Η αποδοχή και όχι η διόρθωση αποτελεί κίνητρο για αλλαγή

« Μια διόρθωση ακόμα και όταν διατυπώνεται με μπόλικα ‘παρακαλώ’ και ´ευχαριστώ´, εξακολουθεί να είναι μια επίθεση στην αξία και την ικανότητα κάποιου.’’

«Παρακαλώ μην το αγγίζεις αυτό».

«Παρακαλώ κάτσε φρόνιμα».

«Μην ενοχλείς τα άλλα κορίτσια. Ευχαριστώ».

«Δεν το έκανες καλά.». «Μην κάθεσαι εκεί».

«Δεν επιτρέπεται να φας και δεύτερο μπισκότο». «Μη, μη, μη!».

Όλες αυτές οι επιπλήξεις και οι διορθώσεις έχουν αρνητικό περιεχόμενο.

Σπάνια πρότρεπουν τον άλλον να φερθεί καλύτερα. Αν μη τη άλλο κάνει το άτομο που τις δέχεται να νιώσει άχρηστο και του στέλνουν το μήνυμα ότι η συνέχεια της προσπάθειας είναι άσκοπη. Οι επιπλήξεις δεν αρέσουν σε κανέναν. Η συνήθης αντίδραση είναι η παραίτηση και η μνησικακία. (...)

Είναι πολύ εύκολο να επιπλήττεις και πολυ δύσκολο να ενθαρρύνεις γιατί αυτή είναι η μητρική μας γλώσσα. Μερικές φορες έχουμε ακούσει τόσα πολλά μη στην παιδική μας ηλικια που η επίπληξη ξεφεύγει αυθόρμητα από τα ενήλικα χείλη μας. Θα πρέπει να μάθουμε μια νέα γλώσσα, τη γλώσσα της ενθάρρυνσης - και αυτή τη γλώσσα θα μάθουν και τα παιδια μας, που θα ενθαρρύνουν αργότερα τους άλλους.(...)

Αρχίστε εντοπίζοντας τα πιο μικρά πραγματάκια που το παιδί κάνει σωστά (...).
Περιγράψτε τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της καλής ή σωστής πράξης του παιδιού. Πχ: «μου άρεσε που μοιράστηκες το τελευταίο κομμάτι κέικ με την αδελφή σου» (...)

Συχνά νομίζουμε ότι η λεκτική αναγνώριση του καλού είναι περιττή, ότι οι άνθρωποι ξέρουν πότε έκαναν κάτι σωστά. Όμως τα περισσότερα παιδιά και ενήλικες δεν το ξέρουν.

Τα περισσότερα καλά λόγια για κάποιον ακούγονται στην κηδεία του.»

Απόσπασμα από το βιβλίο της Judy Arnall «Πειθαρχία χωρίς τιμωρία.»

Ένα μήνα η Σοφία έχει στρες...

Ένα μήνα η Σοφία έχει στρες. Στο σχολείο όλα καλά. Σε εμένα, η μαμά της, η άγκυρα, η φιγούρα πρόσδεσης δηλαδή, το δείχνει. Κάνει κρίσεις. Τακτικές. Για μικρά πράγματα. Ξέρω ότι είναι μία φυσιολογική βιολογική αντίδραση να είναι επιθετική όταν βιώνει στρες. Δεν θα ήθελα να καταπίνει το στρες της και να παγώνει.

1 μήνα τώρα η Σοφία με αναζητά πολύ περισσότερο. Αναζητά αγκαλιά σαν ένα πολύ πιο μικρό παιδί. Είναι σαν να έχει άγχος αποχωρισμού, πάλι. Εκεί που στα πλέον 4,5, έκανε πολύ λιγότερα ξεσπάσματα, κάνει πάλι καθημερινά. Για οτιδήποτε γίνεται εκκριτική.

1 μήνα αναρωτιέμαι. Έχω διαβάσει τόσα πολλά για το θέμα. Έχω εκπαιδευτεί για το θέμα. Ξέρω ότι έχει κάτι κλειδωμένο μέσα της, κρυμμένο. Δεν ξεσπάει και με χτυπάει επειδή ‘’έτσι’’ ή επειδή είναι ‘’κακομαθημένο’’. Το νιώθω και το γνωρίζω.

