10 ιδέες για να γεμίσεις το δοχείο της αγάπης του παιδιού σου

Το δοχείο της αγάπης σαν εργαλείο σύνδεσης μας βοηθάει καθημερινά με την κόρη μου Σοφία (8 ετών) όταν νιώθει ότι θέλει την δική μου προσοχή (είναι και το κεντρικό θέμα του νέου μας παιδικού βιβλίου ''Οταν η καρδιά μου γεμίζει''). ​

Κάθε παιδί είναι μοναδικό και έχει τους δικούς του τρόπους να γεμίσει το δοχείο του και να συνδεθεί μαζί σου (έχει την δική του προτεινόμενη γλώσσα αγάπης - δες εδώ τι εννοώ)

Σε γενικές γραμμές κάποιες πράξεις γεμίζουν αποτελεσματικά το δοχείο της αγάπης του παιδιού και είναι:

zωγραφια απο το βιβλιο ‘‘οταν η καρδια μου γεμιζει’’

1. Οι Αγκαλιές και τα μασάζ

2. Όταν κοιτάμε το παιδί στα μάτια και το προσέχουμε

3. Όταν ακούμε το παιδί μας με την καρδιά (χωρίς εμπόδια επικοινωνίας)

4. Το Παιχνίδι 

5. Το Διάβασμα παραμυθιών 

6. Ο Κοινός ποιοτικός χρόνος και οι κοινές δραστηριότητες (πχ: μαγειρική, βόλτα στη φύση)

7. Τα γεύματα που μοιραζόμαστε σαν οικογένεια

8. Οι όμορφες εκπλήξεις (όχι απαραίτητα δώρα, μπορεί να είναι ένα μικρό σημείωμα αγάπης, μία ζωγραφιά)

9. Ο αποκλειστικός χρόνος 1/1 με το παιδί 

10. Τα λόγια αγάπης (& ενθάρρυνσης) όπως: 

''Σε αγαπώ γι' αυτό που είσαι και όπως είσαι''

''Μου αρέσει να περνάω χρόνο μαζί σου.''

''Λατρεύω να σε βλέπω να μεγαλώνεις/να παίζεις/να ζωγραφίζεις...''

''Είμαι ευτυχής που σε έχω παιδί μου.''

''Χαίρομαι που σε βλέπω.''

''Θα είμαι πάντα εδώ για σένα.''

''Η παρουσία σου στη ζωή μου την κάνει πιο όμορφη.''

Εσύ πώς γεμίζεις το δοχείο της αγάπης του παιδιού σου;

'Για να σπάσω τον φαύλο κύκλο του στρες (επιθετικότητα, τιμωρία, στέρηση αγάπης, στρες, επιθετικότητα), γεμίζω το δοχείο αγάπης του παιδιού μου: χαμογελάω, παίζω και γελάω μαζί του, ανταποκρίνομαι στα αιτήματα του, ακούω τα συναισθήματα του, του προσφέρω εγγύτητα και επαφή. Του δίνω δέκα με είκοσι λεπτά την ημέρα πραγματικής προσοχής. Με αυτόν τον τρόπο, τρέφω και τον εαυτό μου.''

Ιζαμπέλ Φιλιοζά, Ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας

---

Αν θέλεις να μάθεις βιωματικά πώς μπορείς να εφαρμόσεις τα εργαλεία επικοινωνίας της ενσυνείδητης και θετικής γονεϊκότητας στην καθημερινή σου οικογενειακή ζωή, μπορείς να συμμετάσχεις στον Βιωματικό Κύκλο Θετικής Γονεϊκότητας που διοργανώνω - ένα ταξίδι ανακάλυψης και ενδυνάμωσης για γονείς με παιδιά από 1,5 έως 10 ετών.

Κατά τη διάρκεια των 6+1 ενδυναμωτικών εργαστηρίων, θα έχουμε την ευκαιρία να μοιραστούμε εμπειρίες, πρακτικές συμβουλές και πολύτιμες γνώσεις. Θα δεις πρακτικά πώς να αντιμετωπίσεις τις κρίσεις ήρεμα, να κατανοείς και να ξεπερνάς τις δύσκολες συμπεριφορές, και πώς θα χτίσεις μια σχέση γεμάτη ενσυναίσθηση, αγάπη, εμπιστοσύνη και αλληλοσεβασμό.

