Τι κάνουμε όταν το παιδί θυμώνει και νιώθουμε ότι θα τα κάνουμε σαλάτα από τα δικά μας νεύρα;

Είναι 19:00, Δευτέρα, είχαμε μία δύσκολη μέρα.

Kαι ξαφνικά μας πέφτει στο κεφάλι σαν τούβλο.  

Τι;

Ο θυμός του παιδιού μας.  

ΜΠΑΜ.

Είπαμε... είχαμε μία δύσκολη μέρα...

...και δεν είμαστε όλες τις μέρες το ίδιο… σωστά;

...και δεν μπορούμε να αντιδράσουμε πάντα θετικά και ‘’σωστά’’ με το παιδί μας.

Υπάρχει η θεωρία, το ιδανικό... και υπάρχει, η πράξη, το γήπεδο, η καθημερινότητα...

(Λέγεται και ΖΩΗ.)

Το παιδί μας θυμώνει λοιπόν εκείνο το βράδυ που είμαστε κομμάτια και δεν μπορούμε να αντιδράσουμε θετικά, όπως δηλαδή ‘’πρέπει’’ σε τέτοιες περιπτώσεις.

Δεν μπορούμε γιατί πολύ απλά εκείνη την ώρα αισθανόμαστε ότι θα χάσουμε τη μπάλα, τον έλεγχο, το μυαλό μας.

Το παιδί δικαιολογημένα θυμώνει, ουρλιάζει, χτυπιέται και...

Δεν μπορούμε εκείνη την ώρα να κατέβουμε στο ύψος του...

Δεν μπορούμε να το πάρουμε αγκαλιά για να πέσει σιγά σιγά η ένταση...

Δεν μπορούμε να βάλουμε λόγια στα συναισθήματά του για να βάλει το παιδί τάξη στο μέσα του...

Δεν μπορούμε να το ακούσουμε με ενσυναίσθηση για να αναπτύσσει  το παιδί την συναισθηματική του νοημοσύνη.

Δεν μπορούμε να συνδεθούμε.

Δεν είναι ότι δεν θέλουμε.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

Συμβαίνει. Και έχει συμβεί σε όλους, πολλές φορές και ας μη το λέμε.

Γι’ αυτό… το ξαναλέω : Υπάρχει η θεωρία, και υπάρχει η ζωή.

Η ζωή, η πράξη κάθε μέρα δοκιμάζει τις θεωρίες μας. Μας αποδοκιμάζει για να προχωρήσουμε.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι κάνουμε ‘’απλώς’’ ότι μπορούμε κάθε μέρα με τα παιδιά μας.

 

Πάμε πάλι όμως στο καυτό σκηνικό γιατί αυτό μας καίει τώρα, στην ερώτηση του ενός εκατομμυρίου.

Τι κάνουμε όταν το παιδί θυμώνει και είμαστε σαν μία μπαταρία έτοιμη να εκραγεί και δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τίποτα από τι έχουμε διαβάσει/μάθει/ακούσει/καταπιεί περί θετικής διαπαιδαγώγησης ;

 

ΤΙΠΟΤΑ.

Δεν κάνουμε τίποτα.

Μπορούμε να είμαστε και σε απόσταση (βεβαίως, προσέχουμε ταυτόχρονα να μη χτυπήσει το παιδί).

Για πόσο καιρό μπορούμε να είμαστε σε απόσταση; Για όσο χρόνο χρειαστεί για να πέσει η δική μας ένταση.

Θα πάμε πάλι πιο κοντά στο παιδί μόνο όταν θα νιώσουμε ότι μπορούμε να το βοηθήσουμε.

Γιατί όταν είμαστε και εμείς θυμωμένοι, υπάρχει περίπτωση να είμαστε και βίαιοι με κάποιο τρόπο. Όχι απαραίτητα σωματικά βίαιοι, μπορεί και λεκτικά, ψυχολογικά.

Αυτό που σου γράφω τώρα το διάβασα πρώτη φορά από την Heloise Junier, Γαλλίδα ψυχολόγος και συγγραφέας πολλών βιβλίων θετικής διαπαιδαγώγησης για γονείς.

