Πρώτη μέρα στο σχολείο: Συγκίνηση, κλάματα και πώς τα διαχειριζόμαστε

Η πρώτη μέρα στο σχολείο: συγκίνηση, άγχος και προσδοκίες

Η πρώτη μέρα είναι γεμάτη συναισθήματα — και για τα παιδιά και για τους γονείς. Για να στηρίξουμε τα παιδιά μας (και τον εαυτό μας!) μπορούμε να ακολουθήσουμε μερικά απλά αλλά ουσιαστικά βήματα:

💡 Πρακτικά βήματα για το παιδί

❤️ Γεμίζουμε το δοχείο αγάπης του παιδιού πριν το σχολείο. Παίζουμε, κάνουμε αγκαλιές: δεν τρέχουμε.

🚗 Φεύγουμε 30-40 λεπτά νωρίτερα από το σπίτι — δεν θέλουμε πίεση χρόνου.

😢 Θυμόμαστε ότι το κλάμα είναι φυσιολογικό — ο αποχωρισμός είναι δύσκολος και το κλάμα βοηθά τα παιδιά να βρουν ισορροπία. Είναι ο φυσικός τρόπος του εγκεφάλου να αποφορτίσει το στρες.

💙 Φροντίζουμε και αποδεχόμαστε τα δικά μας συναισθήματα και το στρες μας — Είναι φυσιολογικό να νιώθουμε άγχος. Δεν πρόκειται για «εγκατάλειψη»· είναι μια πράξη εμπιστοσύνης σε ανθρώπους που έχουν εμπειρία και φροντίζουν τα παιδιά. Η ηρεμία μας «καθρεφτίζεται» στο παιδί. Όταν εμείς είμαστε ρυθμισμένοι, το παιδί νιώθει πιο ασφαλές.

🧸 Δίνουμε ένα δικό μας αντικείμενο στο παιδί (ή του ζωγραφίζουμε μια καρδιά στο χέρι) για να έχει ένα «νήμα σύνδεσης». Αυτά τα «αντικείμενα μετάβασης» λειτουργούν σαν γέφυρα ανάμεσα στο σπίτι και το σχολείο.

👋 Αποχαιρετάμε ξεκάθαρα — το παιδί χρειάζεται να ξέρει ότι θα φύγουμε αλλά και ότι θα ξαναβρεθούμε. Η σαφήνεια μειώνει την αβεβαιότητα και χτίζει εμπιστοσύνη.

🌿 Δεν πιέζουμε ούτε λέμε "είσαι μεγάλο παιδί τώρα" — δείχνουμε εμπιστοσύνη, αφήνουμε το παιδί να προσαρμοστεί με τον δικό του ρυθμό. Ο εγκέφαλός του δεν έχει ακόμα την ωριμότητα να αυτορρυθμιστεί, χρειάζεται στήριξη.

🔎 Γιατί έχουν σημασία αυτά;

✔️ Το κλάμα είναι φυσιολογικός τρόπος εκτόνωσης και προσαρμογής. Είναι ο τρόπος του παιδικού εγκεφάλου να αποφορτίσει το στρες που δεν μπορεί ακόμη να ρυθμίσει μόνος του.

✔️ Η δυσκολία βρίσκεται συχνά στη μετάβαση (το «φεύγω από το σπίτι») και όχι στο ίδιο το σχολείο. Η σαφήνεια και η ειλικρίνεια δίνουν στο παιδί αίσθηση ασφάλειας. Όταν ξέρει ότι ο γονιός φεύγει αλλά πάντα επιστρέφει, χτίζει εμπιστοσύνη.

✔️ Ο γονιός που ρυθμίζει το δικό του στρες μεταδίδει σταθερότητα. Τα συναισθήματά μας «κολλάνε» στα παιδιά μας — γι’ αυτό έχει σημασία να αποδεχόμαστε το άγχος ή τις ενοχές μας αντί να τα κρύβουμε. Είναι φυσιολογικό να νιώθουμε έτσι.

