Θέλω λόγια ζεστά...

«Γιατί κλαις; Σου πήρε το παιχνίδι, ε; Καλά να πάθεις. Και εσύ πήρες το παιχνίδι του Φίλιππου πριν, σε είδα. Βλέπεις τώρα που δεν είναι ωραίο; Άντε, σταμάτα να κλαις λοιπόν και πήγαινε να παίξεις» είπε η δασκάλα παγωμένα.

Η στεναχώρια μου είχε κατακλύσει όλο μου το κεφάλι και όλο μου το σώμα.

Ήμουν ο ίδιος στεναχώρια.

Δεν μπορούσα να σκεφτώ ούτε τι έκανα ούτε τι δεν έκανα εκείνη την ώρα.

Για να πέσει η συναισθηματική μου πίεση και να μπορώ να λειτουργήσω και να σκεφτώ πάλι, ήθελα κάποιος να είναι στο πλευρό μου και όχι να με κρίνει και να με ντροπιάσει, λες και είμαι και κακός.

Δεν θέλω να καπακώνω τα συναισθήματά μου, θέλω να μάθω να τα διαχειρίζομαι.

Δεν ζητάω πολλά.

Μόνο λόγια ζεστά…

Να, κάπως έτσι:

«Σε καταλαβαίνω. Έπαιζες ωραία και ο Φίλιππος σου πήρε ξαφνικά το παιχνίδι. Είναι δύσκολο αυτό». Και μετά από λίγο: «Θέλεις να πάμε να το συζητήσουμε με τον Φίλιππο; Είμαι σίγουρη ότι μπορείτε να βρείτε μία λύση».

Κάποιος είναι μαζί μου τώρα…


Η ιστορία είναι μία από τις 110 ιστορίες του βιβλίου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’