Αν θέλεις να σου πω περισσ΄ότερα και να με ρωτήσεις ό,τι θέλει ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ και συμπλήρωσε την φόρμα για να σε καλέσω για 5-10 λεπτά!

Όταν κατάλαβα ότι δεν ακούω κανέναν...

 18/01/2017  

Είναι η πρώτη μας μέρα σπουδών ως γονείς. Πάμε παρέα με τον Γιώργο. Η Σοφία (τότε 13 μηνών) ξυπνάει όλη νύχτα για να θηλάσει και έχω 400 μέρες να κοιμηθώ.  Νιώθω μόνιμα ένα κουδούνι με δύο πόδια που παραπατάνε. Είμαι όμως πολύ χαρούμενη που θα μάθω νέα πράγματα ως γονέας... και ας μη ξέρω τότε ότι θα μάθω νέα πράγματα πρώτα απ’ όλα για μένα... και ότι θα αλλάξει η ζωή μου...  

Μπαίνω στην αίθουσα του εργαστηρίου.  Κάθομαι ακριβώς απέναντι από ένα πανό. Αναγράφει:  ‘’Τα 12 εμπόδια επικοινωνίας’’. Εμπόδια επικοινωνίας;  Επ, τι είναι αυτό; Γράφει από κάτω: ‘’Εντολή’’, ‘‘απειλή’’, ‘‘συμβουλή’’, ‘‘κριτική’’, ‘‘ηθικολογία’’ κτλ. Το διαβάζω μία. Το διαβάζω δύο. Το διαβάζω τρεις και δεκατρεις. Και κολλάω.

Δεν υπάρχει ούτε ένα εμπόδιο επικοινωνίας που δεν λέω καθημερινά ως άνθρωπος και Μαμά. Συνειδητοποιώ ότι δεν ακούω όταν μου μιλάνε. Και ότι δεν ακούω το παιδί μου.  Και...

Δεν υπάρχει ούτε ένα εμπόδιο που δεν έχω ακούσει καθημερινά ως παιδί. Ούτε ένα.

Ωπα... Πλάκα μου κάνετε βρε παιδιά; ;;; Έχει μείνει κάτι όρθιο; Το πανό μου πέφτει στο κεφάλι. Αουτς!!!! Πονάει αυτό!

Βγαίνω από κάτω από το πανό. Δεν βλέπει κανείς ότι πόνεσα, όλοι ακούνε τον δάσκαλο.

Εμφανίζεται το παιδί μέσα μου μπροστά μου. Αυτό πόνεσε τελικά περισσότερο. Μου χαϊδεύει το κεφάλι. Του λέω και μου λέει: ‘’Εγώ σε ακούω.’’

Μου χτυπάει την πλάτη και μου λέει:  ‘’Μπορείς.’’

Και μία ερώτηση με Ε κεφαλαίο έρχεται αμέσως μετά στο κεφάλι μου: ΠΩΣ;

---------------

Πώς γίνεται να επικοινωνούμε στ’ αλήθεια με κάποιον;

Πώς μαθαίνει κανείς να ακούει; Πώς θα μάθω να ακούω πραγματικά το παιδί μου και να επικοινωνώ μαζί του με ενσυναισθηση και χωρίς εμπόδια;

Δεν έχω πρόβλημα ακοής. Τα ντεσιμπέλ φτάνουν στ’ αυτιά μου, κάτι άλλο τρέχει. Πρέπει να το ψάξω. Πρέπει να με παρατηρώ... Τι κάνω αντί να ΑΚΟΥΩ όταν το παιδί μου επικοινωνεί κάτι, οτιδήποτε. 

Πρώτα λοιπόν, αποφασίζω να ακούω ΕΜΕΝΑ να μιλάω με όλα τα εμπόδια. Τα συνειδητοποιώ, τα αναγνωρίζω και τα χαιρετάω. Καλά τα πάω. Είμαι πολύ καλή στην αναγνώριση. Τα κάνω σχεδόν όλα τσεκ. Εναλλακτικά και ανάλογα την περίσταση...