✔️ Ο εγκέφαλος του παιδιού χρειάζεται χρόνο· η προσαρμογή είναι μια διαδικασία που δεν πρέπει να επισπεύδουμε. Κάθε παιδί έχει τον δικό του ρυθμό και αυτό είναι εντάξει.

Η προσαρμογή δεν είναι μια στιγμή· είναι μια διαδικασία.

Τα παιδιά είναι πιο ευέλικτα απ’ όσο νομίζουμε. Συνήθως προσαρμόζονται πιο γρήγορα από τους ενήλικες!
Με αγάπη, σαφήνεια, υπομονή και εμπιστοσύνη, μπορούμε να γεμίζουμε το «δοχείο αγάπης» κάθε μέρα — και να κάνουμε αυτή την μετάβαση πιο εύκολη.

Αν το παιδί σου ξεκινάει τώρα το Νηπιαγωγείο ή το Δημοτικό:


 
Και επειδή μαζί με τη νέα σχολική χρονιά έρχονται και τα ξεσπάσματα 😮‍💨…

Γι’ αυτό και άνοιξα ξανά —μόνο για λίγες μέρες— το σεμινάριο για τα παιδικά ξεσπάσματα, ώστε να έχεις στα χέρια σου πρακτικά εργαλεία για να στηρίξεις το παιδί σου (και τον εαυτό σου!) στην καθημερινότητα.
Η προσαρμογή δεν τελειώνει την πρώτη μέρα: τα ξεσπάσματα που ακολουθούν είναι κομμάτι της διαδικασίας. Με τα σωστά εργαλεία μπορείς να τ μετατρέψεις σε ευκαιρίες σύνδεσης 💞 και κατανόησης.
Μπορείς να δεις όλο το υλικό του σεμιναρίου και τα πολλά bonuses όποτε θέλεις, στον δικό σου ρυθμό ⏳, για 6 μήνες.
👉 Δες τι καλύπτει το σεμινάριο & κάνε την εγγραφή σου τώρα εδώ

 

Εύχομαι καλή σχολική χρονιά στα παιδιά κι εμείς οι γονείς να έχουμε μόνιμα κατά νου το παρακάτω:

Τρέχουμε όλη την ώρα... θέλω κενό Μαμά / Μπαμπά!

Όλη μέρα στο σχολείο μου λένε τι να κάνω, μετά με παίρνεις, με τρέχεις από δω, από κει, μπαλέτο και λογοθεραπεία. Μετά διάβασμα ελληνικά. Μετά μπάνιο (και μαλλιά!). Μετά φαγητό. Μετά δόντια. Μετά πιτζάμα και ύπνο. Χοπ, χοπ, χοπ!

Πάω σχολείο όλη μέρα και μετά μου έχεις ένα δομημένο πρόγραμμα με δραστηριότητες.

Χοπ, χοπ, χοπ! Όταν γυρνάω σπίτι και το Σαββατοκύριακο, έχω πάλι ένα πρόγραμμα.

Χοπ, χοπ, χοπ. Πρέπει και καλά να μάθω πράγματα, να έχω ερεθίσματα.

Χοπ, χοπ, χοπ. Η μέρα μου όμως έτσι είναι μία σειρά από «πρέπει», «πάμε» και «γρήγορα». Νιώθω ένταση και πίεση. Τρέχω και δεν έχω κενά. Θέλω κενό!

Φοβάσαι το κενό εσύ; Θέλεις να το γεμίσεις; Φοβάσαι να βαριέμαι;

Δεν βαριέμαι εγώ όμως. Και δεν υπάρχει καν ως έννοια η βαρεμάρα στη φύση. Ίσα ίσα, χωρίς δομή, ύλη και πρόγραμμα, στα «κενά», οι νευροεπιστήμες έχουν αποδείξει ότι μαθαίνω περισσότερο απ’ ό,τι νομίζεις, γιατί ενισχύεται η μνήμη μου και η συγκέντρωσή μου

Μπορώ να ακούσω μέσα μου τι μου αρέσει και να αποφασίσω αυτό που θέλω χωρίς να χρειάζεται συνέχεια καθοδήγηση από άλλους, και έτσι μαθαίνω την αυτονομία…

Όταν δεν έχω κάτι προκαθορισμένο και δομημένο να κάνω, μαθαίνω να είμαι μόνος μου. Μπορώ να εξερευνήσω και να φροντίσω τον εαυτό μου.

