«Η αγάπη δεν είναι μια ανταμοιβή. Η αγάπη είναι ένα καύσιμο.»
/«Η αγάπη δεν είναι μια ανταμοιβή. Η αγάπη είναι ένα καύσιμο.» Ιζαμπελ Φιλιοζά
Η αγάπη άνευ όρων του γονέα για το παιδί του το κάνει να μεγαλώνει εσωτερικά για να μπορεί να ανοιχτεί μετά στον έξω κόσμο.
Το παιδί πρέπει να νιώθει την βαθιά αγάπη μας ακόμα και όταν η συμπεριφορά του είναι τελείως απαράδεκτη για εμάς, όταν μας δείχνει τις μεγαλύτερες του δυσκολίες.
Ειδικά τότε.
Θέλει τόλμη να είσαι γονέας!
/Θέλει τόλμη να είσαι γονέας. Tόλμη και θάρρος.
Γιατί πρώτα απ' όλα τα παιδιά σε προκαλούν και σε βγάζουν από την ζώνη άνεσής σου κάθε μέρα.
Θέλει τόλμη...
Να επιλέγεις να μεγαλώνεις το παιδί σου όπως εσένα σου ταιριάζει σύμφωνα με τις δικές σου αρχές.
Θέλει τόλμη.
Γιατί πολλές στιγμές θα νιώθεις άβολα... όπως όταν σε κοιτάνε πολλά επικριτικά μάτια ενώ το παιδί σου χτυπιέται στο πάτωμα στο ταχυδρομείο και προσπαθείς να είσαι μαζί του τη στιγμή της κρίσης - μαζί και όχι ενάντια.
Θέλει τόλμη.
Γιατί οι περισσότεροι θα διαφωνήσουν μαζί σου με σχεδόν ότι αφορά το παιδί. Ακόμα και οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι πολλές φορές...
Θέλει τόλμη.
Γιατί θα είσαι συχνά χαμένος/η εσύ ο/η ίδιος/α ανάμεσα σε αυτά που ήξερες και αυτά που μαθαίνεις. Μερικές στιγμές θα νομίζεις ότι τα κάνεις όλα λάθος.
Θέλει τόλμη.
Γιατί η μεταμόρφωση σου δεν γίνεται σε μία ούτε σε 2 ούτε σε 100 μέρες. Είναι μία διαδρομή ζωής.
Θέλει τόλμη και ταυτόχρονα μέσα από την τόλμη, ενδυναμώνεσαι.
Και τότε γίνεται κάτι σχεδόν παράξενο...
...Τα μάτια των άλλων πάνω σου θα γίνουν λιγότερο επικριτικά και περισσότερο περίεργα και οι γνώμες τους δεν θα σε επηρεάζουν τόσο.
Δεν θα σε αναστατώνουν πια.
Γιατί απλά θα έχεις δύναμη μέσα σου.
Και αυτό εκπέμπεται και προς τα έξω...
Ποιο παιδί μεγαλώνει ποιο;
/Όταν γεννιέται το πρώτο μας μωρό, νομίζουμε ότι θα έχουμε να μεγαλώσουμε ένα παιδί, να του μαθαίνουμε αξίες, όρια, πράγματα.
Σωστά έχουμε καταλάβει στην ουσία...
Αυτό που μας ξεφεύγει όμως εκείνη την ώρα είναι ότι το παιδί είμαστε εμείς.
Ο εαυτός μας χρειάζεται να μεγαλώσει επίσης.
Ταυτόχρονα με το παιδί μας, παράλληλα, δίπλα, χέρι-χέρι.
Είναι μία διαδρομή μοναδική.
Σε αυτό το παράλληλο και αμοιβαίο μεγάλωμα, κρύβεται όλη η ομορφιά και η τρέλα της γονεικότητας...
Έτσι δεν είναι;
Η αποδοχή και όχι η διόρθωση αποτελεί κίνητρο για αλλαγή
/
« Μια διόρθωση ακόμα και όταν διατυπώνεται με μπόλικα ‘παρακαλώ’ και ´ευχαριστώ´, εξακολουθεί να είναι μια επίθεση στην αξία και την ικανότητα κάποιου.’’
