12 ερωτήσεις που αναπτύσσουν τη σκέψη του παιδιού (εκτυπώσιμο)

/
Κατέβασε τώρα το εκτυπώσιμο με τις 12 ερωτήσεις που βοηθούν το παιδί να σκέφτεται
Τo email σου μένει μεταξύ μας!

Έχεις παρατηρήσει ότι ρωτάμε εμείς οι γονείς πολλές φορές το παιδί μας ξεκινώντας από την λέξη ''γιατί;''.
​
Ξέρεις για ποιους λόγους δεν είναι μία αποτελεσματική πρακτική; 
​
Το ''γιατί'' απευθύνεται κυρίως στο μυαλό και όχι στο συναίσθημα... ​
​​
Επίσης, το ''γιατί'' συχνά ακούγεται κατηγορηματικό στα αυτιά του παιδιού. Έτσι, όταν έρχονται αντιμέτωπα με την ερώτηση ‘γιατί’, τα παιδιά τείνουν να δίνουν στους γονείς τους την εξήγηση που νομίζουν ότι ο γονέας θέλει να ακούσει... 
​
Και το σημαντικότερο: τις περισσότερες φορές τα παιδιά δεν γνωρίζουν το ''γιατί''...

Ποιες ερωτήσεις βοηθάνε το παιδί να σκέφτεται και να πάει παρακάτω;

Αν θέλεις να μάθεις βιωματικά πώς μπορείς να εφαρμόσεις τα εργαλεία επικοινωνίας της ενσυνείδητης και θετικής γονεϊκότητας στην καθημερινή σου οικογενειακή ζωή, μπορείς να συμμετάσχεις στον Βιωματικό Κύκλο Θετικής Γονεϊκότητας που διοργανώνω - ένα ταξίδι ανακάλυψης και ενδυνάμωσης για γονείς με παιδιά από 1,5 έως 10 ετών.

Κατά τη διάρκεια των 6+1 ενδυναμωτικών εργαστηρίων, θα έχουμε την ευκαιρία να μοιραστούμε εμπειρίες, πρακτικές συμβουλές και πολύτιμες γνώσεις. Θα δεις πρακτικά πώς να αντιμετωπίσεις τις κρίσεις ήρεμα, να κατανοείς και να ξεπερνάς τις δύσκολες συμπεριφορές, και πώς θα χτίσεις μια σχέση γεμάτη ενσυναίσθηση, αγάπη, εμπιστοσύνη και αλληλοσεβασμό.

Αν θέλεις να σου πω περισσ΄ότερα και να με ρωτήσεις ό,τι θέλει ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ και συμπλήρωσε την φόρμα για να σε καλέσω για 5-10 λεπτά!

10 ιδέες για να γεμίσεις το δοχείο της αγάπης του παιδιού σου

/

Το δοχείο της αγάπης σαν εργαλείο σύνδεσης μας βοηθάει καθημερινά με την κόρη μου Σοφία (8 ετών) όταν νιώθει ότι θέλει την δική μου προσοχή (είναι και το κεντρικό θέμα του νέου μας παιδικού βιβλίου ''Οταν η καρδιά μου γεμίζει''). ​

Κάθε παιδί είναι μοναδικό και έχει τους δικούς του τρόπους να γεμίσει το δοχείο του και να συνδεθεί μαζί σου (έχει την δική του προτεινόμενη γλώσσα αγάπης - δες εδώ τι εννοώ)

Σε γενικές γραμμές κάποιες πράξεις γεμίζουν αποτελεσματικά το δοχείο της αγάπης του παιδιού και είναι:

  1. Οι Αγκαλιές και τα μασάζ

  2. Όταν κοιτάμε το παιδί στα μάτια και το προσέχουμε

  3. Όταν ακούμε το παιδί μας με την καρδιά (χωρίς εμπόδια επικοινωνίας)

  4. Το Παιχνίδι 

  5. Το Διάβασμα παραμυθιών 

  6. Ο Κοινός ποιοτικός χρόνος και οι κοινές δραστηριότητες (πχ: μαγειρική, βόλτα στη φύση)

  7. Τα γεύματα που μοιραζόμαστε σαν οικογένεια

  8. Οι όμορφες εκπλήξεις (όχι απαραίτητα δώρα, μπορεί να είναι ένα μικρό σημείωμα αγάπης, μία ζωγραφιά)

  9. Ο αποκλειστικός χρόνος 1/1 με το παιδί 

  10. Τα λόγια αγάπης (& ενθάρρυνσης) όπως: 

''Σε αγαπώ γι' αυτό που είσαι και όπως είσαι''

''Μου αρέσει να περνάω χρόνο μαζί σου.''

''Λατρεύω να σε βλέπω να μεγαλώνεις/να παίζεις/να ζωγραφίζεις...''

''Είμαι ευτυχής που σε έχω παιδί μου.''

''Χαίρομαι που σε βλέπω.''

''Θα είμαι πάντα εδώ για σένα.''

''Η παρουσία σου στη ζωή μου την κάνει πιο όμορφη.''

Εσύ πώς γεμίζεις το δοχείο της αγάπης του παιδιού σου;

'Για να σπάσω τον φαύλο κύκλο του στρες (επιθετικότητα, τιμωρία, στέρηση αγάπης, στρες, επιθετικότητα), γεμίζω το δοχείο αγάπης του παιδιού μου: χαμογελάω, παίζω και γελάω μαζί του, ανταποκρίνομαι στα αιτήματα του, ακούω τα συναισθήματα του, του προσφέρω εγγύτητα και επαφή. Του δίνω δέκα με είκοσι λεπτά την ημέρα πραγματικής προσοχής. Με αυτόν τον τρόπο, τρέφω και τον εαυτό μου.''

Ιζαμπέλ Φιλιοζά, Ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας

Αν θέλεις να μάθεις βιωματικά πώς μπορείς να εφαρμόσεις τα εργαλεία επικοινωνίας της ενσυνείδητης και θετικής γονεϊκότητας στην καθημερινή σου οικογενειακή ζωή, μπορείς να συμμετάσχεις στον Βιωματικό Κύκλο Θετικής Γονεϊκότητας που διοργανώνω - ένα ταξίδι ανακάλυψης και ενδυνάμωσης για γονείς με παιδιά από 1,5 έως 10 ετών.

Κατά τη διάρκεια των 6+1 ενδυναμωτικών εργαστηρίων, θα έχουμε την ευκαιρία να μοιραστούμε εμπειρίες, πρακτικές συμβουλές και πολύτιμες γνώσεις. Θα δεις πρακτικά πώς να αντιμετωπίσεις τις κρίσεις ήρεμα, να κατανοείς και να ξεπερνάς τις δύσκολες συμπεριφορές, και πώς θα χτίσεις μια σχέση γεμάτη ενσυναίσθηση, αγάπη, εμπιστοσύνη και αλληλοσεβασμό.

