Θυμάμαι ακόμα τον εαυτό μου όταν είχε γεννηθεί το 1ο μου παιδί…
Μια συνειδητοποίηση που μου έμεινε…
«Δεν υπάρχουν πια Σαββατοκύριακα».
Και κανένα Κουμπί pause.
Σκίτσο από το σούπερ βιβλίο της Ι. Φιλιοζά, «Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς»
————
Aς τολμήσουμε λοιπόν!! Αξίζει!
[Μητερα Τερέζα]
«Όταν ο γονιός δεν έχει αρκετή αυτοπεποίθηση, όταν δεν είναι σίγουρος για τη θέση του, μπορεί να αντιδρά άσχημα στις εκδηλώσεις αντίστασης του παιδιού του.
Αντί να δει την αντίσταση ως μία εκδήλωση της ταυτότητας του παιδιού, αισθάνεται ότι κατευθύνεται εναντίον του» (Ιζαμπέλ Φιλιοζά).
--------------------------------------
Εμένα μου πήρε θα έλεγα 2 χρόνια να μη το παίρνω προσωπικά όταν το παιδί ''τα σπάει όλα''...ή απλα κάνει κατι που δεν «ανέχομαι» για κάποιο λόγο. Με βοήθησε η εικόνα του παγόβουνου και του υποβρηχίου... Η ''δύσκολη συμπεριφορά'' που είναι το πάνω μέρος του παγόβουνου και που φαίνεται κρύβει μία ανεκπλήρωτη ανάγκη.... ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΟΥ. Γίνεται να αλλάξουμε νοοτροπία.., Αξίζει. Πλέον είμαι μόνο στο υποβρήχιο και έχει περισσότερη ομορφιά κάτω από την επιφάνεια!
Δες την ιστορία με το παγοθραυστικό και το υποβρήχιο για να δεις τι εννοώ εδώ!
Είναι 19:00, Δευτέρα, είχαμε μία δύσκολη μέρα.
Kαι ξαφνικά μας πέφτει στο κεφάλι σαν τούβλο.
Τι;
Ο θυμός του παιδιού μας.
ΜΠΑΜ.
Είπαμε... είχαμε μία δύσκολη μέρα...
...και δεν είμαστε όλες τις μέρες το ίδιο… σωστά;
...και δεν μπορούμε να αντιδράσουμε πάντα θετικά και ‘’σωστά’’ με το παιδί μας.
Το παιδί μας θυμώνει λοιπόν εκείνο το βράδυ που είμαστε κομμάτια και δεν μπορούμε να αντιδράσουμε θετικά, όπως δηλαδή ‘’πρέπει’’ σε τέτοιες περιπτώσεις.
Δεν μπορούμε γιατί πολύ απλά εκείνη την ώρα αισθανόμαστε ότι θα χάσουμε τη μπάλα, τον έλεγχο, το μυαλό μας.
Το παιδί δικαιολογημένα θυμώνει, ουρλιάζει, χτυπιέται και...
Δεν μπορούμε εκείνη την ώρα να κατέβουμε στο ύψος του...
Δεν μπορούμε να το πάρουμε αγκαλιά για να πέσει σιγά σιγά η ένταση...
Δεν μπορούμε να βάλουμε λόγια στα συναισθήματά του για να βάλει το παιδί τάξη στο μέσα του...
Δεν μπορούμε να το ακούσουμε με ενσυναίσθηση για να αναπτύσσει το παιδί την συναισθηματική του νοημοσύνη.
Δεν μπορούμε να συνδεθούμε.
Δεν είναι ότι δεν θέλουμε.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.
Γι’ αυτό… το ξαναλέω : Υπάρχει η θεωρία, και υπάρχει η ζωή.
Η ζωή, η πράξη κάθε μέρα δοκιμάζει τις θεωρίες μας. Μας αποδοκιμάζει για να προχωρήσουμε.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι κάνουμε ‘’απλώς’’ ότι μπορούμε κάθε μέρα με τα παιδιά μας.
Πάμε πάλι όμως στο καυτό σκηνικό γιατί αυτό μας καίει τώρα, στην ερώτηση του ενός εκατομμυρίου.
Δεν κάνουμε τίποτα.
Μπορούμε να είμαστε και σε απόσταση (βεβαίως, προσέχουμε ταυτόχρονα να μη χτυπήσει το παιδί).