«Παρακαλώ μην το αγγίζεις αυτό».
«Παρακαλώ κάτσε φρόνιμα».
«Μην ενοχλείς τα άλλα κορίτσια. Ευχαριστώ».
«Δεν το έκανες καλά.». «Μην κάθεσαι εκεί».
«Δεν επιτρέπεται να φας και δεύτερο μπισκότο». «Μη, μη, μη!».
Όλες αυτές οι επιπλήξεις και οι διορθώσεις έχουν αρνητικό περιεχόμενο.
Σπάνια πρότρεπουν τον άλλον να φερθεί καλύτερα. Αν μη τη άλλο κάνει το άτομο που τις δέχεται να νιώσει άχρηστο και του στέλνουν το μήνυμα ότι η συνέχεια της προσπάθειας είναι άσκοπη. Οι επιπλήξεις δεν αρέσουν σε κανέναν. Η συνήθης αντίδραση είναι η παραίτηση και η μνησικακία. (...)
Είναι πολύ εύκολο να επιπλήττεις και πολυ δύσκολο να ενθαρρύνεις γιατί αυτή είναι η μητρική μας γλώσσα. Μερικές φορες έχουμε ακούσει τόσα πολλά μη στην παιδική μας ηλικια που η επίπληξη ξεφεύγει αυθόρμητα από τα ενήλικα χείλη μας. Θα πρέπει να μάθουμε μια νέα γλώσσα, τη γλώσσα της ενθάρρυνσης - και αυτή τη γλώσσα θα μάθουν και τα παιδια μας, που θα ενθαρρύνουν αργότερα τους άλλους.(...)
Αρχίστε εντοπίζοντας τα πιο μικρά πραγματάκια που το παιδί κάνει σωστά (...).
Περιγράψτε τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της καλής ή σωστής πράξης του παιδιού. Πχ: «μου άρεσε που μοιράστηκες το τελευταίο κομμάτι κέικ με την αδελφή σου» (...)
Συχνά νομίζουμε ότι η λεκτική αναγνώριση του καλού είναι περιττή, ότι οι άνθρωποι ξέρουν πότε έκαναν κάτι σωστά. Όμως τα περισσότερα παιδιά και ενήλικες δεν το ξέρουν.
Τα περισσότερα καλά λόγια για κάποιον ακούγονται στην κηδεία του.»
Απόσπασμα από το βιβλίο της Judy Arnall «Πειθαρχία χωρίς τιμωρία.»
Όταν οι γονείς ακούν...
/
«Το να έχεις γονείς που ακούνε δημιουργεί παιδιά που πιστεύουν ότι η φωνή τους μετράει σε αυτόν τον κόσμο»
Rachel M. Stafford.
Επειδή είμαστε οι ενήλικες...
/
Είμαστε οι ενήλικες.
Προσπαθούμε.
Μαθαίνουμε και εμείς.
Εξελισσόμαστε παρέα με το παιδί μας.
Είμαστε οι ενήλικες.
Γονείς.
Προχωράμε.
Η γονεϊκότητα είναι μία διαδρομή...
/Η γονεϊκότητα είναι μία διαδρομή.
Οι αλλαγές δεν γίνονται σε μια μέρα.
Ούτε σε 100.
Γίνονται Βήμα βήμα.
Κάνεις λάθη.
Αισθάνεσαι άσχημα.
Κλαις για λίγο.
Αλλά πρέπει να προχωράς.
Με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη σου.
Βήμα βήμα.
Γιατί μόνο έτσι μεγαλώνεις.
Πού πας γονέα χωρίς θετικά γυαλιά;
/Κλειδί 1 του θετικού γονέα : φόρα θετικά γυαλιά. Δεν εχει σημασία η μάρκα, αν και προτιμώ και συστήνω τα μπλε.
Αν δεν έχεις ακόμα διαβάσει την ιστορία του γονέα με τα μπλε γυαλιά ή θέλεις να την ξαναδιαβάσεις...
https://www.positiveparents.gr/inside-the-mind-of-a-parent/ta-gialia-sou-4
Ένα απόφθεγμα που μας πονάει...
/Πονάει... αλλά οφείλουμε τουλάχιστον να προβληματιστούμε... επειδή ακριβώς πονάει.
