Eίσαι ακόμα ένα μικρό παιδί αλλά πολλές φορές κλείνω τα μάτια μου και σε φαντάζομαι μεγάλο.
Όταν είναι όλα μπερδεμένα...
/Όταν όλα είναι μπερδεμένα… έξω… και μέσα…
Όταν το καλάθι με τα άπλυτα είναι πιο ψηλό και από μένα…
Όταν ψάχνω 10 λεπτά τα κλειδιά μου ενώ είναι στην τσάντα μου,
Όταν νυστάζω και από την νύστα δεν μπορώ να κοιμηθώ,
Όταν έχω 3 στόχους για μια μέρα και στο τέλος της ημέρας, δεν έχω προλάβει ούτε να πιάσω τον πρώτο.
Όταν στενοχωριέμαι γιατί πάντα σκέφτομαι και αν σκέφτεσαι πολλές φορές έχεις λόγους να υποφέρεις,
Όταν όλα είναι άνω κάτω, ανάποδα και ανακατεμένα,
Τότε είναι που τα κοιτάω ακόμα λίγο πιο προσεκτικά…
Τα κορίτσια «μου»…
Και τελικά βλέπω ότι είναι όλα όρθια.
Τα σημαντικά είναι όρθια.
Όλα τα αλλά θα ισιώσουν… δεν θα γλυτώσουν.
Η αντίδραση μας... η ευκαιρία μας.
/
Στο πως αντιδρούμε κρύβεται η ιστορία μας.
Στο πως αντιδρούμε αποκαλύπτονται τα τραύματά μας.
Στο πως αντιδρούμε, πονάμε, προβληματιζόμαστε, ζητάμε συγνώμη, προχωράμε.
Στο πως αντιδρούμε, αποφασίζουμε, υπάρχουμε, δυναμώνουμε.
Στο πως αντιδρούμε, εξαρτάται η σχέση με τους γύρω μας… και με το παιδί μας.
Στο πως αντιδρούμε κρύβεται η εξέλιξή (ή όχι) του εαυτού μας…
…μια ευκαιρία.
Εικόνα C. Mackezy
Ακούς; Είσαι αρτίστας!
/
Μιλάω = ανάγκη
Ακούω = ΤΕΧΝΗ
Έλεγε ο Goethe… & μπορώ να πω ότι συμφωνώ μαζί του…
Ναι, ναι… όταν ακούς κάποιον, (τυχαίο) παράδειγμα το παιδί σου, και δεν το συμβουλεύεις, κατευθύνεις, κρίνεις, μαλώνεις κτλ είσαι Αρτίστας…
Γιατι είσαι Αρτίστας;
Επειδή ακριβώς δεν έχεις καμία ανάγκη να ακούς. Ούτε καν το παιδί σου. Εσύ έχεις ανάγκη να πεις, να μιλήσεις, να κλάψεις, όχι να ακούς.
Όποτε δεν είναι απλό και έμφυτο να ακούς πραγματικά κάποιον… δεν είναι αυτονόητο ούτε δεδομένο… είναι τέχνη.
Τέχνη γιατί το να ακούς, ΜΑΘΑΙΝΕΤΑΙ.
Τέχνη γιατί το να ακους προϋποθέτει μια ΠΡΟΘΕΣΗ… να δώσεις ΚΑΙ να βγεις από τον εαυτό σου.
Τέχνη γιατί νικάς τον εγωκεντρισμό σου λιγουλάκι…
Τεχνη γιατί δίνεις 3 μαγικά δώρα στον άλλον…
Προσοχή
Χρόνο
Αποδοχή
Και αφού είσαι Αρτίστας και δίνεις αυτά τα 3, ΣΥΝΔΕΕΣΑΙ με τον άλλον και…
…όταν συνδέεσαι, ΕΥΤΥΧΕΙΣ (ακόμα καλύτερα αν αυτός ο άλλος είναι το παιδί σου)
Εσυ, εγώ, ο κάθε homo sapiens έχει την ανάγκη για σύνδεση στο γονίδιο του…
Απλά χρειάζεται να μάθουμε να ακούμε… να προγραμματίσουμε λίγο το αυτί μας διαφορετικά…
Για να ευτυχήσουμε κιόλας στο τέλος… εμείς… και τα παιδιά μας.
Happy end
''Οι γονείς έχουν φυσική εξουσία, δεν υπάρχει λόγος να γίνονται εξουσιαστικοί''
/
« Νομίζω ότι το πιο συχνό λάθος [που κάνουν οι γονείς] είναι ότι μεταφράζουν τη συμπεριφορά των παιδιών σαν μια απόπειρα να τους «κερδίσουν».
Αυτό οδηγεί σε έναν ανταγωνισμό του τύπου «ποιος είναι το αφεντικό» και όλοι χάνουν.
Οι γονείς έχουν φυσική εξουσία, δεν υπάρχει λόγος να γίνονται εξουσιαστικοί.
Πολλοί γονείς πιστεύουν στην αρετή της συμμόρφωσης, αλλά κάθε φορά που ένα παιδί γίνεται υπάκουο, εγκαταλείπει την ευθύνη.
