Τι έχω καταλάβει ταξιδεύοντας 9 χρόνια ως Μαμά…

‘‘κουβεντιαζοντασ’’ με την κορη μου 3ων μηνων, Φεβρουάριοσ 2014 , νοτια ευβοια

Ταξιδεύω 9 χρόνια ως Μαμά... και αν κοιτάω λίγο πίσω, ένα πράγμα έχω καταλάβει και συνειδητοποιήσει τελικά...

Η σχέση μας με το παιδί είναι κάτι ζωντανό. Κάτι χειροπιαστό, καθόλου αόρατο. Είναι ένας δεσμός που θέλει συνεχώς φροντίδα και αφοσίωση. Που αν δεν είναι καλά, τίποτα δεν μπορεί να πάει καλά. Που μας ενώνει και μας γεμίζει από την πρώτη ματιά και για πάντα. Που δίνει δύναμη στο παιδί. Που μας μεγαλώνει. Δεν υπάρχει κανένα ‘’εργαλείο συνεργασίας’’ πιο δυνατό από τη σχέση.

Η σχέση μας θα μας οδηγήσει στο ραντεβού μας για καφέ σε 30 χρόνια. Πώς θα είμαι σε αυτό το ραντεβού; Πώς θα είναι το παιδί μου; Εγώ, γύρω στα 60 πια και αυτή, 30 ετών. Τι θα έχει σημασία τότε; Ποιες αξίες, ανάγκες; Ποια συναισθήματα θα νιώθουμε;

Όταν είναι δύσκολα τα πράγματα ή πάνε να με κυριαρχήσουν τα νεύρα μου, σκέφτομαι το ραντεβού αυτό. Σκέφτομαι ότι η σχέση και η σύνδεσή μας είναι το πιο σημαντικό για μένα και για αυτήν...

Οπότε...

Προσπαθώ... Να μην τσακωνόμαστε επειδή δεν πάει για μπάνιο την ώρα που με βολεύει, εμένα. Της αφήνω λίγο χρόνο, της θυμίζω μερικές φορές γιατί είναι σημαντικό να πλενόμαστε, έστω και κάθε 2 μέρες. Και κάποια στιγμή, πάει για μπάνιο. Και αν δεν πάει, τότε σκέφτομαι ότι σε λίγο καιρό θα είναι στην εφηβεία και θα περνάει ίσως πολύ καιρό στο μπάνιο.

Προσέχω να μην εξουσιάζω...  Πιέζω για λίγα θέματα, με μέτρο, διαλέγω τις μάχες μου και ποιες αξίες είναι σημαντικές και αξίζουν την απόλυτή μας προσοχή. Θέλω να δίνει σημασία στα λόγια μου σε λίγο που θα βγει παραέξω από το σπίτι μας και όχι να με απορρίπτει επειδή την κυνηγούσα συνεχώς όταν ήταν μικρό παιδί.

Προσπαθώ... Να μην θυμώνω επειδή δεν τελείωσε τα μαθήματα της, της θυμίζω ότι είναι δική της ευθύνη και επιλέγει. Είμαι δίπλα αν με χρειαστεί, αρκετά κοντά και αρκετά μακριά. Δεν μπερδεύω την μικρή Ελένη που είχε άγχος με τα μαθήματα με το παιδί μου. Τις περισσότερες φορές, θα αποφασίσει κάποια στιγμή να διαβάσει, άλλες φορές δεν θα ξεκινήσει καν το φυλλάδιο αλλά ξέρω ότι σε λίγο θα γράφει και θα μετράει ίσως ακόμα καλύτερα κι από μένα. Δεν δίνει πανελλήνιες φέτος...

Προσέχω να αφήνω ελεύθερο χρόνο, να βαριέται, να είναι ανάσκελα στο πάτωμα, να φανταστεί, να παίζει με οτιδήποτε, γιατί ένα παιδί ενδυναμώνεται και μαθαίνει με το παιχνίδι και όχι με συνεχόμενα ‘’πρέπει’’ και ‘’άντε γρήγορα’’.