Πώς θα ήταν να ήμασταν για λίγο στο ύψος ενός παιδιού;
/
Πώς θα ήταν να ήμασταν για λίγο στο ύψος ενός παιδιού;
Αυτό έκαναν στην “maison géante” στην Γαλλία. (Σημαίνει «γιγάντιο σπίτι»)
O ενήλικας βρίσκεται σε ένα σπίτι όπου όλα τα αντικείμενα έχουν όλα διπλάσιο μέγεθος και εξαπλάσιο βάρος.
Μπαίνει ο γονέας ή ο φροντιστής παιδιών στα παπούτσια ενός δίχρονου και μπορεί πιο εύκολα να καταλάβει τους κινδύνους (και την ανάγκη για τροποποίηση περιβάλλοντος όσο γίνεται).
Τα ατυχήματα μέσα στο σπίτι είναι η 1η αιτία θανάτου στην Γαλλία στα παιδιά 0 έως 6 ετών... όποτε χρειάζεται σιγουρα πρόληψη και ευαισθητοποίηση... (δεν γνωρίζω εδώ στην Ελλάδα).
Ο εξοπλισμός ενοικιάζεται και μεταφέρεται σε διάφορους χώρους (σχολεία, εκθέσεις, εταιρείες)
Δεν είναι ωραία και χρήσιμη ιδέα;
www.lamaisongeante.fr
Όταν σταμάτησα να κάνω την ερώτηση ''Έχεις μαθήματα για αύριο;''
/
Την εβδομάδα που πέρασε αποφάσισα να σταματήσω να κάνω ερωτήσεις του τύπου : «έχεις μαθήματα για αύριο;» ή «τι έχεις να κάνεις για αύριο;» ή « πότε θα κάνουμε τα μαθήματα για αύριο;» στην Ελαία (7 ετών).
Ερωτήσεις που έκανα καθημερινά και αρκετές φορές θα έλεγα...
Περιμένω να το σκεφτεί αυτή, δεν της το υπενθυμίζω αν δεν το θυμηθεί.
Πριν από λίγους μήνες θα μου είχε φανεί ακατόρθωτο να μην παρέμβω, να μην ρωτήσω, μην τυχόν και δεν.
Μην τυχόν και δεν τι;
Μην τυχόν και πάει «αδιάβαστη». Αυτό.
Θέλω όμως να είναι αυτόνομη ή να περιμένει από μένα κάθε μέρα σκέφτηκα ...
Τι με νοιάζει εμένα σαν γονέα αν κάποιες φορές δεν κάνει τα μαθήματα της; Τι φοβάμαι; Τι σημαίνει διαβασμένο παιδί; Γιατί έχουν μαθήματα στο σπίτι τα παιδιά; Τι μαθαίνουν τα παιδιά στο σχολείο; κτλ ... (Ναι περνάω μία σχολική κρίση θα έλεγα αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία)
Και απάντησα στον εαυτό μου : είναι πιο σημαντικό το παιδί μου να είναι υπεύθυνο για τις δικές του υποχρεώσεις από το να κάνει τα μαθήματα του τελικά.
Την 1η μέρα, θυμήθηκε τα μαθήματα στις 20:00, μόλις είχαμε πάει στο κρεβάτι. Με ρώτησε κάπως θυμωμένη : « Μα γιατί δεν μου είπες να τα κάνουμε Μαμα;;;» Απάντησα « είναι τα δικά σου μαθήματα» ή κάτι τέτοιο.
Την 2η μέρα, τα θυμήθηκε στις 18:30.
Σήμερα ήταν η 3η μέρα. Τα θυμήθηκε στις 19:30 και αφού την βοηθήσαμε αρκετά λέγοντας προτάσεις του τύπου: «Σε λίγο πάμε για ύπνο, όλα έτοιμα για αύριο;».
Τότε το θυμήθηκε και είπε γελώντας « Ωχ πως τα ξέχασα πάλι όλη μέρα;»
Ρώταγε τον εαυτό της.
Ρώταγε τον εαυτό της, όχι εμένα.
Δεν με ρώταγε πια εμένα γιατί δεν είχαμε κάνει νωρίτερα τα δικά της μαθήματα.
