Δεν παίζονται όλα πριν τα 3 του παιδιού.

Ούτε μέχρι τα 6, ούτε τα 16 ή τα 46.

Οκ η αλήθεια είναι ότι παίζονται πολλά… αλλά δεν παίζονται όλα.

Μπορεί να μην ήμασταν αρκετά εκεί όταν ήταν 2, αλλά τώρα που είναι 12 να είμαστε στο λούνα πάρκ και το γέλιο μας να ακούγεται μέχρι το Καστελλόριζο.

Μπορεί όταν ήταν μικρό να μην το πήραμε αρκετά αγκαλιά αλλά τώρα να το παίρνουμε συχνά και ας μας έχει φτάσει στο ύψος πια.

Μπορεί να φωνάζαμε και να το μαλώνανε όταν ήταν 3 γιατί δεν ξέραμε ότι οι τιμωρίες είναι αναποτελεσματικές… αλλά τώρα που είναι 8, να καθόμαστε στο κρεβάτι μια ώρα κάθε βράδυ μαζί του και να ανοίγονται καρδιές.

Πάντα προλαβαίνουμε να συνδεθούμε και ας μη τα καταφέραμε έως τώρα, ας έχουμε γίνει πια παππού ή γιαγιά.

Πάντα προλαβαίνουμε να ζητήσουμε συγνώμη αν πληγώσαμε το παιδί μας, ας είναι χρόνια μετά.

Πάντα προλαβαίνουμε να γελάσουμε.

Πάντα προλαβαίνουμε.

Γιατί το παιδί μας, η αλήθεια είναι, πάντα μας περιμένει.

Μας περιμένει και είναι έτοιμο ανά πάσα στιγμή να δεχτεί συγγνώμες, αγκαλιές, γράμματα αγάπης, γέλια, σύνδεση καρδιά με καρδιά.

Το παιδί περιμένει και ο γονέας προλαβαίνει.

Μέχρι το τελος, προλαβαίνουμε γιατί δεν έχουν παιχτεί…όλα!