Καθησυχάζω. Για να νιώσω εγώ πρώτα καλύτερα ‘’Μη στεναχωριέσαι, όλα θα πάνε καλά’’

Αλλάζω θέμα. Για να ξεμπερδεύω. ‘’Μήπως πεινάς;’’

Προβάλλω. Αυτό που θα έπρεπε να κάνει το παιδί σύμφωνα με αυτό που εγώ νομίζω. ‘’Εγώ στην θέση σου, θα πήγαινα να το πω στην δασκάλα’’

Αναλύω. Αυτό που νομίζω ότι του έχει συμβεί.  ‘’Μήπως δεν είχες κάνει τα μαθήματά σου;’’

Κουνάω το δάχτυλο. Της δείχνω ότι έκανε λάθος. ‘’Αυτό που έκανες πλήγωσε την Μαρία’’

Προειδοποιώ. Της λέω τι μπορεί να πάθει

Δίνω οδηγίες. Της λέω τι πρέπει να κάνει.

Δίνω συμβουλές. Για να νιώσω σημαντική και βοηθητική.

Προτείνω αμέσως λύσεις. Μπας και σώσω το παιδί μου.

Και άλλα πολλά.

Αναγνωρίζω τα εμπόδια και τι συνειδητοποιώ;  Όλα αυτά που λέω, όλα αυτά που εκφράζω,  φωνάζουν ΕΓΩ.

Η στάση μου, τα λόγια μου, τα μάτια μου ουρλιάζουν ΕΓΩ.

ΕΓΩ ξέρω! ΕΓΩ θα σε σώσω. ΕΓΩ μπορώ! ΕΓΩ  είμαι σπουδαία! ΕΓΩ υπάρχω! ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ.

Όλα γυρνάνε γύρω από μένα. Από το βίωμα μου. Δεν ακούω. Δεν συνδέομαι.

Χάνω τι νιώθει το παιδί, Χάνω τι σκέφτεται, χάνω το συναίσθημά του.

Δεν την αφήνω να σκέφτεται. Δεν την αφήνω να νιώθει. Δεν την αφήνω να υπάρχει. Δεν την αφήνω να νιώσει δυνατή, σεβαστή, σημαντική, άξια, να αναπτύξει απόψεις, ιδέες, αυτοπεποίθηση.

Και το χειρότερο: χάνω ποιος είναι η κόρη μου. Την κρατάω σε απόσταση από μένα.

Δεν με αφήνω να την δω, να την γνωρίσω. Ποιος είναι. Πώς είναι αυτό το απίθανο και μοναδικό πλάσμα στον κόσμο, τι δυνατότητες έχει.

Αφού με έχω παρατηρήσει να μιλάω (και να μην ακούω), αποφασίζω να προσπαθώ να λέω λιγότερα εμπόδια! 

Οπότε βάζω σελοτέιπ στο στόμα μου. Όταν μιλάει το παιδί, μένω σιωπηλή.  

Περιμένω. Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που δεν μιλάω, εμποδίζω τις αυτοματοποιημένες απαντήσεις μου να βγουν προς τα έξω. Και μου αφήνουν ένα κρίσιμο χρόνο για να διαλέξω την απόκριση μου.

Πολλές φορές, μόνο που είμαι εκεί και ακούω προσεκτικά, χωρίς να μιλάω, αρκεί. Το παιδί ηρεμεί που είπε το πρόβλημα του και πάει να παίξει. Καταλαβαίνω ότι δεν περιμένει πάντα μία λύση. Ότι το πρόβλημα μπορεί να λύνεται με το που σε ακούει κάποιος.

Παίρνω θάρρος. Σιγά σιγά,  ρισκάρω να ανοίγω το στόμα μου και λέω μονολεκτικές φράσεις όπως:‘’καταλαβαίνω...’’, ‘’ώ’’, ‘’μμμ’’. ‘’για πες’’

Βήμα βήμα, εμπλουτίζω τις αποκρίσεις μου και καθρεφτίζω το συναίσθημα του παιδιού. ‘’Σε καταλαβαίνω. Νιώθεις πολύ αδικία τώρα που σου πήρε το παιχνίδι ενώ έπαιζες ωραία!’’.

Τις μισές φορές τα λέω τελείως τεχνητά και γελάω με τον εαυτό μου.

Κι όμως συμβαίνει... Μου λέει: ‘’Ναι Μαμά! Αυτό είναι! Δεν είναι δίκιο!’’