Bingo.
3 μέρες ήταν.
Και αν αύριο δεν τα θυμηθεί καθόλου, θα τα θυμηθεί μεθαύριο παλι.
Μόνη της όμως.
Γιατί το ''μην'' που λέμε 100+ φορές την ημέρα δεν λειτουργεί και πολύ...
/ΜΗΝ σκεφτείς ένα ροζ χταπόδι.
Τι σκέφτηκες;
Ένα ροζ χταπόδι...
Ο εγκέφαλος των ανθρώπων σκέφτεται με εικόνες.
Και πρέπει πάντα να επεξεργάζεται την άρνηση γιατί λειτουργεί θετικά.
Όταν λέμε στο παιδί μας να ΜΗΝ πηδάει στο καναπέ, εκείνη την ώρα βλέπει τον εαυτό του να πηδάει στο καναπέ.
Είναι αναπόφευκτο...
Η εικόνα είναι στο μυαλό του : πηδάει στο καναπέ.
Όποτε τι κάνουμε;
Λέμε τι ΜΠΟΡΕΙ να κάνει.
Στον καναπέ μπορείς να κάτσεις και να διαβάσεις ένα βιβλίο. Μπορείς να πηδήξεις στο χαλί ή στο τραμπολίνο.
Δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να το πεις αρκετές φορες και αυτό αλλά τουλάχιστον έχεις 1 πιθανότητα να ακούσει τι είπες.
Πώς αναπτύσσονται τα παιδιά σε μία εικόνα...
/Χτες, φεύγοντας στην δουλειά, η Σοφία γραπώθηκε πάνω μου και δεν με άφηνε να φύγω. Ούρλιαζε για να μην φύγω. Το κάνει τις τελευταίες μέρες.
Ξαφνικά ήταν σαν να είναι πάλι 2- 3 ετών. (Δες εδώ τι κανω σε τέτοιες περιπτώσεις για να δείχνω ενσυναίσθηση αλλά και να φύγω στην δουλειά κιόλας)
Η πρώτη μου αυτόματη φωνή μέσα μου ήρθε : «Μα πως κάνει έτσι ενώ είναι 5!»
Έδιωξα γρήγορα αυτήν την σκέψη:
Τα παιδιά δεν αναπτύσσονται γραμμικά αλλά σε σπιράλ.
Τα σπιράλ είναι όταν πάνε λίγο πίσω για να μπορούν να προχωρήσουν.
Και συχνά πάνε λίγο πίσω όταν κατακτούν κατι καινούριο.
Ένας έφηβος που θα έρθει παλι στην αγκαλιά μας δεν σημαίνει ότι αυτόματα πάει στραβά.
Ένα παιδί που κλαίει πάλι στα 7 επειδή αποχωρίζεται την μαμά του δεν σημαίνει ότι αυτόματα εχει πρόβλημα.
Μπορούμε να εμπιστευτούμε την διαδρομή τους, τα σπιράλ τους.
Αντί να αντισταθούμε, να είμαστε δίπλα.
Είναι πιο cool και για μας έτσι.
Όταν μας λέει ''«Είσαι η χειρότερη Μαμά του κόσμου!»
/«Δεν σ ’αγαπάω»
«Είσαι η χειρότερη Μαμά του κόσμου!» (*ή Μπαμπάς - δεν γλυτώνουν)
«Είσαι κακιά»
«Φύγε»
Και μου κολλάει στη φάτσα ένα ωραίο post -it με ένα Χ μεγάλο.
Τέτοια μου λέει που και που η Σοφία...
Αυτό που φωνάζει το παιδι όμως ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗ.
Έχει να κάνει με μια ματαίωση που βίωσε και δεν μπορεί να διαχειριστεί ακόμα καλά. (Λογικό ειναι 5, και χρειάζονται ακόμα 20 χρόνια για να ολοκληρωθεί η ανάπτυξη του εγκεφάλου της.)
Εκείνη την ώρα λοιπόν, ίσως πονέσουμε, ναι, αυτό είναι κατανοητό.
Αλλά εμείς που έχουμε ολοκληρωμένο εγκέφαλο, βάζουμε την λογική μπροστά και θυμόμαστε ότι αυτό που μας λέει ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΓΑΠΗ.