Και είπα να το μοιραστώ γιατί προχτές μία Μαμά μου έκανε την ερώτηση: ‘‘Μα αν δεν μπορούμε την ώρα που το παιδί παθαίνει κρίση να το βοηθήσουμε γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε μέσα στην ένταση, πιεσμένοι και κουρασμένοι, τι πρέπει να κάνουμε;’’

Πολλές φορές, κι εγώ αυτό κάνω… ΤΙΠΟΤΑ. Παίρνω απόσταση μάλιστα γιατί νιώθω τόση ένταση μέσα μου, που φοβάμαι την αντίδρασή μου. Και δεν θέλω να νιώσω ενοχές μετά...

Η Heloise Junier με έβαλε να καταλάβω ότι αυτό το ΤΙΠΟΤΑ είναι είναι αυτό που πρέπει να κάνω κάτω από τις συνθήκες που βιώνω.

Κατά κάποιο τρόπο προστατεύω το παιδί μου εκείνη την ώρα… Από τα δικά μου νεύρα.

Γενικά, μήπως πρέπει να είμαστε λίγο πιο επιεικής με τον γονικό μας εαυτό;


Δεν είμαστε ιδανικοί γονείς.

Είμαστε πραγματικοί, αληθινοί, ζωντανοί.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Και επειδή είμαστε Άνθρωποι με Α κεφαλαίο, όταν αν κάνουμε λάθη, μετανιώνουμε την αντίδρασή μας, τα κάνουμε όλα πατάτα, σαλάτα, φριτάτα...

Πάμε να βρούμε το παιδί μας, του μιλάμε ήρεμα, συνδεόμαστε μαζί του με ένα παιχνίδι για παράδειγμα… και ζητάμε συγνώμη.

Aύριο θα είναι μία καλύτερη μέρα!


Σε λίγες ημέρες ξεκινάνε νέες ενδυναμωτικές ομάδες γονέων! Η κάθε ομάδα αποτελείται από 8-10 γονείς και συναντιόμαστε 6+1 φορές είτε πρωί είτε απόγευμα. Έχουν μείνει λίγες θέσεις & θα χαρώ πολύ να σου πω περισσότερα και να μιλήσουμε στο τηλέφωνο αν νιώθεις ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να συμμετάσχεις ή/και αν έχεις ερωτήσεις!

Αν είσαι έτοιμος/η να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου ως γονέας σε ένα ασφαλές χώρο εμπιστοσύνης και φροντίδας… & να μάθεις βήμα βήμα νέες αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…) τότε ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ τώρα εδώ & συμπλήρωσε την φόρμα επικοινωνίας που θα βρεις κάτω κάτω😄

Τι κάνουμε όταν ξεπερνάει τις κόκκινες μας γραμμές;

Έχουμε όλοι κόκκινες γραμμές...

Την ώρα που το παιδί ξεπερνάει την κόκκινή μας γραμμή, θα έρθει ο θυμός αυτόματα και αυτό δεν ελέγχεται, δεν μπορούμε πρακτικά να δουλέψουμε πάνω σε αυτό.

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε όμως είναι να δουλέψουμε τις σκέψεις μας.

Αν σκεφτούμε : ''το παιδί με κοροϊδεύει, με κάνει ότι θέλει, το κάνει επίτηδες΄΄, τότε οι αντιδράσεις μας θα είναι υπερβολικές και όχι βοηθητικές.

Αν επιλέγουμε να σκεφτούμε: ''το παιδί έχει έναν εγκέφαλο μη ολοκληρωμένο και με χρειάζεται αυτή τη στιγμή, δεν το κάνει επίτηδες΄΄ ή ΄΄έχει κρασάρει επειδή κουράστηκε τώρα΄΄ κτλ...

...τότε θα μπορούμε να κρατάμε τον έλεγχο της κατάστασης.

...τότε θα είμαστε ΓΟΝΕΑΣ με όλη την ομορφιά και την υπευθυνότητα που κουβαλάει αυτή η λέξη.

152012991_258434339177022_5401426176484870273_n.jpg

Δεν θα καταφέρουμε κάθε φορά. Κάποιες φορές θα φωνάξουμε και δεν θα ανταποκριθούμε όπως θα θέλαμε... Σε όλους μας συμβαίνει αυτό και είναι απόλυτα φυσιολογικό.