Εγώ προτιμώ το δεύτερο και πιστεύω ότι και οι περισσότεροι γονείς θα ήθελαν υπεύθυνα παιδιά. »
Isabelle Filliozat
Το παιχνίδι δεν είναι μία παρένθεση ανάμεσα σε πιο ''σοβαρές'' δραστηριότητες
/
Σήμερα το πρωί… τα παιδιά παίζουν στο σαλόνι.
Ακούω τον Μπαμπά να τους λέει:
- Παιδιά σε λίγο φεύγουμε, πριν θα χρειαστεί να κάνουμε το x και το x, εντάξει;
- Μα Μπαμπάαααα δεν *τελειώσαμε*!
Και… Χαίρομαι με το «δεν τελειώσαμε».
Γιατί πάντα αυτό λέει η Σοφία σε τέτοιες περιπτώσεις.
Με το «δεν τελειώσαμε» λέει πολλά…
Μας λέει στην ουσία ότι το παιχνίδι είναι η δουλειά τους και ότι πρέπει να ολοκληρωθεί πρώτα.
Θέλει να καταλάβουμε ότι το παιχνίδι τους δεν είναι μια παρένθεση ανάμεσα σε πιο «σοβαρές», οργανωμένες ή δομημένες δραστηριότητες.
Το παιχνίδι είναι ΤΟ θέμα τους, έχει αρχή, μέση τέλος, έχει ΣΚΟΠΟ.
Τα δίνουν όλα και μαθαίνουν όταν παίζουν, και εμείς οφείλουμε να το σεβαστούμε…
… ή τουλάχιστον μάλλον να ζητάμε συγνώμη όταν αναγκαζόμαστε να τους το διακόπτουμε.
———
Φωτό: ένα από τα παιχνίδια τους, ένα κουτί-κατασκευή τους που μάλλον θα είναι μαζί μας για καιρό ακόμα… έχει σκοπό και αυτό…
Το μυαλό δεν είναι ένα δοχείο που πρέπει να γεμίσει αλλά...
/#20minuteshomeworkmax
Γιατί η φωτιά σβήνει όταν πιέζουμε συνεχώς τα παιδιά για να διαβάσουν.
Ένα κορυφαίο απόφθευμα του Winicott (σκίτσο)
/
Σε αυτό το κομμάτι τα έχω σίγουρα καταφέρει.
Από εσωτερικές συγκρούσεις και αμφιβολίες και δυσκολίες και σκέψεις και αναλύσεις, ¨και αν¨, ¨και μήπως΄΄, ¨και γιατί¨ ως Μαμά... παίρνω περίφανα 100/100 ...
* Το ¨¨μητέρας¨¨ μπορεί να είναι και ¨¨πατέρας¨¨. (Μη νομίζουμε ότι αποκλείονται οι Μπαμπάδες δηλαδή) απλά δεν γινόταν να αλλάξω το απόφθευμα του κορυφαίου Winicott...
«Πού είναι το κουμπί ''Pause'';».
/
Θυμάμαι ακόμα τον εαυτό μου όταν είχε γεννηθεί το 1ο μου παιδί…
Μια συνειδητοποίηση που μου έμεινε…
«Δεν υπάρχουν πια Σαββατοκύριακα».
Και κανένα Κουμπί pause.
Σκίτσο από το σούπερ βιβλίο της Ι. Φιλιοζά, «Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς»
————
Ένα χρήσιμο παιδικό βιβλίο για τον θυμό από την Ιζαμπέλ Φιλιοζά
/
‘’ Ο θυμός είναι ένα δώρο που μας δίνει την ευκαιρία να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες που δεν έχουν καλυφθεί και που είναι η αιτία για την αντίδραση αυτή’’. [Marshal Rosenberg]
Αυτό το απόφθευμα μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα σήμερα αυτό το πολύ εύστοχο βιβλίο της Ιζαμπελ Φιλιοζά για τον θυμό (για παιδιά 4-10 ετών).
Αυτό το μικρό βιβλίο θα βοηθήσει τα παιδιά να κατανοήσουν καλύτερα τις αιτίες του θυμού και τους γονείς να εγκαταλείψουν ορισμένες στρατηγικές που δεν έχουν αποτέλεσμα («Ηρέμησε!» «ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ!» «Πρόσεξε, αν συνεχίσεις…»).
Μία από τις 3 ιστορίες π.χ. διαπραγματεύεται το θέμα του συσσωρευμένου στρες και των μπλοκαρισμένων συναισθημάτων στα παιδιά. Πράγματι, μια ανησυχία στο σχολείο, για παράδειγμα, μπορεί να είναι η πηγή μιας έντασης που θα κάνει τα παιδιά επιθετικά και νευρικά το βράδυ ή τις επόμενες μέρες. Αυτή η ένταση απελευθερώνεται με την κίνηση ή το παιχνίδι. Αφού ηρεμήσει, το παιδί μπορεί να βάλει λόγια στο πρόβλημά του.
Βρες το βιβλίο αυτό εδώ (Public) ή εδώ (Ianos)
Για παιδιά λίγο μεγαλύτερα (6+) δες αυτό το φοβερό τετράδιο ασκήσεων
Δες εδώ ένα παιχνίδι για τα συναισθήματα