Δεν απαιτώ να είναι άριστη σε όλα. Ξέρω ότι θα είναι άριστη σε αυτό που φλέγει μέσα της και ότι μόνο αυτή μπορεί να ανακαλύψει αυτό τη φλόγα. Εστιάζω σε αυτά που κάνει καλύτερα και την ενθαρρύνω να προσπαθεί για τα υπόλοιπα. Της εξηγώ ότι από τα λάθη μαθαίνουμε. Και ότι δεν έμαθε κανείς σκι χωρίς να πέσει τα μούτρα μέσα στο χιόνι.

Προσπαθώ να μην περιμένω να συμφωνεί μαζί μου. Και αν κάτι νιώθω μέσα μου που με ζορίζει, κάνω ένα βήμα πίσω και βλέπω ένα ξεχωριστό και μοναδικό άτομο με πολλά ταλέντα και μου αρέσει που δεν μου μοιάζει όσο το περίμενα στην αρχή. Και όταν διαφωνούμε γιατί δεν κάνει ή δεν λέει αυτό που θα ήθελα, επιδιώκω να μην προβάλλω πάνω της την εικόνα του ιδανικού παιδιού γιατί έχω αποδεχτεί ότι ούτε εγώ δεν είμαι ιδανική μητέρα.

Επιδιώκω να κουβεντιάζω, να συνδέομαι, να γεμίζω κάθε μέρα την δεξαμενή αγάπης, να δώσω την πραγματική προσοχή μου έστω και για λίγα λεπτά την ημέρα, να ακούω την άποψή της.

Προσπαθώ να μην επιβάλω και απαιτώ πολλά. Αφήνω μία ευκαιρία στη συνεργασία. Λέω για τα συναισθήματά μου, όταν κάτι με ζορίζει και θα ήθελα να είναι αλλιώς. Όχι πάντα πολύ καλά. Προσπαθώ όμως να μην βλάπτω τη σχέση, να την αφήνω απέξω από τις καθημερινές διαμάχες. Γιατί μόνο αν η σχέση μας είναι καλά, πρόκειται να συνεργαστούμε έτσι κι αλλιώς.

Προσπαθώντας να κάνω τα παραπάνω, μαθαίνω να εμπιστεύομαι το παιδί μου, κάθε μέρα περισσότερο... όσο παράλληλα εμπιστεύομαι εγώ τον εαυτό μου κάθε μέρα περισσότερο.

Καλλιεργώντας αυτή την εμπιστοσύνη, ξέρω ότι ανθίζει, ότι ακούει όλο και περισσότερο τους γύρω, ότι έχει άποψη, ότι υπερασπίζεται τα δικαιώματά της, ότι ωριμάζει.  

Δίνοντας το δώρο αυτό της εμπιστοσύνης μέσα από τη σχέση μας, αυτή θα μπορεί (ίσως) να βρει τον εαυτό της.

Να τολμάει, να λέει όχι σε κάτι που δεν της ταιριάζει, να πολεμάει την αδικία, να βρει αυτό που την παρακινεί ίσως πριν τα 40 της χρόνια… και να επιδράσει θετικά στην κοινωνία!

---

Τονίζω ότι η ιστορία αυτή είναι η δική μου οπτική και προσπάθεια... κάθε γονεϊκό ταξίδι είναι μοναδικό! 😄

Εσύ, τι πιστεύεις; Ποιο είναι το ένα πράγμα που έχεις συνειδητοποιήσει από τότε που έγινες Μαμά/Μπαμπάς; Τι σε δυσκολεύει περισσότερο στην καθημερινότητα σου;
Μπορείς να αφήσεις ένα σχόλιο κάτω από την ιστορία!

Αν σου πήραν το χρώμα σου ως παιδί, βρες το ως ενήλικας

Είμαι κίτρινη  και θα ήθελες να είμαι μπλε.

Γεννήθηκα κίτρινη αλλά είμαι ένα μικρό παιδί και θα προσπαθώ να γίνω μπλε, για να ταιριάξω…

…σε αυτό που περιμένεις από μένα…

…σε αυτό που επιθυμείς για μένα…

…σε αυτό που ονειρεύεσαι μέσω εμένα…

…σε αυτό που θέλεις να δεις πάνω σε μένα…

Είσαι ο γονέας μου και παλεύω να με αποδεχτείς.

