Ένα πολύ καλό παιδικό βιβλίο για την προσπάθεια

''Προσπάθησε να κάνεις αυτό που δεν μπορείς, για να ανακαλύψεις τι μπορείς να κάνεις''...

Λογικό ακούγεται τελικά ε;

Από το βιβλίο ''Προσπάθησε ξανά'' του Kobi Yamada. Για παιδιά από 5 ετών θα έλεγα.

Ένα απαραίτητο βιβλίο... ειδικά έτσι όπως είναι το εκπαιδευτικό σύστημα ακόμα...

Αυτό είναι λοιπόν ένα από τα θετικά βιβλία που έχουμε στη βιβλιοθήκη μας.. Έχουμε και τα άλλα 3 βιβλία της σειράς του Kobi Yamada.

Αυτή είναι µια ιστορία για κάποιον που είχε αµφιβολίες και ανησυχούσε ότι τίποτα δεν ήταν αρκετά καλό τη στιγµή που ξεκινούσε να το κάνει. Είναι µια ιστορία για όλους όσοι βίωσαν τον πόνο της προσπάθειας, που δεν ευοδώθηκε όπως την είχαν οραµατιστεί.

Είναι µια ιστορία για τον καθένα από µας. Γιατί, σε κάποιο σηµείο στη διαδροµή της ζωής µας, όλοι θα αποτύχουµε. Η αποτυχία µπορεί να φέρει µεγάλη απογοήτευση, µπορεί ακόµα και να µας ραγίσει την καρδιά, αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εκεί. Γιατί η αποτυχία έχει πολλά να προσφέρει.

Είναι ένα απαραίτητο βήµα στη γνώση, στην ανάπτυξη, στη βελτίωση. Μπορεί να µας δείξει πόσο πολύ θέλουµε κάτι και πόσο αποφασισµένοι είµαστε να δουλέψουµε σκληρά γι’ αυτό. Μας προκαλεί να είµαστε γενναίοι, να δίνουµε την ψυχή µας και να προσπαθούµε ξανά και ξανά. Και, ναι, θα υπάρξουν φορές που θα αµφισβητήσουµε τον ίδιο µας τον εαυτό. Ίσως να θελήσουµε να τα παρατήσουµε. Αλλά εάν έχουµε πίστη και επιµονή, µπορούµε να κάνουµε θαυµαστά πράγµατα.

------------------------------------

Βρες το σε κάθε βιβλιοπωλείο ή

https://mikk.ro/DF8j (public)

https://mikk.ro/DF8k (Greekbooks)

https://mikk.ro/DF8m (Ianos)

Με βλέπω...

Με βλέπω.

Με βλέπω στο σπίτι, ανάμεσα σε όλα, τα παιχνίδια, τα συναισθήματα, τα ψίχουλα.

Είμαι εκεί αλλά και λίγο αλλού.

Με βλέπω να προσπαθώ να κρατάω την ηρεμία μου ενώ μου λέει η μεγάλη ότι ''εγώ φταίω για όλα''.

Με βλέπω να λέω στον εαυτό μου ότι μπορώ να δω την δυσκολία της, ότι χρειάζεται τη σταθερότητά μου τώρα... και να μη μείνω στα λόγια της.

Με βλέπω να σκύβω πάνω από ασκήσεις, κάποιες μέρες να βοηθάω στα μαθήματα και άλλες όχι τόσο γιατί ξέρω ότι δεν πειράζει αν δεν τα κάνει όλα.

Με βλέπω να αγκαλιάζω τα παιδιά και να σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι για αυτά, τόσο καιρό σπίτι...

Με βλέπω να μην αντέχω άλλο τις φωνές τους όταν τσακώνονται... αλλά και να τις καταλαβαίνω ταυτόχρονα...

Με βλέπω στο Laptop και να μη ξέρω από που να ξεκινήσω και τελικά να χάνω χρόνο...

Με βλέπω να προσπαθώ να πάρω αναπνοές ενώ από μέσα νιώθω πίεση όταν με διακόπτουν για 36η φορά.

Με βλέπω να δίνω, συνεχώς, να προσπαθώ να παίζω, να παίζω τελικά, να γελάω κιόλας.

Με βλέπω να νιώθω άσχημα που νιώθω άσχημα επειδή άλλοι νιώθουν πολύ πιο άσχημα από μένα.