Για πόσο καιρό μπορούμε να είμαστε σε απόσταση; Για όσο χρόνο χρειαστεί για να πέσει η δική μας ένταση.
Θα πάμε πάλι πιο κοντά στο παιδί μόνο όταν θα νιώσουμε ότι μπορούμε να το βοηθήσουμε.
Γιατί όταν είμαστε και εμείς θυμωμένοι, υπάρχει περίπτωση να είμαστε και βίαιοι με κάποιο τρόπο. Όχι απαραίτητα σωματικά βίαιοι, μπορεί και λεκτικά, ψυχολογικά.
Αυτό που σου γράφω τώρα το διάβασα πρώτη φορά από την Heloise Junier, Γαλλίδα ψυχολόγος και συγγραφέας πολλών βιβλίων θετικής διαπαιδαγώγησης για γονείς.
Και είπα να το μοιραστώ γιατί προχτές μία Μαμά μου έκανε την ερώτηση: ‘‘Μα αν δεν μπορούμε την ώρα που το παιδί παθαίνει κρίση να το βοηθήσουμε γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε μέσα στην ένταση, πιεσμένοι και κουρασμένοι, τι πρέπει να κάνουμε;’’
Πολλές φορές, κι εγώ αυτό κάνω… ΤΙΠΟΤΑ. Παίρνω απόσταση μάλιστα γιατί νιώθω τόση ένταση μέσα μου, που φοβάμαι την αντίδρασή μου. Και δεν θέλω να νιώσω ενοχές μετά...
Η Heloise Junier με έβαλε να καταλάβω ότι αυτό το ΤΙΠΟΤΑ είναι είναι αυτό που πρέπει να κάνω κάτω από τις συνθήκες που βιώνω.
Κατά κάποιο τρόπο προστατεύω το παιδί μου εκείνη την ώρα… Από τα δικά μου νεύρα.
Γενικά, μήπως πρέπει να είμαστε λίγο πιο επιεικής με τον γονικό μας εαυτό;
Και επειδή είμαστε Άνθρωποι με Α κεφαλαίο, όταν αν κάνουμε λάθη, μετανιώνουμε την αντίδρασή μας, τα κάνουμε όλα πατάτα, σαλάτα, φριτάτα...
Πάμε να βρούμε το παιδί μας, του μιλάμε ήρεμα, συνδεόμαστε μαζί του με ένα παιχνίδι για παράδειγμα… και ζητάμε συγνώμη.
Aύριο θα είναι μία καλύτερη μέρα!
Σε λίγες ημέρες ξεκινάνε νέες ενδυναμωτικές ομάδες γονέων! Η κάθε ομάδα αποτελείται από 8-10 γονείς και συναντιόμαστε 6+1 φορές είτε πρωί είτε απόγευμα. Έχουν μείνει λίγες θέσεις & θα χαρώ πολύ να σου πω περισσότερα και να μιλήσουμε στο τηλέφωνο αν νιώθεις ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να συμμετάσχεις ή/και αν έχεις ερωτήσεις!
Αν είσαι έτοιμος/η να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου ως γονέας σε ένα ασφαλές χώρο εμπιστοσύνης και φροντίδας… & να μάθεις βήμα βήμα νέες αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…) τότε ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ τώρα εδώ & συμπλήρωσε την φόρμα επικοινωνίας που θα βρεις κάτω κάτω😄
Lucy Scott
Έχεις ακούσει για την ''matrescence''?
Είναι μία λέξη που σημαίνει μητρότητα και εφηβεία μαζί (Motherhood / adolescence).
Περιγράφει την γέννηση μίας μητέρας και όλες τις αλλαγές που βιώνει σε όλα τα επίπεδα -νευροβιολογικά, συναισθηματικά-φυσιολογικά - ορμονικά - ταύτισης.
Αυτό που βιώνει μία μητέρα για πρώτη φορά είναι μία μετάβαση... σαν μία εφηβεία. Ο εγκέφαλος αλλάζει επίσης όπως στην εφηβεία...
