Και οι γονείς έχουν το δικαίωμα να θυμώνουν!

LISE DESPORTES

Ο θυμός είναι ένα συναίσθημα όπως όλα τα άλλα. Είναι χρήσιμος. Δηλώνει τη μη ικανοποίηση μιας ανάγκης . Η καταπίεσή του βλάπτει την ψυχική και σωματική μας υγεία.

 Είναι λοιπόν απαραίτητο να αποδεχτούμε το θυμό μας... και να τον εκφράσουμε με μια μη βίαιη διαδικασία που επιτρέπει την ανάδειξη σαφών αιτημάτων. Έτσι απελευθερωνόμαστε και προχωράμε.

Επιπλέον, αν το κάνουμε αυτό, τα παιδιά μας θα μας μιμηθούν και θα μάθουν να διαχειρίζονται καλύτερα τη δική τους «συναισθηματική καταιγίδα». 🙂

 ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ: 3 ΒΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΘΥΜΟΥ

Ο Haim Ginott (στο βιβλίο «Between parent and child») παραθέτει 3 στάδια για την αντιμετώπιση του θυμού. 

1.      Χρειάζεται να αποδεχτούμε το γεγονός ότι μερικές φορές θα θυμώσουμε στις σχέσεις μας με τα παιδιά.

2.      Έχουμε το δικαίωμα να θυμώνουμε χωρίς να νιώθουμε ενοχές ή ντροπή.

3.      Έχουμε το δικαίωμα να εκφράσουμε το πώς νιώθουμε. Υπάρχει μόνο ένας περιορισμός: μπορούμε να εκφράσουμε το θυμό μας εφόσον δεν επιτιθόμαστε στην προσωπικότητα του παιδιού.

Η διαδικασία αυτή έχει ως εξής (σύμφωνα με την μέθοδο μη βίαιης επικοινωνίας του Marshall B. Rosenberg):

•  Περιγράφω αυτό που βλέπω /ακούω/... χωρίς να κρίνω

«Όταν βλέπω τα παιχνίδια απλωμένα στο πάτωμα/ όταν χτυπάς τον αδελφό σου/...». «Όταν ακούω... «Όταν σου λέω ότι είναι η ώρα του φαγητού...».

Αυτό το βήμα είναι απαραίτητο γιατί ενημερώνει το παιδί για τα συναισθήματά μας (και αυτό είναι μερικές φορές αρκετό) και μειώνει την ένταση του συναισθήματος (ηρεμεί η αμυγδαλή στον εγκέφαλο).

• Εκφράζω τα συναισθήματά μου χωρίς να κατηγορώ το παιδί:

«Είμαι θυμωμένος!

«Είμαι έξαλλος!

«Αισθάνομαι εξοργισμένος».

Μπορούμε να εκφράσουμε τον θυμό μας και μεταφορικά: (ο εγκέφαλος λατρεύει τις εικόνες)

«Είμαι έξω από τα νερά μου».

«Νιώθω μια καταιγίδα μέσα μου».

«Βράζω!

Προσοχή: χρησιμοποιούμε το «εγώ» αντί του «εσύ».

• Προσδιορίζω την ανικανοποίητη μου ανάγκη

«Χρειάζομαι ένα τακτοποιημένο σπίτι» «Χρειάζομαι λίγη αναγνώριση» «Χρειάζομαι να ξεκουραστώ».

Η πρόταση που αρχίζει με το «χρειάζομαι...» περιγράφει την ανάγκη μας.

• Ζητάω στο παιδί με σαφήνεια τι χρειάζομαι

«Θα ήθελα να συμμαζέψεις» «Θα ήθελα να κάνεις ησυχία για 10 λεπτά’’ ...

Τι χρειάζεται να αποφύγω:

Ορισμένες εκφράσεις προκαλούν θυμό (και άλλα δυσάρεστα συναισθήματα) τόσο από την πλευρά του γονέα όσο και από την πλευρά του παιδιού, αυξάνοντας την απογοήτευση χωρίς να προσφέρουν κάποια διέξοδο:

«Έχω βαρεθεί...».

Πόσες φορές θα πρέπει να το πω...».

«Περίμενε μέχρι να έρθει ο πατέρας/η μητέρα σου σπίτι...»

«Σε προειδοποιώ...»

«Είσαι πραγματικά ανυπόφορη»

 Επίσης μερικές συμπεριφορές μας τροφοδοτούν / μεταδίδουν τον θυμό (όταν κοιτάω προς τα πάνω, δείχνω με το δάχτυλο, σταυρώνω τα χέρια μου, σφίγγω τις γροθιές μου κτλ…)

Θα μου πεις τώρα… αν το παιδί θυμώνει και εσύ θυμώνεις την ίδια ώρα, δεν είναι πάρα πολύ δύσκολο…. Είναι… Διάβασε τι κάνω εγώ τότε…… ΕΔΩ

---

3 εικόνες για τις δύσκολες στιγμές του γονέα...

Όταν δεν ξέρω πια τι να κάνω, πώς να μιλήσω, να αντιδράσω, να οριοθετήσω, όταν είναι όλα δύσκολα, και ετοιμάζομαι να εκραγώ… παίρνω μία μικρή ανάσα και σκέφτομαι… αυτές τις 3 κρίσιμες εικόνες…

Το ραντεβού με το παιδί μου σε 30 χρόνια…

Σε 30 χρόνια, θα έχω ραντεβού με το παιδί μου κάπου κάτω από μία μπουκαμβίλια… Πώς θέλω να είναι αυτό το ραντεβού; Θα είμαστε 2 ενήλικες τότε. Τι θα έχει σημασία; Ποιες αξίες θα ήθελα να έχω μεταφέρει στο παιδί μου; Θα έχει αυτοπεποίθηση; Και πώς θα είναι η σχέση μας; Θα κοιταζόμαστε στα μάτια με αγάπη; Θα νιώθουμε άνετα; Τι λόγια θα ανταλλάξουμε;

Αυτό το μακρινό ραντεβού με οδηγεί στο τώρα. Με βοηθάει να πάρω λίγο χρόνο και μια απόσταση και να σκεφτώ: αξίζει η μάχη που ετοιμάζεται;

 Το εργοτάξιου του εγκεφάλου…

Κυκλοφορούν νταλίκες και εκσκαφείς μέσα στον εγκέφαλο του παιδιού!  Το παιδί δεν έχει ολοκληρωμένο εγκέφαλο! Μάλιστα, έχει έναν εγκέφαλο πολύ ευάλωτο στο στρες. Στα 25 έως 30 έτη, ο εγκέφαλος είναι ανεπτυγμένος 100% (*και αν).

Το παιδί ΔΕΝ μπορεί να διαχειριστεί και να ρυθμίσει μόνο του τα δύσκολα του συναισθήματα. Χρειάζεται κάποιον ενήλικα  δίπλα του, να το ακούει, να βάλει λόγια στο χάος του, να το αγκαλιάσει και με αυτόν τον τρόπο, να προκαλεί στο σώμα του παιδιού την έκκριση ωκυτοκίνης για να μπορεί να ηρεμήσει… (και στη συνέχεια να σκεφτεί…)

Με βοηθάει να σκέφτομαι τον εγκέφαλο του παιδιού υπό κατασκευή κάθε φορά που πάω να μπω στη μάχη εξουσίας… Θυμάμαι ότι το παιδί  δεν επεξεργάζεται τον κόσμο και τις καταστάσεις με τα ίδια μάτια και με τον ίδιο εγκέφαλο με εμένα… Με χρειάζεται ως ΕΝΗΛΙΚΑ λοιπόν να του δείξω τον τρόπο να μεγαλώσει…