Με βλέπω να κλαίω και να χαίρομαι που κλαίω γιατί βοηθάει και ας μην ''έμαθα'' να κλαίω.

Με βλέπω να σκέφτομαι την Γαλλία, τα χωριά, το σπίτι μας εκεί, βλέπω πόσο μου λείπει...

Με βλέπω που σκέφτομαι την γιαγιά μου που έφυγε πέρυσι εκεί και δεν χαιρέτισα, βλέπω πόσο πονάω...

Με βλέπω να προβληματίζομαι και να μεγαλώνω, ο χρόνος τρέχει διαφορετικά τελευταία.

Με βλέπω απ' 'έξω, με όλες τις δυσκολίες που φέρνει η κατάσταση που ζούμε τόσο καιρό...

Με βλέπω απ' έξω και έτσι μου δίνω τον χώρο που δεν έχω στο σπίτι.

Με βλέπω και με παίρνω αγκαλιά. Πραγματικά.

Με βλέπω δυνατή τελικά.

Γιατί κάνω ότι μπορώ.

Και αυτό είναι αρκετό.

--------------------------------------------------------

Ένα προσωπικό κείμενο που μοιράζομαι γιατί το να βλέπω τον εαυτό μου ''απ' έξω με έχει βοηθήσει να παίρνω απόσταση τις τελευταίες μέρες. Αν νιώθεις δύσκολα, δοκίμασέ το και αγκάλιασε τον εαυτό σου λίγο παραπάνω...

Όχι στις διορθώσεις, ναι στην ενθάρρυνση

« Μια διόρθωση ακόμα και όταν διατυπώνεται με μπόλικα ‘παρακαλώ’ και ´ευχαριστώ´, εξακολουθεί να είναι μια επίθεση σην αξία και την ικανότητα κάποιου.

«Παρακαλώ μην το αγγίζεις αυτό». «Παρακαλώ κάτσε φρόνιμα». «Μην ενοχλείς τα άλλα κορίτσια. Ευχαριστώ». «Δεν το έκανες καλά.». «Μην κάθεσαι εκεί». «Δεν επιτρέπεται να φας και δεύτερο μπισκότο». «Μη, μη, μη!».

Όλες αυτές οι επιπλήξεις και οι διορθώσεις έχουν αρνητικό περιεχόμενο.

Σπάνια πρότρεπουν τον άλλον να φερθεί καλύτερα. Αν μη τη άλλο κάνει το άτομο που τις δέχεται να νιώσει άχρηστο και του στέλνουν το μήνυμα ότι η συνέχεια της προσπάθειας είναι άσκοπη. Οι επιπλήξεις δεν αρέσουν σε κανέναν. Η συνήθης αντίδραση είναι η παραίτηση και η μνησικακία. (...)

Είναι πολύ εύκολο να επιπλήττεις και πολυ δύσκολο να ενθαρρύνεις γιατί αυτή είναι η μητρική μας γλώσσα. Μερικές φορες έχουμε ακούσει τόσα πολλά μη στην παιδική μας ηλικία που η επίπληξη ξεφεύγει αυθόρμητα από τα ενήλικα χείλη μας. Θα πρέπει να μάθουμε μια νέα γλώσσα, τη γλώσσα της ενθάρρυνσης - και αυτή τη γλώσσα θα μάθουν και τα παιδιά μας, που θα ενθαρρύνουν αργότερα τους άλλους.(...)

1. Αρχίστε εντοπίζοντας τα πιο μικρά πραγματάκια που το παιδί κάνει σωστά (...).

2. Περιγράψτε τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της καλής ή σωστής πράξης του παιδιού. Πχ: «μου άρεσε που μοιράστηκες το τελευταίο κομμάτι κέικ με την αδελφή σου» (...)

Συχνά νομίζουμε ότι η λεκτική αναγνώριση του καλού είναι περιττή, ότι οι άνθρωποι ξέρουν ποτέ έκαναν κατι σωστά. Όμως τα περισσότερα παιδιά και ενήλικες δεν το ξέρουν.

Τα περισσότερα καλά λόγια για κάποιον ακούγονται στην κηδεία του.»

Απόσπασμα από το βιβλίο της Judy Arnall «Πειθαρχία χωρίς τιμωρία.»