Το γράφω με κεφαλαία γιατί κάποιοι γονείς σε τέτοιες περιπτώσεις απαντούν αμέσως : «Ούτε κι εγώ σ’ αγαπάω.»
Και νιώθω τον πόνο τους.
Αλλά και τον πόνο του παιδιού που εκείνη την ώρα ακούει ότι η αγάπη μεταξύ τους είναι υπό όρους, ότι δεν είναι δεδομένη ότι και αν γίνει...
Όποτε όταν ακούμε τέτοια, μένουμε ψύχραιμοι, και απαντάμε απλά την πραγματική αλήθεια:
«Εγώ σε αγαπάω όπως και να’ ναι»
Είναι πρωί, ουρλιάζει και δεν θέλει να φύγεις για δουλειά... τι κάνεις;
/
Είναι πρωί, ουρλιάζει και δεν θέλει να φύγεις για δουλειά...
Γαντζώνεται πάνω σου, κλαίει, ουρλιάζει, τραβάει μπλούζες, πόδια, χέρια, παντελόνια, τσάντες κ.τ.λ.
Εσύ ξέρεις τι θα έπρεπε να κανείς τώρα: να του δώσεις αυτό που χρειάζεται δηλαδή να συνδεθείς μαζί του, να καταλάβεις το πρόβλημα που ίσως κρύβεται κάτω από το παγόβουνο, να το παίρνεις αγκαλιά για ώρα...
Ξέρεις μέσα σου ότι το καλό θα ήταν να δώσεις χρόνο.
Αλλά δεν έχεις χρόνο.
Έτσι είναι: δεν έχουμε πάντα χρόνο. Έχεις ένα ραντεβού, μία εκπαίδευση και ΔΕΝ μπορείς να αργήσεις.
Σωστά;
Οπότε τι κάνεις;
Δεν έχεις χρόνο, όμως έχεις 2 λεπτά.
1. Κατεβαίνεις στο ύψος του παιδιού και ακούς την δυσκολία του, ότι το καταλαβαίνεις, του μιλάς γλυκά και το παίρνεις αγκαλιά. Δείχνεις τρυφερότητα και αγάπη.
Το παιδί εκείνη την ώρα εννοείται ότι δεν θα σου πει: ΄΄Οκ Μαμά/Mπαμπά, φύγε τώρα για δουλειά, θα σε περιμένω, σ ’αγαπώ.΄΄
Πολλές φορές θα συνεχίζει να ουρλιάζει και να κλαίει...
2. Οπότε τότε λες με σίγουρο τόνο – όχι σαν να κλαις όπως έκανα εγώ παλιά - στο παιδί : ΄΄Τώρα θα κάνω κάτι που δεν θα σου αρέσει: θα σε δώσω στον *άτομο που θα το φροντίσει και γνωρίζει ήδη* και θα πάω για δουλειά γιατί πρέπει να πάω τώρα.’’ Δεν θα λες πάρα πολλά ούτε για πολλή ώρα. Θα δείχνεις το κάδρο, την σιγουριά σου : δεν κάνεις κάτι κακό οπότε δεν χρειάζεται μεγάλη ταραχή. Θα δίνεις το παιδί στον άλλο φροντιστή και θα φύγεις.
Το απόγευμα, θα δώσεις όλο τον χρόνο που δεν έδωσες.
Θα έχεις κάνει ότι καλύτερο μπορείς. Kαι εξάλλου το παιδί μαθαίνει και με τις ματαιώσεις.
Αυτό το ποστ το γράφω γιατί έχω περάσει πολλές στιγμές τέτοιες με την μικρή Σοφία... μέχρι και προχτές... Για πολύ καιρό ένιωθα άσχημα όταν αναγκαζόμουν να την δώσω με το ζόρι στον άλλο φροντιστή. Το σκεφτόμουν πολύ μετά μέσα στην ημέρα. Μέχρι που μου είπε μία δασκάλα μου στην γονεϊκότητα:
‘‘Υπάρχουν και αυτές οι στιγμές. Είναι μέσα στην ζωή, συνδέεσαι, ακούς πρώτα, και μετά λες με ήρεμο και σταθερό τρόπο στο παιδί ότι θα το δώσεις στο άλλο άτομο που το φροντίζει, ότι γνωρίζεις πως δεν του αρέσει αυτό αλλά δεν έχεις άλλη επιλογή΄΄
Και φεύγεις.