Έτσι κάνουν όλα τα παιδιά του κόσμου.

Για την επιβίωση, εξελικτικά, όμως πιο πολύ για την αγάπη, τελικά. 

Γίνομαι μπλε με ευκολία γιατί πιστεύω αλήθεια ότι είμαι μπλε. Το πιστεύω αφού το πιστεύεις. 

Μεγαλώνω και είναι ωραίο και το μπλε. 

Βλέπω αρέσω ως μπλε. 

Πετυχαίνω ως μπλε. 

Προχωράω ως μπλε.

Φωτίζομαι ως μπλε.

Όμως που και που κίτρινες πινελιές εμφανίζονται πάνω μου, εκεί που δεν τις περιμένω. Προσπαθώ να τις σβήσω αλλά δεν γίνεται. Μου χαλάνε τα selfies!

Όποτε με κοιτάω για λίγο. Χωρίς φίλτρο.

Βλέπω μπλε και κίτρινο πάνω μου.

Πω πω, κινδυνεύω να γίνω πράσινη στο τέλος…

Με κοιτάω και νιώθω ότι το μπλε καλούπι με εγκλωβίζει, με περιορίζει τελικά. 

Φταίει που δεν είναι δικό μου το μπλε. 

Απομακρύνομαι. 

Δοκιμάζω κι αλλά χρώματα. 

Κάτι ψάχνω αλλά δεν ξέρω τι. Αναζητώ την αλήθεια μου, όμως δεν το ξέρω αυτό. Και κανένα χρώμα δεν με ικανοποιεί. 

Οπότε αφήνω τον καθένα να ζωγραφίσει πάνω μου. Νομίζω ότι έτσι είναι η ζωή. 

Όμως έτσι γίνομαι όλο μουτζούρες και καφέ. 

Καφέ; Ε όχι. Δεν πάει άλλο.

Στοπ. 

Τα σβήνω όλα. 

Ας είμαι άχρωμη, για πρώτη φορά στη ζωή μου.

 Νιώθω μπερδεμένη και λίγο φοβισμένη. Πολλές φορές θέλω να πάρω οποιοδήποτε χρώμα και να πασπαλιστώ. 

Όχι θα μείνω άχρωμη καλύτερα, τουλάχιστον αυτό το ελέγχω εγώ. 

Και έτσι μένω για πολύ καιρό. Βρίσκω τα πατήματα μου. Είμαι καλά. 

Μέχρι που μια μέρα κιτρινίζει η μύτη μου. 

Τι έπαθα πάλι: πώς θα βγω έτσι έξω; Μένω κρυμμένη μερικές μέρες, δεν σβήνω όμως το κίτρινο της μύτης μου. Γιατί μου αρέσει τελικά, εμένα. 

Κιτρινίζουν και τα μαλλιά μου εξάλλου.  

Βγαίνω έξω. Δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Μου αρέσει που βλέπω χρώμα πάνω μου πάλι. Δεν χρειάζομαι κανένα φίλτρο.

Και δεν είναι οποιοδήποτε χρώμα. Είναι το πιο όμορφο χρώμα. Είναι το χρώμα μου. 

Λάμπω.

Την επόμενη μέρα είμαι ολόκληρη κίτρινη 

Και νιώθω υπέροχα. 

Λάμπω και μπορώ να μεγαλώσω τώρα. 

Ακόμα και σήμερα, μερικοί θέλουν να βλέπουν αλλά χρώματα πάνω μου. 

Μέσα μου όμως είμαι και ήμουν πάντα κίτρινη. 

Χαίρομαι που πλέον αποδέχομαι και αγαπώ το δικό μου χρώμα.

Όχι μόνο για μένα αλλά και για το δικό μου παιδί που θέλω να με βλέπει όπως είμαι στ’ αλήθεια. 

Χωρίς μάσκες και φίλτρα. 

Έκανα τον κύκλο μου.

Με βρήκα. 

Δεν ξέρω τι χρώμα είναι το παιδί μου. 

Αυτό, κάτι θα ξέρει. 

Δεν δίνω σημασία στο χρώμα γιατί έτσι κι αλλιώς η αληθινή αγάπη είναι πολύχρωμη. 