Αν θέλεις να σου πω περισσ΄ότερα και να με ρωτήσεις ό,τι θέλει ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ και συμπλήρωσε την φόρμα για να σε καλέσω για 5-10 λεπτά!

3 εικόνες για τις δύσκολες στιγμές του γονέα...

/

Όταν δεν ξέρω πια τι να κάνω, πώς να μιλήσω, να αντιδράσω, να οριοθετήσω, όταν είναι όλα δύσκολα, και ετοιμάζομαι να εκραγώ… παίρνω μία μικρή ανάσα και σκέφτομαι… αυτές τις 3 κρίσιμες εικόνες…

Το ραντεβού με το παιδί μου σε 30 χρόνια…

Σε 30 χρόνια, θα έχω ραντεβού με το παιδί μου κάπου κάτω από μία μπουκαμβίλια… Πώς θέλω να είναι αυτό το ραντεβού; Θα είμαστε 2 ενήλικες τότε. Τι θα έχει σημασία; Ποιες αξίες θα ήθελα να έχω μεταφέρει στο παιδί μου; Θα έχει αυτοπεποίθηση; Και πώς θα είναι η σχέση μας; Θα κοιταζόμαστε στα μάτια με αγάπη; Θα νιώθουμε άνετα; Τι λόγια θα ανταλλάξουμε;

Αυτό το μακρινό ραντεβού με οδηγεί στο τώρα. Με βοηθάει να πάρω λίγο χρόνο και μια απόσταση και να σκεφτώ: αξίζει η μάχη που ετοιμάζεται;

 Το εργοτάξιου του εγκεφάλου…

Κυκλοφορούν νταλίκες και εκσκαφείς μέσα στον εγκέφαλο του παιδιού!  Το παιδί δεν έχει ολοκληρωμένο εγκέφαλο! Μάλιστα, έχει έναν εγκέφαλο πολύ ευάλωτο στο στρες. Στα 25 έως 30 έτη, ο εγκέφαλος είναι ανεπτυγμένος 100% (*και αν).

Το παιδί ΔΕΝ μπορεί να διαχειριστεί και να ρυθμίσει μόνο του τα δύσκολα του συναισθήματα. Χρειάζεται κάποιον ενήλικα  δίπλα του, να το ακούει, να βάλει λόγια στο χάος του, να το αγκαλιάσει και με αυτόν τον τρόπο, να προκαλεί στο σώμα του παιδιού την έκκριση ωκυτοκίνης για να μπορεί να ηρεμήσει… (και στη συνέχεια να σκεφτεί…)

Με βοηθάει να σκέφτομαι τον εγκέφαλο του παιδιού υπό κατασκευή κάθε φορά που πάω να μπω στη μάχη εξουσίας… Θυμάμαι ότι το παιδί  δεν επεξεργάζεται τον κόσμο και τις καταστάσεις με τα ίδια μάτια και με τον ίδιο εγκέφαλο με εμένα… Με χρειάζεται ως ΕΝΗΛΙΚΑ λοιπόν να του δείξω τον τρόπο να μεγαλώσει…

 Το παγόβουνο…

Η ακατάλληλη συμπεριφορά του παιδιού είναι το πάνω μέρος του παγόβουνου... δεν είναι το πρόβλημα αλλά μία αντίδραση σε ένα πρόβλημα του. Κάτι άλλο επικοινωνεί. Πριν πέσω πάνω στο παγόβουνο, βουτάω από κάτω για να δω το κάτω μέρος του…

Μπορεί πχ το μεσημέρι να μην έφαγε το φαγητό του και τώρα να πεινάει, μπορεί το δοχείο αγάπης του να έχει αδειάσει, μπορεί να μην ήμουν αρκετά παρούσα όλη μέρα και να χρειάζεται σύνδεση, μπορεί να νιώθει στρες επειδή θα φύγω ταξίδι την επόμενη βδομάδα, μπορεί να έχει πονόλαιμο, μπορεί να του λείπει ο Μπαμπάς που δουλεύει μέχρι αργά...  Όλα αυτά τα ‘‘μπορεί να’’ μου θυμίζουν ότι η συμπεριφορά δεν είναι εναντίον μου … άλλα ότι κάτι επικοινωνεί… οπότε αντί να θυμώσω ή να φωνάξω…μπαίνω στον ρόλο του βοηθού… μας δίνω λίγο χρόνο… και ΣΥΝΔΕΟΜΑΙ.

Ποιες εικόνες σε βοηθάνε εσένα; Τι σκέφτεσαι την ώρα της κρίσης;

—————————————-

Αν θέλεις να μάθεις πώς μπορείς να εφαρμόσεις αυτά τα εργαλεία (και άλλα πολλά) στην καθημερινή σου γονεϊκή ζωή, μπορείς να συμμετάσχεις στον Βιωματικό Κύκλο Θετικής Γονεϊκότητας που διοργανώνω - ένα ταξίδι ανακάλυψης και ενδυνάμωσης για γονείς με παιδιά από 1,5 έως 10 ετών.

Κατά τη διάρκεια των 6+1 ενδυναμωτικών εργαστηρίων, θα έχουμε την ευκαιρία βιωματικά να μοιραστούμε εμπειρίες, πρακτικές συμβουλές και πολύτιμες γνώσεις. Θα δεις πρακτικά πώς να αντιμετωπίσεις τις κρίσεις ήρεμα, να κατανοείς και να ξεπερνάς τις δύσκολες συμπεριφορές, και πώς θα χτίσεις μια σχέση γεμάτη ενσυναίσθηση, αγάπη, εμπιστοσύνη και αλληλοσεβασμό.

Αν θέλεις να σου πω περισσ΄ότερα και να με ρωτήσεις ό,τι θέλεις, συμπλήρωσε την παρακάτω φόρμα για να σε καλέσω για 5-10 λεπτά στο τηλέφωνο!

Συμπλήρωσε εδώ τα στοιχεία σου και θα επικοινωνήσω μαζί σου:
Ομάδα πρωινή / αογευματινή

Ανακάλυψε τις πέντε γλώσσες της αγάπης του παιδιού σου

/

Σήμερα Μαμά/ Μπαμπά, θα σου πω για τις 5 γλώσσες της αγάπης και πώς θα καταλάβεις ποια είναι η αγαπημένη μου:

  1. Λόγια Επιβεβαίωσης:

    Οι λέξεις έχουν μεγάλη δύναμη. Νιώθω ότι με αγαπάς όταν ακούω από σένα λόγια ενθάρρυνσης. Όταν μου λες πόσο με αγαπάς, αυτό με κάνει να νιώθω πολύ ειδικός/η, δυνατός/η και σημαντικός/η.

    Ταυτόχρονα, όταν ακούω αρνητικά σχόλια ή κριτική, αυτά μένουν μέσα μου για πολύ καιρό. Οι λέξεις μπορούν να πληγώσουν, και δεν τις ξεχνάω εύκολα. Έτσι, όταν μιλάς μαζί μου, θυμήσου πόσο σημαντικό είναι αυτό που λες και πώς το λες.

  2. Ποιοτικός Χρόνος:

    Νιώθω είμαι σημαντικός/η για σένα, όταν βρίσκεις χρόνο μόνο για εμάς. Όταν περνάμε χρόνο μαζί, είτε παίζουμε, είτε μιλάμε, είτε κάνουμε κάποια δραστηριότητα, αυτό για μένα είναι πολύτιμο.

    Χρειάζομαι να αισθάνομαι ότι θέλεις να είσαι μαζί μου. Με κάνει να νιώθω ασφάλεια και κατανόηση. Και δεν είναι τόσο το τι κάνουμε μαζί, αλλά το γεγονός ότι το κάνουμε μαζί. Η παρουσία σου και η αφοσίωσή σου στις στιγμές που περνάμε μαζί με κάνουν να νιώθω πραγματικά αγαπημένος/η.

  3.  Δώρα:

    Τα δώρα δεν σημαίνουν μόνο ότι παίρνω κάτι που μου αρέσει. Σημαίνουν ότι με σκέφτηκες, ότι με εκτιμάς και ότι είμαι σημαντικός/ή για σένα. Όταν αφιερώνεις χρόνο για να βρεις κάτι που ξέρεις ότι θα μου αρέσει, αυτό με κάνει να νιώθω πολύ ξεχωριστός/ή. Όταν μου φέρνεις ένα δώρο, δεν είναι η χρηματική αξία λοιπόν που μετράει, αλλά η σκέψη και το νόημα.

  4. Πράξεις φροντίδας:

    Όταν σου ζητάω να κάνεις κάτι για μένα, όπως να μου φέρεις νερό ή να με βοηθήσεις να ετοιμάσω την τσάντα μου, δεν είναι επειδή δεν μπορώ να το κάνω μόνος/η μου. Για μένα, όταν κάνεις αυτά τα μικρά πράγματα, είναι σαν να μου λες ότι με αγαπάς. Όταν με βοηθάς σε κάτι, αισθάνομαι ότι πραγματικά νοιάζεσαι. Είναι σαν να μου λες ότι θέλεις να με κάνεις τη ζωή πιο εύκολη και ευχάριστη.

  5.  Σωματική Επαφή:

    Όταν αισθάνομαι την αγκαλιά σου, τα φιλιά σου, τα γαργαλητά μας, όταν παίζουμε "άγρια", ή ακόμη και όταν κρατάς το χέρι μου όταν περπατάμε, όλα αυτά για μένα είναι πολύ σημαντικά. Αυτές οι στιγμές της σωματικής επαφής μου υπενθυμίζουν πόσο με αγαπάς. Κάθε φορά που με αγκαλιάζεις ή με χαϊδεύεις, αισθάνομαι ασφαλής και αγαπημένος/η.  

Πώς θα καταλάβεις ποια είναι η αγαπημένη μου γλώσσα ;

Μερικές ιδέες (και ένα τεστ που μπορούμε να κάνουμε παρέα)

  • Παρατήρησε τις αντιδράσεις μου: Όταν κάνεις κάτι για μένα ή μου δείχνεις αγάπη, παρατήρησε πώς αντιδρώ. Αν φαίνομαι πραγματικά ευτυχισμένος/η και ικανοποιημένος/η, αυτό μπορεί να είναι ένδειξη ότι αυτή η γλώσσα της αγάπης με εκφράζει περισσότερο.

  •  Άκουσε τι ζητάω περισσότερο: Αν συχνά σου ζητάω να περνάμε χρόνο μαζί ή αν θέλω συνέχεια αγκαλιές, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι η συγκεκριμένη γλώσσα είναι σημαντική για μένα.

  • Δες τι κάνω εγώ για να δείξω αγάπη: Εκφράζω συχνά την αγάπη με τον τρόπο που θέλω να την λάβω. Αν σου φτιάχνω συχνά δωράκια ή σε βοηθάω στο σπίτι, αυτό μπορεί να είναι ένδειξη της γλώσσας της αγάπης που προτιμώ.

  • Ρώτησέ με! "Πώς σε κάνω να αισθάνεσαι πιο αγαπημένος/η;" ή "Τι σημαίνει για σένα η αγάπη;"

  • Μπορούμε να κάνουμε μαζί το ΤΕΣΤ αυτό: https://5lovelanguages.com/quizzes/love-language [θα χρειαστεί μετάφραση από τα αγγλικά]

———————————————————————-

Έμπνευση: Οι 5 γλώσσες της αγάπης που καταλαβαίνουν τα παιδιά Συγγραφείς: Gary Chapman – Ross Campbell
Εκδότης: Μίνωας

Το ρολόι της αγάπης...

/

Χρόνος.

Να είμαστε απλά μαζί.

Να μην τρέχουμε.

Να μην κάνουμε ταυτόχρονα κάτι άλλο.

Να διαβάζουμε ανάσκελα ιστορίες.

Να παίζουμε με τους δικούς μας κανόνες.

Να γελάμε.

Να μην κοιτάμε οθόνες.

Να ΕΙΜΑΣΤΕ.

Γιατί όταν «είμαστε» και με προσέχεις, τότε θα έρθει το γέλιο, η αγκαλιά, το παιχνίδι, οι σοβαρές κουβέντες, τα αστεία, η βαθιά αγάπη.

Όταν όλο τρέχουμε, είμαστε σε παράλληλους κόσμους. Δεν είμαστε ΜΑΖΙ.

Όταν μου δίνεις όλη σου την προσοχή, συνδεόμαστε πραγματικά.

Ο χρόνος τρέχει διαφορετικά.

Γιατί γυρίζει το ρολόι της αγάπης.

———————————————————-

Iστορία από το βιβλίο μου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’ Για να το παραγγείλεις χωρίς μεταφορικά έξοδα, κάνε κλικ εδώ

Βιωματική παρουσίαση στο Νηπιαγωγείο EMEDOF 18/5/2023

/

00:00: Εισαγωγή από την Διευθύντρια του Νηπιαγωγείου EMEDOF Bάσια Γαρταγάνη και ανάγνωση μίας ιστορίας από το βιβλίο ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’.

6:47: Το ‘‘παγόβουνο’’ και το ‘‘ρεζερβουάρ αγάπης’’ από την Ελένη Βασιλειάδη και την Σοφία Λάζου

23:35: Το ‘‘συναισθηματικόμετρο’’ από τον Γιώργο Λάζο και την Ελαία Λάζου

43:20: Ανάγνωση της ιστορίας ‘’Το ρεζερβουάρ αγάπης’’ από το βιβλίο.