Όταν άκουσα πρώτη φορά για την matrescence σκέφτηκα ότι κάτι τέτοιο βίωσα κι εγώ όταν γέννησα την Ελαία. Δεν είχα επιλόχειο κατάθλιψη αλλά ούτε ήμουν πάνω σε ροζ συννεφάκια. Κάτι ενδιάμεσο, μοναχικό, περίεργο, μεταβατικό... Ένιωθα άλλη...Υπάρχει τελικά μία λέξη για αυτό που βίωσα σκέφτηκα...
Η Dana Louise Raphael, ανθρωπολόγος, δημιούργησε την λέξη matrescence το 1973 και από τότε υπάρχει ένα τμήμα στο University of Columbia που ασχολείται με το θέμα.
Λένε οι έρευνες ότι κρατάει 2 χρόνια η Matrescence...
Στα ελληνικά δεν βρήκα κάποια μετάφραση (μητροφηβεία ίσως;)
Η matrescence έγινε γνωστή όταν η Ψυχολόγος Αlexandra Sacks μίλησε για αυτό στο TEDx. (2 εκατ. προβολές στο ted.com!)
Δες το βίντεο (στα αγγλικά) παρακάτω.
Υπάρχει και αυτό το άρθρο στο New York Times https://www.nytimes.com/2017/05/08/well/family/the-birth-of-a-mother.html
Δες επίσης τη ‘‘σχέση’’ μου με την Matrescence : https://www.positiveparents.gr/blog/matrescence-ti-tha-ithela-na-gnorizo
Το βίντεο είναι της Catherine Dumonteil-Kremer η οποία ξεκίνησε πρώτη στην Γαλλία μαθήματα θετικής και δημιουργικής διαπαιδαγώγησης για γονείς από το 1995.
Έχει γράψει αρκετά βιβλία για γονείς και παιδιά. Μεταφρασμένο στα ελληνικά είναι το πολύ καλό βιβλίο ‘‘Μία νέα γονική εξουσία χωρίς τιμωρίες και ξύλο’’ (βρες το εδώ)
Με βλέπω.
Με βλέπω στο σπίτι, ανάμεσα σε όλα, τα παιχνίδια, τα συναισθήματα, τα ψίχουλα.
Είμαι εκεί αλλά και λίγο αλλού.
Με βλέπω να προσπαθώ να κρατάω την ηρεμία μου ενώ μου λέει η μεγάλη ότι ''εγώ φταίω για όλα''.
Με βλέπω να λέω στον εαυτό μου ότι μπορώ να δω την δυσκολία της, ότι χρειάζεται τη σταθερότητά μου τώρα... και να μη μείνω στα λόγια της.
Με βλέπω να σκύβω πάνω από ασκήσεις, κάποιες μέρες να βοηθάω στα μαθήματα και άλλες όχι τόσο γιατί ξέρω ότι δεν πειράζει αν δεν τα κάνει όλα.
Με βλέπω να αγκαλιάζω τα παιδιά και να σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι για αυτά, τόσο καιρό σπίτι...
Με βλέπω να μην αντέχω άλλο τις φωνές τους όταν τσακώνονται... αλλά και να τις καταλαβαίνω ταυτόχρονα...
Με βλέπω στο Laptop και να μη ξέρω από που να ξεκινήσω και τελικά να χάνω χρόνο...
Με βλέπω να προσπαθώ να πάρω αναπνοές ενώ από μέσα νιώθω πίεση όταν με διακόπτουν για 36η φορά.
Με βλέπω να δίνω, συνεχώς, να προσπαθώ να παίζω, να παίζω τελικά, να γελάω κιόλας.
Με βλέπω να νιώθω άσχημα που νιώθω άσχημα επειδή άλλοι νιώθουν πολύ πιο άσχημα από μένα.
Με βλέπω να κλαίω και να χαίρομαι που κλαίω γιατί βοηθάει και ας μην ''έμαθα'' να κλαίω.
Με βλέπω να σκέφτομαι την Γαλλία, τα χωριά, το σπίτι μας εκεί, βλέπω πόσο μου λείπει...
Με βλέπω που σκέφτομαι την γιαγιά μου που έφυγε πέρυσι εκεί και δεν χαιρέτισα, βλέπω πόσο πονάω...
Με βλέπω να προβληματίζομαι και να μεγαλώνω, ο χρόνος τρέχει διαφορετικά τελευταία.
Με βλέπω απ' 'έξω, με όλες τις δυσκολίες που φέρνει η κατάσταση που ζούμε τόσο καιρό...