ΥΓ: αυτό περιγράφει μία κατάσταση όπου το παιδί θεωρεί το άτομο που μένει μαζί του φροντιστή δηλαδή δεν είναι σε φάση προσαρμογής σε μία νέα κατάσταση ούτε φόβου απέναντι σε ένα άτομο που δεν γνωρίζει.
Δεν είμαι ένας ενήλικας σε μινιατούρα!
/Δεν είμαι ένας ενήλικας σε μινιατούρα.
Μέχρι να γίνω 5-6 χρονών, δεν μπορώ να κάνω κάτι εσκεμμένα επίτηδες για να ενοχλώ ή να πετύχω κάποιο σκοπό.
Δεν έχω σκέψεις πίσω από το μυαλό μου. Δεν μπορώ να πάρω απόσταση από τα γεγονότα.
P. Lemaitre
Δεν μπορώ εγκεφαλικά. Ειναι αποδεδειγμένο.
Δεν είμαι ούτε χειριστικό, ούτε ιδιότροπο, ούτε ζηλιάρικο, ούτε ηθοποιός.
Δεν έχω την νοητική ικανότητα να είμαι ούτως ή άλλως.
Προς το παρόν ανακαλύπτω τον κόσμο παρέα σου.
Και είναι ήδη υπεραρκετό.
---------------------------------------
''Τα μικρά μας σκέφτονται περισσότερο "Πώς λειτουργεί η ζωή;" παρά "Θέλω να ενοχλήσω τη Μαμά-τον Μπαμπά".
Ιζαμπέλ Φιλιοζά
Ήσυχο παιδί;
/
Ilya Green
Μου αρέσει πολύ αυτό το απόφθεγμα της Catherine Gueguen για το τι σημαίνει ‘‘ήσυχο παιδί’’….
«Είναι πολύ εύκολο να έχεις ένα ήσυχο παιδί.
Αρκεί από πολύ μικρή ηλικία να μην το ακούσεις, να μην το προσέξεις, να μην απαντήσεις στα αιτήματά του.
Το παιδί συνειδητοποιεί πολύ γρήγορα ότι δεν αξίζει να καλέσει, γιατί κανείς δεν έρχεται.
Καταστέλλει τα συναισθήματά του, ένας μέρος του σβήνει. Δεν θα ξέρει πλέον ποιος είναι, ποιες είναι οι ανάγκες του και δεν θα ζητήσει πλέον τίποτα.
Καθώς μεγαλώνει, οι γονείς του θα δυσκολευτούν να γνωρίζουν αυτό το παιδί που μιλάει τόσο λίγο.''
Catherine Gueguen, παιδίατρος και συγγραφέας
Εμπιστοσύνη του γονέα = φτερά
/Θέλω να πετάξω. Βλέπω τον ουρανό μπροστά. Βλέπω τις δυνατότητές μου.
P. Lemaître
Φοβάμαι όμως λιγάκι. Θα τα καταφέρω;
Σε κοιτάω. Βλέπω ότι πιστεύεις ότι μπορώ.
Μπορώ.
Πέφτω, είσαι εδώ.
Προσπαθώ ξανά.
Τα κατάφερα.
Χαμογελάς.
Ήξερες ότι θα τα καταφέρω (και γι΄αυτό τα κατάφερα)
---------------------------------------------
“Η εμπιστοσύνη και η ελευθερία συμβαδίζουν. Όταν υπάρχει εμπιστοσύνη, ο γονέας δίνει ελευθερία, χώρο, αυτονομία στο παιδί του ανάλογα με την ηλικία και τις ικανότητές του.
Μπορεί να πετάξει...
Αντίθετα, ένα παιδί που παρακολουθείται συνεχώς, ελέγχεται, χάνει την εμπιστοσύνη στους γονείς του και στον εαυτό του.”
Catherine Gueguen, παιδίατρος & συγγραφέας