Άκουσα δηλαδή τώρα; ΑΚΟΥΣΑ!!!

Παίρνω δυνάμεις. Λέω λιγότερες πατάτες, και όταν παρ’όλες τις προσπάθειες τα κάνω πατατοσαλάτα, πάλι με παρατηρώ, δεν με κρίνω. Το παιδί μέσα μου μου δίνει ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Τι;  Μαθαίνεις μια ξένη γλώσσα παιδί μου λέει, θέλει χρόνια! Πάμε πάλι’’

Πατάτα πατάτα λοιπόν. Βήμα βήμα. Σιγά σιγά η ξένη γλώσσα γίνεται και δική μας.  Όπως συμβαίνει και με τα ελληνικά. Που δεν θα είναι ποτέ η μητρική μου γλώσσα αλλά που γίνονται παρόλα αυτά, πατάτα πατάτα, δικά μου.

Μαθαίνουμε να ακούμε και κάνουμε ως γονείς μία σπουδαία προσπάθεια. Ένα δώρο στα παιδιά μας. Ίσως να ακούνε πιο εύκολα το συνάνθρωπο τους από σήμερα και τα δικά τους παιδιά αύριο.  

---

Μπορείς να με ακούσεις να λέω την ιστορία αυτή στο παρακάτω βίντεο!

Αν θέλεις να δεις όλη την παρουσίαση, κάνε κλικ εδώ!

Το βίντεο της παρουσίασης του βιβλίου ''Μαμά, Μπαμπά, μ' ακούτε;''

Στην παρουσίαση του βιβλίου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’ το Σάββατο 4 Μαρτίου, είδα για πρώτη φορά πολλούς από εσάς από κοντά και χάρηκα παρά πολύ…

Μέσα στα μάτια σας είδα ενθάρρυνση, δύναμη, αγάπη, όραμα. Συνομίλησαν οι καρδιές μας εκείνο το απόγευμα. Ήταν ένα ζεστό απόγευμα ανάμεσα σε παγωμένες μέρες γιατί ΣΥΝΔΕΘΗΚΑΜΕ…

Η φίλη μου και Ψυχολόγος Eλίνα Κεπενού, μας μίλησε μεταξύ άλλων για την ανάγκη να συνδεόμαστε με το μέσα μας και να έχουμε ενημερότητα…

Η Δήμητρα Γούναρη, Parent Coach, μοιράστηκε πολύ χρήσιμα πράγματα για την ενθάρρυνση, την αποδοχή και την δύναμη της κοινότητας….

Η αδελφή μου Κλειώ Βασιλειάδη μίλησε για τη δίκη της διαδρομή ως Μαμά 2 μικρών παιδιών και για το πως τους βοήθησε συγκεκριμένα το ελεύθερο παιχνίδι.

Ο σύντροφος μου Γιώργος Λάζος τόνισε την ευθύνη μας ως ενήλικες και γονείς που μεγαλώνουμε τους αυριανούς πολίτες της κοινωνίας.

Mοιράστηκα μερικές προσωπικές ιστορίες-συνειδητοποιήσεις.

Ευχαριστώ τις εκδόσεις iWrite - και τον Μηνά Παπαγεωργίου, για τα ενθαρρυντικά λόγια και την όμορφη συνεργασία.

Πολλοί μου είπατε και μου γράφετε ότι ήταν κάτι παραπάνω από μια βιβλιοπαρουσίαση, κάτι σαν σεμινάριο τελικά.

Δείτε το βίντεο και θα χαρώ να ακούσω τι συναισθήματα και ερωτηματικά γέννησε μέσα σας…

Λίγο πιο αναλυτικά:

• 4:30 : εισαγωγή από τον Βασίλη Χατζηιακώβου, Εκδότης και Συγγραφέας

• 7:51 : εισαγωγή από τον Μηνά Παπαγεωργίου, Εκδότης και Συγγραφέας

• 14:30 : εισαγωγή από τον Γιώργο Λάζο, Μπαμπάς & Business Coach

• 20:00 : Ομιλία της Ελίνας Κεπενού, Ψυχολόγος, Σύμβουλος Γονέων, Εφήβων και παιδιών για την σύνδεση με το μέσα μας και το εσωτερικό μας παιδί.

