Όταν την ρώτησα αν είμαι καλή Μαμά...

Στην ταβέρνα οι 2 μας το μεσημέρι. Μαμά και κόρη σε ένα μικρο τραπεζάκι.

Γυρνώντας, Ρισκάρω…

- Για πες, είμαι καλή Μαμά;

- Ναι, πολύ καλή.

- Είναι κάτι που μπορώ να βελτιώσω;

- Όχι.

- Τίποτα τίποτα; Δηλαδή είμαι τέλεια; (την προκαλώ επίτηδες)

- Όχι δεν είσαι τέλεια. Απλά, τώρα δεν έχω κάτι να σου πω να βελτιώσεις.

- Οκ και όταν θα έχεις κάτι να μου πεις, κάτι που μπορώ να κάνω καλύτερα, θα μου το πεις;

- Ναι θα σου το πω. Και τώρα που το λες, δεν με πήρες αγκαλιά στη ταβέρνα.

- Έλα τώρα κάνεις πλάκα.

(Μάτια αγάπης)

———————-

Ρωτήστε για να μάθετε. «Είμαι καλός γονιός;»Μιλήστε. Ανοιχτείτε. Δείξτε την ανθρωπιά σας.

Όχι για να νιωσετε άσχημα ή ενοχές.

Για να προχωρήσετε.

Για να συνδεθείτε.

Το περιμένουν αυτό από μας τα παιδιά…

(Την έχω ξανακάνει την ερώτηση πρόπερσι νομίζω και μου είχε πει οτι φωνάζω καποιες φορές και δεν της αρέσει.)

Η ιστορία πίσω από το βιβλίο ''μου''...

Αεροπλάνο Αθήνα- Βρυξέλλες, Οκτώβριος 2017

Δεν έχω κοιμηθεί όλη νύχτα. Πρώτη φορά θα ταξιδέψω χαράματα με ένα μωρό μόνη για να πάω σε ένα σεμινάριο με τίτλο «η γραμματική των συναισθημάτων» σχεδιασμένο από την ψυχοθεραπεύτρια Ιζαμπελ Φιλιοζά.

Οι γονείς μου μένουν τότε ακόμα στις Βρυξέλλες και θα κρατήσουν το μωρό που θηλάζει ακόμα.

Στο αεροπλάνο κλασικά δεν έχω λεπτό. Είμαι εξαντλημένη μήνες τώρα. Η Σοφία είναι ένα μωρό 22 μηνών μόνιμα ενθουσιασμένο και δυναμικό που κοιμαται μόνο «κατά λάθος».

Την επόμενη μέρα πάω στο σεμινάριο. Άτομα από όλη την Ευρώπη.

Είναι μάλλον το πρώτο πράγμα που κάνω «για μένα» από τότε που έγινα μαμα 4 χρόνια πριν και νιώθω υ-πε-ρο-χα. Γεμάτη.

Η αίθουσα δεν έχει καρέκλες ούτε τραπέζια. Η εκπαιδεύτρια μας λέει «καθίστε όπως θέλετε, ξαπλώστε, βάλτε παπούτσια, κάντε ότι σας λέει το σώμα σας και η καρδιά σας». Για λίγα δευτερόλεπτα κοιταζόμαστε, μετά το παιδί μέσα μας ξυπνάει και καθόμαστε τελικά ανάσκελα, ανάποδα, ξαπλωμένα, στις μοκέτες χωρίς «πρέπει». Παπούτσια πετιόνται στις γωνιές. «Δεν είναι σχολείο εδώ».

Στις 3 μέρες σεμινάριο, έγινε τελικά κάτι τρελό. Πήγα για να μάθω για τα συναισθήματα και γνώρισα λίγο καλύτερα την Ελένη.

Πήγα αρκετά έφηβη ακόμα στο σεμινάριο αυτό και βγήκα λίγο πιο ενήλικη.

Μια στιγμή πιο δυνατή από τις άλλες ήταν όταν κατάλαβα ότι δεν θα λύσω τα παιδικά μου προβλήματα με τους γονείς μου αλλά με τον εαυτό μου.

Ότι ήταν δίκη μου δουλειά.

Δίκη μου ευθύνη απέναντι στα παιδιά μου.

Γυρνώντας σπίτι Ελλάδα αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ με άλλους την διαδρομή μου ως γονέας… και λέω να ξεκινήσω ένα blog στα ελληνικά και ας μην τα ξέρω άπταιστα. Να μη με νοιάζει που δεν τα λέω πάντα «σωστά». Επι της ευκαιρίας, να θεραπεύσω μια από τις παιδικές μου πληγές… οτι δεν έγινα πραγματικά «δίγλωσση» παρόλο που είμαι και ελληνίδα. Πήρα θάρρος.

