Από που να ξεκινήσεις: Τα 6 top άρθρα του blog που βοήθησαν περισσότερο
/
Επειδή μπορεί να μην ξέρεις από που να ξεκινήσεις τη διαδρομή σου ως θετικός γονέας, σκέφτηκα να συγκεντρώσω παρακάτω τα 6 top άρθρα που βοήθησαν περισσότερο / διαβάστηκαν περισσότερο από τους γονείς του blog εδώ και 2,5 χρόνια.
1. Για τον θυμό
----> Τι θέλω να κάνετε όταν θυμώνω Μπαμπά /Μαμά (για να με βοηθήσετε να μεγαλώσω…)
2. Για το ελεύθερο παιχνίδι και το πρόγραμμα του παιδιού
----> Μήπως ξέχασες να με αφήσεις να παίξω Μαμά / Μπαμπά;
3. Για τη δύναμη της ενσυναίσθησης
----> Το μαγικό εργαλείο της ενσυναίσθησης όταν το παιδί μας θυμώνει
4. Για τις τιμωρίες
----> Δεν θα σου κάνω τη χάρη να σε τιμωρήσω!
5. Για τις κρίσεις και τη στάση μας ως γονείς
----> Πως μπορείς να με βοηθήσεις όταν ''κρασάρω'' Μαμά / Μπαμπά
6. Για το παιδί μέσα μας
----> Γιατί ''φεύγει το χέρι'' ή φωνάζουμε όταν είμαστε εκτός εαυτού (ενώ δεν θέλουμε!)
Eύχομαι να σε βοηθήσουν και περιμένω τα σχόλιά σου!
Γιατί δεν έχει νόημα να φωνάζεις Μαμά / Μπαμπά
/Όταν κάποιος μου φωνάζει ακούγεται ένας συναγερμός στο κεφάλι μου.
Δεν ακούω τίποτα. Δεν το κάνω επίτηδες. Είναι βιολογικό, είναι θέμα επιβίωσης. Η αμυγδαλή μου ενεργοποιείται, παίρνει τον πλήρη έλεγχο.
Η αντίδραση μου είναι αντανακλαστική.
Ή θα φύγω σε άλλο χώρο.
Ή θα παλέψω και θα φωνάξω και εγώ.
Ή θα παγώσω και θα είμαι σαν παράλυτο.
Και στις 3 περιπτώσεις, κάνω ότι μου λέει ο εγκέφαλος μου να κάνω για να προστατευτώ από μία απειλή και δεν μπορώ να ακούω τι λες φωνάζοντας.
Κερδίζει η επιβίωση και χάνεται η επικοινωνία.
Πώς αλλάζει η βιολογία του άντρα όταν γίνεται Μπαμπάς...
/
Η πρώτη ορατή παρατήρηση στον εγκέφαλο είναι ότι οι πατέρες είναι βιολογικά προγραμματισμένοι να φροντίζουν, να προστατεύουν και να διασφαλίζουν την επιβίωση των μωρών.
Τα επίπεδα τεστοστερόνης είναι ένας προγνωστικός παράγοντας αυτών των αλλαγών. Μειώνεται η τεστεστερόνη σημαντικά όταν ένας άντρας γίνεται πατέρας και δεν θα επιστρέψει ποτέ στο επίπεδο που ήταν πριν από την πατρότητα.
Οι άνδρες που έχουν χαμηλή τεστοστερόνη εστιάζουν περισσότερο στην οικογένειά τους, δείχνοντας ενσυναίσθηση και στοργή στους απογόνους τους. Επιπλέον, είναι πιο ευαίσθητοι στο κλάμα του μωρού.
Μια άλλη αξιοσημείωτη αλλαγή είναι ότι οι περιοχές στον εγκέφαλο που ασχολούνται με την προσκόλληση αυξάνονται με την πατρότητα.
Επιπλέον, η οξυτοκίνη, η ορμόνη της αγάπης και της σύνδεσης, δεν είναι μόνο γυναικεία. Είναι απαραίτητη στην γυναίκα, δεδομένου ότι εμπλέκεται στον θηλασμό και στον τοκετό, αλλά υπάρχει στις ίδιες αναλογίες στους άνδρες. Μπορεί ακόμη και να αυξηθεί όταν ο πατέρας αγγίζει την κοιλιά της μητέρας.
Από τη γέννηση έως το δεύτερο έτος του παιδιού, ο πατέρας υφίσταται τις πιο πολλές αλλαγές στο βιολογικό επίπεδο. Είναι επίσης η περίοδος που ασκεί τη μεγαλύτερη επιρροή στον εγκέφαλο και τη συναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού.
Πηγή : Anna Machin, ανθρωπολόγος - Devenir pere
Μετάφραση και προσαρμογή Ελένη Βασιλειάδη
Τι είναι η νοητική φόρτιση που νιώθουμε κυρίως οι Μαμάδες;
/Λέγεται charge mentale στα γαλλικά - mental load στα αγγλικά.
«Νοητική φόρτιση»
Υπάρχει πλέον όνομα για αυτό το αόρατο φορτίο που νιώθουν καθημερινά παρά πολλές γυναίκες.
Η Emma στην Γαλλία ονόμασε την κατάσταση αυτή πριν μερικά χρόνια και είχε γίνει viral τότε.
Δείτε εδώ στο link στα αγγλικά το comic της. Είναι τροφή για σκέψη.
Γιατί δεν γνωρίζω Μαμά που δεν νιώθει νοητική υπερφόρτιση.
Διάβασε εδώ (στα αγγλικά):
https://www.theguardian.com/world/2017/may/26/gender-wars-household-chores-comic
''Έλα πήγαινε παίξε με το κοριτσάκι.'' Γιατί έχουμε τόσο άγχος να γίνει κοινωνικό το παιδί μας;
/
«Έλα πήγαινε παίξε με το κοριτσάκι.
Δεν θα πας να παίξεις με την φίλη σου;
Κοιτά, στενοχωριέται, άντε πήγαινε.