• 29:44 : Ιστορία ‘’Η γέννηση μου ως Μαμά’’, Ελένη Βασιλειάδη

• 40:07 : Ομιλία της Δήμητρας Γούναρη, Parent Coach PCI για τη σημασία της ενθάρρυνσης.

• 56:00 : Ιστορία ‘‘Πώς μένω ψύχραιμη την ώρα της κρίσης’’, Ελένη Βασιλειάδη

• 1:07:30: Συζήτηση με την Ελίνα Κεπενού για την ευαλοτώτητά μας, τα μοτίβα μας και την ανάγκη να κοιτάμε τι συμβαίνει μέσα μας

• 1:17:30: Ομιλία της Κλειώ Βασιλειάδη για την διαδρομή της ως Μαμά και πώς το ελεύθερο παιχνίδι τους βοήθησε σαν οικογένεια σε δύσκολες στιγμές.

• 1:30:30 Ιστορία ‘’Δεν ακούω το παιδί μου’’, Ελένη Βασιλειάδη

• 1:42:35 : Ομιλία του Γιώργου Λάζου, για την ευθύνη μας ως γονείς που μεγαλώνουμε την επόμενη γενιά και την κοινωνία του αύριο.

Παιδικά Σημειωματάρια για να δουλέψουν τα παιδιά το ''μέσα τους''

Πώς να είσαι ευτυχισμένος / επιτυχημένος αν δεν ξέρεις τι συμβαίνει μέσα σου…

Τα σημειωματάρια των συναισθημάτων της Ιζαμπέλ Φιλιοζά βοηθάνε το παιδί από 5 ετών να δουλέψει το «μέσα του», να μαθαίνει και να σκεφτεί με πολλές δραστηριότητες και παιχνίδια για αυτά που (δυστυχώς!) δεν λέγονται στο σχολείο και όμως έχουν καθοριστική σημασία στη ζωή…

Για παράδειγμα :

• Τι ακριβώς συμβαίνει στον εγκέφαλό μας όταν φοβόμαστε και γιατί η φοβία είναι ένα χρήσιμο συναίσθημα, αλλά και πώς να αντιμετωπίσει το παιδί τις φοβίες του…

• Ποια είναι τα 4 θεμέλια της αυτοπεποίθησης, πώς μαθαίνουμε από τα λάθη, πώς να διαχειριστεί το παιδί την κρίση των άλλων…

• Γιατί το να έχουμε φίλους δεν είναι πάντα εύκολο και ξεκινάει από το να γνωρίζουμε τον εαυτό μας… Πώς να αντιμετωπίσει το παιδί κάποιες δύσκολες καταστάσεις στο σχολείο.

Κάνοντας τις δραστηριότητες με τη μεγάλη μου κόρη, κατάλαβα ότι αυτά τα τετράδια δίνουν δύναμη στο παιδί, το κάνουν να σκεφτεί και να δουλέψει με τον εαυτό του. 

Κουβαλάμε πολλές λάθος πεποιθήσεις για τα συναισθήματα και χρειαζόμαστε, γονείς και παιδιά, επιτέλους σωστή ενημέρωση για να αυτοβελτιωθούμε!

To σημειωματάριο για την Αυτoπεποίθηση

Το σημειωματάριο για την Φιλία

Το σημειωματάριο για τους φόβους

''Εγώ σ' αγαπάω πιο πολύ παιδί μου...'' (και η ερώτηση που θα κάνει κάποια στιγμή το παιδί σου…)

Αυτό που χαρακτηρίζει περισσότερο την γονεϊκή αγάπη είναι ότι είναι (ή θα έπρεπε να είναι) άνευ όρων.

Πρόκειται για ‘‘μία αγάπη που υπάρχει, διαρκεί και διατηρείται ακέραια, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει ή τι κάνει το αγαπημένο πρόσωπο.’’

Ο γονέας δεν περιμένει κανένα αντάλλαγμα για την αγάπη που δίνει. Αγαπάει ‘‘δωρεάν’’. Το παιδί δεν ‘‘χρωστάει’’ κάτι. Το αγαπάνε οι γονείς τους όπως είναι (αντίθετα, το παιδί δεν αγαπάει άνευ όρων τους γονείς του…).