Χωρίς καθορισμένο στόχο, μπορώ να αφήσω το μυαλό μου να περιπλανηθεί.

Από το «κενό» γεννιούνται ιδέες, εικόνες, ιστορίες, παιχνίδια… Η φαντασία και η δημιουργικότητά μου ανθίζουν.

Κάνε μου το δώρο αυτό.

Άφησέ μου κενό.


Ιστορία ‘‘Θέλω κενό’’ από το βιβλίο μου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’ εκδόσεις iWrite.

Για να μάθεις αν το βιβλίο είναι για σένα κάνε κλικ εδώ

Για να παραγγείλεις το βιβλίο χωρίς μεταφορικά έξοδα, κάνε κλικ εδώ

Την Τρίτη 14 Νοεμβρίου, ξεκινάει μία νέα πρωινή ενδυναμωτική ομάδα γονέων! Αν είσαι έτοιμος/η να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου ως γονέας σε ένα ασφαλές χώρο εμπιστοσύνης και φροντίδας… & να μάθεις βήμα βήμα νέες αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…) τότε ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ 😄

Τα λάθη είναι σκαλοπάτια!

Ανανεώνω κάποια κείμενα του blog του 2018 και είναι γεμάτα λάθη! Τύπου «τα παιδια τους βοηθάνε να…» (κατερίνα δεν σου έστελνα όλα τα κείμενα για διόρθωση! )

Και; Χαίρομαι. Μαθαίνουμε κάθε μέρα! Και μπορεί τώρα που γράφω να κάνω αλλά λάθη που θα ανακαλύψω σε 4 χρόνια.

Αν φοβάσαι τα λάθη δεν τολμάς!

Κάποιοι μου έλεγαν στην αρχή «γιατί δεν κανείς ένα blog στα γαλλικά αφού είναι η μητρική σου;» ( η μητέρα μου είναι Γαλλίδα).

Μα αφού ζω και μεγαλώνω με τα παιδιά στην Ελλάδα, αφού θέλω έδω να συνδέομαι με ανθρώπους, θέλω στα ελληνικά να γράφω.

Αν δεν έγραφα με λάθη δεν θα υπήρχε αυτή η σελίδα!

Τα λάθη είναι σκαλοπάτια!!!

Ευχαριστώ που είστε εδώ και αγκαλιάζετε τα λάθη μου, νιώθω ότι ανήκω σε μια υποστηρικτική παρέα!

Κάτι έρχεται… είμαι πολύ ενθουσιασμένη… (θα σας πω περισσότερα σε λίγες ημέρες…)

Πάμε πάλι!

Εδώ και 3 χρονια είναι αυτό το σημείωμα στο ντουλάπι της κουζίνας.

Το έγραψε πρόχειρα όταν ήταν 6… για να θυμάται ότι πρέπει να προσπαθεί. Και στις 3 γλώσσες.

Δεν ήξερε τότε ότι είχε ορθογραφικά λάθη (και στις 3 γλώσσες )

Και εννοείται ότι δεν είπαμε τίποτα.

Πάμε πάλι! Eggen!

Άστο το φυλλάδιο...

Αν είναι να φτάνει το παιδί 6,5 ετών να κλαίει για να ολοκληρώσει το φυλλάδιο, άστο το φυλλάδιο.

Αν είναι να συνδέσει το παιδί τη μάθηση με τον πόνο, πάλι άστο το φυλλάδιο.

Αν είναι να χαλάσεις έστω και μια τρίχα τη σχέση σου με το παιδί σου για ενα φυλλάδιο, άστο το φυλλάδιο.

Δεν θέλω να πιστέψω ότι υπάρχει δάσκαλος που να θέλει συμπληρωμένα αλλά «δακρυσμένα» φυλλάδια.

