Mην ανησυχείς που τα παιδιά δεν σε ακούν ποτέ. Ανησύχησε που σε κοιτάνε πάντα...
/Με κοιτάς και ας μη με βλέπεις, το ξέρω.
Αν είμαι καλά ή όχι, η διάθεσή μου, τη νιώθεις.
Ο τρόπος που εκφράζω τα συναισθήματά μου, το θυμό μου αλλά και τη χαρά μου.
Ο τρόπος που κινούμαι.
Ο τρόπος που μιλάω στους άλλους αλλά και στον εαυτό μου.
O τρόπος που κοιτάω τον ίδιο μου τον εαυτό.
Τι κάνω στον ελεύθερο μου χρόνο.
Πώς απαντάω στο τηλέφωνο.
Πώς τρώω.
Με σκανάρεις…
Δεν υπάρχει κάτι που κάνω και να μην έχει επηρεάσει και εσένα…
... άθελα μου μερικές φορές…
Είμαι το σημείο αναφοράς σου…
Μπορεί να σου λέω ότι θέλω από συμβουλές, γνωρίζω ότι αυτό που με βλέπεις να κάνω κάθε μέρα σε ‘’καθορίζει’’, σε επηρεάζει.
Μπορώ να σου λέω να πεις ‘’ευχαριστώ’’ … αλλά αν δεν το λέω κι εγώ, δεν θα έχει και πολλή σημασία…
Μπορώ να σου λέω να μαζεύεις το δωμάτιο σου… αλλά αν το δικό μου δεν είναι μαζεμένο, δεν θα έχει μεγάλο αντίκτυπο.
Αυτό που κάνω κάθε μέρα είναι αυτό που μετράει… και όχι αυτό που λέω…
Αν θέλω κάτι να σου μάθω, πρέπει να το μάθω πρώτα εγώ.
---------------------------
Ένα κειμενάκι που γεννήθηκε από το ρητό:
''Mην ανησυχείς που τα παιδιά δεν σε ακούν ποτέ. Ανησύχησε που σε κοιτάνε πάντα.'' του Robert Fulghum.
Image art projects for kids