Για την άνευ όρων αγάπη που νιώθω για τα παιδιά μου, έχω γράψει αυτό το πολύ προσωπικό κείμενο : https://www.positiveparents.gr/blog/giati-se-agapao-paidi-mou αλλά τώρα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάτι άλλο.

Επειδή τα λέει πολύ όμορφα, παρακάτω αξίζει να διαβάσετε ένα απόσπασμα του Γοργέ Μπουκάι για την άνευ όρων αγάπη και για την ερώτηση που μπορεί να μας κάνουν τα παιδιά μας σχετικά με αυτή:

[Απόσπασμα από το Βιβλίο ‘‘Γονείς και παιδιά’’ που έγραψε ο Γοργέ Μπουκάι μαζί με τον γιο του.]

- Εγώ σ’ αγαπάω πιο πολύ…

Η γυναίκα μου κάνει συχνά αυτή τη «συζήτηση» με τον μεγαλύτερο γιο μου:
- Εκείνος: Σ’ αγαπάω, μαμά.

- Εκείνη: Κι εγώ, αγοράκι μου.

- Εκείνος (που θέλει πάντα να κερδίζει) : Εγώ σ’ αγαπάω πιο πολύ.

-Εκείνη: Λυπάμαι, παιδί μου, αλλά εδώ δεν έχεις καμία πιθανότητα να κερδίσεις.

Η γυναίκα μου έχει δίκιο. Όσο κι αν τον πειράζει, αυτή τη μάχη θα τη χάνει ξανά και ξανά. Ποτέ δεν θα μπορέσει να μας αγαπήσει περισσότερο απ’ όσο τον αγαπάμε εμείς. Και όταν λέμε δεν θα μπορέσει περισσότερο, εννοούμε: ούτε με μεγαλύτερη ένταση ούτε με τον ίδιο τρόπο, αφού η αγάπη του προς εμάς δεν θα είναι ποτέ άνευ όρων (ούτε και θα ήταν υγιές να είναι).

Ας αφήσουμε γι’ αργότερα τον ορισμό του συναισθήματος για το οποίο μιλάμε (της αγάπης), κι ας αναρωτηθούμε: τι σημαίνει άνευ όρων; Κατά τη γνώμη μας, σημαίνει ακριβώς και κυριολεκτικά αυτό που λένε οι λέξεις: ένα συναίσθημα που δεν θέτει όρους. Μια αγάπη που υπάρχει, διαρκεί και διατηρείται ακέραια, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει ή τι κάνει το αγαπημένο πρόσωπο. Είναι σαφές: θ’ αγαπάμε τα παιδιά μας ακόμη κι αν μας κάνουν να υποφέρουμε, ακόμη κι αν μας φέρονται άσχημα, ακόμη κι αν δεν θέλουν να μας ξαναμιλήσουν, ακόμη κι αν -εν ολίγοις- δεν μας αγαπάνε… Ακόμη και στη χειρότερη περίπτωση, εμείς θα εξακολουθήσουμε να τ’ αγαπάμε. Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί είναι παιδιά μας. Γιατί από τη στιγμή που τα γεννήσαμε και τα υιοθετήσαμε, έγιναν μέρος μας – κι αυτό είναι κάτι μη αναστρέψιμο.

Πριν από λίγο καιρό ένας ασθενής είπε σε μια συνεδρία πως η εννιάχρονη κόρη του τον ρώτησε: «Μπαμπά, μ’ αγαπάς, έτσι δεν είναι;»

«Πάρα πολύ» απαντάει ο μπαμπάς με κάθε ειλικρίνεια. «Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο.»

«Α… και γιατί μ αγαπάς;»

«Τι ερώτηση! Μα γιατί είσαι η κόρη μου!» λέει αυτός, σαν να ήταν αυτονόητο.

«Καλά, καλά» λέει το κοριτσάκι, «αυτό το ξέρω».

Η μικρή έμεινε με την αίσθηση πως η ερώτησή της δεν είχε απαντηθεί. Η απάντηση του πατέρα επιβεβαίωνε το προφανές κι έδειχνε πως η ερώτηση ήταν άτοπη (και παρόλο που δεν το ήξερε κανένας από τους δύο, ήταν όντως έτσι: η άνευ όρων αγάπη, δεν χρειάζεται εξηγήσεις). Το κοριτσάκι, όμως, ήθελε να μάθει κι άλλα.