Η μάθηση δεν μπορεί να είναι αναγκαστική.

Όπως μου είπε η «μεγάλη» σήμερα βλέποντας τη «μικρή» να κλαίει για το φυλλάδιο, «είναι μόνο 6 ετών και για να γίνει υπεύθυνη και αυτόνομη, θέλει χρόνο.»

Ειναι πρώτη δημοτικού, έχει χρόνο όντως.

Είπα για μια φορά να το ολοκλήρωνε το φυλλάδιο αλλά το πήρα πίσω (όχι αρκετά γρήγορα όμως… )

Μπορώ να αντέξω να πάει αδιάβαστη αφου αυτή μπορεί.

Η μικρη Ελενη (εγώ το 1990) θα φοβοταν αλλά τώρα παιζει μπάλα η μικρή Σοφία.

Φυλλαδοσκεψεις Κυριακής για καληνύχτα με χαμόγελο.

Θα πάει χαμένη αν δεν διαβάσει;

Αυτές τις μέρες, η Σοφία παίζει χωρίς σταματημό, ζει σε ένα παράλληλο κόσμο φανταστικό.
Δεν ήθελε να διαβάσει το σκ. Κάναμε τα μισά.

Και τι έγινε;
Θα πάει χαμένη; Θα μείνει πίσω;

Παίζοντας, μαθαίνει πιο πολλά από τα φυλλάδια.

Παίζοντας, μεγαλώνει.

Της είπα μερικές φορες ότι έχει να διαβάσει, της το πρότεινα ετσι, αλλιώς, μπρούμυτα, χρωματιστά, ανάποδα.

Μπα.

Μου υπενθύμισε μάλιστα ότι το διάβασμα της είναι το παιχνίδι.
Ξέρει τι κάνει, τι χρειάζεται αυτές τις μέρες.
Βλέπει πιο μακριά από την αντιγραφή ή το φυλλάδιο.

Ας έχουμε εμπιστοσύνη στο παιδί μας.

Δεν θα πάει χαμένο αν δεν διαβάζει κάθε μέρα, όλη μέρα από τα 6.

Με τη πίεση δεν μαθαίνει ένα παιδί. Απλα εμείς έχουμε πολλές φορες πιεστεί ως παιδί με το διάβασμα και νομίζουμε ότι πρέπει να είναι έτσι τα πράγματα.

Ας δούμε τα πράγματα από λίγο πιο ψηλά και ας πουμε από μέσα μας «όλα καλά».

Αυτό είναι το πραγματικό τεστ της γονεικότητας!

Eίσαι ακόμα ένα μικρό παιδί αλλά πολλές φορές κλείνω τα μάτια μου και σε φαντάζομαι μεγάλο.

Και σκέφτομαι...

Σκέφτομαι τι έχει πραγματικά σημασία για μένα, ως γονέας.

Σημασία για μένα είναι στην ζωή να προσπαθείς και ας μην τα καταφέρεις στο τέλος.

Σημασία έχει για μένα όταν θα είσαι μεγάλος να φέρεσαι στους άλλους με σεβασμό.

Σημασία για μένα είναι να πιστεύεις στις μοναδικές σου ικανότητες.

Σημασία έχει για μένα ποιος ενήλικας θα είσαι και όχι τι θα καταφέρεις στη ζωή...

Θα νιώθω επιτυχημένος γονέας αν γίνεις αύριο έναν ενήλικα που αγαπά τη ζωή και τον συνάνθρωπό του.

Kαι τον εαυτό του.

-------------------------------------------
''Το πραγματικό τεστ της γονεϊκότητας δεν είναι αυτό που επιτυγχάνουν τα παιδιά, αλλά ποιοι γίνονται - και πώς αντιμετωπίζουν τους άλλους.'' Adam Grant

To παιχνίδι είναι η δουλειά του παιδιού

Χτες τα παιδιά παίξανε 11 ώρες σερί στο σπίτι με την ξαδέλφη τους. Από τις 11:30 το πρωί έως τις 22:30. Χωρίς παύση. Οκ, καποια στιγμή έφαγαν και πήγαν τουαλέτα.