Γιατί δεν πας;»
Έχουμε τόσο άγχος να γίνει κοινωνικό το παιδί μας που κάποιες φορές, όταν είναι μικρό, δεν το αφήνουμε καν να προλάβει να καταλάβει τι σημαίνει φίλος.
Το κάθε συνομήλικο του παιδιού δεν είναι φίλος του. Εμείς όταν πάμε σινεμά, γινόμαστε φίλοι με τον διπλανό μας;
Όπως λέει η Φιλιοζά, « Η επιθυμία μας να διασκεδάσει το παιδί μας μας τυφλώνει. Γιατί να περιμένουμε από το παιδί μας να πιάνει φιλίες με όλα τα παιδιά που βρίσκονται κοντά του; Αν θέλουμε να κάνει αληθινούς φίλους, ας μην το μπερδέψουμε σχετικά με το τι σημαίνει φίλος;»
Η φιλία μαθαίνεται. Και στα 6-7 αποκτά μεγάλη σημασία στην ζωή του παιδιού.
«Η φιλια είναι πηγή ευτυχίας και αυτοπεποίθησης. Αλλα δεν είναι αυτόματη. Καλλιεργείται και προστατεύεται» συνοψίζει η Φιλιοζα.
Εικόνες από το πολυ χρήσιμο workbook- σημειωματάριο για την φιλία της Ιζαμπέλ Φιλιοζά, αναγράφει από 5 έως 12 ετών, θα έλεγα από 6,5 ετών γιατί βοηθάει να διαβάζει λίγο το παιδί.
Mήπως είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι;
/«Πώς νιώθεις με αυτό;» μας ρωτάνε καμία φορά.
Και δεν ξέρουμε να απαντήσουμε.
Λες και είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι.
Πολλές φορές απαντάμε μόνο 2-3 βασικά συναισθήματα όπως θυμό, στενοχώρια, χαρά.
Δεν ξέρουμε γιατί τα συναισθήματα μαθαίνονται και αναγνωρίζονται από μωρό.
Και οι προηγούμενες γενιές έβαζαν τα συναισθήματα στο πλάι για να εστιάσουν στα πρακτικά. Νομίζαμε κιόλας ότι δείχνοντας τα συναισθήματα μας, μοιάζουμε πιο ευάλωτοι.
Μόνο που γνωρίζουμε πια σίγουρα ότι δεν μπορεί να ευτυχήσει κάποιος αν δεν ξέρει τι συμβαίνει μέσα του.
Και ότι η συναισθηματική νοημοσύνη είναι ίσως αυτή που θα μας σώσει στο μέλλον, τώρα που ήρθε και η τεχνητή νοημοσύνη.
Δεν γίνεται να κρυφτείς από τον εαυτό σου.
Όποτε μπορούμε να εξοικειωθούμε με τις ποικιλίες των συναισθημάτων για να ασχοληθούμε λίγο με το μέσα μας... και να επικοινωνούμε καλύτερα .
Αυτή η ρόδα μπορεί να μας δώσει ιδέες.
Ο τροχός σχεδιάστηκε από τον @Ioannis Koulanis, και αποτελεί μέρος συγγράμματος από τα σεμινάρια «Επιστροφή στο κέντρο» . Πληροφορίες εδώ https://www.miracleseeker.com/nvcgr
Όχι: μία σημαντική λέξη
/
Ενώ ανησυχούμε συνεχώς για το αν θα ακούσει το παιδί μας το όχι που του λέμε, δεν ανησυχούμε αρκετά για το αν αυτό θα ξέρει μετά να λέει ο ίδιος όχι στην ζωή του.
Όχι.
Μία σημαντική λέξη.
Μία λέξη που προστατεύει.
Μία λέξη που έχει να κάνει με τα όριά μας, με την ταυτότητά μας.
Αύριο θέλουμε τα παιδιά μας να μπορούν να λένε Όχι.
Όχι στην σεξουαλική παρενόχληση, όχι στο ρατσισμό, όχι στο bullying, όχι στα ναρκωτικά, όχι στο ψέμα...
Το όχι είναι μία ασπίδα, πολλές φορές μία σημαία διεκδίκησης επίσης.
Ας δώσουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία να εξασκήσουν αυτήν την δεξιότητα από σήμερα, μαζί μας.
Ας ακούσουμε τα όχι τους. Ας βρούμε μαζί λύσεις αντί να κλείνουμε την πόρτα με 3 γράμματα - ό χ ι. Ας το ξανασκεφτούμε.
Μπορεί να μην είναι εύκολο αν εμείς ως παιδιά δεν είχαμε την ευκαιρία ή το δικαίωμα να πούμε όχι.
Μπορεί ακόμα και σήμερα να μην ξέρουμε να λέμε οχι.
Έχουμε μπερδέψει το όχι με την αποδοχή και την αγάπη, όταν λέμε όχι, φοβόμαστε υποσυνείδητα ότι δεν θα μας αγαπάνε, ότι δεν θα μας θέλουν.
Μπορούμε να μάθουμε όμως, να συνειδητοποιήσουμε τη δυσκολία μας και με εξάσκηση να μάθουμε να λέμε οχι.
Αξίζει γιατί όταν θα μάθουμε εμείς να λέμε όχι σε έναν άλλον ενήλικα, τότε θα μπορούμε επίσης να λέμε όχι στα παιδια μας με σεβασμό, χωρίς να αναστατωνόμαστε ή να εκραγούμε.
Ένα όχι αυθεντικό, σίγουρο, σταθερό, ένα όχι που υπερασπίζεται εσένα. Ένα όχι χωρίς ψέμα.
Αν μπορείς να λες όχι στον μπαμπά σου ή στη μαμά σου στα 3 ή στα 7, τότε θα μπορέσεις πιο εύκολα να λες οχι στο bullying στα 10, στο τσιγάρο στα 12, στον ρατσισμό στα 14, στο φίλο σου στα 16, στο «αφεντικό» στα 23...
Γιατί όλα τα «όχι» στη ζωή μας είναι συνδεδεμένα τελικά....