1 μήνα προσπαθώ. Κάποιες μέρες, είμαι πραγματικά μαζί της, παλεύουμε μαζί με το στρες της. Την αγκαλιάζω, της δίνω πολύ χρόνο. Ανακουφίζεται. Νιώθω ότι προχωράμε.

Κάποιες μέρες, δεν τα καταφέρνω. Είμαι κι εγώ αρκετά πιεσμένη και δεν μπορώ να την βοηθήσω. Η γλώσσα του σώματος μου, η φωνή μου, οι κινήσεις μου δείχνουν ότι δεν θέλω: ότι δεν αποδέχομαι τη συμπεριφορά της. Το στρες της με στρεσάρει.

Λυπάμαι για αυτό γιατί ξέρω ότι με έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ όταν είναι σε κατάσταση στρες.

1 μήνα ζω σε ένα υποβρύχιο. Αναζητώ αυτό που δεν φαίνεται πάνω από το παγόβουνο και την ενοχλεί/ αγχώνει/ προβληματίζει/ φοβίζει/ τρομάζει/ πειράζει.

1 μήνα δεν βλέπω καθαρά.

1 μήνα με 1 ερωτηματικό στο κεφάλι μου και στην καρδιά μου.

Μέχρι χτες.

Είδα το παιδί μου σε ένα δευτερόλεπτο να ξεσπάει αβοήθητο και να το καταπίνει μία τεράστια κρίση οργής… Όχι μία καθημερινή κρισούλα. Γιατί; Επειδή δεν είχα ανοίξει καλά το κεσεδάκι κρέμας της. Ξαφνικά, έχω ένα δίχρονο μπροστά μου να ωρύεται.

Ξέρω τι πρέπει να κάνω σε τέτοιες περιπτώσεις με ένα δίχρονο και μία κρέμα αλλά τώρα…

Εδώ δεν είναι το θέμα η κρέμα.

Και η Σοφία δεν είναι δύο ετών. Είναι 4,5 και δεν κάνει πια τέτοια ανεξέλεγκτα ξεσπάσματα για μία κρέμα.

Την κοιτάζω καλά, μένω σιωπηλή.

Βλέπω ότι φωνάζει ‘’βοήθεια!’’, πραγματικά.

Ένα μήνα τώρα ξέρω ότι οι κρέμες και όλα τα σχετικά δεν φταίνε σε τίποτα. Κάτι θέλει να βγάλει από μέσα της. Σκέφτηκα ότι ίσως έχει έρθει η στιγμή να βγει.

Ήταν κατακόκκινη, ούρλιαζε.

Δεν ήθελε και πολύ αλλά αυτή τη φορά με άφησε να την πάρω αγκαλιά.

Της είπα περίπου και το εννοούσα πραγματικά αυτή τη φορά :

‘’Είμαι εδώ για σένα, είμαι κοντά σου. Βλέπω πόσο δύσκολο είναι για σένα αυτό που βιώνεις μέσα σου, στον εγκέφαλό σου και στην καρδιά σου τώρα. Νιώθω πόσο παλεύεις. Σε καταλαβαίνω. Δεν ξέρω τι είναι που σε κάνει να είσαι έτσι αλλά ξέρω ότι θα το βρεις. Είμαι μαζί σου για να το βρούμε. Θα είμαι πάντα εδώ για να σε βοηθάω’’

Με κοίταζε στα μάτια, αγκαλιά σαν μωρό, κλαίγοντας αλλά πιο ήρεμα.

Ένιωθα ότι με άκουγαν τα αυτιά της αλλά και όλο της το είναι.

‘’Ξέρω ότι βιώνεις κάτι πάρα πολύ δύσκολο και δεν ξέρεις πως θα το εκφράσεις. Ξέρω ότι δεν θέλεις να χτυπάς και να είσαι σε αυτή τη κατάσταση. Θα τα καταφέρεις, όμως, το ξέρω. Και γω όταν ήμουν 4, ήμουν σαν εσένα. Μεγαλώνεις και θα τα καταφέρεις. Μεγαλώνουμε μαζί. Είμαστε μαζί σε όλο αυτό.’’