54:47: ‘‘Η αυτοφροντίδα του γονιού’’ από την Ψυχολόγο και Ψυχοθεραπευτρια Ελίνα Κεπενού

1:20:15: Ανάγνωση μίας νέας ιστορίας ‘’Ταξιδεύοντας 9 χρόνια ως Μαμά’’ από την Ελένη Βασιλειάδη

 

Αν σου πήραν το χρώμα σου ως παιδί, βρες το ως ενήλικας

/

Είμαι κίτρινη  και θα ήθελες να είμαι μπλε.

Γεννήθηκα κίτρινη αλλά είμαι ένα μικρό παιδί και θα προσπαθώ να γίνω μπλε, για να ταιριάξω…

…σε αυτό που περιμένεις από μένα…

…σε αυτό που επιθυμείς για μένα…

…σε αυτό που ονειρεύεσαι μέσω εμένα…

…σε αυτό που θέλεις να δεις πάνω σε μένα…

Είσαι ο γονέας μου και παλεύω να με αποδεχτείς.

Έτσι κάνουν όλα τα παιδιά του κόσμου.

Για την επιβίωση, εξελικτικά, όμως πιο πολύ για την αγάπη, τελικά. 

Γίνομαι μπλε με ευκολία γιατί πιστεύω αλήθεια ότι είμαι μπλε. Το πιστεύω αφού το πιστεύεις. 

Μεγαλώνω και είναι ωραίο και το μπλε. 

Βλέπω αρέσω ως μπλε. 

Πετυχαίνω ως μπλε. 

Προχωράω ως μπλε.

Φωτίζομαι ως μπλε.

Όμως που και που κίτρινες πινελιές εμφανίζονται πάνω μου, εκεί που δεν τις περιμένω. Προσπαθώ να τις σβήσω αλλά δεν γίνεται. Μου χαλάνε τα selfies!

Όποτε με κοιτάω για λίγο. Χωρίς φίλτρο.

Βλέπω μπλε και κίτρινο πάνω μου.

Πω πω, κινδυνεύω να γίνω πράσινη στο τέλος…

Με κοιτάω και νιώθω ότι το μπλε καλούπι με εγκλωβίζει, με περιορίζει τελικά. 

Φταίει που δεν είναι δικό μου το μπλε. 

Απομακρύνομαι. 

Δοκιμάζω κι αλλά χρώματα. 

Κάτι ψάχνω αλλά δεν ξέρω τι. Αναζητώ την αλήθεια μου, όμως δεν το ξέρω αυτό. Και κανένα χρώμα δεν με ικανοποιεί. 

Οπότε αφήνω τον καθένα να ζωγραφίσει πάνω μου. Νομίζω ότι έτσι είναι η ζωή. 

Όμως έτσι γίνομαι όλο μουτζούρες και καφέ. 

Καφέ; Ε όχι. Δεν πάει άλλο.

Στοπ. 

Τα σβήνω όλα. 

Ας είμαι άχρωμη, για πρώτη φορά στη ζωή μου.

 Νιώθω μπερδεμένη και λίγο φοβισμένη. Πολλές φορές θέλω να πάρω οποιοδήποτε χρώμα και να πασπαλιστώ. 

Όχι θα μείνω άχρωμη καλύτερα, τουλάχιστον αυτό το ελέγχω εγώ. 

Και έτσι μένω για πολύ καιρό. Βρίσκω τα πατήματα μου. Είμαι καλά. 

Μέχρι που μια μέρα κιτρινίζει η μύτη μου. 

Τι έπαθα πάλι: πώς θα βγω έτσι έξω; Μένω κρυμμένη μερικές μέρες, δεν σβήνω όμως το κίτρινο της μύτης μου. Γιατί μου αρέσει τελικά, εμένα. 

Κιτρινίζουν και τα μαλλιά μου εξάλλου.  

Βγαίνω έξω. Δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Μου αρέσει που βλέπω χρώμα πάνω μου πάλι. Δεν χρειάζομαι κανένα φίλτρο.

Και δεν είναι οποιοδήποτε χρώμα. Είναι το πιο όμορφο χρώμα. Είναι το χρώμα μου. 

Λάμπω.

Την επόμενη μέρα είμαι ολόκληρη κίτρινη 

Και νιώθω υπέροχα. 

Λάμπω και μπορώ να μεγαλώσω τώρα. 

Ακόμα και σήμερα, μερικοί θέλουν να βλέπουν αλλά χρώματα πάνω μου. 

Μέσα μου όμως είμαι και ήμουν πάντα κίτρινη. 

Χαίρομαι που πλέον αποδέχομαι και αγαπώ το δικό μου χρώμα.

Όχι μόνο για μένα αλλά και για το δικό μου παιδί που θέλω να με βλέπει όπως είμαι στ’ αλήθεια. 

Χωρίς μάσκες και φίλτρα. 

Έκανα τον κύκλο μου.

Με βρήκα. 

Δεν ξέρω τι χρώμα είναι το παιδί μου. 

Αυτό, κάτι θα ξέρει. 

Δεν δίνω σημασία στο χρώμα γιατί έτσι κι αλλιώς η αληθινή αγάπη είναι πολύχρωμη. 

Όποτε αγαπάω πολύχρωμα το παιδί μου και ας είναι ό, τι χρώμα θέλει. 

Δεν περιμένω κανένα χρώμα και θα παρατηρώ συνέχεια την ομορφιά του.

Πλήγωσα το παιδί μου… τι να κάνω;

/

Ο δεσμος με το παιδι μασ ειναι αυτο το σχοινι. Ο ΓΟΝΕΑΣ εχει την ευθυνη του δεσμου. ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΗ ΒΕΛΟΝΑ ΚΑΙ ΡΑΒΕΙ / επανορθωνει οΤΑΝ Ο ΔΕΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΤΕΙ

Έχει συμβεί σε όλους τους (αληθινούς) γονείς: φωνάξαμε στο παιδί μας και έχουμε πει λόγια που δεν ήταν βοηθητικά και πλήγωσαν τον δεσμό, τη σχέση μας. (πχ: ‘’ Με απογοητεύεις τώρα να ξέρεις.’’ ή ‘‘Δεν ντρέπεσαι να κάνεις σαν μωρό;’’ ή ‘‘Φύγε από μπροστά μου, σε βαρέθηκα, πήγαινε στο δωμάτιό σου τώρα!’’.)

Όταν συνειδητοποιούμε ότι έχουμε πληγώσει το παιδί μας, συχνά, νιώθουμε ενοχές…

Τι τις κάνουμε τις ενοχές ;

Στο βιβλίο ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ ακούτε’’ γράφω σε μία ιστορία:

Όταν νιώθω ότι δεν ανταποκρίθηκα σωστά και με πνίγουν οι ενοχές, έχω δύο επιλογές.