Ένα πολύ ουσιαστικό βιβλίο για το θέμα είναι ''Ξέρω να λέω όχι΄΄ της Χριστίνα Ρασιδάκη [Για παιδιά από 6 ετών έως 14 ετών θα έλεγα]. https://mikk.ro/CsKT ή εδώ https://mikk.ro/CsKm
Εμείς κάνουμε που και που παιχνίδια ρόλων εμπνευσμένα από κάποιες σκηνές που υπάρχουν στο βιβλίο. Σκέφτηκα να το μοιραστώ και λόγω επικαιρότητας...
Τι να κάνουμε όταν στενοχωριέται το παιδί μας;
/Τι να κάνουμε όταν στενοχωριέται το παιδί μας;
Δεν είναι εύκολο να βλέπουμε το παιδί μας να κλαίει…
Για να το βοηθήσουμε πραγματικά εμείς ως ενήλικες πρέπει να είμαστε σταθεροί έτσι ώστε να μπορεί να βιώσει το συναίσθημα της στενοχώριας και να το αφήσει να φύγει.
Για παράδειγμα, τι μπορούμε να κάνουμε αν το παιδί κλαίει το κατοικίδιο του που έφυγε;
Δεν βοηθάει :
να του αποσπάσουμε την προσοχή με κάτι άλλο ή
να του αγοράσουμε άλλο ή
να θέλουμε να σταματήσει να κλαίει ώστε να μην το βλέπουμε λυπημένο…
Μπορούμε να το συνοδεύσουμε και να το διδάξουμε να δεχτεί τα συναισθήματά του.
Μπορούμε να οργανώσουμε μια κηδεία για το κατοικίδιο. Το παιδί μπορεί να σχεδιάσει μια ζωγραφιά, να μαζέψει λουλούδια.
Αυτό το βήμα θα επιτρέψει στο παιδί να χτίσει την ικανότητά του να ρυθμίζει τη θλίψη του, να αισθάνεται ότι έχει το δικαίωμα να αγαπά και ότι έχει το δικαίωμα να είναι λυπημένος.
Ως ενήλικας, δεν θα έπρεπε το συναίσθημα του παιδιού να μας πάρει μαζί του αλλά να παραμένουμε σταθεροί διατηρώντας παράλληλα στενή και συναισθηματική επαφή μαζί του.
Στη συνέχεια, το παιδί θα μπορεί να απελευθερώσει το συναίσθημα του, ειδικά με το κλάμα αν είναι λυπημένο, στη συνέχεια να ανακτήσει μια κατάσταση ηρεμίας και έτσι να απελευθερωθεί.
Αν του ζητήσετε να σταματήσει να κλαίει, το παιδί θα κρατήσει τα δάκρυα μέσα του.
Το να συνοδεύουμε το παιδί μέσα από αυτό το συναίσθημα είναι θεραπευτικό.
Προτείνω εδώ ένα βιβλίο που μας άρεσε για το θέμα της απώλειας και του πένθους. Η εικόνα είναι από το βιβλίο.
Για ηλικίες 4-10 : Ο κήπος του Eβαν
Βρες το για παράδειγμα εδώ: https://mikk.ro/CsRA
H μέρα που συναντήσαμε τον Stephen Covey...
/
Δεν ποστάρω ποτέ φωτό δικές μου σχεδόν.
Αλλά αυτή ναι... γιατί είναι από τις φωτογραφίες - σταθμός στην ζωή μου.
Πέρασαν 12 χρόνια από αυτή την φωτογραφία...& κουβαλάει μία ιστορία...
Τον Αύγουστο του 2008 διαβάζω το βιβλίο του Stephen Covey ''Οι 7 συνήθειες των εξαιρετικά αποτελεσματικών ανθρώπων'' και αποφασίζω να πιστέψω στην βαθιά μου φωνή.
Η βαθιά μου φωνή μου λέει να κάνω κάτι λίγο τρελό: να πάω να μείνω στην Ελλάδα να βρω τον Γιώργο και να γνωρίσω την 2η μου χώρα (είμαι μισή Γαλλίδα και έχω μεγαλώσει στο Βέλγιο).
Μόλις είχα προσγειωθεί στην Ελλάδα 2 ημέρες πριν... και στις 22/10/2008, συναντάμε τον κορυφαίο Stephen Covey στο σεμινάριό του.
Ακόμα δεν το πιστεύω ότι βρέθηκα δίπλα σε αυτό το άτομο. Τι κρίμα που έφυγε...
Κρατάω στο χέρι ΤΟ βιβλίο.
Για μένα είναι το βιβλίο της βαθιάς φωνής, αυτή που έχουμε όλοι μέσα μας και μας δείχνει την δύναμή μας.
Και δεν μετάνιωσα που την άκουσα το 2008. (απαντώ έτσι επίσημα σε όσους μου λέγανε καθημερινά για πολλά χρόνια: ''Τι;; Άφησες την Γαλλία για να έρθεις εδώ Ελλάδα; Πας καλά παιδί μου;'')
Αυτά λέμε με τον Γιώργο στα παιδιά από τώρα: Ακούστε την βαθιά σας φωνή! Τι σου λέει να κάνεις η βαθιά σου φωνή;
Χαίρομαι που βλέπω ότι την ακούν από τώρα.
Βασικά τέτοια με νοιάζουν να καταλάβουν τελικά, όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες.
--------
ΤΟ βιβλίο είναι αυτό: https://mikk.ro/B7Ps
Προσαρμοσμένο για εφήβους: https://mikk.ro/CswQ
Θέλω να είμαι το λιμάνι σου... για να μπορείς μια μέρα να ζήσεις τη δική σου ζωή...
/Θέλω να είμαι το λιμάνι σου.
Το μέρος όπου θα μπορείς να καταφεύγεις όταν τα πράγματα δεν θα πάνε τόσο καλά.
Το μέρος όπου θα μπορείς να εκφράζεις όλα τα συναισθήματά σου.