Ηρέμησε σιγά σιγά. Δεν έλεγε τίποτα. Ένιωθα ότι την ανακούφιζε αυτό που της έλεγα.

Μετά από λίγο σηκώθηκε να φάει την κρέμα της και εγώ πήγα στο νιπτήρα να κάνω κάτι.

Και εκεί μου λέει:

- Ξέρω ότι δεν θα είσαι για πάντα εδώ. Όταν θα πεθάνεις.

Εκεί συγκλονίζομαι. Αυτό το παιδί που ήταν σαν δίχρονο πριν από λίγο μου έβγαλε τον φόβο του: ότι θα πεθάνω.

Πήγαμε στο κρεβάτι της, την πήρα αγκαλιά και της είπα ότι όταν θα πεθάνω θα είναι και αυτή γιαγιά με άσπρα μαλλιά, προσπάθησα να την καθησυχάσω, να καταλάβει ότι όλοι πεθαίνουμε αλλά ότι αυτό για μένα θα συμβεί σε πάρα πολύ καιρό και ότι έχουμε πάρα πολλά χρόνια μαζί μπροστά μας. Με ρώτησε πως πεθαίνει κάποιος, τι συμβαίνει στο σώμα του. Με ρώτησε τι σημαίνει αρρώστια, τι συμβαίνει όταν κάποιος είναι άρρωστος. Έκανε κι άλλες ερωτήσεις. Έβγαλε αρκετό από το στρες της. Έβγαλε τον φόβο της και τόλμησε να το δει μπροστά της. Έβαλε λέξεις πάνω στο φόβο της και μετά χαμογέλαγε και φαινόταν ανάλαφρη.

Μας είδε ο Μπαμπάς ο Γιώργος και με ρώτησε με απορία :

-‘’ Πώς τα κατάφερες; Έκανες ενεργητική ακρόαση; ‘’

Αναρωτήθηκα ένα δύο δευτερόλεπτα και ενώ απάντησα αυθόρμητα, σχεδόν ‘’με άκουσα’’ να απαντάω :

- Όχι. Έκανα ‘’υψηλή σύνδεση’’.

Ήμουν πολλή συγκινημένη όλο το βράδυ. Δάκρυσα. Έκλαψα γιατί ξαφνικά κατάλαβα τι περίμενα όλο αυτό το μήνα. Έκλαψα γιατί ενώ στο τέλος αναρωτιόμουν τι στο καλό ξέρω πια περί θετικής διαπαιδαγώγησης αποκαλύφθηκε τελικά για ακόμα μια φορά ότι πρέπει να μάθεις να περιμένεις.

1 μήνα, ωρίμαζε αυτή η στιγμή.

Θέλει υπομονή. Χρειάζεται να περιμένουμε το μικρό παιδί, εμείς που είμαστε πια ενήλικες. Δεν θα τα πει απλά και ωραία όπως θα θέλαμε. Θα τα πει με το δικό του τρόπο.

Χρειάζεται να είμαστε εκεί.

Χρειάζεται να βλέπουμε το ευάλωτο του παιδιού μπροστά μας και να τo αποδεχτούμε αλήθεια.

Για να συνδεθούμε μαζί του. Να μην το κρίνουμε.

Είναι απλά ένα μικρό παιδί που χρειάζεται τον εγκέφαλο μας και την ενσυναίσθησή μας για να ωριμάσει.

Ο γονέας που συνδέεται βοηθά το παιδί του να μεγαλώνει.

Ενώ μεγαλώνει επίσης ο ίδιος πολύ περισσότερο ακόμα.

Όλο αυτό το έγραψα για να σας μεταφέρω την δύναμη του θετικού γονέα. Πολλές φορές ακόμα κι εγώ μέσα στις δυσκολίες της καθημερινότητας αναρωτιέμαι αν κάνω σωστά.

Γιατί αξίζει να περιμένεις ένα ολόκληρο μήνα και παραπάνω για να βιώσεις τέτοιες στιγμές σύνδεσης.

Γιατί βιάζεσαι; Άσε με να ''ποπάρω'' όποτε θα είναι η ώρα μου!

Δες εδώ τι εννοώ: