου παιδί και αναγνωρίζω το συναίσθημά του που δεν είχε αναγνωριστεί τότε ως παιδί.

‘’Είναι δύσκολο για σένα ε;… Σε πιέζουν να φας ενώ δεν σου αρέσει το φαγητό. Θέλεις να κάνεις εμετό. Νιώθεις αδικία. Θυμώνεις, σε καταλαβαίνω.’’

Σιγά σιγά, παίρνουμε πάλι τον έλεγχο. Το υποσυνείδητο κομμάτι που μας ‘’κυβερνούσε’’, θα μπει στην συνείδηση μας, θα ‘‘δουλευτεί’’ και οι δυσανάλογες αντιδράσεις μας θα μειωθούν.

Για μένα, είναι από τα πιο σπουδαία εργαλεία της γονεϊκότητας. 

Είναι διασταύρωση… γιατί αν το κατανοήσεις και το χρησιμοποιήσεις, πας σε άλλη διαδρομή… & το παιδί σου / ενήλικας του αύριο μαζί…

---

Για να δεις μία εφαρμογή αυτής της τεχνικής πάνω μου δες εδώ: https://www.positiveparents.gr/blog/esoteriko-paidi

''H διαπαιδαγώγηση είναι πρώτα απ' όλα μία Σχέση''

Ξεκίνησε όλο αυτό σαν ένα μικρό πετραδάκι πεταμένο στη θάλασσα, μία μέρα του 2018…

Το πετραδάκι αυτό γέννησε ένα κύμα, και ένα άλλο… και ένα άλλο…

Είμαστε πια Δεκάδες χιλιάδες μπλε δυνατά πανέμορφα κύματα που παλεύουν με τα αντίθετα ρεύματα καθημερινά αλλά που προχωράνε, πάντα!

Και τελικά… αλλάζουν τα πράγματα, ένα κύμα την φορά.

Ευχαριστώ για την παρέα και τη δύναμη!

Καλή χρόνια!!

Τι κάνουμε όταν το παιδί θυμώνει και νιώθουμε ότι θα τα κάνουμε σαλάτα από τα δικά μας νεύρα;

Είναι 19:00, Δευτέρα, είχαμε μία δύσκολη μέρα.

Kαι ξαφνικά μας πέφτει στο κεφάλι σαν τούβλο.  

Τι;

Ο θυμός του παιδιού μας.  

ΜΠΑΜ.

Είπαμε... είχαμε μία δύσκολη μέρα...

...και δεν είμαστε όλες τις μέρες το ίδιο… σωστά;

...και δεν μπορούμε να αντιδράσουμε πάντα θετικά και ‘’σωστά’’ με το παιδί μας.

Υπάρχει η θεωρία, το ιδανικό... και υπάρχει, η πράξη, το γήπεδο, η καθημερινότητα...

(Λέγεται και ΖΩΗ.)

Το παιδί μας θυμώνει λοιπόν εκείνο το βράδυ που είμαστε κομμάτια και δεν μπορούμε να αντιδράσουμε θετικά, όπως δηλαδή ‘’πρέπει’’ σε τέτοιες περιπτώσεις.

Δεν μπορούμε γιατί πολύ απλά εκείνη την ώρα αισθανόμαστε ότι θα χάσουμε τη μπάλα, τον έλεγχο, το μυαλό μας.

Το παιδί δικαιολογημένα θυμώνει, ουρλιάζει, χτυπιέται και...

Δεν μπορούμε εκείνη την ώρα να κατέβουμε στο ύψος του...

Δεν μπορούμε να το πάρουμε αγκαλιά για να πέσει σιγά σιγά η ένταση...

Δεν μπορούμε να βάλουμε λόγια στα συναισθήματά του για να βάλει το παιδί τάξη στο μέσα του...

Δεν μπορούμε να το ακούσουμε με ενσυναίσθηση για να αναπτύσσει  το παιδί την συναισθηματική του νοημοσύνη.

Δεν μπορούμε να συνδεθούμε.

Δεν είναι ότι δεν θέλουμε.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

Συμβαίνει. Και έχει συμβεί σε όλους, πολλές φορές και ας μη το λέμε.

Γι’ αυτό… το ξαναλέω : Υπάρχει η θεωρία, και υπάρχει η ζωή.

Η ζωή, η πράξη κάθε μέρα δοκιμάζει τις θεωρίες μας. Μας αποδοκιμάζει για να προχωρήσουμε.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι κάνουμε ‘’απλώς’’ ότι μπορούμε κάθε μέρα με τα παιδιά μας.

Πάμε πάλι όμως στο καυτό σκηνικό γιατί αυτό μας καίει τώρα, στην ερώτηση του ενός εκατομμυρίου.

Τι κάνουμε όταν το παιδί θυμώνει και είμαστε σαν μία μπαταρία έτοιμη να εκραγεί και δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τίποτα από τι έχουμε διαβάσει/μάθει/ακούσει/καταπιεί περί θετικής διαπαιδαγώγησης ;

ΤΙΠΟΤΑ.

Δεν κάνουμε τίποτα.

Μπορούμε να είμαστε και σε απόσταση (βεβαίως, προσέχουμε ταυτόχρονα να μη χτυπήσει το παιδί).

Για πόσο καιρό μπορούμε να είμαστε σε απόσταση; Για όσο χρόνο χρειαστεί για να πέσει η δική μας ένταση.

Θα πάμε πάλι πιο κοντά στο παιδί μόνο όταν θα νιώσουμε ότι μπορούμε να το βοηθήσουμε.