Το μέρος όπου θα νιώθεις ασφάλεια, σιγουριά, εμπιστοσύνη.
Το μέρος όπου θα είσαι πάντα αποδεκτό.
Γιατί ξέρω ότι αν είμαι εγώ το λιμάνι σου, θα μπορείς μία μέρα να λύσεις το σχοινί και να ζήσεις τη δική σου ζωή.
Αλλιώς μια ζωή θα ψάχνεις ένα λιμάνι, ένα άτομο, μία κατάσταση, ένα μέρος που θα σου δώσει αυτό που δεν σου έδωσα εγώ, o γονέας σου.
----------------------------
Ένα κειμενάκι εμπνευσμένο από την θεωρία της προσκόλλησης του Bowlby και το απόφθεγμα του Gordon Neufeld : ''Τα παιδιά έχουν ανάγκη να εμπιστεύονται και να εξαρτώνται από εκείνους που είναι υπεύθυνα για αυτά.''
Eικόνα: lesimages2renata
Τα συναισθήματα οδηγούν τον κόσμο...
/
Συναισθήματα.
Παντού, μέσα, έξω και τριγύρω.
Μόνο που δεν μιλάμε για αυτά και πολύ στην καθημερινότητα...
Και στο σχολείο στις πιο πολλές χώρες δεν υπάρχει καν μάθημα για αυτά ούτε για την ενσυναίσθηση...
Η ''΄συναισθηματική εκπαίδευση'' γίνεται από εμάς, τους γονείς...
Κάποιες ιδέες:
Μία ρόδα για τα συναισθήματα εδώ : https://www.positiveparents.gr/print-play
Ένα πλέον κλασικό βιβλίο που αγαπάμε (για παιδιά 3+) εδώ: https://mikk.ro/CW3z & το παιχνίδι του : https://mikk.ro/B56N
Δύο παιχνίδια για τα συναισθήματα για μικρά παιδιά: https://mikk.ro/Cs8T & https://mikk.ro/Cs8U
Mην ανησυχείς που τα παιδιά δεν σε ακούν ποτέ. Ανησύχησε που σε κοιτάνε πάντα...
/Με κοιτάς και ας μη με βλέπεις, το ξέρω.
Αν είμαι καλά ή όχι, η διάθεσή μου, τη νιώθεις.
Ο τρόπος που εκφράζω τα συναισθήματά μου, το θυμό μου αλλά και τη χαρά μου.
Ο τρόπος που κινούμαι.
Ο τρόπος που μιλάω στους άλλους αλλά και στον εαυτό μου.
O τρόπος που κοιτάω τον ίδιο μου τον εαυτό.
Τι κάνω στον ελεύθερο μου χρόνο.
Πώς απαντάω στο τηλέφωνο.
Πώς τρώω.
Με σκανάρεις…
Δεν υπάρχει κάτι που κάνω και να μην έχει επηρεάσει και εσένα…
... άθελα μου μερικές φορές…
Είμαι το σημείο αναφοράς σου…
Μπορεί να σου λέω ότι θέλω από συμβουλές, γνωρίζω ότι αυτό που με βλέπεις να κάνω κάθε μέρα σε ‘’καθορίζει’’, σε επηρεάζει.
Μπορώ να σου λέω να πεις ‘’ευχαριστώ’’ … αλλά αν δεν το λέω κι εγώ, δεν θα έχει και πολλή σημασία…
Μπορώ να σου λέω να μαζεύεις το δωμάτιο σου… αλλά αν το δικό μου δεν είναι μαζεμένο, δεν θα έχει μεγάλο αντίκτυπο.
Αυτό που κάνω κάθε μέρα είναι αυτό που μετράει… και όχι αυτό που λέω…
Αν θέλω κάτι να σου μάθω, πρέπει να το μάθω πρώτα εγώ.
---------------------------
Ένα κειμενάκι που γεννήθηκε από το ρητό:
''Mην ανησυχείς που τα παιδιά δεν σε ακούν ποτέ. Ανησύχησε που σε κοιτάνε πάντα.'' του Robert Fulghum.
Image art projects for kids
Η μη βίαιη επικοινωνία σε 4 μαθήματα ζωής από τον M. Rosenberg
/Ο Μ. Rosenberg είναι αυτός που ξεκίνησε να μιλήσει για την γλώσσα της καρδιάς, την μη βίαιη επικοινωνία…
H καμηλοπάρδαλη είναι το σύμβολό της γιατί είναι το ζώο με την μεγαλύτερη καρδιά.
Τα βίντεο που ακολουθούν είναι μαθήματα ζωής, απόσπασμα από ένα σεμινάριο του.
Το παγκόσμιο best seller μεταφράστηκε σε 35 γλώσσες και πουλήθησε σε πάνω από 3 εκατομμύρια αντίτυπα.
Μεταφράστηκε και στα ελληνικά.
Μπορείτε να δείτε περισσότερα εδώ https://www.nonviolentcommunication.com/
‘‘Aκούγοντας τα παιδιά μας, ακούμε επίσης τις παιδικές μας ηλικίες’’
/
Θέλω να είμαι δίπλα σου, να σε ακούω. Πολλές φορές όμως δυσκολεύομαι.
Προχτές έπεσες και σου είπα : ΄ Έλα τώρα, πως κάνεις έτσι, δεν είναι τίποτα!’’ Και έκλαψες περισσότερο.
Δεν μπόρεσα να ακούσω το πόνο σου, την θλίψη σου, να της αφήσω χώρο.
Μου φώναξες: ‘‘Άσε με!΄΄
Σαν ηλεκτροσοκ μου ακούστηκε.
Αυτό θέλω σκέφτηκα; Αν είχα πέσει εγώ; Θα ήθελα να μου πουν ότι δεν είναι τίποτα;
Και ξαφνικά θυμήθηκα ότι έχω πέσει και γω σαν παιδί. Πολλές φορές. Και κανείς δεν με άκουσε. Κανείς δεν άκουσε τον πόνο μου. Μου λέγανε όλοι ότι δεν είναι τίποτα οπότε στο τέλος το πίστεψα. Ή μάλλον κατάπια τον πόνο μου.
