Έκατσα με την γιαγιά προχτές.

Και περάσαμε πάρα πολύ καλά.

Μετά ήρθες να με πάρεις.

Και μόλις σε είδα, ήρθα αγκαλιά σου, γαντζωθηκα πάνω σου και έκλαψα.

Και η γιαγιά είπε : ''Mα τι συμβαίνει; Περάσαμε τόσο ωραία. Μαζί μου δεν έκλαψε καθόλου... ''

Η αλήθεια είναι ότι δεν έκλαψα με την γιαγιά.

Δεν απάντησες, χαμογέλασες και με έσφηξες λίγο περισσότερο.

Γιατί πια ξέρεις γιατί κλαίω όταν ξαναβρισκόμαστε...

Εσύ ασχολείσαι από την πρώτη μέρα περισσότερο μαζί μου.

Με παρηγορείς, με τρέφεις, με κοιτάς, με παίρνεις αγκαλιά περισσότερο από κάθε άλλο πρόσωπο.

Εσύ είσαι εδώ και μου δίνεις το δώρο της ασφάλειας.

Και επειδή μαζί σου νιώθω ασφάλεια όταν είσαι κοντά μου, εσένα θέλω και αναζητώ.

Και επειδή μαζί σου νιώθω περισσότερη ασφάλεια, σε εσένα να εμπιστευτώ τις δυσκολίες μου, το στρες μου, θα τολμήσω να εκφράσω τι έχω μέσα μου.

Ξέρω ότι με αγαπάς άνευ όρων, ότι εσύ θα με αντέξεις, όπως και να είμαι, όπως είμαι.

Και έτσι, μπορώ να σου εμπιστευτώ τα πιο δύσκολα μου συναισθήματα...

Όταν λοιπόν σε ξαναβρίσκω και ξαφνικά κλαίω ή φωνάζω, είναι επειδή νιώθω περισσότερη ασφάλεια μαζί σου από κάθε άλλο άτομο στην ζωή μου.

Θέλω να είμαι το λιμάνι σου.

Το μέρος όπου θα μπορείς να καταφεύγεις όταν τα πράγματα δεν θα πάνε τόσο καλά.

Το μέρος όπου θα μπορείς να εκφράζεις όλα τα συναισθήματά σου.

Το μέρος όπου θα νιώθεις ασφάλεια, σιγουριά, εμπιστοσύνη.

Το μέρος όπου θα είσαι πάντα αποδεκτό.

Γιατί ξέρω ότι αν είμαι εγώ το λιμάνι σου, θα μπορείς μία μέρα να λύσεις το σχοινί και να ζήσεις τη δική σου ζωή.

Αλλιώς μια ζωή θα ψάχνεις ένα λιμάνι, ένα άτομο, μία κατάσταση, ένα μέρος που θα σου δώσει αυτό που δεν σου έδωσα εγώ, o γονέας σου.

----------------------------

Ένα κειμενάκι εμπνευσμένο από την θεωρία της προσκόλλησης του Bowlby και το απόφθεγμα του Gordon Neufeld : ''Τα παιδιά έχουν ανάγκη να εμπιστεύονται και να εξαρτώνται από εκείνους που είναι υπεύθυνα για αυτά.''

Eικόνα: lesimages2renata

Blog

Όταν έρχεσαι να με πάρεις... και καταρρέω...