Να θεωρήσω ότι είμαι θύμα και να μην κάνω τίποτα ή, χειρότερα, να πω ότι τελικά φταις εσύ.

Ή να γιατρέψω τον δεσμό μας που πληγώθηκε. Για να επανασυνδεθούμε.

Ο δεσμός με το παιδί μας είναι αυτό το σχοινί που ζωγράφισα στην εικόνα.

Έχουμε ως γονείς την ευθύνη της σύνδεσης, του δεσμού. Κάποιες φορές θα χρειαστεί να ράψουμε κάποιες κλωστές στο σχοινί / δεσμό... για να γίνει πάλι ανθεκτικό, ευέλικτο, πλούσιο.

Ο γονέας είναι αυτός που πρέπει να κρατάει τη βελόνα και να πάει να συναντήσει το παιδί του (όχι το αντίθετο!).

Πρακτικά, τι μπορούμε να κάνουμε για να γιατρέψουμε τον δεσμό;

Ή πρώτη σκέψη μας τις περισσότερες φορές είναι να ζητήσουμε συγνώμη από το παιδί. Είναι ήδη ένα μεγάλο βήμα…

Δεν αρκεί το ‘‘συγνώμη’’…

Το να ζητάμε συγνώμη δεν θα φτάσει να αποκαταστήσει τη σχέση μας λέει η Ψυχοθεραπεύτρια και Συγγραφέας Ιζαμπέλ Φιλιοζά. Γιατί; Μας εξηγεί ότι το ‘’συγνώμη’’ που θα πούμε στο παιδί είναι επικεντρωμένο στον εαυτό μας και εχει ως σκοπό να μας απαλλάξει εμάς... και όχι να γιατρέψουμε τον δεσμό που έχει πληγωθεί.

Για να γιατρέψουμε έναν τραυματισμό, ασχολούμαστε με τον τραύμα, όχι με αυτόν που τον προκάλεσε...

Το παιδί έχει ανάγκη να ακούσουμε τι βίωσε (όχι μόνο να ακούσει τη δική μας συγνώμη…)

Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν;

Μερικά βήματα που μπορούμε να ακολουθήσουμε με ένα παράδειγμα. [*Τα βήματα παρακάτω είναι ενδεικτικά, δεν τα ακολουθούμε πάντα όλα και κατά γράμμα γιατί αυτό που θα πούμε στο παιδί πρέπει να έρχεται από μέσα μας και να είναι ειλικρινές για να έχει αποτέλεσμα! Επίσης, κάθε παιδί και κάθε γονέας είναι μοναδικός και κάθε οικογένεια πρέπει να βρει τις δικές της λύσεις.]

  • Περιγράφουμε τα γεγονότα

‘’Πριν, φώναξα και σου είπα ότι δεν υποφέρεσαι. Έτρεξες στο δωμάτιό σου. Πόνεσες μέσα σου και ίσως σκέφτηκες ότι δεν σε αγαπάω…’’.

  • Ρωτάμε το παιδί (αν δεν μιλάει από μόνο του)

‘‘Πώς ένιωσες όταν σου φώναξα, θέλεις να μου πεις;’’

‘’ Φοβήθηκες πολύ όταν φώναξα. Ένιωσες και ντροπή που σου είπα ότι δεν υποφέρεσαι…’’

  • Εξηγηγούμε τι συνέβη σε μας:

‘‘Δεν ήθελα να φοβηθείς, ούτε να σκέφτεσαι ότι δεν είσαι ένα καλό παιδί. Δεν είναι καθόλου αλήθεια ότι δεν υποφέρεσαι. Σ’ αγαπάω. Φώναξα γιατί είμαι κουρασμένη και ένιωσα ανύμπορη. Όταν ήμουν μικρή η Μαμά μου μου έλεγε συνέχεια ότι δεν υποφέρομαι και όταν μαλώσαμε πριν επειδή δεν ήθελες να ετοιμαστείς να φύγουμε, φώναξα όπως φώναζε και η Μαμά μου. Δεν θέλω να το κάνω αυτό… κι όμως το έκανα…πόνεσες και αυτό χαλάει τη σχέση μας... Δεν το θέλω καθόλου’’.

  • Αποκατάσταση

‘‘Τι θα ήθελες να κάνουμε για να νιώσεις πόσο σε αγαπώ; Μία μεγάλη αγκαλιά; Ένα παιχνίδι μαζί; Κάτι άλλο; Πώς νιώθεις τώρα; Τι λες από μέσα σου; ‘‘

  •  Ψάχνουμε μία λύση μαζί με το παιδί

‘‘Δεν θέλω να σου φωνάζω και να σου λέω πράγματα που σε πονάνε. Αλλά μπορεί να μου ξανασυμβεί, ακόμα και να μη το θέλω... Τι θα μπορούσαμε να βρούμε ως σημάδι που θα μπορούσες να κάνεις έτσι ώστε όταν νευριάζω να το κάνεις και να μη φωνάζω;’’

- Να σου πω την λέξη ‘’αρκουδάκι χνουδωτό’’ ΄και να σε παίρνω μια αγκαλιά!

- Τι ωραία ιδέα! Θέλεις να δοκιμάσουμε;

 Λίγες μέρες μετά:

Συζητάμε με το παιδί για το αν λειτουργεί ή όχι η λύση με το σημάδι.

- Πέρασε μια εβδομάδα που είπαμε να έχουμε το σημάδι μας! Όταν νευρίαζα και έλεγες ‘’αρκουδάκι χνουδωτό’’, μιλούσα πιο ήρεμα και βρίσκαμε μία λύση μαζί! Τι ωραία ομάδα κάνουμε όταν ακούμε η μία την άλλη και σκεφτόμαστε λύσεις!

Και αν δεν δούλεψε;

Τότε συζητάμε με το παιδί τους λόγους και διαλέγουμε μία άλλη οδό!

Πάμε πάλι!

Αν σε βοήθησε αυτό το κείμενο, τότε σίγουρα θα σε ενδιέφερε η ιστορία ‘‘Γιατρεύοντας τον δεσμό΄’’ στο βιβλίο μου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε΄’’

Όλα παίζονται... πριν τον θάνατο...

/

Δεν παίζονται όλα πριν τα 3 του παιδιού.

Ούτε μέχρι τα 6, ούτε τα 16 ή τα 46.

Οκ η αλήθεια είναι ότι παίζονται πολλά… αλλά δεν παίζονται όλα.

Μπορεί να μην ήμασταν αρκετά εκεί όταν ήταν 2, αλλά τώρα που είναι 12 να είμαστε στο λούνα πάρκ και το γέλιο μας να ακούγεται μέχρι το Καστελλόριζο.