Τότε κατάλαβα ότι πρέπει να ακούσω το μικρό παιδί μέσα μου που έχει πέσει για να μπορώ να ακούσω και σένα.
Έσκυψα, έκατσα δίπλα σου:
- ‘’Πονάει πολύ ε;’’
- ‘’Ναι! Πάρα πολύ.’’
Σε πήρα αγκαλιά, ή με πήρες εσύ. Δεν ξέρω ποιο παιδί πήρε το άλλο αγκαλιά τελικά.
Νιώσαμε πάντως και οι δύο καλύτερα.
Μία μικρή ιστορία που γεννήθηκε από το απόφθευμα του Jacques Salome ''Aκούγοντας τα παιδιά μας, ακούμε επίσης τις παιδικές μας ηλικίες’’
Για να διαβάσεις κάτι άλλο για το εσωτερικό μας παιδί δες αυτό: https://www.positiveparents.gr/blog/esoteriko-paidi
Όχι στις διορθώσεις, ναι στην ενθάρρυνση
/« Μια διόρθωση ακόμα και όταν διατυπώνεται με μπόλικα ‘παρακαλώ’ και ´ευχαριστώ´, εξακολουθεί να είναι μια επίθεση σην αξία και την ικανότητα κάποιου.
«Παρακαλώ μην το αγγίζεις αυτό». «Παρακαλώ κάτσε φρόνιμα». «Μην ενοχλείς τα άλλα κορίτσια. Ευχαριστώ». «Δεν το έκανες καλά.». «Μην κάθεσαι εκεί». «Δεν επιτρέπεται να φας και δεύτερο μπισκότο». «Μη, μη, μη!».
Όλες αυτές οι επιπλήξεις και οι διορθώσεις έχουν αρνητικό περιεχόμενο.
Σπάνια πρότρεπουν τον άλλον να φερθεί καλύτερα. Αν μη τη άλλο κάνει το άτομο που τις δέχεται να νιώσει άχρηστο και του στέλνουν το μήνυμα ότι η συνέχεια της προσπάθειας είναι άσκοπη. Οι επιπλήξεις δεν αρέσουν σε κανέναν. Η συνήθης αντίδραση είναι η παραίτηση και η μνησικακία. (...)
Είναι πολύ εύκολο να επιπλήττεις και πολυ δύσκολο να ενθαρρύνεις γιατί αυτή είναι η μητρική μας γλώσσα. Μερικές φορες έχουμε ακούσει τόσα πολλά μη στην παιδική μας ηλικία που η επίπληξη ξεφεύγει αυθόρμητα από τα ενήλικα χείλη μας. Θα πρέπει να μάθουμε μια νέα γλώσσα, τη γλώσσα της ενθάρρυνσης - και αυτή τη γλώσσα θα μάθουν και τα παιδιά μας, που θα ενθαρρύνουν αργότερα τους άλλους.(...)
Αρχίστε εντοπίζοντας τα πιο μικρά πραγματάκια που το παιδί κάνει σωστά (...).
Περιγράψτε τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της καλής ή σωστής πράξης του παιδιού. Πχ: «μου άρεσε που μοιράστηκες το τελευταίο κομμάτι κέικ με την αδελφή σου» (...)
Συχνά νομίζουμε ότι η λεκτική αναγνώριση του καλού είναι περιττή, ότι οι άνθρωποι ξέρουν ποτέ έκαναν κατι σωστά. Όμως τα περισσότερα παιδιά και ενήλικες δεν το ξέρουν.
Τα περισσότερα καλά λόγια για κάποιον ακούγονται στην κηδεία του.»
Απόσπασμα από το βιβλίο της Judy Arnall «Πειθαρχία χωρίς τιμωρία.»
Top Wow παιδικά βιβλία για την ζωή
/Ξεκινάω ένα τέτοιο Post και θα προσθέτω συνέχεια τα πιο σούπερ wow Παιδικά βιβλία για τα σημαντικά της ζωής.
Μόνο αυτά που σου διακόπτουν την προσοχή και σου γεμίζουν την καρδιά και τον εγκέφαλο με αστέρια.
Το καλύτερο βιβλίο του 2020 για μένα!
Απίστευτη εικονογράφηση.
Ένα βιβλίο για την ελευθερία, για να σκεφτούμε τι μας κρατάει πίσω στη ζωή…
Η μηλιά δίνει, δίνει, δίνει… γιατί αγαπάει… Και το αγόρι;
5. Mία μέρα
Στην τελευταία σελίδα, βούρκωσα και μου κόπηκε η φωνή.
Μία ωδή στον κύκλο της ζωής και στην γονεική αγάπη.
Ένα βιβλίο που μας μεγαλώνει, μας ταξιδεύει στο μέλλον και μας κάνει να εστιάσουμε στα σημαντικά ΣΗΜΕΡΑ.
Μου θύμισε αυτό που λέει η Φιλιοζά: ''Υπάρχει μόνο μία επείγoυσα ανάγκη : η αγάπη''
Από τα καλύτερα παιδικά βιβλία που έχω διαβάσει για την αγάπη και τη ζωή! (ευχαριστώ τις 2 θετικές μαμάδες της σελίδας που μου το πρότειναν!).
Γράφει για 6-9 ετών, αλλά είναι για 3-9.
Τίτλος : Μία μέρα.
Συγγραφέας : McGhee Alison
Ένα μήνα η Σοφία έχει στρες...
/Ένα μήνα η Σοφία έχει στρες. Στο σχολείο όλα καλά. Σε εμένα, η μαμά της, η άγκυρα, η φιγούρα πρόσδεσης δηλαδή, το δείχνει. Κάνει κρίσεις. Τακτικές. Για μικρά πράγματα. Ξέρω ότι είναι μία φυσιολογική βιολογική αντίδραση να είναι επιθετική όταν βιώνει στρες. Δεν θα ήθελα να καταπίνει το στρες της και να παγώνει.