Όποτε αγαπάω πολύχρωμα το παιδί μου και ας είναι ό, τι χρώμα θέλει. 

Δεν περιμένω κανένα χρώμα και θα παρατηρώ συνέχεια την ομορφιά του.

Όταν πήγαν όλα στραβά μέσα στην ημέρα...

Ακόμα κι όταν… ( ή ειδικά όταν…)

Πήγαν όλα στραβά κι ανάποδα μέσα στην ημέρα…

Φώναξες ίσως παραπάνω και κάπως αποσυνδεθήκαμε…

Όταν έρχεται η νύχτα…

Να ξέρεις ότι σε περιμένω…

Παράτησε τα ολα…

Ξάπλωσε για λίγο δίπλα μου…

Πάρε με αγκαλιά…

Χάιδεψε μου το χέρι και το κεφάλι…

Πες μου τα ωραία που ξέρεις…

Και που μου λες από μωρό…

Δείξε μου μέχρι ποσό με αγαπάς…

Και ας μη φαίνεται με το μάτι…

Και τότε…

Η καρδιά μου θα σου πει…

Οτι η μέρα έχει ισιώσει μέσα στη νύχτα μας.

3-4 δευτερόλεπτα έχεις

3-4 δευτερόλεπτα.

Τίποτα άλλο τελικά.

Αυτά παλεύεις να κερδίζεις, να ελέγξεις, να σώσεις απο το γονεϊκό χάος.

3-4 δευτερόλεπτα ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΧΩΡΟ.

Για να μην αντιδράσεις αμέσως αντανακλαστικά φωνάζοντας, απειλώντας, πληγώνοντας.

3-4 δευτερόλεπτα ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙΣ.

Το συναίσθημα σου, την ένσταση σου, πώς εκφράζεται σωματικά.

3-4 δευτερόλεπτα ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΕΙΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.

Και να καταλάβεις από που πηγάζει η ένταση σου (τις περισσότερες φορές δεν έχει να κάνει με τη συμπεριφορά του παιδιού αλλα με δίκη μας)

3-4 δευτερόλεπτα ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΑΠΟΣΤΑΔΗ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ.

Πώς μπορείς να ανταποκριθείς πιο ήπια, πιο αποτελεσματικά και κυρίως πιο βοηθητικά.

3-4 δευτερόλεπτα για να ΕΙΣΑΙ Ο ΕΝΗΛΙΚΑΣ Σε αυτή τη σχέση.

Και να δείξεις στην πράξη στο παιδί σου έναν άλλο τρόπο επικοινωνίας…

(από αυτόν που -ίσως- έμαθες εσύ ως παιδί… )

Δεν *περνάνε* τα χρόνια με τα παιδιά... Γράφουν...

« Πω πω… πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια!» μου είπαν διάφοροι συγγενείς φέτος το καλοκαίρι ανακαλύπτοντας τα παιδιά που μεγάλωσαν.

«Μμμμμ» ήταν η απάντηση μου.

9 είναι τα χρόνια.

9 χρόνων Μαμά θα είμαι σε λίγους μήνες.

Δεν θα έλεγα ότι τα χρόνια πέρασαν όμως «έτσι», γρήγορα δηλαδή.

Ούτε καν ότι «πέρασαν».

Γιατί έγραψαν. Ένα ένα.

Και τα 9.

Πάνω μου. Κάθε μέρα. Κάθε νύχτα. Γονέας. Χωρίς διακοπές. Με κλάματα και με γέλια. Με μύξες και με δώρα.

Γιατί με ταξίδεψαν.

Στη δίκη μου παιδική ηλικία. Να δω τι πήγε καλά αλλά και τι πήγε στραβά, τι με έβλαψε και τι με ενδυνάμωσε. Και τι δεν θέλω πια.

Γιατί με κούρασαν.

Όταν δεν ήξερα τι να κάνω, όταν ήταν άρρωστα, όταν δεν είχα 2 λεπτά για μένα, όταν άλλαζαν συνέχεια τα προγράμματα, όταν δεν κοιμόμουν, όταν όλοι οι γύρω δεν καταλάβαιναν.