 Το παγόβουνο…

Η ακατάλληλη συμπεριφορά του παιδιού είναι το πάνω μέρος του παγόβουνου... δεν είναι το πρόβλημα αλλά μία αντίδραση σε ένα πρόβλημα του. Κάτι άλλο επικοινωνεί. Πριν πέσω πάνω στο παγόβουνο, βουτάω από κάτω για να δω το κάτω μέρος του…

Μπορεί πχ το μεσημέρι να μην έφαγε το φαγητό του και τώρα να πεινάει, μπορεί το δοχείο αγάπης του να έχει αδειάσει, μπορεί να μην ήμουν αρκετά παρούσα όλη μέρα και να χρειάζεται σύνδεση, μπορεί να νιώθει στρες επειδή θα φύγω ταξίδι την επόμενη βδομάδα, μπορεί να έχει πονόλαιμο, μπορεί να του λείπει ο Μπαμπάς που δουλεύει μέχρι αργά...  Όλα αυτά τα ‘‘μπορεί να’’ μου θυμίζουν ότι η συμπεριφορά δεν είναι εναντίον μου … άλλα ότι κάτι επικοινωνεί… οπότε αντί να θυμώσω ή να φωνάξω…μπαίνω στον ρόλο του βοηθού… μας δίνω λίγο χρόνο… και ΣΥΝΔΕΟΜΑΙ.

Ποιες εικόνες σε βοηθάνε εσένα; Τι σκέφτεσαι την ώρα της κρίσης;

—————————————-

Αν θέλεις να μάθεις πώς μπορείς να εφαρμόσεις αυτά τα εργαλεία (και άλλα πολλά) στην καθημερινή σου γονεϊκή ζωή, μπορείς να συμμετάσχεις στον Βιωματικό Κύκλο Θετικής Γονεϊκότητας που διοργανώνω - ένα ταξίδι ανακάλυψης και ενδυνάμωσης για γονείς με παιδιά από 1,5 έως 10 ετών.

Κατά τη διάρκεια των 6+1 ενδυναμωτικών εργαστηρίων, θα έχουμε την ευκαιρία βιωματικά να μοιραστούμε εμπειρίες, πρακτικές συμβουλές και πολύτιμες γνώσεις. Θα δεις πρακτικά πώς να αντιμετωπίσεις τις κρίσεις ήρεμα, να κατανοείς και να ξεπερνάς τις δύσκολες συμπεριφορές, και πώς θα χτίσεις μια σχέση γεμάτη ενσυναίσθηση, αγάπη, εμπιστοσύνη και αλληλοσεβασμό.

Αν θέλεις να σου πω περισσ΄ότερα και να με ρωτήσεις ό,τι θέλεις, συμπλήρωσε την παρακάτω φόρμα για να σε καλέσω για 5-10 λεπτά στο τηλέφωνο!

Συμπλήρωσε εδώ τα στοιχεία σου και θα επικοινωνήσω μαζί σου:

Όνομα*

Email*

Mobile phone*

Ομάδα πρωινή / αογευματινή

Με ενδιαφέρει η πρωινή ομάδα

Με ενδιαφέρει η απογευματινή ομάδα

Γράψε εδώ τις ερωτήσεις σου

Επιλέγοντας αυτό το πεδίο επιβεβαιώνεις την εγγραφή σου στο Positive Parents Newsletter*

Υποβολή

Ανακάλυψε τις πέντε γλώσσες της αγάπης του παιδιού σου

Σήμερα Μαμά/ Μπαμπά, θα σου πω για τις 5 γλώσσες της αγάπης και πώς θα καταλάβεις ποια είναι η αγαπημένη μου:

1. Λόγια Επιβεβαίωσης:

   Οι λέξεις έχουν μεγάλη δύναμη. Νιώθω ότι με αγαπάς όταν ακούω από σένα λόγια ενθάρρυνσης. Όταν μου λες πόσο με αγαπάς, αυτό με κάνει να νιώθω πολύ ειδικός/η, δυνατός/η και σημαντικός/η.

   Ταυτόχρονα, όταν ακούω αρνητικά σχόλια ή κριτική, αυτά μένουν μέσα μου για πολύ καιρό. Οι λέξεις μπορούν να πληγώσουν, και δεν τις ξεχνάω εύκολα. Έτσι, όταν μιλάς μαζί μου, θυμήσου πόσο σημαντικό είναι αυτό που λες και πώς το λες.

2. Ποιοτικός Χρόνος:

   Νιώθω είμαι σημαντικός/η για σένα, όταν βρίσκεις χρόνο μόνο για εμάς. Όταν περνάμε χρόνο μαζί, είτε παίζουμε, είτε μιλάμε, είτε κάνουμε κάποια δραστηριότητα, αυτό για μένα είναι πολύτιμο.

   Χρειάζομαι να αισθάνομαι ότι θέλεις να είσαι μαζί μου. Με κάνει να νιώθω ασφάλεια και κατανόηση. Και δεν είναι τόσο το τι κάνουμε μαζί, αλλά το γεγονός ότι το κάνουμε μαζί. Η παρουσία σου και η αφοσίωσή σου στις στιγμές που περνάμε μαζί με κάνουν να νιώθω πραγματικά αγαπημένος/η.

3.  Δώρα:

   Τα δώρα δεν σημαίνουν μόνο ότι παίρνω κάτι που μου αρέσει. Σημαίνουν ότι με σκέφτηκες, ότι με εκτιμάς και ότι είμαι σημαντικός/ή για σένα. Όταν αφιερώνεις χρόνο για να βρεις κάτι που ξέρεις ότι θα μου αρέσει, αυτό με κάνει να νιώθω πολύ ξεχωριστός/ή. Όταν μου φέρνεις ένα δώρο, δεν είναι η χρηματική αξία λοιπόν που μετράει, αλλά η σκέψη και το νόημα.

4. Πράξεις φροντίδας:

   Όταν σου ζητάω να κάνεις κάτι για μένα, όπως να μου φέρεις νερό ή να με βοηθήσεις να ετοιμάσω την τσάντα μου, δεν είναι επειδή δεν μπορώ να το κάνω μόνος/η μου. Για μένα, όταν κάνεις αυτά τα μικρά πράγματα, είναι σαν να μου λες ότι με αγαπάς. Όταν με βοηθάς σε κάτι, αισθάνομαι ότι πραγματικά νοιάζεσαι. Είναι σαν να μου λες ότι θέλεις να με κάνεις τη ζωή πιο εύκολη και ευχάριστη.

5.  Σωματική Επαφή:

   Όταν αισθάνομαι την αγκαλιά σου, τα φιλιά σου, τα γαργαλητά μας, όταν παίζουμε "άγρια", ή ακόμη και όταν κρατάς το χέρι μου όταν περπατάμε, όλα αυτά για μένα είναι πολύ σημαντικά. Αυτές οι στιγμές της σωματικής επαφής μου υπενθυμίζουν πόσο με αγαπάς. Κάθε φορά που με αγκαλιάζεις ή με χαϊδεύεις, αισθάνομαι ασφαλής και αγαπημένος/η.  

Πώς θα καταλάβεις ποια είναι η αγαπημένη μου γλώσσα ;

Μερικές ιδέες (και ένα τεστ που μπορούμε να κάνουμε παρέα)

• Παρατήρησε τις αντιδράσεις μου: Όταν κάνεις κάτι για μένα ή μου δείχνεις αγάπη, παρατήρησε πώς αντιδρώ. Αν φαίνομαι πραγματικά ευτυχισμένος/η και ικανοποιημένος/η, αυτό μπορεί να είναι ένδειξη ότι αυτή η γλώσσα της αγάπης με εκφράζει περισσότερο.

•  Άκουσε τι ζητάω περισσότερο: Αν συχνά σου ζητάω να περνάμε χρόνο μαζί ή αν θέλω συνέχεια αγκαλιές, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι η συγκεκριμένη γλώσσα είναι σημαντική για μένα.

