'Άστο να κλάψει λιγάκι, δεν θα πάθει τίποτα...'' 😵‍

/

'Άστο να κλάψει λιγάκι, δεν θα πάθει τίποτα...'' 😵‍

Οκ… αν εννοούμε ότι το μωρό δεν θα μετατραπεί σε βάτραχο ή δεν θα πνιγεί από το κλάμα του, η παραπάνω πρόταση είναι σωστή.

Αν όμως γνωρίζουμε ότι:

  • Τo νεογέννητο του ανθρώπου γεννιέται ανώριμο και τελείως εξαρτημένο από τους φροντιστές του για την επιβίωση του... (εξελικτικά, έρευνες έδειξαν ότι ένα μωρό κλαίει για να τραβήξει την προσοχή των φροντιστών του για να προστατευτεί από τα αρπακτικά.)

  • O εγκέφαλος του νεογέννητου είναι περίπου στο 30% του μεγέθους που θα είναι στην ενήλικη ζωή και μεγαλώνει κατά 1% την ημέρα μέχρι το 3° μήνα, οπότε σε τρελό ρυθμό...

  • Όταν ένα μωρό κλαίει μόνο του, εκκρίνεται κορτιζόλη και αδρεναλίνη και αυτό μετά από κάποια ώρα, επιρεάζει αρνητικά την ανάπτυξη του εγκεφάλου του μωρού αφού με τις ορμόνες του στρες, καταστρέφονται κυριολεκτικά συνάψεις...

  • To μωρό δεν κλαίει χωρίς λόγο: μας επικοινωνεί τις ανάγκες του για να το βοηθήσουμε. Δεν έχει άλλο τρόπο επικοινωνίας.

  • Τo μωρό τους πρώτους μήνες ζωής δεν έχει μία συνηδειτή πρόθεση όταν κλαίει. Δεν μπορεί να μας χειριστεί ούτε να κακομάθει.

  • Ανάλογα με την ανάγκη του, οι κραυγές που θα παράξει το σώμα του θα είναι διαφορετικές γιατί βασίζονται σε ένα συγκεκριμένο αντανακλαστικό (¨Νεχ¨ για την πείνα, ¨Aoυ¨ για τον ύπνο κτλ...)

Αν λοιπόν γνωρίζεις όλα αυτά τι κάνεις;

ΔΕΝ αφήνεις το μωρό να κλαίει μόνο του.

Το παίρνεις αγκαλιά, του μιλάς και το ακούς.

Τι ακούς;

  • Τη δυσκολία του με ενσυναίσθηση γιατί θα είσαι μαζί του (και αυτό κάνει όλη την διαφορά...)

  • Τις κραυγές / ηχο-λέξεις που παράγει για να αποκωδικοποιήσεις την ανάγκη του και να του δώσεις αυτό που χρειάζεται...

Μπορείς να μάθεις να αποκωδικοποιήσεις τις 5 ηχο-λέξεις που κάνει το μωρό για να μας πει τι χρειάζεται εδώ: www.dunstanbaby.gr

Γιατί είναι τελείως παράλογο να αφήνουμε ένα μωρό να κλαίει...

/

''Μια περίεργα δημοφιλής ιδέα σήμερα στον δυτικό κόσμο είναι να αφήνεις ένα βρέφος να κλαίει μέχρι να σωπάσει (crying it out, ελεγχόμενο κλάμα), όπου τα μωρά αφήνονται μόνα τους, απομονωμένα ή με μηχανήματα απομακρυσμένου ελέγχου.

Αυτό προκύπτει ως παρεξήγηση και παρερμηνεία της ανάπτυξης ενός παιδιού και του εγκεφάλου του.

• Τα παιδιά μεγαλώνουν και ωριμάζουν με το να αγκαλιάζονται. Αντίθετα τα σώματά τους γίνονται δυσλειτουργικά όταν αποχωρίζονται σωματικά, σε επαφή, από τους γονείς τους.

• Τα βρέφη από τις πρώτες εβδομάδες ζωής εκφράζουν μια ανάγκη μέσα από συγκεκριμένα σημάδια και τελικά, αν είναι απαραίτητο, μέσα από κλάμα. Ακριβώς όπως ένας ενήλικας ψάχνει νερό όταν διψάει, τα παιδιά αναζητούν αυτό που έχουν κάθε στιγμή ανάγκη. Ακριβώς όπως ένας ενήλικας ηρεμεί όταν η ανάγκη του ικανοποιηθεί, ηρεμούν και τα μωρά. (...).

Όπως έχει δείξει ο Erik Erikson, ο πρώτος χρόνος της ζωής μας είναι μια ευαίσθητη, κρίσιμη περίοδος για να εγκαταστήσουμε μέσα μας μια αίσθηση εμπιστοσύνης προς τον κόσμο που μας περιβάλλει, εμπιστοσύνης προς τα βασικά πρόσωπα που μας φροντίζουν και τελικά εμπιστοσύνης προς τον ίδιο μας τον εαυτό.

Όταν οι ανάγκες του μωρού απαντώνται χωρίς σημαντικό άγχος, το παιδί μαθαίνει ότι ο κόσμος είναι ένα μέρος που μπορείς να εμπιστευθείς, οι σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους υποστηρίζουν και βοηθούν, και ο εαυτός συνιστά μια θετική οντότητα που αξίζει αγάπη και μπορεί να παίρνει ό,τι χρειάζεται.''

Πηγή: https://pediatros-thes.gr/ - Στέλιος Παπαβέντσης Ευχαριστούμε!

