Θέλω να με ντύσεις Μαμά (για να σε φέρω πιο κοντά)

- Ντύσε με εσύ Μαμά*! 

- Έλα, ντύσου μόνη σου! Αφού ξέρεις. 

- Δεν μπορώ!

- Ντύσου τώρα! Μια χαρά μπορείς!  

 Ώπα! Πατά pause εδώ. Να σου πω λίγο τι γίνεται. Δεν είναι ότι δεν μπορώ.

 Και βέβαια μπορώ να φορέσω τα ρούχα μόνη μου. 

 Όλα μπορώ να τα φορέσω βασικά.

 Και τα ρούχα και τις ανασφάλειες σου. Όμως αυτές δεν τις θέλω. 

 Φοβάσαι ότι δεν θα αυτονομηθώ αν με ντύσεις; Ότι δεν να ανεξαρτητοποιηθώ; Δεν βλέπεις την μεγάλη εικόνα και την πρόοδο μου γενικότερα;

 Φοβάσαι επειδή τα αλλά παιδιά ντύνονται μόνα τους (και καλά) στην ηλικία μου;  Δεν αφήνεις λίγο τους άλλους απ’έξω μας; 

Φοβάσαι μην ‘‘οπισθοδρομήσω’’ αν με ντύσεις ενώ ξέρω; Δεν βλέπεις ότι δεν είναι αυτό το θέμα;

Θα πετάξω κι εγώ, μην ανησυχείς. 

Είναι θέμα χρόνου. 

Ilya green

Και θέμα φόβου. 

Μη μας φοβάσαι.

Νιώσε μας. 

 Μην σε φοβάσαι.

Να μου δώσεις και να με φροντίσεις. 

 Μην με φοβάσαι. 

Κοίταξε με. Μεγαλώνω… όταν δεν με πιέζεις.

Ντύσε με σήμερα. Και κάθε φορά που – ακόμα- το έχω ανάγκη.  

 Γιατί όταν με ντύνεις, σε φέρνω λίγο πιο κοντά μου. 

Ίσως δυσκολεύομαι με κάτι αυτή την περίοδο. Ίσως κατακτώ άλλες νέες δεξιότητες και κάνω λίγο πίσω σε άλλες. Αναπτύσσομαι σε σπιράλ, όχι γραμμικά, θυμάσαι;

Ντύσε με λοιπόν.... 

Για να με ακουμπήσεις.

Ντύσε με.

Για να σε τραβήξω αγκαλιά.

Ντύσε με.

Για να σε μυρίσω.

 Ντύσε μας. 

Γιατί μας αγαπάς.

Και δεν φοβάσαι. 

Μας εμπιστεύεσαι.

Με εμπιστεύεσαι. 

 Μπορώ να ντυθώ μόνη μου. 

 Αυτές τις μέρες όμως θέλω να με ντύσεις.

 Γιατί μου λείπεις τόσες ώρες στο σχολείο.

 Γιατί σε χρειάζομαι. 

 Γιατί έτσι. 

 Άσε την λογική. Τα πολλά γιατί και τις ανασφάλειες. 

 Νιώσε. 

 Δώσε μας  τη σύνδεση που χρειάζομαι. 

 Και ζήσε τη. 

 Τώρα. 

 Έτσι μαθαίνω να πετάω και να γίνομαι αυτόνομη…

 Όταν δεν με πιέζεις.

Όταν δεν αντιστέκεσαι.

Όταν σέβεσαι τον χρόνο μου.

 Και είσαι πραγματικά μαζί μου. 

 


* ή ‘‘Μπαμπά’’


Αν θέλεις να μάθεις βήμα βήμα νέες αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…) και να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου ως γονέας σε ένα ασφαλές χώρο εμπιστοσύνης και φροντίδας… τότε ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ 😄 (Τον Ιανουάριο, ξεκινάνε δύο νέες ομάδες γονέων)

Όταν σταμάτησα να κάνω την ερώτηση ''Έχεις μαθήματα για αύριο;''

unsplash-image-AZrBFoXP_3I.jpg

Την εβδομάδα που πέρασε αποφάσισα να σταματήσω να κάνω ερωτήσεις του τύπου : «έχεις μαθήματα για αύριο;» ή «τι έχεις να κάνεις για αύριο;» ή « πότε θα κάνουμε τα μαθήματα για αύριο;» στην Ελαία (7 ετών).

Ερωτήσεις που έκανα καθημερινά και αρκετές φορές θα έλεγα...

Περιμένω να το σκεφτεί αυτή, δεν της το υπενθυμίζω αν δεν το θυμηθεί.

Πριν από λίγους μήνες θα μου είχε φανεί ακατόρθωτο να μην παρέμβω, να μην ρωτήσω, μην τυχόν και δεν.

Μην τυχόν και δεν τι;

Μην τυχόν και πάει «αδιάβαστη». Αυτό.

Θέλω όμως να είναι αυτόνομη ή να περιμένει από μένα κάθε μέρα σκέφτηκα ...

Τι με νοιάζει εμένα σαν γονέα αν κάποιες φορές δεν κάνει τα μαθήματα της; Τι φοβάμαι; Τι σημαίνει διαβασμένο παιδί; Γιατί έχουν μαθήματα στο σπίτι τα παιδιά; Τι μαθαίνουν τα παιδιά στο σχολείο; κτλ ... (Ναι περνάω μία σχολική κρίση θα έλεγα αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία)

Και απάντησα στον εαυτό μου : είναι πιο σημαντικό το παιδί μου να είναι υπεύθυνο για τις δικές του υποχρεώσεις από το να κάνει τα μαθήματα του τελικά.

Την 1η μέρα, θυμήθηκε τα μαθήματα στις 20:00, μόλις είχαμε πάει στο κρεβάτι. Με ρώτησε κάπως θυμωμένη : « Μα γιατί δεν μου είπες να τα κάνουμε Μαμα;;;» Απάντησα « είναι τα δικά σου μαθήματα» ή κάτι τέτοιο.

Την 2η μέρα, τα θυμήθηκε στις 18:30.

Σήμερα ήταν η 3η μέρα. Τα θυμήθηκε στις 19:30 και αφού την βοηθήσαμε αρκετά λέγοντας προτάσεις του τύπου: «Σε λίγο πάμε για ύπνο, όλα έτοιμα για αύριο;».

Τότε το θυμήθηκε και είπε γελώντας « Ωχ πως τα ξέχασα πάλι όλη μέρα;»

Ρώταγε τον εαυτό της.

Ρώταγε τον εαυτό της, όχι εμένα.

Δεν με ρώταγε πια εμένα γιατί δεν είχαμε κάνει νωρίτερα τα δικά της μαθήματα.

Bingo.

3 μέρες ήταν.

Και αν αύριο δεν τα θυμηθεί καθόλου, θα τα θυμηθεί μεθαύριο παλι.

Μόνη της όμως.