• Δες τι κάνω εγώ για να δείξω αγάπη: Εκφράζω συχνά την αγάπη με τον τρόπο που θέλω να την λάβω. Αν σου φτιάχνω συχνά δωράκια ή σε βοηθάω στο σπίτι, αυτό μπορεί να είναι ένδειξη της γλώσσας της αγάπης που προτιμώ.

• Ρώτησέ με! "Πώς σε κάνω να αισθάνεσαι πιο αγαπημένος/η;" ή "Τι σημαίνει για σένα η αγάπη;"

• Μπορούμε να κάνουμε μαζί το ΤΕΣΤ αυτό: https://5lovelanguages.com/quizzes/love-language [θα χρειαστεί μετάφραση από τα αγγλικά]

———————————————————————-

Έμπνευση: Οι 5 γλώσσες της αγάπης που καταλαβαίνουν τα παιδιά Συγγραφείς: Gary Chapman – Ross Campbell
Εκδότης: Μίνωας

''Δεν θέλω να πάω σχολείο!''

- «Πω πω, πως μεγάλωσες! Θα πας σχολείο φέτος (.)(;)»… άκουσα αρκετές φορές φέτος το καλοκαίρι…

Κάθε φορά αναρωτιόμουν αν ήταν ερώτηση ή δήλωση και δεν ήξερα τι να πω.

Προτιμούσα ξεκάθαρες καλοκαιρινές ερωτήσεις όπως: ‘‘Θα φας λίγο καρπουζάκι;’’

Τότε ήξερα τι να απαντήσω, ένιωθα όμορφα και πήγαινα να παίξω ενώ σε ρωτούσαν εσένα Μπαμπά αν είμαι “έτοιμος” για το σχολείο.

«Σχολείο»

Με πήγες απέξω μια φορά την περασμένη εβδομάδα και μου είπες με ένα αγχωμένο χαμόγελο πως εκεί θα πάω σε λίγες μέρες.

«Σχολείο».

Μια λέξη που είχε και στα 3 νέα βιβλία που μου πήρες για το καλοκαίρι. Μου τα διάβαζες με λίγο παραπάνω χαρά, λες και ήταν λίγο πιο πολύ σημαντικά από τα άλλα. Μου άρεσε το ύφος σου όταν μου τα διάβαζες, όχι τόσο η ιστορία, έτσι κι αλλιώς εσένα κοίταζα, όπως με όλα τα βιβλία.

«Σχολείο.»

Ακόμα μια ιδέα, κάτι που με ενθουσιάζει και με φοβίζει ταυτόχρονα.

Δεν είμαι έτοιμος.

- «Αγάπη μου, σε λίγες μέρες θα πας σχολείο, θυμάσαι;.» Μου είπες σήμερα στο πρωινό.

Μια ένταση, εσύ.

Ένα κόμπο, εγώ.

- «Δεν θέλω να πάω σχολείο» σου δήλωσα λοιπόν αποφασιστικά.

Ξεροκατάπιες.

Ήθελες να με ρωτήσεις ‘‘Μα γιατί παιδάκι μου;’’.

Και είχες στο στόμα σου έτοιμα, όλα τα επιχειρήματα, όλα αυτά τα «ΑΦΟΥ».

Αφού θα κάνεις φίλους.

Αφού μεγάλωσες πια.

Αφού είναι καλή η δασκάλα.

Αφού πάνε όλα τα παιδιά.

Αφού η Μαμά και ο Μπαμπάς δουλεύουν.

Αφού θα μάθεις γράμματα.

Και…

Αφού πρέπει. Το καλύτερο αυτό.

«Πρέπει».

Τι σημαίνει ‘‘πρέπει’’ για ένα μικρό παιδί που φοβάται;

«Δεν θέλω να πάω σχολείο!» φώναζες και εσύ παιδί τον πρώτο καιρό… Ή μήπως το φώναζες μέσα σου, δεν θυμάσαι και καλά.

Τελικά, σου άρεσε το σχολείο όπως θα μου αρέσει κι εμένα, σε λίγο, σε λίγες μέρες, εβδομάδες, μήνες.

Στο δικό μου χρόνο, τέλος πάντων.

Ξέρεις Μπαμπά ότι προς το παρόν όμως έχω το δικαίωμα…

να θέλω λίγο…

καθόλου…

να μη θέλω ποτέ…

και να φοβάμαι πολύ.

Όποτε με το «δεν θέλω να πάω σχολείο» που σου λέω, εσύ δεν μιλάς.

Με παίρνεις μια αγκαλιά.

Μου αφήνεις χώρο.

Ίσως τον χώρο που δεν σου έδιναν εσένα όταν ήσουν παιδί και δίνεις και στον εαυτό σου, τώρα.

Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα, λεπτά.

- «Είναι καινούριο όλο αυτό για σένα ε…»

- «Ναι. Δεν θέλω να πάω…» απαντάω.

Μου χαϊδεύεις το κεφάλι…

- «Φοβάμαι λίγο» ρισκάρω κι εγώ και σου δείχνω πόσο λίγο φοβάμαι ανάμεσα στα δάχτυλα μου.

- «Σε καταλαβαίνω» μου λες και εσύ… «Αφού κι εγώ φοβάμαι όταν ξεκινώ κάτι καινούριο στην αρχή. Δεν είσαι μόνος. Όλοι θέλουμε τον χρόνο μας.»

Είπες ένα ‘‘ΑΦΟΥ’’ τελικά…

Ένα «αφού» που έβγαινε όμως από μέσα σου.

Δεν προσπάθησες να με πείσεις ότι θα περάσω καλά. Αυτό, θα το ανακαλύψω εγώ.

Δεν προσπάθησες να απαλύνεις την ανησυχία μου. Ξέρεις ότι χρειάζεται να τη βιώσω για να πάρω δύναμη μετά.

Δεν προσπάθησες να πεις κάτι για να νιώσεις και εσύ καλύτερα. Μπορείς να αντέξεις τη δυσκολία μου.

Έτσι κι αλλιώς θα με αφήσεις στο σχολείο και θα με σκέφτεσαι. Και εσύ νιώθεις μια ένταση.

Θα πάω σχολείο. Είναι μια μετάβαση για όλους μας.

Μια ιδέα προς το παρόν.

Ούτε ωραία, ούτε άσχημη, ούτε μαύρη ούτε άσπρη.

Πολύχρωμη.

Όπως τα μολύβια που μου πήρες.

Μαζί είμαστε σε όλο αυτό.

Και ήδη νιώθω λίγο καλύτερα.

Ίσως και λίγο πιο έτοιμος.

Ένα τόσο δα πιο έτοιμος όμως ε;

———————————————————-

Ιστορία γραμμένη 08/2022 - updated 08/2023

Μερικά tips για να προετοιμάσουμε το παιδί για το σχολείο:

• Μιλάμε για το πώς θα είναι οι πρώτες μέρες στο σχολείο. Απαντάμε ειλικρινά στο παιδί, χωρίς υπερβολές.

• Δεν προσπαθούμε να πείσουμε το παιδί με την λογική με το που μας εμπιστεύεται την ανησυχία του. Χρειάζεται να ασχοληθούμε πρώτα με το συναίσθημα.

• Ακούμε το συναίσθημα του παιδιού χωρίς κρίση. Έχει το δικαίωμα να μη θέλει να πάει στο σχολείο και να φοβάται το άγνωστο. Αποφεύγουμε τα κλασικά εμπόδια επικοινωνίας (δες εδώ ποια είναι)

• Διαβάζουμε παιδικά βιβλία για το θέμα παρέα. Κουβεντιάζουμε πάνω σε αυτά.

• Αν είναι δυνατόν, επισκεπτόμαστε το σχολείο και συναντάμε τον δάσκαλο / την δασκάλα πριν την πρώτη μέρα. Αν δεν γίνεται, ΄τότε κάνουμε μία βόλτα γύρω από το σχολείο.

