Eνσυναίσθηση: πηγαίνοντας στο βουνό του άλλου...
/
Τι είναι η ενσυναίσθηση τελικά;
Για μένα είναι μία εικόνα… Είναι να πας στο βουνό του άλλου.
Δες προσεκτικά την ζωγραφιά που απεικονίζει την ενσυναίσθηση στο βιβλίο μου ΄’’Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’
Η ενσυναίσθηση είναι η ικανότητα να δούμε τα πράγματα από την οπ΄τική γωνία του άλλου, να καταλάβουμε τα συναισθήματα του, να ‘’μπούμε στα παπούτσια’’ του και έτσι να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στα συναισθήματά του.
Και δηλαδή; Πώς γίνεται ΠΡΑΚΤΙΚΑ αυτό με το παιδί μας;
Ένα παράδειγμα όταν το παιδί μας είναι θυμωμένο…
3 βήματα.
Βήμα 1: Η απαραίτητη προετοιμασία μας
Αλλάζουμε τρόπο σκέψης και ανταποκρινόμαστε με ένα πιο ζεν τρόπο στο θυμό του παιδιού:
Αναπνέουμε και παίρνουμε μία απόσταση (δύσκολο το ξέρω όταν μας χτυπάει ένα θυμωμένο παιδί)
Έχουμε στην άκρη του μυαλού μας ότι το μικρό μας παιδί δεν μπορεί να διαχειριστεί ακόμα ‘’σωστά’’ τα συναισθήματα του επειδή το μυαλό του είναι ανώριμο και μη ολοκληρωμένο ακόμα.
Δεχόμαστε ότι το παιδί δεν αντιδράει με θυμό για ''να μας σπάσει τα νεύρα’’, ότι έχει δικαίωμα να εκφράσει θυμό και ότι είναι υγιής αντίδραση στην απογοήτευσή του. Εμένα μου άλλαξε τη ζωή το να ξέρω ότι ο θυμός είναι όπως το λέει η Isabelle Filiozat ''στην υπηρεσία της ταυτότητας'', δηλαδή ότι με το θυμό, το παιδί οριοθετεί τις αξίες του και την ακεραιότητά του.
Κατανοούμε ότι το παιδί έχει ανάγκη να ξέρει ότι μπορεί να εκφράσει ελεύθερα στους γονείς του όλα του τα συναισθήματα γιατί δεν μπορεί να το κάνει με άλλα άτομα τόσο εύκολα (ίσως σε κάποιο/α παππού/ γιαγιά ή πολύ κοντινό άτομο αλλιώς).
Βήμα 2: Καθρεφτίζουμε τα συναισθήματα
Μπαίνουμε στη θέση του παιδιού.
Βοηθάμε το παιδί να ''ξεφουσκώσει'' δείχνοντας ότι καταλαβαίνουμε τον θυμό του ‘’Είσαι πολύ θυμωμένος μαζί μου, ήθελες πάρα πολύ να αγοράσουμε καραμέλες και σου φαίνεται άδικο που δεν θέλω να σου πάρω’’.
Απλώς του καθρεφτίζουμε τα συναισθήματα του, δεν κάνουμε κριτική, ούτε σχολιάζουμε ή επεμβαίνουμε.
Τότε νιώθει ότι το αναγνωρίζουμε.
Προσοχή εδώ να μη πούμε ''…αλλά''. Πχ: ‘’Είσαι πολύ θυμωμένος μαζί μου, ήθελες πάρα πολύ να αγοράσουμε καραμέλες και σου φαίνεται άδικο που δεν θέλω να σου πάρω ΑΛΛΑ δεν είναι σωστό να φας τόσες καραμέλες.''
Το ΑΛΛΑ ακυρώνει την προσπάθεια μας!
Βήμα 3: Περιμένουμε
Είμαστε δίπλα του, περιμένουμε και δεν κρίνουμε την αντίδραση του. Το αφήνουμε να κλαίει αν θέλει. Ίσως του προτείνουμε μία άλλη δραστηριότητα.
Πολλές φορές το παιδί θα καταφέρει να ξεπεράσει το θυμό του αν το έχουμε πραγματικά ακούσει, θα μειωθεί η έντασή του. Κανονικά ένας θυμός που έχει ακουστεί διαρκεί μόνο λίγα λεπτά.
Ακόμα κι αν το παιδί συνεχίζει να κλαίει, να ουρλιάζει κτλ, είναι σημαντικό που το ακούσαμε και ότι συνδεθήκαμε.
Μπορούμε όμως πάντα κι εμείς να δείχνουμε ενσυναίσθηση; Διαπίστωσα στην πράξη ότι…. όχι! Και τι κάνουμε τότε;
Την Τετάρτη 18 Οκτωβρίου, ξεκινάνε δύο νέες ενδυναμωτικές ομάδες γονέων! Αν είσαι έτοιμος/η να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου ως γονέας σε ένα ασφαλές χώρο εμπιστοσύνης και φροντίδας… & να μάθεις βήμα βήμα νέες αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…) τότε ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ 😄