«Αυτό που θέλω να σε ρωτήσω» εξηγεί η μικρή, «είναι για ποια πράγματα μ’ αγαπάς. Τι έχω εγώ και μ’ αγαπάς;»

Αυτή τη φορά η απάντηση δεν ήταν τόσο εύκολη, κι ο μπαμπάς χρειάστηκε να το σκεφτεί• να κοιτάξει τη μικρή σαν -ας πούμε- να μην ήταν κόρη του, σαν να μην την είχε αγαπήσει ποτέ, για να μπορέσει ν’ ανακαλύψει ό,τι αξιαγάπητο είχε και να της το πει (αν και στο τέλος θα έπρεπε να της πει ότι, έτσι κι αλλιώς, ακόμη κι αν δεν είχε τίποτα το αξιαγάπητο, ακόμη κι αν όλα πάνω της ήταν στραβά κι ανάποδα, εκείνος πάλι το ίδιο θα την αγαπούσε).

Αξίζει ν’αναρωτηθούμε πώς της ήρθε της μικρής να κάνει αυτήν την ερώτηση γιατί, αργά ή γρήγορα, όλοι όσοι έχουμε παιδιά θα χρειαστεί ν’ απαντήσουμε. Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή τα παιδιά, καθώς προετοιμάζονται να βγουν στη ζωή, θα στρέψουν το βλέμμα προς άλλα άτομα πέρα από τους γονείς τους και θ’ αναρωτηθούν αν θα μπορέσει και κάποιος άλλος να τ’ αγαπήσει όπως εκείνοι. Η μικρή αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς πως οι άλλοι δεν θα την αγαπήσουν «έτσι απλά». Δηλαδή, χωρίς να ξέρει το γιατί, αντιλαμβάνεται πως η άνευ όρων αγάπη προέρχεται αποκλειστικά και μόνο από τους γονείς, και γι’ αυτό ακριβώς αναζητά πάνω της αυτά τα χαρίσματα και αυτά τα αξιαγάπητα χαρακτηριστικά που θα κινήσουν το ενδιαφέρον και των άλλων ανθρώπων.

Τα 6 Top Βιβλία του θετικού γονέα

Ποια βιβλία;;;

Συχνά με ρωτάς για βιβλία… και μου αρέσει που ρωτάς!

Γιατί εγώ ξεκίνησα από βιβλία.

Βιβλία που σε μεταμορφώνουν και ξυπνάνε τον θετικό γονέα μέσα μας.

Εάν δεν είχα διαβάσει κάποια βιβλία το μόνο σίγουρο είναι ότι θα είχα άλλα παιδιά σήμερα, θα είχα άλλη σχέση μαζί τους…

Εδώ θα σου πω για 6 top βιβλία για να ξεκινήσεις ή να συνεχίσεις… το ταξίδι του θετικού γονέα!

Έχεις διαβάσει κάποια από αυτά; Πες μου εάν και πως σε βοήθησαν!

---

1. Τα δοκίμασα όλα, Ιζαμπέλ Φιλιοζά.

Με αυτό το βιβλίο ξεκίνησα το ταξίδι του θετικού γονέα. Είναι πολύ πρακτικό και έχει πολλά σκίτσα. Είναι εύκολο στην ανάγνωση και σε βοηθάει να κατανοήσεις τα βασικά θεμέλια της θετικής διαπαιδαγώγησης.

Αφορά παιδιά 1-6 ετών.

Mπορείς να δεις εδώ αναλυτικό άρθρο για το βιβλίο, πως με βοήθησε και γιατί το αγαπάω τόσο πολύ!

Βρες το:

Public

Ianos

---

2. Δεν έχουν χαθεί όλα, Ιζαμπελ Φιλιοζά

Είναι για παιδιά 6-11 ετών. Πρόκειται στην ουσία για τη συνέχεια του παραπάνω βιβλίου ‘‘Τα δοκίμασα όλα’’.

Είναι πολύ πρακτικό με πολλά παραδείγματα και σκίτσα.