• Αν είναι δυνατόν, συναντάμε άλλα παιδιά που θα πάνε στο ίδιο σχολείο…

• Δεν βιαζόμαστε, δείχνουμε εμπιστοσύνη και μένουμε εμείς ήρεμοι. Η προσαρμογή μπορεί να πάρει αρκετό χρόνο και κάθε παιδί έχει τον δικό του ρυθμό. Το παιδί χρειάζεται να νιώσει ότι είμαστε δίπλα του και το στηρίζουμε.

• Αν το παιδί σου πρόκειται να πάει Πρώτη δημοτικού φέτος, διάβασε εδώ ένα άρθρο της Ελίνα Κεπενού (Ψυχολόγος) για την μετάβαση στο δημοτικό

Βιωματική παρουσίαση στο Νηπιαγωγείο EMEDOF 18/5/2023

00:00: Εισαγωγή από την Διευθύντρια του Νηπιαγωγείου EMEDOF Bάσια Γαρταγάνη και ανάγνωση μίας ιστορίας από το βιβλίο ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’.

6:47: Το ‘‘παγόβουνο’’ και το ‘‘ρεζερβουάρ αγάπης’’ από την Ελένη Βασιλειάδη και την Σοφία Λάζου

23:35: Το ‘‘συναισθηματικόμετρο’’ από τον Γιώργο Λάζο και την Ελαία Λάζου

43:20: Ανάγνωση της ιστορίας ‘’Το ρεζερβουάρ αγάπης’’ από το βιβλίο.

54:47: ‘‘Η αυτοφροντίδα του γονιού’’ από την Ψυχολόγο και Ψυχοθεραπευτρια Ελίνα Κεπενού

1:20:15: Ανάγνωση μίας νέας ιστορίας ‘’Ταξιδεύοντας 9 χρόνια ως Μαμά’’ από την Ελένη Βασιλειάδη

Μη μου πεις «Σταμάτα να κλαις»!

Ζωγραφια: Ελενη βασιλειαδη

(1) Τι μας λέει το παιδί :

‘‘Μη μου πεις «Σταμάτα να κλαις».

Μπορεί να σου το έλεγαν οι γονείς σου. Μπορεί να το λέει ακόμη η γιαγιά.

Τώρα όμως ξέρουμε. Το κλάμα είναι θεραπεία. Με τα δάκρυά μου, αποβάλλω το στρες μου.

Όταν κλαίω, φωνάζω, χτυπιέμαι, ξαναβρίσκω τη δύναμή μου. Εκφράζομαι για να ξεπεράσω τον θυμό μου, τη θλίψη μου, τη δυσκολία μου.

Αν δεν ξέρεις τι να μου πεις τότε, μη μιλήσεις, είναι καλύτερα.

Μόνο να είσαι δίπλα μου. Και να με περιμένεις.’’

---

Ιστορία με τίτλο ‘‘Δικαίωμα στο κλάμα’’ από το βιβλίο μου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ ακούτε;’’ Δες περισσότερα για το βιβλίο εδώ!

---

(2) Τι μας λέει η επιστήμη:

Ο Dr. William Frey, ερευνητής Nευρολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, διεξήγαγε μια μελέτη σχετικά με τη χημική σύνθεση των δακρύων και τη λειτουργία τους. ΄[WiIliam H. Frey II - Muriel Langseth (1985). Crying: The Mystery of Tears, Winston Press.]

Στη μελέτη του σχετικά με τη θεραπευτική δύναμη των δακρύων, ο Dr. William Frey διαπίστωσε ότι τα δάκρυα που παράγονται ως απάντηση σε έντονα συναισθήματα (όπως η θλίψη ή το στρες) περιέχουν υψηλότερα επίπεδα κορτιζόλης σε σχέση με τα δάκρυα που λιπαίνουν και προστατεύουν τα μάτια. Η κορτιζόλη είναι μια ορμόνη που αυξάνεται με το στρες. Έτσι, όταν κλαίμε και απελευθερώνονται συναισθηματικά δάκρυα, απελευθερώνεται και κορτιζόλη, μειώνοντας τα επίπεδα του στρες.

Επίσης αυτά τα δάκρυα περιέχουν και ουσίες όπως η ωκυτοκίνη και η ενδορφίνη, οι οποίες συνδέονται με τη συναισθηματική ευεξία.

Η μελέτη αυτή οδήγησε στην θεωρία ότι το κλάμα έχει μια απελευθερωτική λειτουργία, βοηθώντας στην απελευθέρωση κορτιζόλης που σχετίζεται με το στρες και την αποκατάσταση της συναισθηματικής ισορροπίας.

(3) Τι μας λέει η συγγραφέας Naomi Aldort:

Ζωγραφια απο το βιβλιο μαμα μπαμπα μ’ακουτε; - ελενη βασιλειαδη

‘‘Όταν δίνετε προσοχή σε ένα παιδί που κλαίει με λυγμούς ή είναι έξαλλο, μπορεί να νιώσετε στεναχώρια, ακόμα και πανικό.
Ίσως νομίσετε ότι το παιδί υποφέρει περισσότερο απ’ όσο αντέχει. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή η αντίληψη σχετίζεται με τη δίκη σας ταλαιπωρία.
Άρα, η βιασύνη σας να αποσπάσετε τη προσοχή του παιδιού από τον πόνο ή την απελπισία, να το παρηγορήσετε για την απογοήτευση ή να ελαχιστοποιήσετε τη σημασία της ατυχίας του, είναι μια αντίδραση στο δικό σας άγχος και όχι στο άγχος του παιδιού.
Όμως, με αυτή τη συμπεριφορά, δεν πρόκειται να το βοηθήσετε να γίνει συναισθηματικά ευπροσάρμοστο και ικανό να αντιμετωπίζει και να λύνει τα προβλήματα.
Για να δαμάσει τις συναισθηματικές του θύελλες, πρέπει να τις ΒΙΩΣΕΙ.
Όταν νιώθετε την παρόρμηση να εμποδίσετε το παιδί σας να εκφράσει δυσάρεστα συναισθήματα, αναρωτηθείτε ποιος είναι ο στόχος σας.
Μπορεί να θέλετε να το βλέπετε συνεχώς ευτυχισμένο επειδη ο πόνος του είναι πολύ δυσάρεστος για σας και, υποθέτετε, για εκείνο.
Αν η «σκηνή» συμβεί δημοσίως, ίσως ανησυχείτε μήπως δεν «φανείτε καλοί» γονείς.
Ίσως ακόμα, πρέπει να το σταματήσετε επειδή βιάζεστε ή χρειάζεστε διαύγεια όταν νιώθετε αμήχανοι με τα ξεσπάσματα του.
Ωστόσο, όταν εμποδίζετε το παιδι σας να εκφράζει τον πόνο του, τον θάβει μέσα του, νιώθοντας μπερδεμένο και μόνο.
Στο μεταξύ εσείς χάνετε την ευκαιρία να δεθείτε μαζί του βαθιά και να μάθετε τις αιτίες της αγωνίας του.’’

—————————————————————

Γνωρίζοντας αυτά, θα έλεγες ποτέ σε ένα παιδί ή σε έναν ενήλικα να μη κλαίει; Τροφή για σκέψη…

---

Αν θέλεις να εμβαθύνεις στο πώς μπορείς να ακούς πραγματικά και βοηθητικά το παιδί σου όταν βιώνει δύσκολα συναισθήματα…

…και να γνωρίσεις με ποιους τρόπους μπορείς να συνδεθείς και να επικοινωνείς βαθιά μαζί του, κάνε κλικ εδώ για να δεις πώς θα μπορεί να σε ωφελήσει η συμμετοχή σου στο θετικό κύκλο εργαστηρίων ‘‘Μαμά, Μπαμπά, επικοινωνούμε;’’

Θέλω λόγια ζεστά...