Με βλέπω απ' έξω και έτσι μου δίνω τον χώρο που δεν έχω στο σπίτι.
Με βλέπω και με παίρνω αγκαλιά. Πραγματικά.
Με βλέπω δυνατή τελικά.
Γιατί κάνω ότι μπορώ.
Και αυτό είναι αρκετό.
--------------------------------------------------------
Ένα προσωπικό κείμενο που μοιράζομαι γιατί το να βλέπω τον εαυτό μου ''απ' έξω με έχει βοηθήσει να παίρνω απόσταση τις τελευταίες μέρες. Αν νιώθεις δύσκολα, δοκίμασέ το και αγκάλιασε τον εαυτό σου λίγο παραπάνω...
Η γονεϊκότητα είναι μία διαδρομή.
Οι αλλαγές δεν γίνονται σε μια μέρα.
Ούτε σε 100.
Γίνονται Βήμα βήμα.
Κάνεις λάθη.
Αισθάνεσαι άσχημα.
Κλαις για λίγο.
Αλλά πρέπει να προχωράς.
Με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη σου.
Βήμα βήμα.
Γιατί μόνο έτσι μεγαλώνεις.
----> Τι θέλω να κάνετε όταν θυμώνω Μπαμπά /Μαμά (για να με βοηθήσετε να μεγαλώσω…)
----> Μήπως ξέχασες να με αφήσεις να παίξω Μαμά / Μπαμπά;
----> Το μαγικό εργαλείο της ενσυναίσθησης όταν το παιδί μας θυμώνει
----> Δεν θα σου κάνω τη χάρη να σε τιμωρήσω!
----> Πως μπορείς να με βοηθήσεις όταν ''κρασάρω'' Μαμά / Μπαμπά
----> Γιατί ''φεύγει το χέρι'' ή φωνάζουμε όταν είμαστε εκτός εαυτού (ενώ δεν θέλουμε!)
Moυ αρέσουν πολύ τα αποφθέγματα γιατί έχουν την δύναμη να με ταρακουνήσουν με λίγες λέξεις.
Τα αποφθέγματα έχουν το ζουμί. Σε πάνε κατευθείαν στο θέμα. Σε προβληματίζουν. Σε προχωράνε.
Εδώ ζωγράφισα κάποια αποφθέγματα που με έχουν ταρακουνήσει...
Ο θετικός γονέας μέσα μου τα κουβαλάει μαζί του, μέσα του, κάθε στιγμή. Τον οδηγούν στις δύσκολες στιγμές.
Σημείωση: Μπορείτε να μοιραστείτε τα αποφθέγματα αυτά ελεύθερα αλλά με την αναφορά στην σελίδα www.positiveparents.gr :-) ευχαριστώ!
Μπαμπά, Μαμά, κατάλαβα κάτι σημαντικό. Θα σας πω γιατί καλύτερα πολλές φορές να αφήνουμε τα πράγματα να πέσουν κάτω. Να μην προσπαθούμε να τα μαζεύουμε, ούτε να ζοριζόμαστε επειδή πέσαν όλα κάτω.
Γιατί; Επειδή:
Όταν πέφτουν πράγματα κάτω, κάτι μαθαίνουμε...
·Δεν έχει πάντα σημασία εάν πέσει κάτι κάτω.
·Δεν χρειάζεται πάντα να παλεύουμε για τα πάντα. Κάποιες φορές καλύτερα είναι να αφήσουμε τα πράγματα να πέσουν ομαλά κάτω και να συνεχίσουμε ήρεμα την ζωή μας.
Και επειδή μάλλον δεν καταλαβαίνετε ακόμα τίποτα από αυτά που λέω παρόλο που μιλάω πολύ σοβαρά, θα σας τα πω με παραδείγματα:
Read MoreΠρέπει να σου πω κάποια πράγματα Μαμά… γιατί όλα μπορούμε να τα δούμε αρνητικά ή… θετικά…
Δεν φτιάχνεις νόστιμο μουσακά, ούτε βιολογικό αρακά. Γενικά, δεν μαγειρεύεις καλά.
Δεν ξέρεις να μου πλένεις σωστά τα μαλλιά και με όλο το νερό στα μάτια, φωνάζω κάθε φορά ΑΑΑΑΑΑΑΑ
Δεν σου αρέσει να παίζεις μαζί μου lego ούτε τα σχετικά.