1 μήνα τώρα η Σοφία με αναζητά πολύ περισσότερο. Αναζητά αγκαλιά σαν ένα πολύ πιο μικρό παιδί. Είναι σαν να έχει άγχος αποχωρισμού, πάλι. Εκεί που στα πλέον 4,5, έκανε πολύ λιγότερα ξεσπάσματα, κάνει πάλι καθημερινά. Για οτιδήποτε γίνεται εκκριτική.
1 μήνα αναρωτιέμαι. Έχω διαβάσει τόσα πολλά για το θέμα. Έχω εκπαιδευτεί για το θέμα. Ξέρω ότι έχει κάτι κλειδωμένο μέσα της, κρυμμένο. Δεν ξεσπάει και με χτυπάει επειδή ‘’έτσι’’ ή επειδή είναι ‘’κακομαθημένο’’. Το νιώθω και το γνωρίζω.
1 μήνα προσπαθώ. Κάποιες μέρες, είμαι πραγματικά μαζί της, παλεύουμε μαζί με το στρες της. Την αγκαλιάζω, της δίνω πολύ χρόνο. Ανακουφίζεται. Νιώθω ότι προχωράμε.
Κάποιες μέρες, δεν τα καταφέρνω. Είμαι κι εγώ αρκετά πιεσμένη και δεν μπορώ να την βοηθήσω. Η γλώσσα του σώματος μου, η φωνή μου, οι κινήσεις μου δείχνουν ότι δεν θέλω: ότι δεν αποδέχομαι τη συμπεριφορά της. Το στρες της με στρεσάρει.
Λυπάμαι για αυτό γιατί ξέρω ότι με έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ όταν είναι σε κατάσταση στρες.
1 μήνα ζω σε ένα υποβρύχιο. Αναζητώ αυτό που δεν φαίνεται πάνω από το παγόβουνο και την ενοχλεί/ αγχώνει/ προβληματίζει/ φοβίζει/ τρομάζει/ πειράζει.
1 μήνα δεν βλέπω καθαρά.
1 μήνα με 1 ερωτηματικό στο κεφάλι μου και στην καρδιά μου.
Μέχρι χτες.
Είδα το παιδί μου σε ένα δευτερόλεπτο να ξεσπάει αβοήθητο και να το καταπίνει μία τεράστια κρίση οργής… Όχι μία καθημερινή κρισούλα. Γιατί; Επειδή δεν είχα ανοίξει καλά το κεσεδάκι κρέμας της. Ξαφνικά, έχω ένα δίχρονο μπροστά μου να ωρύεται.
Ξέρω τι πρέπει να κάνω σε τέτοιες περιπτώσεις με ένα δίχρονο και μία κρέμα αλλά τώρα…
Εδώ δεν είναι το θέμα η κρέμα.
Και η Σοφία δεν είναι δύο ετών. Είναι 4,5 και δεν κάνει πια τέτοια ανεξέλεγκτα ξεσπάσματα για μία κρέμα.
Την κοιτάζω καλά, μένω σιωπηλή.
Βλέπω ότι φωνάζει ‘’βοήθεια!’’, πραγματικά.
Ένα μήνα τώρα ξέρω ότι οι κρέμες και όλα τα σχετικά δεν φταίνε σε τίποτα. Κάτι θέλει να βγάλει από μέσα της. Σκέφτηκα ότι ίσως έχει έρθει η στιγμή να βγει.
Ήταν κατακόκκινη, ούρλιαζε.
Δεν ήθελε και πολύ αλλά αυτή τη φορά με άφησε να την πάρω αγκαλιά.
Της είπα περίπου και το εννοούσα πραγματικά αυτή τη φορά :
‘’Είμαι εδώ για σένα, είμαι κοντά σου. Βλέπω πόσο δύσκολο είναι για σένα αυτό που βιώνεις μέσα σου, στον εγκέφαλό σου και στην καρδιά σου τώρα. Νιώθω πόσο παλεύεις. Σε καταλαβαίνω. Δεν ξέρω τι είναι που σε κάνει να είσαι έτσι αλλά ξέρω ότι θα το βρεις. Είμαι μαζί σου για να το βρούμε. Θα είμαι πάντα εδώ για να σε βοηθάω’’
Με κοίταζε στα μάτια, αγκαλιά σαν μωρό, κλαίγοντας αλλά πιο ήρεμα.
Ένιωθα ότι με άκουγαν τα αυτιά της αλλά και όλο της το είναι.
‘’Ξέρω ότι βιώνεις κάτι πάρα πολύ δύσκολο και δεν ξέρεις πως θα το εκφράσεις. Ξέρω ότι δεν θέλεις να χτυπάς και να είσαι σε αυτή τη κατάσταση. Θα τα καταφέρεις, όμως, το ξέρω. Και γω όταν ήμουν 4, ήμουν σαν εσένα. Μεγαλώνεις και θα τα καταφέρεις. Μεγαλώνουμε μαζί. Είμαστε μαζί σε όλο αυτό.’’
Ηρέμησε σιγά σιγά. Δεν έλεγε τίποτα. Ένιωθα ότι την ανακούφιζε αυτό που της έλεγα.
Μετά από λίγο σηκώθηκε να φάει την κρέμα της και εγώ πήγα στο νιπτήρα να κάνω κάτι.
Και εκεί μου λέει:
- Ξέρω ότι δεν θα είσαι για πάντα εδώ. Όταν θα πεθάνεις.
Εκεί συγκλονίζομαι. Αυτό το παιδί που ήταν σαν δίχρονο πριν από λίγο μου έβγαλε τον φόβο του: ότι θα πεθάνω.