«Γιατί κλαις; Σου πήρε το παιχνίδι, ε; Καλά να πάθεις. Και εσύ πήρες το παιχνίδι του Φίλιππου πριν, σε είδα. Βλέπεις τώρα που δεν είναι ωραίο; Άντε, σταμάτα να κλαις λοιπόν και πήγαινε να παίξεις» είπε η δασκάλα παγωμένα.

Η στεναχώρια μου είχε κατακλύσει όλο μου το κεφάλι και όλο μου το σώμα.

Ήμουν ο ίδιος στεναχώρια.

Δεν μπορούσα να σκεφτώ ούτε τι έκανα ούτε τι δεν έκανα εκείνη την ώρα.

Για να πέσει η συναισθηματική μου πίεση και να μπορώ να λειτουργήσω και να σκεφτώ πάλι, ήθελα κάποιος να είναι στο πλευρό μου και όχι να με κρίνει και να με ντροπιάσει, λες και είμαι και κακός.

Δεν θέλω να καπακώνω τα συναισθήματά μου, θέλω να μάθω να τα διαχειρίζομαι.

Δεν ζητάω πολλά.

Μόνο λόγια ζεστά…

Να, κάπως έτσι:

«Σε καταλαβαίνω. Έπαιζες ωραία και ο Φίλιππος σου πήρε ξαφνικά το παιχνίδι. Είναι δύσκολο αυτό». Και μετά από λίγο: «Θέλεις να πάμε να το συζητήσουμε με τον Φίλιππο; Είμαι σίγουρη ότι μπορείτε να βρείτε μία λύση».

Κάποιος είναι μαζί μου τώρα…

---

Η ιστορία είναι μία από τις 110 ιστορίες του βιβλίου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’

---

View fullsize

---

O φαύλος κύκλος της παράδοξης προσοχής

Είναι αυτό που συμβαίνει όταν το παιδί μας αναζητάει επίμονα και κάνει ότιδήποτε για να μας τραβήξει τη προσοχή…

Το παιδί προτιμάει ακόμα και την αρνητική μας προσοχή παρά καθόλου προσοχή. Αυτό είναι το παράδοξο…

Έτσι θα κάνει το οτιδήποτε για να μας κινήσει την προσοχή…

Και τι συμβαίνει τότε σε μία εικόνα:

Τι μπορούμε να κάνουμε για να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο;

Ζωγραφιά της κόρης μου Σοφίας (7 ετών) όταν τη ρώτησα πώς φαντάζεται το ρεζερβουάρ αγάπης της

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να γεμίζουμε τακτικά το ρεζερβουάρ αγάπης του παιδιού…

Τι είναι αυτό;

Είναι μία δεξαμενή στο σώμα του παιδιού που πρέπει να γεμίσει με την αγάπη μας. Αυτή η δεξαμενή πρέπει να γεμίζει καθημερινά, καθώς αδειάζει συνεχώς κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Όταν η δεξαμενή του παιδιού είναι άδεια, αισθάνεται ότι κάτι λείπει και θα αναζητήσει την προσοχή μας με κάθε τρόπο, μερικές φορές με ακατάλληλη συμπεριφορά. Στην πραγματικότητα, φωνάζει ότι μας χρειάζεται...

Η συναισθηματική δεξαμενή του παιδιού αδειάζει γρήγορα. Γεμίζει όμως και πολύ γρήγορα!

Γεμίζουμε το ρεζερβουάρ αγάπης δίνοντας σημάδια προσοχής, ακούγοντας με την καρδιά, γελώντας, έχοντας σωματική επαφή και ποιοτικό χρόνο (π.χ. διαβάζοντας ένα παραμύθι, προετοιμάζοντας το γεύμα μαζί, χορεύοντας με μουσική, παίζοντας μπάλα).

Αυτό που μετράει είναι η απόλυτη προσοχή μας. 10 λεπτά μπορεί να είναι αρκετά.

Διάβασε και μία ιστορία που είχα γράψει για το θέμα: https://www.positiveparents.gr/blog/10-lepta-poiotikos-xronos

---

“Για να σπάσω τον φαύλο κύκλο του στρες (επιθετικότητα, τιμωρία, στέρηση αγάπης, στρες, επιθετικότητα), γεμίζω το ρεζερβουάρ αγάπης του παιδιού μου: χαμογελάω, παίζω και γελάω μαζί του, ανταποκρίνομαι στα αιτηματα του, ακούω τα συναισθηματα του, του προσφέρω εγγύτητα και επαφή. Του δίνω 10 με 20 λεπτά την ημέρα πραγματικής προσοχής. Με αυτόν τον τρόπο, τρεφώ και τον εαυτό μου.”

— Ιζαμπέλ Φιλιοζά

Έμπνευση: Βιβλίο "Avec lui c'est compliqué" (Eyrolles, 2018)

Δική μου και ξένη

Η κόρη μου.

«Μου»;

Γέννησα μια ζωή πριν λίγες μέρες και σκέφτομαι ήδη αλλιώς.

Την κοιτάω και την νιώθω τόσο δίκη μου και τόσο ξένη, ταυτόχρονα.

Δίκη μου γιατί βγήκε από μέσα μου και θα έδινα τη ζωή μου για αυτήν.

Ξένη γιατί είναι «άλλη» και θα περπατήσει το δικό της μονοπάτι.

Και ανάμεσα στο «δικό μου» και στο «ξένο», θα γράψουμε τη δίκη μας σχέση.

Θα γνωριστούμε.

Δίκη μου και ξένη.

Κι εγώ διπλα της.

Ποτέ από πάνω.

Για να μπορεί να πετάξει κιόλας.

——————-

Αναδρομικές σκέψεις από το 2013, όταν γεννήθηκα γονέα.

Ξέρεις να ακούς με ενσυναίσθηση;

«Η ενσυναίσθηση είναι η προσοχή που δίνουμε στο προσωπικό βίωμα κάποιου τρίτου, το άκουσμα, η κατανόηση των συναισθημάτων του.

Πρόκειται για άκουσμα χωρίς κρίση αλλά και χωρίς δικαιολόγηση.

Όταν έχουμε μικρή συνείδηση των συναισθημάτων μας και, άρα μικρή συνείδηση των συναισθημάτων του άλλου, έχουμε μια φυσιολογική τάση προς τον εγωκεντρισμό.

Αρνούμαστε στους άλλους το δικαίωμα να πράττουν σύμφωνα με το προσωπικό τους βίωμα και ερμηνεύουμε τη συμπεριφορά τους ως κατευθυνόμενη προς εμάς, όπως για παράδειγμα « δεν μ´ακούει= δεν ενδιαφέρεται για μένα.

Η ενσυναίσθηση απαιτεί να επικεντρωθούμε στον συνομιλητή μας.

Το να γνωρίζουμε τον εαυτό μας και να τον αποδεχόμαστε μαζί με τα συναισθήματα του είναι θεμελιώδες, προκειμένου να επιτρέψουμε στον άλλον να εκφραστεί με ειλικρίνεια, να γελάσει, να κλάψει, ή να φωνάξει, χωρίς να προσπαθήσουμε να τον ηρεμήσουμε πάση θυσία.

Έπειτα από το ταξίδι στα εσώτερα του εαυτού μας, το βάθος των συναισθημάτων των άλλων γίνεται αντιληπτό, και ο σεβασμός για τα αισθήματα τους γίνεται κάτι φυσικό.»

Απόσπασμα από το βιβλίο «Τι μου συμβαίνει τελικά» της Ιζαμπέλ Φιλιοζά

Ενσυναισθηση = πας να δεις πώς είναι τα πράγματα από το βουνό του άλλου…. Και μετά ξαναπάς στο δικό σου…

Όταν κλαίει, τι χρειάζεται από μας;

«Όταν δίνετε προσοχή σε ένα παιδί που κλαίει με λυγμούς ή είναι έξαλλο, μπορεί να νιώσετε στεναχώρια, ακόμα και πανικό.