Και τι σχέση όλο αυτό έχει με το βιβλίο;

Νομίζω τώρα ότι το βιβλίο «Μαμα, Μπαμπά, μ’ ακούτε» γεννήθηκε στις Βρυξέλλες, στο σεμινάριο αυτό, στην πόλη που κιόλας μεγάλωσα, εκείνες τις μέρες του 2017, όταν, στα πρόθυρα του γονεϊκού burn-out, ανακάλυψα ότι ειχα ένα παιδί μέσα μου και ότι είχε πολλά να μου πει.

Ευχαριστώ για την τόσο θερμή υποδοχή σας!!

Με συγκινεί και το παιδί μέσα μου πηδάει από την χαρά του που ένα από τα όνειρα της ζωής του έγινε πραγματικότητα! Χωρίς εσάς εδώ δεν θα είχε γεννηθεί!

Φωτό από το βιβλιοπωλείο Πολιτεία στην Αθήνα χτες.

H αγαπημένη τους ιστορία από το βιβλίο...

«Θέλετε να σας διαβάσω μερικές ιστορίες από το βιβλίο;»

Δεν το είχα κάνει ακόμα.

Είχα δώσει ένα βιβλίο στην καθεμία με αφιέρωση αλλά δεν τους είχα διαβάσει καμία ιστορία. Ούτε είχαν διαβάσει από μόνες της πάνω από 3 γραμμές

Διάβασα λοιπόν ανακατεμένες περίπου 12 ιστορίες.

Ξεκίνησα από αυτές που στην ουσία έζησα εγώ ή ο Μπαμπάς τους μαζί τους.

Διαβάσαμε την ιστορία με το τοστακι στο καράβι («Άσε και κάτι να πέσει κάτω») και η Σοφία δεν μπορούσε να πιστέψει ότι είχε τρελαθεί τότε για ένα τσαλακωμένο χαρτί του τοστ… Γελάσαμε.

Μετά διάβασα την ιστορία όπου η Ελαία (τότε 4 ετών) είχε ρίξει κατω την αδελφή της από το καρεκλάκι φαγητού προσπαθώντας να της πάρει ένα παιχνίδι… και με άκουγε προσεκτικά όταν εξηγώ μέσα στην ιστορία γιατί δεν την τιμώρησα τότε… Έκλαψα και η Σοφία μου σκούπισε τα δάκρυα.

Με άκουγαν με γουρλωμένα μάτια (εντάξει που και που κέρδιζε την προσοχή τους η γάτα που είχαν αγκαλιά )

Μου είπαν στο τέλος ότι η ιστορία που και οι 2 προτίμησαν ήταν αυτή που ονομάζεται «επιστήμονας».

Τότε ρώτησα: «Νομίζετε ότι αυτές οι ιστορίες είναι χρήσιμες για τους γονείς;»

Απαντησαν «Ναι!» και οι 2.

Ρώτησα γιατί και η Ελαία (9 ετών) μου είπε ότι είναι χρήσιμες ιστορίες (δικά της λόγια):

- για να σέβονται τα δικαιώματα των παιδιών

- για να αφήνουν οι γονείς τα παιδιά να εξερευνήσουν περισσότερο

- για να μην τιμωρούν τα παιδιά τους

- να μείνουν οι γονείς ήρεμοι με τα παιδιά

Η Σοφία (7) απάντησε ότι είναι ωραίες ιστορίες επειδή είμαι πολύ αγκαλίτσας.

Ήταν μια όμορφη στιγμή που θα την θυμάμαι όταν θα είμαι μια γιαγιά.

———————-

Φωτό με το παιδικό γουρουνάκι μου και το βιβλίο «Μαμά, Μπαμπά, μ’ακουτε;» Που κυκλοφορεί σε όλα τα *θετικά βιβλιοπωλεία ή μπορείς να παραγγείλεις ΕΔΩ

Όταν πεινάει η Σοφία...

Το πρώτο μας «εστιατόριο» ΜΕΣΑ με παρέα μετά από 18 μήνες.

Μια τρύπα, ένα γαλλικό κρυμμένο ταβερνάκι ανάμεσα σε λιβάδια και αγελάδες στην πανέμορφη Auvergne.

Όλα χαμένα στο πουθενά και όλα εδω ταυτόχρονα.

Ζεστή ατμόσφαιρα, γλυκιά παρέα. Τα έχεις όλα.