Μπορεί όταν ήταν μικρό να μην το πήραμε αρκετά αγκαλιά αλλά τώρα να το παίρνουμε συχνά και ας μας έχει φτάσει στο ύψος πια.

Μπορεί να φωνάζαμε και να το μαλώνανε όταν ήταν 3 γιατί δεν ξέραμε ότι οι τιμωρίες είναι αναποτελεσματικές… αλλά τώρα που είναι 8, να καθόμαστε στο κρεβάτι μια ώρα κάθε βράδυ μαζί του και να ανοίγονται καρδιές.

Πάντα προλαβαίνουμε να συνδεθούμε και ας μη τα καταφέραμε έως τώρα, ας έχουμε γίνει πια παππού ή γιαγιά.

Πάντα προλαβαίνουμε να ζητήσουμε συγνώμη αν πληγώσαμε το παιδί μας, ας είναι χρόνια μετά.

Πάντα προλαβαίνουμε να γελάσουμε.

Πάντα προλαβαίνουμε.

Γιατί το παιδί μας, η αλήθεια είναι, πάντα μας περιμένει.

Μας περιμένει και είναι έτοιμο ανά πάσα στιγμή να δεχτεί συγγνώμες, αγκαλιές, γράμματα αγάπης, γέλια, σύνδεση καρδιά με καρδιά.

Το παιδί περιμένει και ο γονέας προλαβαίνει.

Μέχρι το τελος, προλαβαίνουμε γιατί δεν έχουν παιχτεί…όλα!

Θέλω λόγια ζεστά...

/

«Γιατί κλαις; Σου πήρε το παιχνίδι, ε; Καλά να πάθεις. Και εσύ πήρες το παιχνίδι του Φίλιππου πριν, σε είδα. Βλέπεις τώρα που δεν είναι ωραίο; Άντε, σταμάτα να κλαις λοιπόν και πήγαινε να παίξεις» είπε η δασκάλα παγωμένα.

Η στεναχώρια μου είχε κατακλύσει όλο μου το κεφάλι και όλο μου το σώμα.

Ήμουν ο ίδιος στεναχώρια.

Δεν μπορούσα να σκεφτώ ούτε τι έκανα ούτε τι δεν έκανα εκείνη την ώρα.

Για να πέσει η συναισθηματική μου πίεση και να μπορώ να λειτουργήσω και να σκεφτώ πάλι, ήθελα κάποιος να είναι στο πλευρό μου και όχι να με κρίνει και να με ντροπιάσει, λες και είμαι και κακός.

Δεν θέλω να καπακώνω τα συναισθήματά μου, θέλω να μάθω να τα διαχειρίζομαι.

Δεν ζητάω πολλά.

Μόνο λόγια ζεστά…

Να, κάπως έτσι:

«Σε καταλαβαίνω. Έπαιζες ωραία και ο Φίλιππος σου πήρε ξαφνικά το παιχνίδι. Είναι δύσκολο αυτό». Και μετά από λίγο: «Θέλεις να πάμε να το συζητήσουμε με τον Φίλιππο; Είμαι σίγουρη ότι μπορείτε να βρείτε μία λύση».

Κάποιος είναι μαζί μου τώρα…

Η ιστορία είναι μία από τις 110 ιστορίες του βιβλίου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’

O φαύλος κύκλος της παράδοξης προσοχής

/

Είναι αυτό που συμβαίνει όταν το παιδί μας αναζητάει επίμονα και κάνει ότιδήποτε για να μας τραβήξει τη προσοχή…

Το παιδί προτιμάει ακόμα και την αρνητική μας προσοχή παρά καθόλου προσοχή. Αυτό είναι το παράδοξο…

Έτσι θα κάνει το οτιδήποτε για να μας κινήσει την προσοχή…

Και τι συμβαίνει τότε σε μία εικόνα:

Τι μπορούμε να κάνουμε για να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο;

Ζωγραφιά της κόρης μου Σοφίας (7 ετών) όταν τη ρώτησα πώς φαντάζεται το ρεζερβουάρ αγάπης της

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να γεμίζουμε τακτικά το ρεζερβουάρ αγάπης του παιδιού…

Τι είναι αυτό;

Είναι μία δεξαμενή στο σώμα του παιδιού που πρέπει να γεμίσει με την αγάπη μας. Αυτή η δεξαμενή πρέπει να γεμίζει καθημερινά, καθώς αδειάζει συνεχώς κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Όταν η δεξαμενή του παιδιού είναι άδεια, αισθάνεται ότι κάτι λείπει και θα αναζητήσει την προσοχή μας με κάθε τρόπο, μερικές φορές με ακατάλληλη συμπεριφορά. Στην πραγματικότητα, φωνάζει ότι μας χρειάζεται...

Η συναισθηματική δεξαμενή του παιδιού αδειάζει γρήγορα. Γεμίζει όμως και πολύ γρήγορα!

Γεμίζουμε το ρεζερβουάρ αγάπης δίνοντας σημάδια προσοχής, ακούγοντας με την καρδιά, γελώντας, έχοντας σωματική επαφή και ποιοτικό χρόνο (π.χ. διαβάζοντας ένα παραμύθι, προετοιμάζοντας το γεύμα μαζί, χορεύοντας με μουσική, παίζοντας μπάλα).

Αυτό που μετράει είναι η απόλυτη προσοχή μας. 10 λεπτά μπορεί να είναι αρκετά.

Διάβασε και μία ιστορία που είχα γράψει για το θέμα: https://www.positiveparents.gr/blog/10-lepta-poiotikos-xronos

“Για να σπάσω τον φαύλο κύκλο του στρες (επιθετικότητα, τιμωρία, στέρηση αγάπης, στρες, επιθετικότητα), γεμίζω το ρεζερβουάρ αγάπης του παιδιού μου: χαμογελάω, παίζω και γελάω μαζί του, ανταποκρίνομαι στα αιτηματα του, ακούω τα συναισθηματα του, του προσφέρω εγγύτητα και επαφή. Του δίνω 10 με 20 λεπτά την ημέρα πραγματικής προσοχής. Με αυτόν τον τρόπο, τρεφώ και τον εαυτό μου.”
— Ιζαμπέλ Φιλιοζά

Έμπνευση: Βιβλίο "Avec lui c'est compliqué" (Eyrolles, 2018)

Ξέρεις να ακούς με ενσυναίσθηση;

/

«Η ενσυναίσθηση είναι η προσοχή που δίνουμε στο προσωπικό βίωμα κάποιου τρίτου, το άκουσμα, η κατανόηση των συναισθημάτων του.

Πρόκειται για άκουσμα χωρίς κρίση αλλά και χωρίς δικαιολόγηση.

Όταν έχουμε μικρή συνείδηση των συναισθημάτων μας και, άρα μικρή συνείδηση των συναισθημάτων του άλλου, έχουμε μια φυσιολογική τάση προς τον εγωκεντρισμό.