Είσαι συχνά η τελευταία που με παίρνει από το σχολείο στις 16:04, με ξεμαλλιασμένα μαλλιά…
Το σπίτι είναι άνω κάτω και δεν το μαζεύεις πάντα.
Και όλοι καταλήγουμε στο κρεβάτι υπερβολικά αργά…
Έχεις ελαττώματα, δεν είσαι (ούτε λίγο) τέλεια, Μαμά.
Αλλά είσαι η μαμά μου και είσαι αρκετή, μαμά.
Read MoreΜου σπάνε τα νεύρα.
Μου ΣΠΑΝΕ ΤΑ ΝΕΥΡΑ.
Μου βγαίνουν από τα ρουθούνια όπως λέμε στα γαλλικά μου.
Ναι, το λέω, απλά όπως είναι, ωμά, χωρίς φιόγκους και κορδέλες.
Θέλω να εκραγώ.
Δεν με ακούνε.
Δεν ακούνε την ανάγκη μου.
Η ανάγκη μου τώρα να διαβάσω ένα βιβλίο, να βγω μια βόλτα, να κάνω ένα μπάνιο, να είμαι μόνη μου με το μπαμπά τους, να είμαι μόνη μου μαζί μου.
Είσαι γονέας;
Ξαφνικά κανείς δεν νοιάζεται για την γυναίκα, τον άντρα, που είμαστε.
Κανείς δεν νοιάζεται για τον άνθρωπο που είμαστε πριν γινόμαστε γονείς.
Και αν τολμάς να μιλάς παραέξω, πολλές φορές, ο άλλος απλώς σε ακυρώνει.
Παρόλο που μπορεί να νιώθει ακριβώς το ίδιο με σένα.
Οι άνθρωποι λατρεύουν τα παράδοξα.
Read MoreΗ θετική γονεικότητα για γονείς και παιδιά που πετάνε! Άρθρα και εργαλεία για γονείς που θέλουν να σπουδάσουν το σημαντικότερο επάγγελμα της ζωής τους!
Είμαι η Ελένη Βασιλειάδη και γεννήθηκα σαν Mαμά το 2013! Έχω 2 κορίτσια που είναι σήμερα 8 και 10 ετών.
Είμαι η συγγραφέας του βιβλίου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’ (εκδ. iWrite), Πιστοποιημένη Parenting Consultant [2ετές πρόγραμμα μετεκπαίδευσης από την Parentalité Créative® στην Γαλλία], Εκπαιδεύτρια γονέων από την Attachment Parenting International, Dunstan Baby Language Trainer, συνεργάτης της APCOMM & πιστοποιημένη από το Training Institute of parental burnout. Είμαι επίσης Δικηγόρος με μεταπτυχιακό στο δίκαιο της επικοινωνίας από το Πανεπιστήμιο της Τουλούζης (Γαλλία) & Εκπαιδευτικός Γαλλικής φιλολογίας (Ε.Κ.Π.Α.)
Το όραμα μου;
Θέλω να δώσω όρεξη και δύναμη στους γονείς να ασχοληθούν με το πιο σημαντικό επάγγελμα της ζωής τους!
H θετική γονεϊκότητα είναι μία προσέγγιση που εστιάζει στις ανάγκες και στα συναισθήματα του παιδιού. Βασίζεται στις ανακαλύψεις στις Νευροεπιστήμες που απέδειξαν ότι το στρες και η εκπαιδευτική βία επηρεάζουν αρνητικά τον υπό κατασκευή και ιδιαίτερα ευάλωτο εγκέφαλο των μικρών παιδιών. Προϋποθέτει να σεβόμαστε το παιδί ως άτομο με ανάγκες, συναισθήματα, απόψεις και να το αντιμετωπίζουμε με αξιοπρέπεια. Ο γονέας επιδιώκει να επικοινωνεί χωρίς κριτική και να ακούει το παιδί με ενσυναίσθηση και ευαισθησία, να περνάει ποιοτικό χρόνο με το παιδί, να το ενθαρρύνει. Αποφεύγει να χρησιμοποιήσει την βία (είτε σωματική, είτε ψυχολογική) και εστιάζει στη μακροχρόνια σχέση που «χτίζει» με το παιδί.