Βρες το:

Public

Ianos

---

3. Στην καρδιά των συναισθημάτων του παιδιού, Iζαμπέλ Φιλιοζά

Mε αυτό το βιβλίο, καταλαβαίνεις τι σημαίνει ‘‘συναίσθημα’’. Ως γονείς συχνά δεν καταλαβαίνουμε την ένταση των συναισθημάτων του παιδιού μας. Προσπαθούμε να τα ηρεμήσουμε, θέλουμε να σταματήσουν τις κραυγές, τα δάκρυα, τις ‘‘κρίσεις’’. Αλλά το συναίσθημα έχει νόημα, σκοπό. Είναι θεραπευτικό. Αυτό το βιβλίο έχει πολλά παραδείγματα από την καθημερινή ζωή και μας βοηθά να κατανοήσουμε τον φόβο, τον θυμό, τη χαρά, τη θλίψη και την ανάγκη του παιδιού να εκφράσει τα συναισθήματά του. Όλα αυτά για να τον στηρίξουμε καλύτερα προς την αυτονομία.

Για παιδιά 0 έως 102 ετών.

Bρες το :

Ianos

Public

To απόφθεγμα που ‘‘ανοίγει το βιβλίο’’ και πιστεύω συνοψίζει την φιλοσοφία του…

---

4. Πώς να μιλάτε στα παιδιά σας ώστε να σας ακούν και πώς να τα ακούτε ώστε να σας μιλούν, Αdele Faber, Εlaine Mazlish

Πρόκειται για έναν οδηγό επικοινωνίας γονέας - παιδιού. Απαραίτητο σε κάθε γονεϊκή βιβλιοθήκη.

Για παιδιά 0 έως 102 ετών.

Βρες το :

Public

Ianos

View fullsize

Απόσπασμα από το βιβλίο

---

5. Τα μυστικά του αποτελεσματικού γονέα, Thomas Gordon

Mε αυτό το βιβλίο, μαθαίνεις πρώτα να ξεχάσεις αυτά που ήξερες για τις εξουσιαστικές μεθόδους (απειλές - φωνές κτλ) και μαθαίνεις ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ. Μαθαίνεις πως να ΑΚΟΥΣΕΙΣ πραγματικά με την ενεργητική ακρόαση, πως να ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙΣ με σεβασμό τις ανάγκες σου με το ‘‘μήνυμα εγώ’’, πως λύνονται οι συγκρούσεις στην οικογένεια & να είναι όλοι ευχαριστημένοι…

Προσωπικά πιστεύω ότι αξίζει πολύ και το σεμινάριο βασισμένο στο βιβλίο.

Ένα βιβλίο που βοηθάει τον γονέα αλλά και τον κάθε άνθρωπο…

Για παιδιά 0 έως 102 ετών.

Βρες το :

Ianos

---

6. Αδέλφια όχι αντίπαλοι, Α. Faber & E. Mazlish

Απαραίτητο βιβλίο εάν έχεις 2 ή περισσότερα παιδιά… Γλυτώνεις από πολλούς τσακωμούς και ταυτόχρονα καταλαβαίνεις τον κρίσιμο ρόλο σου ως γονέας στις αδελφικές σχέσεις των παιδιών σου…

• Πρέπει να παρέμβουμε όταν τσακώνονται ;

• Πώς να είμαστε δίκαιοι απέναντι σε κάθε παιδί ;

• Πώς να βοηθήσουμε τα αδέλφια ώστε να βρουν οι ίδιοι λύσεις και να μη περιμένουν από εμάς;

Eίναι μερικές ερωτήσεις που απαντιούνται στο βιβλίο…

Βρες το :

Public

Ianos

Απόσπασμα από το Βιβλίο ΄΄Αδέλφια όχι αντίπαλοι’’

Αυτά είναι τα 6 πιο βοηθητικά βιβλία πιστεύω!

Είναι τα θεμέλια της θετικής διαπαιδαγώγησης! από τα θεμελιώδεις…

Ας πούμε ότι για μένα από αυτά τα βιβλία ξεκινάνε όλα…

Έπρεπε να κάνω όμως μία επιλογή… ενώ υπάρχουν τόσα άλλα!

Εάν θέλεις μπορώ να σου προτείνω άλλα, στείλε μου email στο eleni@positiveparents,gr και θα σου απαντήσω!

Επίσης, θα περιμένω να μου προτείνεις και εσύ τα top Βιβλία σου!