Γιατί ''με τρελαίνει τόσο πολύ'' μετά το σχολείο;

Πήρες το παιδί σου από το σχολείο μετά τη δουλειά σου, σε πήρε αγκαλιά, σου είπε όλη του τη μέρα και πόσο πολύ του έλειψες. Ήταν χαρούμενο και περάσατε ένα όμορφο και τρυφερό απόγευμα...

Τι; Είπα κάτι λάθος;

Στην πραγματικότητα, δεν είναι απαραίτητα έτσι τα πράγματα. Μπορεί να είναι και έτσι αλλά μπορεί να είναι και αλλιώς.

Μπορεί το παιδί να χρειάζεται να ''αδειάσει'' το στρες του.

Μπορεί να ουρλιάζει και να χτυπιέται στο πάτωμα για το οτιδήποτε.

Μπορεί να κλαίει.

Μπορεί να μην μιλάει.

Μπορεί να είναι επιθετικό απέναντι μας. ('είσαι κακιά/ος΄΄ και τέτοια)

Όλα αυτά είναι αναμενόμενα τελικά.

Εμείς τι κάνουμε;

Είμαστε εκεί και ακούμε!

Δυσκολεύτηκε στο σχολείο κάποιες στιγμές και δεν μπόρεσε να το εκφράσει εκείνη τη στιγμή...

Τώρα που είστε πάλι μαζί, νιώθει εμπιστοσύνη, βρήκε πάλι το λιμάνι πρόσδεσής του.

Μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς να νιώθει ότι θα απορριφθεί.

Χρειάζεται απλά να είμαστε δίπλα τους. Να ακούσουμε ΟΛΑ τα συναισθήματα. Της χαράς αλλά και του φόβου και του θυμού.

Όλα είναι αποδεκτά.

Για εμάς, δεν είναι πάντα εύκολα απογεύματα αλλά αν ξέρουμε τι συμβαίνει και γιατί το παιδί μας μας έχει ιδιαίτερα ανάγκη, είμαστε πιο ανοικτοί και δεκτικοί νομίζω...