Γιατί όταν είμαστε και εμείς θυμωμένοι, υπάρχει περίπτωση να είμαστε και βίαιοι με κάποιο τρόπο. Όχι απαραίτητα σωματικά βίαιοι, μπορεί και λεκτικά, ψυχολογικά.

Αυτό που σου γράφω τώρα το διάβασα πρώτη φορά από την Heloise Junier, Γαλλίδα ψυχολόγος και συγγραφέας πολλών βιβλίων θετικής διαπαιδαγώγησης για γονείς.

Και είπα να το μοιραστώ γιατί προχτές μία Μαμά μου έκανε την ερώτηση: ‘‘Μα αν δεν μπορούμε την ώρα που το παιδί παθαίνει κρίση να το βοηθήσουμε γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε μέσα στην ένταση, πιεσμένοι και κουρασμένοι, τι πρέπει να κάνουμε;’’

Πολλές φορές, κι εγώ αυτό κάνω… ΤΙΠΟΤΑ. Παίρνω απόσταση μάλιστα γιατί νιώθω τόση ένταση μέσα μου, που φοβάμαι την αντίδρασή μου. Και δεν θέλω να νιώσω ενοχές μετά...

Η Heloise Junier με έβαλε να καταλάβω ότι αυτό το ΤΙΠΟΤΑ είναι είναι αυτό που πρέπει να κάνω κάτω από τις συνθήκες που βιώνω.

Κατά κάποιο τρόπο προστατεύω το παιδί μου εκείνη την ώρα… Από τα δικά μου νεύρα.

Γενικά, μήπως πρέπει να είμαστε λίγο πιο επιεικής με τον γονικό μας εαυτό;

Δεν είμαστε ιδανικοί γονείς.

Είμαστε πραγματικοί, αληθινοί, ζωντανοί.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Και επειδή είμαστε Άνθρωποι με Α κεφαλαίο, όταν αν κάνουμε λάθη, μετανιώνουμε την αντίδρασή μας, τα κάνουμε όλα πατάτα, σαλάτα, φριτάτα...

Πάμε να βρούμε το παιδί μας, του μιλάμε ήρεμα, συνδεόμαστε μαζί του με ένα παιχνίδι για παράδειγμα… και ζητάμε συγνώμη.

Aύριο θα είναι μία καλύτερη μέρα!

---

Σε λίγες ημέρες ξεκινάνε νέες ενδυναμωτικές ομάδες γονέων! Η κάθε ομάδα αποτελείται από 8-10 γονείς και συναντιόμαστε 6+1 φορές είτε πρωί είτε απόγευμα. Έχουν μείνει λίγες θέσεις & θα χαρώ πολύ να σου πω περισσότερα και να μιλήσουμε στο τηλέφωνο αν νιώθεις ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να συμμετάσχεις ή/και αν έχεις ερωτήσεις!

Αν είσαι έτοιμος/η να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου ως γονέας σε ένα ασφαλές χώρο εμπιστοσύνης και φροντίδας… & να μάθεις βήμα βήμα νέες αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…) τότε ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ τώρα εδώ & συμπλήρωσε την φόρμα επικοινωνίας που θα βρεις κάτω κάτω😄

Πρέπει να κοιτάξω μέσα μου...

Πολλές φορές δεν με καταλαβαίνω. Ενώ έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα φωνάξω, φωνάζω τελικά. Εκείνη την ώρα είναι λες και δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου.

Προχτές, δεν ήθελες να πας για μπάνιο, σου το είχα πει 5 φορές και σου φώναξα ‘’ γιατί μου το κάνεις αυτό;’’.

Και με κοίταξες με μεγάλα μάτια.

Μάτια με απορία, λίγο φοβισμένα.

Μάτια που ρώταγαν : ‘’Μα τι σου συμβαίνει;’’

Κατάλαβες ότι η ερώτηση μου ‘’Γιατί μου το κάνεις αυτό;’’ δεν έχει σχέση με σένα.

Μου έδωσες έναν καθρέφτη.

Εκείνη τη στιγμή απόρησα. Κοίταξα τον καθρέφτη και είδα τον εαυτό μου.

Τότε κατάλαβα.

Πρέπει να ψάξω μέσα μου. Πρέπει να μεγαλώσω μαζί σου...

Πρέπει να συνειδητοποιήσω τι μου συμβαίνει...

Πρέπει να δουλέψω τη δίκη μου παιδική ιστορία…

Πρέπει να μάθω να επικοινωνώ καλύτερα...

Να ρωτάω τον εαυτό μου : γιατί ανταποκρίθηκες έτσι τώρα; Τι σου συμβαίνει;

Και όχι να ρωτάω εσένα έμμεσα τι μου συμβαίνει εμένα...

Αν δεν θέλεις να πας για μπάνιο δεν το κάνεις για να με προκαλείς.

Εγώ όμως προκαλώ εμένα για να μην τα παίρνω όλα προσωπικά...

--------------------------------------------

Μία ιστορία που γεννήθηκε από το ρητό: ''H γονεϊκότητα είναι δύσκολη γιατί το παιδί σου, σου καθρεφτίζει αυτά που δεν έχεις ακόμα λύσει μέσα σου''.

Το αγαπώ αυτό το ρητό. Μας παίρνει από το χέρι και μας προχωράει ένα βήμα μπροστά. Αρκεί να πάρουμε τον καθρέφτη στα χέρια μας βέβαια...και αρκεί να κοιτάξουμε μέσα.

Δίνω πολλές αγκαλιές στην Μαμά της ιστορίας...