Γιατί με φόβισαν.

Όταν είδα μπροστά μου την Ευθύνη και ότι δεν υπάρχει επιστροφή, όταν βλέπω ότι δεν μπορώ πάντα να τα προστατέψω, ούτε καν να τα οδηγήσω κάπου συγκεκριμένα.

Γιατί με ξεστράβωσαν.

Είδα τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια τους. Ποια κομμάτια μου είναι φοβερά, και ποια θέλουν δουλειά. Έβαλα τάξη, ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Ένα βήμα τη φορά.

Γιατί με προσκάλεσαν να δω έναν άλλο κόσμο, με μπλε γυαλιά.

Τον κόσμο των παιδιών.

Κατάλαβα ότι για να μην είμαι «από πάνω» τους, η μόνη σωτηρία ήταν να μπω στη θέση τους.

Να πονέσω μαζί τους όταν πονάνε, να ενθουσιάζομαι και εγώ με τις ατελειωτες ομορφιές γύρω μας. Να ζητάω συγνώμη όταν πληγώνω και να μάθω τη γλώσσα τους, αυτή των συναισθημάτων.

Γιατί με συνέδεσαν με τον εαυτό μου ακριβως τις στιγμές που νόμιζα ότι το χάνω.

Σκέφτομαι τον εαυτό μου πριν γίνω Μαμά.

9 χρόνια πριν.

Νιώθω άλλη.

Σίγουρα θα έκανα αρκετά πράγματα διαφορετικά αν ήξερα αυτά που έμαθα.

Ευτυχώς κιόλας.

Γι’αυτό δεν «περνάνε» τα χρόνια με τα παιδιά μας.

Μας μεγαλώνουν.

Σκαλί σκαλί.

Και με πολλά χρώματα….

——————-

Φωτό : Τήνος, Αύγουστος 2021

Eίσαι influencer

Νο comment νομίζω…

Αυτό είναι το πραγματικό τεστ της γονεικότητας!

Eίσαι ακόμα ένα μικρό παιδί αλλά πολλές φορές κλείνω τα μάτια μου και σε φαντάζομαι μεγάλο.

Και σκέφτομαι...

Σκέφτομαι τι έχει πραγματικά σημασία για μένα, ως γονέας.

Σημασία για μένα είναι στην ζωή να προσπαθείς και ας μην τα καταφέρεις στο τέλος.

Σημασία έχει για μένα όταν θα είσαι μεγάλος να φέρεσαι στους άλλους με σεβασμό.

Σημασία για μένα είναι να πιστεύεις στις μοναδικές σου ικανότητες.

Σημασία έχει για μένα ποιος ενήλικας θα είσαι και όχι τι θα καταφέρεις στη ζωή...

Θα νιώθω επιτυχημένος γονέας αν γίνεις αύριο έναν ενήλικα που αγαπά τη ζωή και τον συνάνθρωπό του.

Kαι τον εαυτό του.

-------------------------------------------
''Το πραγματικό τεστ της γονεϊκότητας δεν είναι αυτό που επιτυγχάνουν τα παιδιά, αλλά ποιοι γίνονται - και πώς αντιμετωπίζουν τους άλλους.'' Adam Grant

Τα παιδιά είναι σαν το υγρό τσιμέντο...

Το μονοπάτι ή το παιδί;

Ένα κορυφαίο απόφθευμα του Winicott (σκίτσο)

Σε αυτό το κομμάτι τα έχω σίγουρα καταφέρει.

Από εσωτερικές συγκρούσεις και αμφιβολίες και δυσκολίες και σκέψεις και αναλύσεις, ¨και αν¨, ¨και μήπως΄΄, ¨και γιατί¨ ως Μαμά... παίρνω περίφανα 100/100 ...

* Το ¨¨μητέρας¨¨ μπορεί να είναι και ¨¨πατέρας¨¨. (Μη νομίζουμε ότι αποκλείονται οι Μπαμπάδες δηλαδή) απλά δεν γινόταν να αλλάξω το απόφθευμα του κορυφαίου Winicott...

''Ξέρεις Μαμά, είναι καλό που δεν μας μαλώνεις...''