Λέω κι εγω σήμερα το πρωί στην Σοφία (6 ετών):

«- Ωραία παίξατε χτες όλη μέρα και οι 3 μαζί, ε;

- Ναι, ωραία, κάναμε τα μαθήματα μας, το διάβασμα μας. (Devoirs -Homework)

- Τι εννοείς;

- Τα μαθήματα μας είναι το παιχνίδι.

- ….”

Τόσο λογικό είναι. Το παιχνίδι είναι η σοβαρή μάθηση για ένα παιδί.

Εμείς οι γονείς έχουμε κολλήσει με τις επιδόσεις σε 4-5 μαθήματα.

Το εκπαιδευτικό σύστημα εχει κολλήσει επίσης.

Ολα έχουν κολλήσει. Σε μαθήματα που δεν αφήνουν χώρο σε καμία φαντασία! (Ενώ θα χρειαστεί στην ζωή τους να ειναι δημιουργικοί περισσότερο απο ποτέ ετσι όπως θα ειναι ο κόσμος…)

… «To παιχνίδι είναι η δουλειά του παιδιού, το επάγγελμα του, η ζωή του.» (P. Kergomard)

Η ζωή του. Το οξυγόνο του.

Τι άλλο πρέπει να πούμε για να αφήνουμε τα παιδιά να παίξουν αντί να τρέχουν πίσω από ασκήσεις, βαθμούς, πτυχία και βραβεία ενώ ακόμα δεν μας στήνουν στον ώμο;;;

Και στα 40 μετα ψάχνουμε όλοι να δούμε ποιοι είμαστε και τι «θελουμε να κανουμε απο τη ζωή μας τελικά».

ΠΑΙδί = ΠΑΙχνίδι.

—————————————-

Στην εικόνα, ένα σκίτσο που ειχα κάνει για το τι ειναι το ελεύθερο παιχνίδι και τα ωφέλη του…

Το παιδί μαθαίνει γιατί παίζει (εικόνα)

Ελεύθερο παιχνίδι κάθε μέρα.

Και λιγότερα (ή και καθόλου!!!) «φυλλαδια».

#20minuteshomeworkmax

Ελεύθερο παιχνίδι κάθε μέρα.

Και λιγότερα «φυλλαδια».

#20minuteshomeworkmax

Θα πάει χαμένη;

Αυτές τις μέρες, η Σοφία παίζει χωρίς σταματημό, ζει σε ένα παράλληλο κόσμο φανταστικό.

Δεν ήθελε να διαβάσει το σκ. Κάναμε τα μισά.

Και τι έγινε;

Θα πάει χαμένη; Θα μείνει πίσω;

Παίζοντας, μαθαίνει πιο πολλά από τα φυλλάδια.

Παίζοντας, μεγαλώνει.

Της είπα μερικές φορες ότι έχει να διαβάσει, της το πρότεινα ετσι, αλλιώς, μπρούμυτα, χρωματιστά, ανάποδα.

Μπα.

Μου υπενθύμισε μάλιστα ότι το διάβασμα της είναι το παιχνίδι.

Ξέρει τι κάνει, τι χρειάζεται αυτές τις μέρες.

Βλέπει πιο μακριά από την αντιγραφή ή το φυλλάδιο.

Ας έχουμε εμπιστοσύνη στο παιδί μας.

Δεν θα πάει χαμένο αν δεν διαβάζει κάθε μέρα, όλη μέρα από τα 6.

Με τη πίεση δεν μαθαίνει ένα παιδί. Απλα εμείς έχουμε πολλές φορες πιεστεί ως παιδί με το διάβασμα και νομίζουμε ότι πρέπει να είναι έτσι τα πράγματα.

Ας δούμε τα πράγματα από λίγο πιο ψηλά και ας πουμε από μέσα μας «όλα καλά».