Ίσως νομίσετε ότι το παιδί υποφέρει περισσότερο απ’ όσο αντέχει.

Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή η αντίληψη σχετίζεται με τη δίκη σας ταλαιπωρία.

Άρα, η βιασύνη σας να αποσπάσετε τη προσοχή του παιδιού από τον πόνο ή την απελπισία, να το παρηγορήσετε για την απογοήτευση ή να ελαχιστοποιήσετε τη σημασία της ατυχίας του, είναι μια αντίδραση στο δικό σας άγχος και όχι στο άγχος του παιδιού.

Όμως, με αυτή τη συμπεριφορά, δεν πρόκειται να το βοηθήσετε να γίνει συναισθηματικά ευπροσάρμοστο και ικανό να αντιμετωπίζει και να λύνει τα προβλήματα.

Για να δαμάσει τις συναισθηματικές του θύελλες, πρέπει να τις ΒΙΩΣΕΙ.

Όταν νιώθετε την παρόρμηση να εμποδίσετε το παιδι σας να εκφράσει δυσάρεστα συναισθήματα, αναρωτηθείτε ποιος είναι ο στόχος σας.

Μπορει να θέλετε να το βλέπετε συνεχώς ευτυχισμένο επειδη ο πόνος του είναι πολυ δυσάρεστος για σας και, υποθέτετε, για εκείνο.

Αν η «σκηνή» συμβεί δημοσίως, ίσως ανησυχείτε μήπως δεν «φανείτε καλοί» γονείς.

Ίσως ακόμα, πρέπει να το σταματήσετε επειδη βιάζεστε ή χρειάζεστε διαύγεια όταν νιωθετε αμήχανοι με τα ξεσπάσματα του.

Ωστόσο, όταν εμποδίζετε το παιδι σας να εκφράζει τον πόνο του, τον θάβει μέσα του, νιώθοντας μπερδεμένο και μόνο.

Στο μεταξύ εσείς χάνετε την ευκαιρία να δεθείτε μαζί του βαθιά και να μάθετε τις αιτίες της αγωνίας του. Αυτό που του μαθαίνετε είναι να το «βάζει στα πόδια» από τα συναισθήματα και να τα κρύβει από τους άλλους.
(….)

Ουσιαστικά, παρά τις καλές προθέσεις μας, πολλοί διδάσκουμε στα παιδια μας ότι τα οδυνηρά συναισθήματα είναι τρομακτικά και πρέπει να αποφεύγονται.»

———————————————————

Απόσπασμα από το βιβλίο «Αναθρέφοντας τα παιδιά μας, αναθρέφουμε τον εαυτό μας» της Naomi Aldort.

Τροφή για σκέψη… (και οχι για ενοχές! )

--------------------------------------------
Αν δεν έχεις ήδη τον οδηγό με τα ''5 Βήματα για να ανταποκριθείς θετικά & αποτελεσματικά όταν το παιδί σου κάνει κρίσεις θυμού, μπορείς να το κατεβάσεις δωρεάν (ή να μας κεράσεις ένα καφέ ) κάνοντας κλικ στο link https://www.buymeacoffee.com/positiveparents

Στον οδηγό:
Tι μπορώ να έχω στο μυαλό μου για να παραμείνω ψύχραιμος όταν το παιδί μου ''κρασάρει'';
Γιατί αντιδράει έτσι;
Τι πρέπει να του πω; Ποιες είναι οι σωστές λέξεις;
Πώς να του μάθω να ελέγξει τις αντιδράσεις του όταν βιώνει έντονα συναισθήματα;
Τι μπορώ να πω στο παιδί αφού περάσει η κρίση;
Εύχομαι να το βρεις χρήσιμο...
Ελένη

Μη μου πεις ''Σταμάτα να κλαις''

Μη μου πεις ''Σταμάτα να κλαις'' ή ‘‘Γιατί κλαις;’’

Μπορεί να σου το έλεγαν οι γονείς σου.

Τώρα όμως ξέρουμε.

Το κλάμα δεν είναι αδυναμία... είναι θεραπεία.

Όταν κλαίω, φωνάζω, χτυπιέμαι, ξαναβρίσκω την δύναμη μου.

Εκφράζομαι για να ξεπεράσω το θυμό μου, την θλίψη μου, την δυσκολία μου.

Αν δεν ξέρεις τι να μου πεις τότε... μη μιλήσεις.

Να είσαι όμως δίπλα μου, πάντα...

--------------------------------

Ένα κειμενάκι που γεννήθηκε από το ρητό της Pam Leo:

''Όταν σταματάμε το κλάμα, σταματάμε την θεραπεία.''

Τι κάνουμε όταν το παιδί θυμώνει και νιώθουμε ότι θα τα κάνουμε σαλάτα από τα δικά μας νεύρα;

Είναι 19:00, Δευτέρα, είχαμε μία δύσκολη μέρα.

Kαι ξαφνικά μας πέφτει στο κεφάλι σαν τούβλο.  

Τι;

Ο θυμός του παιδιού μας.  

ΜΠΑΜ.

Είπαμε... είχαμε μία δύσκολη μέρα...

...και δεν είμαστε όλες τις μέρες το ίδιο… σωστά;

...και δεν μπορούμε να αντιδράσουμε πάντα θετικά και ‘’σωστά’’ με το παιδί μας.

Υπάρχει η θεωρία, το ιδανικό... και υπάρχει, η πράξη, το γήπεδο, η καθημερινότητα...

(Λέγεται και ΖΩΗ.)

Το παιδί μας θυμώνει λοιπόν εκείνο το βράδυ που είμαστε κομμάτια και δεν μπορούμε να αντιδράσουμε θετικά, όπως δηλαδή ‘’πρέπει’’ σε τέτοιες περιπτώσεις.

Δεν μπορούμε γιατί πολύ απλά εκείνη την ώρα αισθανόμαστε ότι θα χάσουμε τη μπάλα, τον έλεγχο, το μυαλό μας.

Το παιδί δικαιολογημένα θυμώνει, ουρλιάζει, χτυπιέται και...

Δεν μπορούμε εκείνη την ώρα να κατέβουμε στο ύψος του...

Δεν μπορούμε να το πάρουμε αγκαλιά για να πέσει σιγά σιγά η ένταση...

Δεν μπορούμε να βάλουμε λόγια στα συναισθήματά του για να βάλει το παιδί τάξη στο μέσα του...

Δεν μπορούμε να το ακούσουμε με ενσυναίσθηση για να αναπτύσσει  το παιδί την συναισθηματική του νοημοσύνη.

Δεν μπορούμε να συνδεθούμε.

Δεν είναι ότι δεν θέλουμε.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

Συμβαίνει. Και έχει συμβεί σε όλους, πολλές φορές και ας μη το λέμε.

Γι’ αυτό… το ξαναλέω : Υπάρχει η θεωρία, και υπάρχει η ζωή.

Η ζωή, η πράξη κάθε μέρα δοκιμάζει τις θεωρίες μας. Μας αποδοκιμάζει για να προχωρήσουμε.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι κάνουμε ‘’απλώς’’ ότι μπορούμε κάθε μέρα με τα παιδιά μας.

Πάμε πάλι όμως στο καυτό σκηνικό γιατί αυτό μας καίει τώρα, στην ερώτηση του ενός εκατομμυρίου.

Τι κάνουμε όταν το παιδί θυμώνει και είμαστε σαν μία μπαταρία έτοιμη να εκραγεί και δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τίποτα από τι έχουμε διαβάσει/μάθει/ακούσει/καταπιεί περί θετικής διαπαιδαγώγησης ;

ΤΙΠΟΤΑ.