------------------------------

Το μωρό, πριν ακόμα κλάψει, μας επικοινωνεί τις βασικές του ανάγκες με ήχους και οπτικά σημάδια... (απλά εμείς έχουμε κάπως ''χάσει'' την ικανότητα να αποκωδικοποιήσουμε τους ήχους αυτούς.) Αν περιμένεις μωρό ή έχεις ένα μωρό 0-4 μηνών, κατέβασε εδώ τον οδηγό για να κατανοήσεις τις 5 ηχο-λέξεις που κάνουν τα μωρά για να μας πουν τι χρειάζονται...

www.dunstanbaby.gr

Κι εγώ τα έπαιρνα όλα προσωπικά...

/

«Όταν ο γονιός δεν έχει αρκετή αυτοπεποίθηση, όταν δεν είναι σίγουρος για τη θέση του, μπορεί να αντιδρά άσχημα στις εκδηλώσεις αντίστασης του παιδιού του.

Αντί να δει την αντίσταση ως μία εκδήλωση της ταυτότητας του παιδιού, αισθάνεται ότι κατευθύνεται εναντίον του» (Ιζαμπέλ Φιλιοζά).

--------------------------------------

Εμένα μου πήρε θα έλεγα 2 χρόνια να μη το παίρνω προσωπικά όταν το παιδί ''τα σπάει όλα''...ή απλα κάνει κατι που δεν «ανέχομαι» για κάποιο λόγο. Με βοήθησε η εικόνα του παγόβουνου και του υποβρηχίου... Η ''δύσκολη συμπεριφορά'' που είναι το πάνω μέρος του παγόβουνου και που φαίνεται κρύβει μία ανεκπλήρωτη ανάγκη.... ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΟΥ. Γίνεται να αλλάξουμε νοοτροπία.., Αξίζει. Πλέον είμαι μόνο στο υποβρήχιο και έχει περισσότερη ομορφιά κάτω από την επιφάνεια!

Δες την ιστορία με το παγοθραυστικό και το υποβρήχιο για να δεις τι εννοώ εδώ!

Όταν πεινάει η Σοφία...

/

Το πρώτο μας «εστιατόριο» ΜΕΣΑ με παρέα μετά από 18 μήνες.

Μια τρύπα, ένα γαλλικό κρυμμένο ταβερνάκι ανάμεσα σε λιβάδια και αγελάδες στην πανέμορφη Auvergne.

Όλα χαμένα στο πουθενά και όλα εδω ταυτόχρονα.

Ζεστή ατμόσφαιρα, γλυκιά παρέα. Τα έχεις όλα.

Και… η Σοφία…

… να φωνάζει ξαφνικά με το που μπαίνουμε γιατί ο αγαπημένος θείος της έκατσε δίπλα στην αδελφή της παλι… ( το ίδιο συνέβη την παραμονή…)

Μέσα στο γαλλικό ήρεμο ξύλινο ταβερνάκι, φωνές.

Και;

Και όλοι να με κοιτάνε.

Για να δούμε τι θα κανείς τώρα… Τι θα πεις. Τι στρατηγική θα αναπτύξεις.

Σχεδόν χαμογελάω.

Συμβαίνει κατι φοβερό;

Τι θα κάνω;

Θα περιμένω.

Θα βγω έξω από το μαγαζί. Θα καταλάβω ότι το Σοφουλινι μου δεν είναι ούτε 6 και κάτι έχει και έχει τρελαθεί ξαφνικά. Μικρό είναι ακόμα τελικά και ας έχει τόσο πολύ μεγαλώσει τελευταία.

Τι θα κάνω.

Θα μείνω cool γιατί δεν μπορεί, θα περάσει και αυτό.

Τι θα κάνω.

Θα την πάρω αγκαλιά, θα κοιτάξω γύρω τα βουνά. Θα πάρω μια ανάσα. Τι ωραίο μέρος.

Θα περιμένω.

Θα κάνω αυτό που δεν θα έπρεπε να είναι ακατόρθωτο.

Θα περιμένω, ναι, 5 λεπτά. Θα ακούσω την αδικία της που δεν έκατσε δίπλα στο θείο.

Αλλά… δεν είναι μόνο αυτο…

Κάτι άλλο έχει… και πρέπει να ανακαλύψουμε παρέα τι είναι αυτό το κάτι.

Κάποια στιγμή.

Ηρεμεί. Μπαίνουμε στο μαγαζί.

Έρχεται το φαγητό.

Μεταμορφώνεται μπροστά μας.

Ηρεμεί το πρόσωπο της, δεν περιγράφεται.

Κοιταζόμαστε με τον Μπαμπά.

Μια μπουκιά φαΐ ήταν αυτό το κάτι. Πείναγε πολύ.

Μη νομίζουμε ότι τα πιο μεγάλα παιδιά μπορούν εύκολα να διαχειριστούν την πείνα.

Oι 7 Βασικές ανάγκες των παιδιών

/

Σήμερα γκρινιάζει / κλαίει για το οτιδήποτε / φαίνεται λυπημένο ...

Αυτό φαίνεται. Είναι η συμπεριφορά.

Τι κρύβει όμως το παγόβουνο;

Ποια ανάγκη δεν εχει καλυφθεί και το παιδί έχει αυτήν τη συμπεριφορά;

Βοηθάει να δούμε τον εαυτό μας ως υποβρύχιο που εξετάζει τι συμβαίνει κάτω από το παγόβουνο... αμέσως μπαίνουμε στη θέση του βοηθού.

Αυτό το σκίτσο δείχνει τις 7 βασικές ανάγκες των παιδιών. Υπάρχουν άλλες βεβαίως.

Αυτές οι 7 ανάγκες ξεχωρίζει η coach μου Catherine Dumonteil Kremer στο βιβλίο « Μια νέα γονική εξουσία χωρίς τιμωρίες και ξύλο» (βρες το βιβλίο εδώ)