Αρνούμαστε στους άλλους το δικαίωμα να πράττουν σύμφωνα με το προσωπικό τους βίωμα και ερμηνεύουμε τη συμπεριφορά τους ως κατευθυνόμενη προς εμάς, όπως για παράδειγμα « δεν μ´ακούει= δεν ενδιαφέρεται για μένα.

Η ενσυναίσθηση απαιτεί να επικεντρωθούμε στον συνομιλητή μας.

Το να γνωρίζουμε τον εαυτό μας και να τον αποδεχόμαστε μαζί με τα συναισθήματα του είναι θεμελιώδες, προκειμένου να επιτρέψουμε στον άλλον να εκφραστεί με ειλικρίνεια, να γελάσει, να κλάψει, ή να φωνάξει, χωρίς να προσπαθήσουμε να τον ηρεμήσουμε πάση θυσία.

Έπειτα από το ταξίδι στα εσώτερα του εαυτού μας, το βάθος των συναισθημάτων των άλλων γίνεται αντιληπτό, και ο σεβασμός για τα αισθήματα τους γίνεται κάτι φυσικό.»

Απόσπασμα από το βιβλίο «Τι μου συμβαίνει τελικά» της Ιζαμπέλ Φιλιοζά

Ενσυναισθηση = πας να δεις πώς είναι τα πράγματα από το βουνό του άλλου…. Και μετά ξαναπάς στο δικό σου…

Όταν κλαίει το παιδί, τι σκέφτεσαι;

/

«Οταν δίνετε προσοχή σε ένα παιδί που κλαίει με λυγμούς ή είναι έξαλλο, μπορεί να νιώσετε στεναχώρια, ακόμα και πανικό.

Ίσως νομίσετε ότι το παιδί υποφέρει περισσότερο απ’ όσο αντέχει.

Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή η αντίληψη σχετίζεται με τη δίκη σας ταλαιπωρία.

Άρα, η βιασύνη σας να αποσπάσετε τη προσοχή του παιδιού από τον πόνο ή την απελπισία, να το παρηγορήσετε για την απογοήτευση ή να ελαχιστοποιήσετε τη σημασία της ατυχίας του, είναι μια αντίδραση στο δικό σας άγχος και όχι στο άγχος του παιδιού.

Όμως, με αυτή τη συμπεριφορά, δεν πρόκειται να το βοηθήσετε να γίνει συναισθηματικά ευπροσάρμοστο και ικανό να αντιμετωπίζει και να λύνει τα προβλήματα.

Για να δαμάσει τις συναισθηματικές του θύελλες, πρέπει να τις ΒΙΩΣΕΙ.

Όταν νιώθετε την παρόρμηση να εμποδίσετε το παιδι σας να εκφράσει δυσάρεστα συναισθήματα, αναρωτηθείτε ποιος είναι ο στόχος σας.

Μπορει να θέλετε να το βλέπετε συνεχώς ευτυχισμένο επειδη ο πόνος του είναι πολυ δυσάρεστος για σας και, υποθέτετε, για εκείνο.

Αν η «σκηνή» συμβεί δημοσίως, ίσως ανησυχείτε μήπως δεν «φανείτε καλοί» γονείς.

Ίσως ακόμα, πρέπει να το σταματήσετε επειδη βιάζεστε ή χρειάζεστε διαύγεια όταν νιωθετε αμήχανοι με τα ξεσπάσματα του.

Ωστόσο, όταν εμποδίζετε το παιδι σας να εκφράζει τον πόνο του, τον θάβει μέσα του, νιώθοντας μπερδεμένο και μόνο.

Στο μεταξύ εσείς χάνετε την ευκαιρία να δεθείτε μαζί του βαθιά και να μάθετε τις αιτίες της αγωνίας του. Αυτό που του μαθαίνετε είναι να το «βάζει στα πόδια» από τα συναισθήματα και να τα κρύβει από τους άλλους.
(….)

Ουσιαστικά, παρά τις καλές προθέσεις μας, πολλοί διδάσκουμε στα παιδια μας ότι τα οδυνηρά συναισθήματα είναι τρομακτικά και πρέπει να αποφεύγονται.»

———————————————————

Απόσπασμα από το βιβλίο «Αναθρέφοντας τα παιδιά μας, αναθρέφουμε τον εαυτό μας» της Naomi Aldort.

Τροφή για σκέψη… (και οχι για ενοχές! )

--------------------------------------------
Αν δεν έχεις ήδη τον οδηγό με τα ''5 Βήματα για να ανταποκριθείς θετικά & αποτελεσματικά όταν το παιδί σου κάνει κρίσεις θυμού, μπορείς να το κατεβάσεις δωρεάν (ή να μας κεράσεις ένα καφέ ) κάνοντας κλικ στο link https://www.buymeacoffee.com/positiveparents

Στον οδηγό:
Tι μπορώ να έχω στο μυαλό μου για να παραμείνω ψύχραιμος όταν το παιδί μου ''κρασάρει'';
Γιατί αντιδράει έτσι;
Τι πρέπει να του πω; Ποιες είναι οι σωστές λέξεις;
Πώς να του μάθω να ελέγξει τις αντιδράσεις του όταν βιώνει έντονα συναισθήματα;
Τι μπορώ να πω στο παιδί αφού περάσει η κρίση;
Εύχομαι να το βρεις χρήσιμο...
Ελένη

Άστο το φυλλάδιο...

/

Αν είναι να φτάνει το παιδί 6,5 ετών να κλαίει για να ολοκληρώσει το φυλλάδιο, άστο το φυλλάδιο.

Αν είναι να συνδέσει το παιδί τη μάθηση με τον πόνο, πάλι άστο το φυλλάδιο.

Αν είναι να χαλάσεις έστω και μια τρίχα τη σχέση σου με το παιδί σου για ενα φυλλάδιο, άστο το φυλλάδιο.

Δεν θέλω να πιστέψω ότι υπάρχει δάσκαλος που να θέλει συμπληρωμένα αλλά «δακρυσμένα» φυλλάδια.

Η μάθηση δεν μπορεί να είναι αναγκαστική.

Όπως μου είπε η «μεγάλη» σήμερα βλέποντας τη «μικρή» να κλαίει για το φυλλάδιο, «είναι μόνο 6 ετών και για να γίνει υπεύθυνη και αυτόνομη, θέλει χρόνο.»

Ειναι πρώτη δημοτικού, έχει χρόνο όντως.

Είπα για μια φορά να το ολοκλήρωνε το φυλλάδιο αλλά το πήρα πίσω (όχι αρκετά γρήγορα όμως… )

Μπορώ να αντέξω να πάει αδιάβαστη αφου αυτή μπορεί.