Δεν κάνουμε τίποτα.

Μπορούμε να είμαστε και σε απόσταση (βεβαίως, προσέχουμε ταυτόχρονα να μη χτυπήσει το παιδί).

Για πόσο καιρό μπορούμε να είμαστε σε απόσταση; Για όσο χρόνο χρειαστεί για να πέσει η δική μας ένταση.

Θα πάμε πάλι πιο κοντά στο παιδί μόνο όταν θα νιώσουμε ότι μπορούμε να το βοηθήσουμε.

Γιατί όταν είμαστε και εμείς θυμωμένοι, υπάρχει περίπτωση να είμαστε και βίαιοι με κάποιο τρόπο. Όχι απαραίτητα σωματικά βίαιοι, μπορεί και λεκτικά, ψυχολογικά.

Αυτό που σου γράφω τώρα το διάβασα πρώτη φορά από την Heloise Junier, Γαλλίδα ψυχολόγος και συγγραφέας πολλών βιβλίων θετικής διαπαιδαγώγησης για γονείς.

Και είπα να το μοιραστώ γιατί προχτές μία Μαμά μου έκανε την ερώτηση: ‘‘Μα αν δεν μπορούμε την ώρα που το παιδί παθαίνει κρίση να το βοηθήσουμε γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε μέσα στην ένταση, πιεσμένοι και κουρασμένοι, τι πρέπει να κάνουμε;’’

Πολλές φορές, κι εγώ αυτό κάνω… ΤΙΠΟΤΑ. Παίρνω απόσταση μάλιστα γιατί νιώθω τόση ένταση μέσα μου, που φοβάμαι την αντίδρασή μου. Και δεν θέλω να νιώσω ενοχές μετά...

Η Heloise Junier με έβαλε να καταλάβω ότι αυτό το ΤΙΠΟΤΑ είναι είναι αυτό που πρέπει να κάνω κάτω από τις συνθήκες που βιώνω.

Κατά κάποιο τρόπο προστατεύω το παιδί μου εκείνη την ώρα… Από τα δικά μου νεύρα.

Γενικά, μήπως πρέπει να είμαστε λίγο πιο επιεικής με τον γονικό μας εαυτό;

Δεν είμαστε ιδανικοί γονείς.

Είμαστε πραγματικοί, αληθινοί, ζωντανοί.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Και επειδή είμαστε Άνθρωποι με Α κεφαλαίο, όταν αν κάνουμε λάθη, μετανιώνουμε την αντίδρασή μας, τα κάνουμε όλα πατάτα, σαλάτα, φριτάτα...

Πάμε να βρούμε το παιδί μας, του μιλάμε ήρεμα, συνδεόμαστε μαζί του με ένα παιχνίδι για παράδειγμα… και ζητάμε συγνώμη.

Aύριο θα είναι μία καλύτερη μέρα!

---

Σε λίγες ημέρες ξεκινάνε νέες ενδυναμωτικές ομάδες γονέων! Η κάθε ομάδα αποτελείται από 8-10 γονείς και συναντιόμαστε 6+1 φορές είτε πρωί είτε απόγευμα. Έχουν μείνει λίγες θέσεις & θα χαρώ πολύ να σου πω περισσότερα και να μιλήσουμε στο τηλέφωνο αν νιώθεις ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να συμμετάσχεις ή/και αν έχεις ερωτήσεις!

Αν είσαι έτοιμος/η να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου ως γονέας σε ένα ασφαλές χώρο εμπιστοσύνης και φροντίδας… & να μάθεις βήμα βήμα νέες αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…) τότε ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ τώρα εδώ & συμπλήρωσε την φόρμα επικοινωνίας που θα βρεις κάτω κάτω😄

Όταν έρχεσαι να με πάρεις... και καταρρέω...

Έκατσα με την γιαγιά προχτές.

Και περάσαμε πάρα πολύ καλά.

Μετά ήρθες να με πάρεις.

Και μόλις σε είδα, ήρθα αγκαλιά σου, γαντζωθηκα πάνω σου και έκλαψα.

Και η γιαγιά είπε : ''Mα τι συμβαίνει; Περάσαμε τόσο ωραία. Μαζί μου δεν έκλαψε καθόλου... ''

Η αλήθεια είναι ότι δεν έκλαψα με την γιαγιά.

Δεν απάντησες, χαμογέλασες και με έσφηξες λίγο περισσότερο.

Γιατί πια ξέρεις γιατί κλαίω όταν ξαναβρισκόμαστε...

Εσύ ασχολείσαι από την πρώτη μέρα περισσότερο μαζί μου.

Με παρηγορείς, με τρέφεις, με κοιτάς, με παίρνεις αγκαλιά περισσότερο από κάθε άλλο πρόσωπο.

Εσύ είσαι εδώ και μου δίνεις το δώρο της ασφάλειας.

Και επειδή μαζί σου νιώθω ασφάλεια όταν είσαι κοντά μου, εσένα θέλω και αναζητώ.

Και επειδή μαζί σου νιώθω περισσότερη ασφάλεια, σε εσένα να εμπιστευτώ τις δυσκολίες μου, το στρες μου, θα τολμήσω να εκφράσω τι έχω μέσα μου.

Ξέρω ότι με αγαπάς άνευ όρων, ότι εσύ θα με αντέξεις, όπως και να είμαι, όπως είμαι.

Και έτσι, μπορώ να σου εμπιστευτώ τα πιο δύσκολα μου συναισθήματα...

Όταν λοιπόν σε ξαναβρίσκω και ξαφνικά κλαίω ή φωνάζω, είναι επειδή νιώθω περισσότερη ασφάλεια μαζί σου από κάθε άλλο άτομο στην ζωή μου.

(video) H δύναμη της ενσυναίσθησης αλλά και η σημασία να φροντίζουμε τον εαυτό μας σε 1,5 λεπτό

Για την ενσυναίσθηση και το πως μπορούμε να ανταποκριθούμε πρακτικά δες : https://www.positiveparents.gr/blog/to-magiko-ergaleio-ensinaisthisi

Γιατί ο φόβος είναι ένα χρήσιμο συναίσθημα...

« Μη φοβάσαι, τίποτα δεν είναι».

Δεν μας αρέσει να φοβούνται τα παιδιά μας. Θα τα θέλαμε ηγέτες, τολμηρά. «Θα κάνεις φίλους στη κατασκήνωση». «Μην ανησυχείς, κι αυτό θα περάσει».

Όταν φαίνονται αγχωμένα, τείνουμε να τα καθησυχάσουμε. Θα θέλαμε να τα ξαλαφρώσουμε από κάθε πιθανό φόβο. Όμως μολονότι ορισμένες φορες, εάν είναι υπερβολικός ή μετατοπισμένος, πράγματι μπλοκάρει και εμποδίζει τα παιδιά να κάνουν πράγματα, ο φόβος είναι ένα χρήσιμο συναίσθημα.
Κινητοποιεί την ενέργεια μας ώστε να αντιμετωπίζουμε έναν κίνδυνο, μας επιτρέπει να τρυπούμε σε φυγή, να αμυνθούμε ή να ακινητοποιηθούμε.
Εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι αντιδράσεις του ανθρώπου απέναντι στον φόβο του επέτρεψαν να επιβιώσει απέναντι σε επικίνδυνες καταστάσεις. (...)

Ο φόβος είναι χρήσιμος. Είναι το συναίσθημα που εγγυάται την ασφάλεια μας και μας επιτρέπει να επιτύχουμε.