''Ξέρεις Μαμά, είναι καλό που δεν μας μαλώνεις.

Έτσι κι εγώ δεν θα μαλώσω τα παιδιά μου.

Και τα παιδιά μου δεν θα μαλώσουν τα παιδιά τους.''

---------------------------

Αυθόρμητη ανάλυση του φαύλου κύκλου της βίας από ένα εξάχρονο... Ετσι ξαφνικά...

Ε... εντάξει, έμεινα με το στόμα ανοικτό σαν pac-man κι εγώ...

Ένα wow mini απόφθευμα της Naomi Aldort

« Η ανατροφή των παιδιών είναι ένα μονοπάτι ωρίμανσης και ανάπτυξης, αρκεί να τολμήσουμε να διδαχτούμε περισσότερα και να διδάξουμε λιγότερα.

Όταν βρούμε το κουράγιο να πάψουμε να υπερασπιζόμαστε αυτό που είμαστε, ή τον τρόπο που μας αναθρέψαν οι γονείς μας, τότε θα είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε πως είμαστε καλύτεροι, σπουδαιότεροι και ικανότεροι από όσο φανταζόμαστε. »

Naomi Aldort

Aς τολμήσουμε λοιπόν!! Αξίζει!

Mία εικόνα για τον γονιό-Influencer

Μας παρακολουθούν. Συνεχώς.

[αναζητώ τον καλλιτέχνη του παραπάνου σκίτσου… το βρήκα στο ιντερνετ χωρίς πηγή]

Θα πάει χαμένη;

Αυτές τις μέρες, η Σοφία παίζει χωρίς σταματημό, ζει σε ένα παράλληλο κόσμο φανταστικό.

Δεν ήθελε να διαβάσει το σκ. Κάναμε τα μισά.

Και τι έγινε;

Θα πάει χαμένη; Θα μείνει πίσω;

Παίζοντας, μαθαίνει πιο πολλά από τα φυλλάδια.

Παίζοντας, μεγαλώνει.

Της είπα μερικές φορες ότι έχει να διαβάσει, της το πρότεινα ετσι, αλλιώς, μπρούμυτα, χρωματιστά, ανάποδα.

Μπα.

Μου υπενθύμισε μάλιστα ότι το διάβασμα της είναι το παιχνίδι.

Ξέρει τι κάνει, τι χρειάζεται αυτές τις μέρες.

Βλέπει πιο μακριά από την αντιγραφή ή το φυλλάδιο.

Ας έχουμε εμπιστοσύνη στο παιδί μας.

Δεν θα πάει χαμένο αν δεν διαβάζει κάθε μέρα, όλη μέρα από τα 6.

Με τη πίεση δεν μαθαίνει ένα παιδί. Απλα εμείς έχουμε πολλές φορες πιεστεί ως παιδί με το διάβασμα και νομίζουμε ότι πρέπει να είναι έτσι τα πράγματα.

Ας δούμε τα πράγματα από λίγο πιο ψηλά και ας πουμε από μέσα μας «όλα καλά».

Ατελές δηλαδή μοναδικό

Κανένα φύλλο δεν είναι τέλειο.

Το κάθε φύλλο όμως είναι μοναδικό...

...και είναι τελικά ακριβώς στη θέση του.

Το ξέρουμε γιατί θα έλλειπε αν δεν ήταν εκεί...

Ένα από αυτά τα φύλλα είναι το παιδί μας.

Ατελές, μοναδικό: ομορφαίνει το σύνολο.

Όχι στα καλούπια, στις ταμπέλες και στα κουτάκια λοιπόν.

Ναι στην μοναδικότητα και στη διαφορετικότητα που ομορφαίνει και βελτιώνει το σύνολο.

Ναι στις πινελιές, στην τρέλα, στη ζωντάνια.

Ας μη ψάχνουμε το νορμαλ, το ίσιο και το σωστό συνέχεια για το παιδί μας...

...γιατί αν θελουμε το παιδί μας να προσφέρει και ξεχωρίσει...

κρίμα θα ήταν να πνιγεί στο σύνολο...

Επειδή είμαστε οι ενήλικες...

Είμαστε οι ενήλικες.