Και… η Σοφία…

… να φωνάζει ξαφνικά με το που μπαίνουμε γιατί ο αγαπημένος θείος της έκατσε δίπλα στην αδελφή της παλι… ( το ίδιο συνέβη την παραμονή…)

Μέσα στο γαλλικό ήρεμο ξύλινο ταβερνάκι, φωνές.

Και;

Και όλοι να με κοιτάνε.

Για να δούμε τι θα κανείς τώρα… Τι θα πεις. Τι στρατηγική θα αναπτύξεις.

Σχεδόν χαμογελάω.

Συμβαίνει κατι φοβερό;

Τι θα κάνω;

Θα περιμένω.

Θα βγω έξω από το μαγαζί. Θα καταλάβω ότι το Σοφουλινι μου δεν είναι ούτε 6 και κάτι έχει και έχει τρελαθεί ξαφνικά. Μικρό είναι ακόμα τελικά και ας έχει τόσο πολύ μεγαλώσει τελευταία.

Τι θα κάνω.

Θα μείνω cool γιατί δεν μπορεί, θα περάσει και αυτό.

Τι θα κάνω.

Θα την πάρω αγκαλιά, θα κοιτάξω γύρω τα βουνά. Θα πάρω μια ανάσα. Τι ωραίο μέρος.

Θα περιμένω.

Θα κάνω αυτό που δεν θα έπρεπε να είναι ακατόρθωτο.

Θα περιμένω, ναι, 5 λεπτά. Θα ακούσω την αδικία της που δεν έκατσε δίπλα στο θείο.

Αλλά… δεν είναι μόνο αυτο…

Κάτι άλλο έχει… και πρέπει να ανακαλύψουμε παρέα τι είναι αυτό το κάτι.

Κάποια στιγμή.

Ηρεμεί. Μπαίνουμε στο μαγαζί.

Έρχεται το φαγητό.

Μεταμορφώνεται μπροστά μας.

Ηρεμεί το πρόσωπο της, δεν περιγράφεται.

Κοιταζόμαστε με τον Μπαμπά.

Μια μπουκιά φαΐ ήταν αυτό το κάτι. Πείναγε πολύ.

Μη νομίζουμε ότι τα πιο μεγάλα παιδιά μπορούν εύκολα να διαχειριστούν την πείνα.

H μέρα που συναντήσαμε τον Stephen Covey...

159398504_269322064754916_8420488878747099025_n.jpg

Δεν ποστάρω ποτέ φωτό δικές μου σχεδόν.

Αλλά αυτή ναι... γιατί είναι από τις φωτογραφίες - σταθμός στην ζωή μου.

Πέρασαν 12 χρόνια από αυτή την φωτογραφία...& κουβαλάει μία ιστορία...

Τον Αύγουστο του 2008 διαβάζω το βιβλίο του Stephen Covey ''Οι 7 συνήθειες των εξαιρετικά αποτελεσματικών ανθρώπων'' και αποφασίζω να πιστέψω στην βαθιά μου φωνή.

Η βαθιά μου φωνή μου λέει να κάνω κάτι λίγο τρελό: να πάω να μείνω στην Ελλάδα να βρω τον Γιώργο και να γνωρίσω την 2η μου χώρα (είμαι μισή Γαλλίδα και έχω μεγαλώσει στο Βέλγιο).

Μόλις είχα προσγειωθεί στην Ελλάδα 2 ημέρες πριν... και στις 22/10/2008, συναντάμε τον κορυφαίο Stephen Covey στο σεμινάριό του.

Ακόμα δεν το πιστεύω ότι βρέθηκα δίπλα σε αυτό το άτομο. Τι κρίμα που έφυγε...

Κρατάω στο χέρι ΤΟ βιβλίο.

Για μένα είναι το βιβλίο της βαθιάς φωνής, αυτή που έχουμε όλοι μέσα μας και μας δείχνει την δύναμή μας.

Και δεν μετάνιωσα που την άκουσα το 2008. (απαντώ έτσι επίσημα σε όσους μου λέγανε καθημερινά για πολλά χρόνια: ''Τι;; Άφησες την Γαλλία για να έρθεις εδώ Ελλάδα; Πας καλά παιδί μου;'')

Αυτά λέμε με τον Γιώργο στα παιδιά από τώρα: Ακούστε την βαθιά σας φωνή! Τι σου λέει να κάνεις η βαθιά σου φωνή;

Χαίρομαι που βλέπω ότι την ακούν από τώρα.

Βασικά τέτοια με νοιάζουν να καταλάβουν τελικά, όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες.

--------

ΤΟ βιβλίο είναι αυτό: https://mikk.ro/B7Ps

Προσαρμοσμένο για εφήβους: https://mikk.ro/CswQ