Στο προαύλιο, κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, κάποια παιδιά τρέχουν να παίξουν ενώ αλλά παίρνουν τον χρόνο τους, κοιτάζουν και αναλύουν. Το καθένα έχει τον τρόπο του. (...) Ειναι ανώφελο να πιέσουμε το παιδί μας να υιοθετήσει έναν τρόπο δράσης που δεν του ταιριάζει. Ένα ατρόμητο παιδί δεν ειναι απαραίτητα ούτε πιο ευτυχισμένο ούτε πιο ευφυές, και βέβαια ούτε πιο ασφαλές από ένα παιδί που φοβάται.

Απόσπασμα και εικόνα από το σημειωματάριο των συναισθημάτων της Ιζαμπελ Φιλιοζά «Φόβοι, φίλοι ή εχθροί;» Από 5 ετών.

http://mikk.ro/CaBA. Και http://mikk.ro/CaFf

''Έλα πήγαινε παίξε με το κοριτσάκι.'' Γιατί έχουμε τόσο άγχος να γίνει κοινωνικό το παιδί μας;

«Έλα πήγαινε παίξε με το κοριτσάκι.

Δεν θα πας να παίξεις με την φίλη σου;

Κοιτά, στενοχωριέται, άντε πήγαινε.

Γιατί δεν πας;»

Έχουμε τόσο άγχος να γίνει κοινωνικό το παιδί μας που κάποιες φορές, όταν είναι μικρό, δεν το αφήνουμε καν να προλάβει να καταλάβει τι σημαίνει φίλος.

Το κάθε συνομήλικο του παιδιού δεν είναι φίλος του. Εμείς όταν πάμε σινεμά, γινόμαστε φίλοι με τον διπλανό μας;

Όπως λέει η Φιλιοζά, « Η επιθυμία μας να διασκεδάσει το παιδί μας μας τυφλώνει. Γιατί να περιμένουμε από το παιδί μας να πιάνει φιλίες με όλα τα παιδιά που βρίσκονται κοντά του; Αν θέλουμε να κάνει αληθινούς φίλους, ας μην το μπερδέψουμε σχετικά με το τι σημαίνει φίλος;»

Η φιλία μαθαίνεται. Και στα 6-7 αποκτά μεγάλη σημασία στην ζωή του παιδιού.

«Η φιλια είναι πηγή ευτυχίας και αυτοπεποίθησης. Αλλα δεν είναι αυτόματη. Καλλιεργείται και προστατεύεται» συνοψίζει η Φιλιοζα.

Εικόνες από το πολυ χρήσιμο workbook- σημειωματάριο για την φιλία της Ιζαμπέλ Φιλιοζά, αναγράφει από 5 έως 12 ετών, θα έλεγα από 6,5 ετών γιατί βοηθάει να διαβάζει λίγο το παιδί.

https://mikk.ro/Cr76

Mήπως είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι;

«Πώς νιώθεις με αυτό;» μας ρωτάνε καμία φορά.

Και δεν ξέρουμε να απαντήσουμε.

Λες και είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι.

Πολλές φορές απαντάμε μόνο 2-3 βασικά συναισθήματα όπως θυμό, στενοχώρια, χαρά.

Δεν ξέρουμε γιατί τα συναισθήματα μαθαίνονται και αναγνωρίζονται από μωρό.

Και οι προηγούμενες γενιές έβαζαν τα συναισθήματα στο πλάι για να εστιάσουν στα πρακτικά. Νομίζαμε κιόλας ότι δείχνοντας τα συναισθήματα μας, μοιάζουμε πιο ευάλωτοι.

Μόνο που γνωρίζουμε πια σίγουρα ότι δεν μπορεί να ευτυχήσει κάποιος αν δεν ξέρει τι συμβαίνει μέσα του.

Και ότι η συναισθηματική νοημοσύνη είναι ίσως αυτή που θα μας σώσει στο μέλλον, τώρα που ήρθε και η τεχνητή νοημοσύνη.

Δεν γίνεται να κρυφτείς από τον εαυτό σου.

Όποτε μπορούμε να εξοικειωθούμε με τις ποικιλίες των συναισθημάτων για να ασχοληθούμε λίγο με το μέσα μας... και να επικοινωνούμε καλύτερα .

Αυτή η ρόδα μπορεί να μας δώσει ιδέες.

Ο τροχός σχεδιάστηκε από τον @Ioannis Koulanis, και αποτελεί μέρος συγγράμματος από τα σεμινάρια «Επιστροφή στο κέντρο» . Πληροφορίες εδώ https://www.miracleseeker.com/nvcgr

Τι να κάνουμε όταν στενοχωριέται το παιδί μας;

Τι να κάνουμε όταν στενοχωριέται το παιδί μας;

Δεν είναι εύκολο να βλέπουμε το παιδί μας να κλαίει…

Για να το βοηθήσουμε πραγματικά εμείς ως ενήλικες πρέπει να είμαστε σταθεροί έτσι ώστε να μπορεί να βιώσει το συναίσθημα της στενοχώριας και να το αφήσει να φύγει.

Για παράδειγμα, τι μπορούμε να κάνουμε αν το παιδί κλαίει το κατοικίδιο του που έφυγε;

Δεν βοηθάει :

• να του αποσπάσουμε την προσοχή με κάτι άλλο ή

• να του αγοράσουμε άλλο ή

• να θέλουμε να σταματήσει να κλαίει ώστε να μην το βλέπουμε λυπημένο…

Μπορούμε να το συνοδεύσουμε και να το διδάξουμε να δεχτεί τα συναισθήματά του.

Μπορούμε να οργανώσουμε μια κηδεία για το κατοικίδιο. Το παιδί μπορεί να σχεδιάσει μια ζωγραφιά, να μαζέψει λουλούδια.

Αυτό το βήμα θα επιτρέψει στο παιδί να χτίσει την ικανότητά του να ρυθμίζει τη θλίψη του, να αισθάνεται ότι έχει το δικαίωμα να αγαπά και ότι έχει το δικαίωμα να είναι λυπημένος.

Ως ενήλικας, δεν θα έπρεπε το συναίσθημα του παιδιού να μας πάρει μαζί του αλλά να παραμένουμε σταθεροί διατηρώντας παράλληλα στενή και συναισθηματική επαφή μαζί του.

Στη συνέχεια, το παιδί θα μπορεί να απελευθερώσει το συναίσθημα του, ειδικά με το κλάμα αν είναι λυπημένο, στη συνέχεια να ανακτήσει μια κατάσταση ηρεμίας και έτσι να απελευθερωθεί.

Αν του ζητήσετε να σταματήσει να κλαίει, το παιδί θα κρατήσει τα δάκρυα μέσα του.

Το να συνοδεύουμε το παιδί μέσα από αυτό το συναίσθημα είναι θεραπευτικό.

Προτείνω εδώ ένα βιβλίο που μας άρεσε για το θέμα της απώλειας και του πένθους. Η εικόνα είναι από το βιβλίο.

Για ηλικίες 4-10 : Ο κήπος του Eβαν

Βρες το για παράδειγμα εδώ: https://mikk.ro/CsRA

Τα συναισθήματα οδηγούν τον κόσμο...

Συναισθήματα.

Παντού, μέσα, έξω και τριγύρω.

Μόνο που δεν μιλάμε για αυτά και πολύ στην καθημερινότητα...

Και στο σχολείο στις πιο πολλές χώρες δεν υπάρχει καν μάθημα για αυτά ούτε για την ενσυναίσθηση...

Η ''΄συναισθηματική εκπαίδευση'' γίνεται από εμάς, τους γονείς...

Κάποιες ιδέες:

• Μία ρόδα για τα συναισθήματα εδώ : https://www.positiveparents.gr/print-play

• Ένα πλέον κλασικό βιβλίο που αγαπάμε (για παιδιά 3+) εδώ: https://mikk.ro/CW3z & το παιχνίδι του : https://mikk.ro/B56N

• Δύο παιχνίδια για τα συναισθήματα για μικρά παιδιά: https://mikk.ro/Cs8T & https://mikk.ro/Cs8U