Προσπαθούμε.

Μαθαίνουμε και εμείς.

Εξελισσόμαστε παρέα με το παιδί μας.

Είμαστε οι ενήλικες.

Γονείς.

Προχωράμε.

Πού πας γονέα χωρίς θετικά γυαλιά;

Κλειδί 1 του θετικού γονέα : φόρα θετικά γυαλιά. Δεν εχει σημασία η μάρκα, αν και προτιμώ και συστήνω τα μπλε.
Αν δεν έχεις ακόμα διαβάσει την ιστορία του γονέα με τα μπλε γυαλιά ή θέλεις να την ξαναδιαβάσεις...

https://www.positiveparents.gr/inside-the-mind-of-a-parent/ta-gialia-sou-4

Mην ανησυχείς που τα παιδιά δεν σε ακούν ποτέ. Ανησύχησε που σε κοιτάνε πάντα...

Με κοιτάς και ας μη με βλέπεις, το ξέρω.

Αν είμαι καλά ή όχι, η διάθεσή μου, τη νιώθεις.

Ο τρόπος που εκφράζω τα συναισθήματά μου, το θυμό μου αλλά και τη χαρά μου.

Ο τρόπος που κινούμαι.

Ο τρόπος που μιλάω στους άλλους αλλά και στον εαυτό μου.

O τρόπος που κοιτάω τον ίδιο μου τον εαυτό.

Τι κάνω στον ελεύθερο μου χρόνο.

Πώς απαντάω στο τηλέφωνο.

Πώς τρώω.

Με σκανάρεις…

Δεν υπάρχει κάτι που κάνω και να μην έχει επηρεάσει και εσένα…

... άθελα μου μερικές φορές…

Είμαι το σημείο αναφοράς σου…

Μπορεί να σου λέω ότι θέλω από συμβουλές, γνωρίζω ότι αυτό που με βλέπεις να κάνω κάθε μέρα σε ‘’καθορίζει’’, σε επηρεάζει.

Μπορώ να σου λέω να πεις ‘’ευχαριστώ’’ … αλλά αν δεν το λέω κι εγώ, δεν θα έχει και πολλή σημασία…

Μπορώ να σου λέω να μαζεύεις το δωμάτιο σου… αλλά αν το δικό μου δεν είναι μαζεμένο, δεν θα έχει μεγάλο αντίκτυπο.

Αυτό που κάνω κάθε μέρα είναι αυτό που μετράει… και όχι αυτό που λέω…

Αν θέλω κάτι να σου μάθω, πρέπει να το μάθω πρώτα εγώ.

---------------------------

Ένα κειμενάκι που γεννήθηκε από το ρητό:

''Mην ανησυχείς που τα παιδιά δεν σε ακούν ποτέ. Ανησύχησε που σε κοιτάνε πάντα.'' του Robert Fulghum.

Image art projects for kids

Όχι στις διορθώσεις, ναι στην ενθάρρυνση

« Μια διόρθωση ακόμα και όταν διατυπώνεται με μπόλικα ‘παρακαλώ’ και ´ευχαριστώ´, εξακολουθεί να είναι μια επίθεση σην αξία και την ικανότητα κάποιου.

«Παρακαλώ μην το αγγίζεις αυτό». «Παρακαλώ κάτσε φρόνιμα». «Μην ενοχλείς τα άλλα κορίτσια. Ευχαριστώ». «Δεν το έκανες καλά.». «Μην κάθεσαι εκεί». «Δεν επιτρέπεται να φας και δεύτερο μπισκότο». «Μη, μη, μη!».

Όλες αυτές οι επιπλήξεις και οι διορθώσεις έχουν αρνητικό περιεχόμενο.

Σπάνια πρότρεπουν τον άλλον να φερθεί καλύτερα. Αν μη τη άλλο κάνει το άτομο που τις δέχεται να νιώσει άχρηστο και του στέλνουν το μήνυμα ότι η συνέχεια της προσπάθειας είναι άσκοπη. Οι επιπλήξεις δεν αρέσουν σε κανέναν. Η συνήθης αντίδραση είναι η παραίτηση και η μνησικακία. (...)