Αλλά θα είμαστε συνειδητοποιημένοι και θα τα καταφέρουμε καλύτερα την επόμενη φορά.

-------------------------------------

Μία δική μου ιστορία: https://www.positiveparents.gr/blog/peirazei-ean-kapoies-fores-den-eimai-thetikos-goneas

Πως μπορείς να με βοηθήσεις όταν ''κρασάρω'' Μαμά / Μπαμπά

Πως μπορείς να με βοηθήσεις όταν ''κρασάρω'' Μαμά / Μπαμπά

Είμαι μέσα σε μία χιονοθύελλα.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει.

Δεν θυμάμαι πως βρέθηκα εδώ.

Φοβάμαι.

Δεν ξέρω τι να κάνω.

Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει.

Δεν ξέρω που είμαι.

Έχει χιόνι παντού και δεν βλέπω τίποτα.

Κινδυνεύω.

Ουρλιάζω.

Κάποιος θα με βοηθήσει;

Δεν ακούω τίποτα.

Μόνος μου δεν μπορώ να τα καταφέρω.

Είναι κανείς εδώ;

Νιώθω απελπισία.

Ο αέρας θα με σηκώσει.

Είναι το τέλος.

Δεν έχω πυξίδα.

Κλείνω τα μάτια μου. Φωνάζω πιο δυνατά. Χτυπάω ότι βρω μπροστά μου. Ότι γίνει.

Read More

Τι θέλω να κάνετε όταν θυμώνω Μπαμπά /Μαμά (για να με βοηθήσετε να μεγαλώσω…)

Τι θέλω να κάνετε όταν θυμώνω Μπαμπά /Μαμά (για να με βοηθήσετε να μεγαλώσω…)

Μου μαθαίνετε πολλά για την ζωή. Θέλω και εγώ να σας μάθω κάτι πολύ σημαντικό. Πάρα πολύ σημαντικό για τη σχέση μας και για την δική μου συναισθηματική υγεία.

Θυμώνω συχνά, φωνάζω και πολλές φορές χτυπιέμαι στο πάτωμα. Δεν σας αρέσει, το ξέρω. Δεν ξέρετε τι να κάνετε, πολλές φορές θυμώνετε και εσείς μετά και όλοι ουρλιάζουμε στο σπίτι.

Πρέπει να σας πω όμως πως έγω βλέπω τα πράγματα…

 

Read More

Δεν με ακούνε! Τι κάνω ως σούπερ απελπισμένος - θετικός γονέας.

Δεν με ακούνε! Τι κάνω ως σούπερ απελπισμένος - θετικός γονέας.

Πηδάνε στον καναπέ μέσα στην τρελή χαρά. Γελάνε και η καθεμία με την σειρά της πηδάει και πέφτει ξανά και ξανά.

Σημειώνω ότι είναι σχεδόν 10 το βράδυ, ότι είμαι κουρασμένη και θέλω να ηρεμήσουν για να πάνε –επιτέλους- για ύπνο.

Τους λέω να σταματήσουν, ότι θα χτυπήσουν.

‘’Θα χτυπήσετε!!!!’’

Γελάνε γελάνε, πηδάνε, με κοιτάζουν προκλητικά. Πηδάνε και αρπάξω που και που την μικρή στον αέρα έτοιμη να σκάσει κάτω ή στο τραπεζάκι αντί στο καναπέ…

Γέλια …

Γέλια…

Χαίρονται μπορώ να πω.

Εγώ βράζω όμως. Αισθάνομαι ότι αυτή τη φορά δεν θα ελέγξω τον εαυτό μου. Ναι, παρά όλα τα μαθήματα, το blog και τις πεποιθήσεις μου…

Εκείνη τη στιγμή ο θυμός μιλάει.

Με κοιτάζουν και η θυμωμένη φάτσα μου τους κάνει να γελάνε ακόμα περισσότερο…

‘’Σε γράφουμε μαμά, κοίτα!΄΄ είναι σαν να μου λένε.

Και τώρα τι κάνει ο σούπερ απελπισμένος - θετικός γονέας ;

Read More