Η μικρη Ελενη (εγώ το 1990) θα φοβοταν αλλά τώρα παιζει μπάλα η μικρή Σοφία.

Φυλλαδοσκεψεις Κυριακής για καληνύχτα με χαμόγελο.

Η αντίδραση μας... η ευκαιρία μας.

/

Στο πως αντιδρούμε κρύβεται η ιστορία μας.

Στο πως αντιδρούμε αποκαλύπτονται τα τραύματά μας.

Στο πως αντιδρούμε, πονάμε, προβληματιζόμαστε, ζητάμε συγνώμη, προχωράμε.

Στο πως αντιδρούμε, αποφασίζουμε, υπάρχουμε, δυναμώνουμε.

Στο πως αντιδρούμε, εξαρτάται η σχέση με τους γύρω μας… και με το παιδί μας.

Στο πως αντιδρούμε κρύβεται η εξέλιξή (ή όχι) του εαυτού μας…

…μια ευκαιρία.

Εικόνα C. Mackezy

Ακούς; Είσαι αρτίστας!

/

Μιλάω = ανάγκη
Ακούω = ΤΕΧΝΗ

Έλεγε ο Goethe… & μπορώ να πω ότι συμφωνώ μαζί του…

Ναι, ναι… όταν ακούς κάποιον, (τυχαίο) παράδειγμα το παιδί σου, και δεν το συμβουλεύεις, κατευθύνεις, κρίνεις, μαλώνεις κτλ είσαι Αρτίστας…

Γιατι είσαι Αρτίστας;

Επειδή ακριβώς δεν έχεις καμία ανάγκη να ακούς. Ούτε καν το παιδί σου. Εσύ έχεις ανάγκη να πεις, να μιλήσεις, να κλάψεις, όχι να ακούς.

Όποτε δεν είναι απλό και έμφυτο να ακούς πραγματικά κάποιον… δεν είναι αυτονόητο ούτε δεδομένο… είναι τέχνη.

Τέχνη γιατί το να ακούς, ΜΑΘΑΙΝΕΤΑΙ.

Τέχνη γιατί το να ακους προϋποθέτει μια ΠΡΟΘΕΣΗ… να δώσεις ΚΑΙ να βγεις από τον εαυτό σου.

Τέχνη γιατί νικάς τον εγωκεντρισμό σου λιγουλάκι…

Τεχνη γιατί δίνεις 3 μαγικά δώρα στον άλλον…

Προσοχή
Χρόνο
Αποδοχή

Και αφού είσαι Αρτίστας και δίνεις αυτά τα 3, ΣΥΝΔΕΕΣΑΙ με τον άλλον και…

…όταν συνδέεσαι, ΕΥΤΥΧΕΙΣ (ακόμα καλύτερα αν αυτός ο άλλος είναι το παιδί σου)

Εσυ, εγώ, ο κάθε homo sapiens έχει την ανάγκη για σύνδεση στο γονίδιο του…

Απλά χρειάζεται να μάθουμε να ακούμε… να προγραμματίσουμε λίγο το αυτί μας διαφορετικά…

Για να ευτυχήσουμε κιόλας στο τέλος… εμείς… και τα παιδιά μας.

Happy end

''Οι γονείς έχουν φυσική εξουσία, δεν υπάρχει λόγος να γίνονται εξουσιαστικοί''

/

« Νομίζω ότι το πιο συχνό λάθος [που κάνουν οι γονείς] είναι ότι μεταφράζουν τη συμπεριφορά των παιδιών σαν μια απόπειρα να τους «κερδίσουν».

Αυτό οδηγεί σε έναν ανταγωνισμό του τύπου «ποιος είναι το αφεντικό» και όλοι χάνουν.

Οι γονείς έχουν φυσική εξουσία, δεν υπάρχει λόγος να γίνονται εξουσιαστικοί.

Πολλοί γονείς πιστεύουν στην αρετή της συμμόρφωσης, αλλά κάθε φορά που ένα παιδί γίνεται υπάκουο, εγκαταλείπει την ευθύνη.

Εγώ προτιμώ το δεύτερο και πιστεύω ότι και οι περισσότεροι γονείς θα ήθελαν υπεύθυνα παιδιά. »

Isabelle Filliozat

Χρόνος... για να ΕΙΜΑΣΤΕ

/

Χρόνος.

Να είμαστε απλά μαζί.

Να μη τρέχουμε.

Να μη κάνουμε ταυτόχρονα κάτι άλλο.

Να είμαστε.

Γιατί όταν ΄΄είμαστε΄΄ και με προσέχεις Μαμά/Μπαμπά, τότε θα έρθουν το γέλιο, οι αγκαλιές, το παιχνίδι, οι σοβαρές κουβέντες, τα αστεία, η βαθιά αγάπη, τα ωραία της ζωής.

Όταν όλο τρέχουμε, είμαστε σε παράλληλους κόσμους.

Δεν είμαστε ΜΑΖΙ.

Όταν σταματας λίγο τον χρόνο και μου δίνεις όλη σου την προσοχή, συνδεόμαστε πραγματικά.

Τότε, η αγάπη μας είναι ακόμα πιο δυνατή.

--------------------------------------

Ενα μικρό κείμενό μου για το απόφθευμα:

''Αυτό που αλήθεια χρειάζονται τα παιδιά είναι τα πράγματα που συχνά δυσκολευόμαστε να τους δώσουμε: χρόνος και προσοχή.'' Carl Honoré

Χρόνος και προσοχή... για να είμαστε ΜΑΖΙ, όχι παράλληλα.

Οταν φεύγουμε κρυφά... για να μη κλάψει...

/

- Δεν ενημερώνεις τη γυναίκα σου ότι φεύγεις;

- Χαχα είσαι τρελός; Το αντίθετο! Εκμεταλλεύομαι ότι κοιμάται για να τη κάνω. Έτσι, δεν έχουμε κρίση. Είναι φανερό ότι δεν έχεις κάνει ακόμα σχέση εσύ!

---------------------------

Το έχω κάνει κι εγώ στις αρχές... Να φεύγω για λίγο χωρίς όμως να ενημερώσω το μωρό. Για να γλυτώσω τα κλάματα... Λες και το παιδί είναι χαζό... Λάθος... Χάνεται η εμπιστοσύνη έτσι... και μετά το παιδί δεν σε αφήνει να φύγεις από μπροστά του μη τυχόν και εξαφανιστείς ξαφνικά! Αλλά δεν ήξερα... Έτσι έκαναν όλοι γύρω μου κιόλας... ''Φύγε, φύγε!!'' μου έλεγαν...

Σκίτσο της Fanny Vella από το απίθανο βιβλίο''Et si on changeait d'angle'' όπου βάζει ενήλικες στη θέση του γονιού και του παιδιού για να μας ανοίξει τα μάτια...