Πήγαμε στο κρεβάτι της, την πήρα αγκαλιά και της είπα ότι όταν θα πεθάνω θα είναι και αυτή γιαγιά με άσπρα μαλλιά, προσπάθησα να την καθησυχάσω, να καταλάβει ότι όλοι πεθαίνουμε αλλά ότι αυτό για μένα θα συμβεί σε πάρα πολύ καιρό και ότι έχουμε πάρα πολλά χρόνια μαζί μπροστά μας. Με ρώτησε πως πεθαίνει κάποιος, τι συμβαίνει στο σώμα του. Με ρώτησε τι σημαίνει αρρώστια, τι συμβαίνει όταν κάποιος είναι άρρωστος. Έκανε κι άλλες ερωτήσεις. Έβγαλε αρκετό από το στρες της. Έβγαλε τον φόβο της και τόλμησε να το δει μπροστά της. Έβαλε λέξεις πάνω στο φόβο της και μετά χαμογέλαγε και φαινόταν ανάλαφρη.
Μας είδε ο Μπαμπάς ο Γιώργος και με ρώτησε με απορία :
-‘’ Πώς τα κατάφερες; Έκανες ενεργητική ακρόαση; ‘’
Αναρωτήθηκα ένα δύο δευτερόλεπτα και ενώ απάντησα αυθόρμητα, σχεδόν ‘’με άκουσα’’ να απαντάω :
- Όχι. Έκανα ‘’υψηλή σύνδεση’’.
Ήμουν πολλή συγκινημένη όλο το βράδυ. Δάκρυσα. Έκλαψα γιατί ξαφνικά κατάλαβα τι περίμενα όλο αυτό το μήνα. Έκλαψα γιατί ενώ στο τέλος αναρωτιόμουν τι στο καλό ξέρω πια περί θετικής διαπαιδαγώγησης αποκαλύφθηκε τελικά για ακόμα μια φορά ότι πρέπει να μάθεις να περιμένεις.
1 μήνα, ωρίμαζε αυτή η στιγμή.
Θέλει υπομονή. Χρειάζεται να περιμένουμε το μικρό παιδί, εμείς που είμαστε πια ενήλικες. Δεν θα τα πει απλά και ωραία όπως θα θέλαμε. Θα τα πει με το δικό του τρόπο.
Χρειάζεται να είμαστε εκεί.
Χρειάζεται να βλέπουμε το ευάλωτο του παιδιού μπροστά μας και να τo αποδεχτούμε αλήθεια.
Για να συνδεθούμε μαζί του. Να μην το κρίνουμε.
Είναι απλά ένα μικρό παιδί που χρειάζεται τον εγκέφαλο μας και την ενσυναίσθησή μας για να ωριμάσει.
Ο γονέας που συνδέεται βοηθά το παιδί του να μεγαλώνει.
Ενώ μεγαλώνει επίσης ο ίδιος πολύ περισσότερο ακόμα.
Όλο αυτό το έγραψα για να σας μεταφέρω την δύναμη του θετικού γονέα. Πολλές φορές ακόμα κι εγώ μέσα στις δυσκολίες της καθημερινότητας αναρωτιέμαι αν κάνω σωστά.
Γιατί αξίζει να περιμένεις ένα ολόκληρο μήνα και παραπάνω για να βιώσεις τέτοιες στιγμές σύνδεσης.
5 εμπόδια που πρέπει να αποφύγω όταν το παιδί μου έχει πρόβλημα… (και πως μπορώ να το βοηθήσω)
/
Θέλουμε όλοι να επικοινωνούμε βαθιά με τους αγαπημένους μας ανθρώπους, να τους βοηθάμε όταν έχουν κάποιο πρόβλημα, έτσι δεν είναι;
Αισθανόμαστε πολλές φορές ωραία όταν νιώθουμε ότι μπορούμε να βοηθήσουμε.
Αλλά… δεν ξέρουμε να το κάνουμε οι περισσότεροι.
Γιατί δεν μάθαμε πως να επικοινωνούμε καν.
Πάμε 15-20 χρόνια σχολείο και δεν μαθαίνουμε το πιο βασικό εργαλείο της καθημερινότητάς μας…
Ποιος την πληρώνει;
Η σχέση.
Η σχέση με τον σύντροφό μας, με τα παιδιά μας καταρχήν.
Κάποιοι μπορεί να λένε ότι δεν χρειάζεται κανείς να μάθει να επικοινωνεί, ότι είναι έμφυτο.
Αυτά μπορεί και εγώ να έλεγα παλιά…
Αλλά όταν έμαθα πρώτη φορά για τα εμπόδια επικοινωνίας στα μαθήματα Gordon, πρέπει να πω ότι έπεσα από τα σύννεφα. Γιατί; Απλά επειδή διαπίστωσα ότι στις επικοινωνίες μου, έβαζα πολλά εμπόδια… Ότι όλοι οι γύρω μου επίσης δεν ξέρουν πως να με βοηθάνε.
Κατάλαβα επίσης γιατί με μερικούς ανθρώπους δεν έχω καλή επικοινωνία και σχέση.
Και το πιο σημαντικό, κατάλαβα ότι με λίγη προσπάθεια, μπορούσα να βελτιώσω θεαματικά τις επικοινωνίες μου. Να αλλάξω το τοπίο.
Ας μπούμε λοιπόν στο ψητό.
Read MoreΠώς μπορώ να βοηθήσω το παιδί μου στην Μετάβαση του από το Νηπιαγωγείο στο ‘‘Μεγάλο Σχολείο’’
/
Γράφει η Eλίνα Κεπενού, ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια & επιστημονική συνεργάτιδα του Blog (@elinakepenou).
Στο άρθρο αυτό η Ελίνα μας βοηθά να κατανοήσουμε την σημασία της μετάβασης από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό, πώς γίνεται η προσαρμογή και τι μπορούμε να κάνουμε ως γονείς για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας.
Η μετάβαση των παιδιών από το νηπιαγωγείο στο ‘‘Μεγάλο Σχολείο’’ θεωρείται μια από τις κρισιμότερες μεταβάσεις της παιδικής ηλικίας. Η περίοδος αυτή σηματοδοτεί ιδιαίτερα έντονες αλλαγές τόσο στην καθημερινότητα του παιδιού όσο και στο οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον.