Όταν σταμάτησα να κάνω την ερώτηση ''Έχεις μαθήματα για αύριο;''

unsplash-image-AZrBFoXP_3I.jpg

Την εβδομάδα που πέρασε αποφάσισα να σταματήσω να κάνω ερωτήσεις του τύπου : «έχεις μαθήματα για αύριο;» ή «τι έχεις να κάνεις για αύριο;» ή « πότε θα κάνουμε τα μαθήματα για αύριο;» στην Ελαία (7 ετών).

Ερωτήσεις που έκανα καθημερινά και αρκετές φορές θα έλεγα...

Περιμένω να το σκεφτεί αυτή, δεν της το υπενθυμίζω αν δεν το θυμηθεί.

Πριν από λίγους μήνες θα μου είχε φανεί ακατόρθωτο να μην παρέμβω, να μην ρωτήσω, μην τυχόν και δεν.

Μην τυχόν και δεν τι;

Μην τυχόν και πάει «αδιάβαστη». Αυτό.

Θέλω όμως να είναι αυτόνομη ή να περιμένει από μένα κάθε μέρα σκέφτηκα ...

Τι με νοιάζει εμένα σαν γονέα αν κάποιες φορές δεν κάνει τα μαθήματα της; Τι φοβάμαι; Τι σημαίνει διαβασμένο παιδί; Γιατί έχουν μαθήματα στο σπίτι τα παιδιά; Τι μαθαίνουν τα παιδιά στο σχολείο; κτλ ... (Ναι περνάω μία σχολική κρίση θα έλεγα αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία)

Και απάντησα στον εαυτό μου : είναι πιο σημαντικό το παιδί μου να είναι υπεύθυνο για τις δικές του υποχρεώσεις από το να κάνει τα μαθήματα του τελικά.

Την 1η μέρα, θυμήθηκε τα μαθήματα στις 20:00, μόλις είχαμε πάει στο κρεβάτι. Με ρώτησε κάπως θυμωμένη : « Μα γιατί δεν μου είπες να τα κάνουμε Μαμα;;;» Απάντησα « είναι τα δικά σου μαθήματα» ή κάτι τέτοιο.

Την 2η μέρα, τα θυμήθηκε στις 18:30.

Σήμερα ήταν η 3η μέρα. Τα θυμήθηκε στις 19:30 και αφού την βοηθήσαμε αρκετά λέγοντας προτάσεις του τύπου: «Σε λίγο πάμε για ύπνο, όλα έτοιμα για αύριο;».

Τότε το θυμήθηκε και είπε γελώντας « Ωχ πως τα ξέχασα πάλι όλη μέρα;»

Ρώταγε τον εαυτό της.

Ρώταγε τον εαυτό της, όχι εμένα.

Δεν με ρώταγε πια εμένα γιατί δεν είχαμε κάνει νωρίτερα τα δικά της μαθήματα.

Bingo.

3 μέρες ήταν.

Και αν αύριο δεν τα θυμηθεί καθόλου, θα τα θυμηθεί μεθαύριο παλι.

Μόνη της όμως.

Σήμερα ξεκινάω το δημοτικό Μαμά/ Μπαμπά... ξέρω…σας φαίνομαι μικρή αλλά…

Σήμερα ξεκινάω το δημοτικό Μαμά/ Μπαμπά... ξέρω…σας φαίνομαι μικρή αλλά…

Μεγάλη μέρα για όλους ε;

Είμαστε στην ίδια κατάσταση: δεν ξέρουμε εάν θέλουμε να γελάσουμε η να κλάψουμε. Μάλλον υπάρχει λόγος και για τα δύο, ευτυχώς.

 Όλα είναι ξαφνικά μεγάλα, το κτίριο μπροστά, τα παιδιά γύρω μου, η τσάντα πάνω μου.

 Φαίνομαι τόσο μικρή ξαφνικά.

 Πριν από λίγες μέρες κράταγα μια τσάντα παραλίας ακόμα πιο βαριά και έκανα βουτιές μέσα στην θάλασσα.

 Και τώρα είμαι εδώ, για μία άλλη βουτιά.

 Στο δημοτικό. Ήρθε η ώρα από τι φαίνεται.

Read More