Είναι πολύ εύκολο να επιπλήττεις και πολυ δύσκολο να ενθαρρύνεις γιατί αυτή είναι η μητρική μας γλώσσα. Μερικές φορες έχουμε ακούσει τόσα πολλά μη στην παιδική μας ηλικία που η επίπληξη ξεφεύγει αυθόρμητα από τα ενήλικα χείλη μας. Θα πρέπει να μάθουμε μια νέα γλώσσα, τη γλώσσα της ενθάρρυνσης - και αυτή τη γλώσσα θα μάθουν και τα παιδιά μας, που θα ενθαρρύνουν αργότερα τους άλλους.(...)

1. Αρχίστε εντοπίζοντας τα πιο μικρά πραγματάκια που το παιδί κάνει σωστά (...).

2. Περιγράψτε τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της καλής ή σωστής πράξης του παιδιού. Πχ: «μου άρεσε που μοιράστηκες το τελευταίο κομμάτι κέικ με την αδελφή σου» (...)

Συχνά νομίζουμε ότι η λεκτική αναγνώριση του καλού είναι περιττή, ότι οι άνθρωποι ξέρουν ποτέ έκαναν κατι σωστά. Όμως τα περισσότερα παιδιά και ενήλικες δεν το ξέρουν.

Τα περισσότερα καλά λόγια για κάποιον ακούγονται στην κηδεία του.»

Απόσπασμα από το βιβλίο της Judy Arnall «Πειθαρχία χωρίς τιμωρία.»

Μ.Π.Α.Μ.Π.Α.Σ., 7 γράμματα, 1 μεγάλη αποστολή…

‘‘Μπαμπάς’’

Μία Μεγάλη αποστολή…

Αφήνει ένα Αποτύπωμα ζωής για το παιδί. 

Δύσκολο να περιγράφεις σε 5-6 γραμμές τι σημαίνει Μπαμπάς, ποιος είναι ο ρόλος, ποια είναι η αποστολή ενός Θετικού Μπαμπά… 

Από πού να ξεκινήσεις; 

Επειδή δεν είχα ιδέα, ξεκίνησα λοιπόν από την αρχή, δηλαδή από τα γράμματα που αποτελούν την λέξη Μ.Π.Α.Μ.Π.Α.Σ.

---

Μ.Π.Α.Μ.Π.Α.Σ

Μ… γιατί Μαθαίνεις με το παιδί σου κάθε μέρα ενώ ταυτόχρονα του Μαθαίνεις όσα ξέρεις ήδη, τα σημαντικά της ζωής, ότι πίσω από κάθε πρόβλημα υπάρχει μία ευκαιρία να μεγαλώσουμε…

Π… γιατί είσαι Παρόν Ποιοτικά στην ζωή του παιδιού σου, εδώ και τώρα.

Α… γιατί Αγαπάς, Αποδέχεσαι και Ακούς δίχως όρια, χωρίς να θέλεις να αλλάξεις το παιδί σου.

Μ… γιατί Μπορείς να δεχτείς τα συναισθήματά του, όλα τα συναισθήματά του (και τα δικά σου…) χωρίς να φοβάσαι την έκφραση τους.

Π… γιατί Προσπαθείς κάθε μέρα να γίνεις καλύτερος ακούγοντας την καρδιά σου και όχι ότι σου λέει ο περίγυρος…

Α… γιατί Αγκαλιάζοντας το παιδί σου κάθε μέρα, προσπαθείς να αγκαλιάσεις και τον κόσμο του μαζί.

Σ… γιατί γνωρίζεις ότι η Συγκλονιστική Σύνδεση με το παιδί σου υπάρχει επειδή το Σέβεσαι και το Στηρίζεις.

………………………………………………………………………..

Όπως το έλεγε και ο Πυθαγόρας τόσα χρόνια πριν:

«Ένας άντρας δεν είναι ποτέ τόσο ΜΕΓΑΛΟΣ όσο όταν γονατίζει για να βοηθήσει ένα παιδί.»

Λόγω ημέρας, προσθέτω :

«Κάθε μέρα γιορτάζει ένας Μπαμπάς που καταφέρνει να είναι στο ύψος του παιδιού του...»

Χρόνια πολλά!