Στην καθημερινότητα του ο άνθρωπος χρησιμοποιεί την έννοια της μετάβασης με κυριολεκτική σημασία για να δηλώσει «την μετακίνηση από ένα τόπο σε άλλο», ενώ στη μεταφορική σημασία δηλώνει « την εξελικτική που οδηγεί από μία κατάσταση σε άλλη>>. Βασικό χαρακτηριστικό κάθε μετάβασης είναι η αίσθηση αλλαγής μαζί με τα συναισθήματα και τις σκέψεις που τη συνοδεύουν.
Πιο συγκεκριμένα, οι αλλαγές στην περίοδο αυτή μετάβασης του παιδιού από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό συμπεριλαμβάνουν:
αύξηση του αριθμού των μαθητών μέσα στην τάξη
μεγαλύτερο χρονικό διάστημα διαμονής των μαθητών μέσα στην τάξη
αλλαγές στον τύπο και το βαθμό εμπλοκής των γονέων
αύξηση προσδοκιών για ατομική εργασία
λιγότερη ατομική βοήθεια
διαφορετικό περιεχόμενο προγράμματος
διαφοροποίηση του τρόπου διδασκαλίας του εκπαιδευτικού
Τι μπορεί να βιώσει το παιδί στην προσαρμογή;
Αυτή η αλλαγή που συμβαίνει στη ζωή του παιδιού, με την σειρά της ενεργοποιεί τον μηχανισμό της προσαρμογής, σκοπός του οποίου είναι να ξεπεραστούν τα εμπόδια και να προσαρμοστεί πια το παιδί στις καινούργιες καταστάσεις.
Πολλά από τα συμπτώματα που εμφανίζονται σε αυτό το στάδιο προσαρμογής, έχουν ομαδοποιεί ως εξής:
· Πολυφαγία ή ιδιοτροπία στο φαγητό
· Απροσεξία, αφηρημάδα
· Δειλία ή υπερβολική και άκριτη υπακοή
· Αιτιάσεις για σωματικές ενοχλήσεις (κεφάλι, κοιλιά κλπ.)
· Ονυχοφαγία, διάφορα τικ
· Ντροπαλότητα, συστολή
· Υπερβολικές ανησυχίες, έμμονες ιδέες
· Διασπαστικές συμπεριφορές στην τάξη
· Έκδηλο άγχος, ευαισθησία, παλινδρομήσεις (π.χ. βραδινή ενούρηση)
· Αδυναμία να αποχωριστούν τα παιδιά τους γονείς και να μπουν στην τάξη.
Παρά τις δυσκολίες όμως που έχουν να διαχειριστούν και να αντιμετωπίσουν, δεν χρειάζεται να χαρακτηρίσουμε αυτές τις συμπεριφορές τις οποίες τυχόν εμφανίσουν κάποια παιδιά, ως «παθολογικές», καθώς όπως δείχνουν οι έρευνες 80% των παιδιών ενδέχεται να εμφανίσουν κάποια από αυτά τα συμπτώματα και μετά από λίγο καιρό εξασθενούν και εξαφανίζονται.
Επίσης αυτές οι δυσκολίες δεν σχετίζονται με κάποια υποτιθέμενη "αδυναμία ή ψυχική ευαλωτότητα" των παιδιών.
Ο τρόπος και ο χρόνος προσαρμογής διαφοροποιείται ανάλογα με την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα, τις ανάγκες του κάθε παιδιού
Πώς μπορώ να βοηθήσω το παιδί μου στη μετάβαση από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό;
Αφουγκράζομαι τους φόβους και τις αγωνίες του παιδιού μου, οι οποίες συχνά εκδηλώνονται και με μη λεκτικό τρόπο (π.χ. ανορεξία, διαταραχές στον ύπνο, ψυχοσωματικές εκδηλώσεις, προβλήματα συμπεριφορά)
Με αφορμή μια ζωγραφιά, ένα παραμύθι ή ένα σχόλιο από έναν συγγενή συζητώ μαζί του, προκαλώ ερωτήματα, το αφήνω να εκφράσει τις ανησυχίες και τις απορίες του, δεν τις υποτιμώ και δε γελώ μαζί τους όσο «κουτές» ή αστείες κι αν μου φαίνονται.
Επικοινωνώ τακτικά με το σχολείο και τους εκπαιδευτικούς, ανταλλάσσω απόψεις και πρακτικές για ό,τι με απασχολεί και με προβληματίζει.
Προσπαθώ να προσαρμόσω τις προσδοκίες που έχω από το παιδί μου στις δυνατότητες και στα ενδιαφέροντά του.
Ρυθμίζω με προσοχή τη διάθεση του ελεύθερου χρόνου του και τις επιπλέον δραστηριότητες που θα αναλάβει.
Διατηρώ ένα οικογενειακό περιβάλλον ήρεμο, με ελάχιστες προκλήσεις
Τέλος, του δίνω το μήνυμα ότι συναισθηματικά θα είμαι πάντα δίπλα του και ότι οι όποιες αποτυχίες ή τα τυχόν λάθη που θα κάνει στη διαδρομή της προσαρμογής του δεν είναι δυνατόν σε καμία περίπτωση να αλλάξουν τα αισθήματα αγάπης και αποδοχής που έχω γι΄αυτό.
Σε κάθε περίπτωση, πριν από όλα τα διαδικαστικά και πάνω από όλα, είναι: Η σχέση με το παιδί μας.
Ας αφιερώσουμε τις τελευταίες μέρες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς για να δώσουμε βάρος στην σχέση μας με το παιδί (κοινές δραστηριότητες, ενίσχυση του δεσμού, συζήτηση, παιχνίδι) έτσι ώστε από κοινού, να αντιμετωπίσουμε τις νέες προκλήσεις!
Πιο προσωπικά: πέρυσι η μεγάλη μου κόρη ξεκίνησε το δημοτικό και μου είχε στείλει αυτό το γράμμα: https://www.positiveparents.gr/blog/simera-ksekinao-to-dimotiko
Αν ξεκινάει το παιδί σου φέτος την πρώτη δημοτικού, του εύχομαι καλή αρχή!
