Με βλέπω...

Με βλέπω.

Με βλέπω στο σπίτι, ανάμεσα σε όλα, τα παιχνίδια, τα συναισθήματα, τα ψίχουλα.

Είμαι εκεί αλλά και λίγο αλλού.

Με βλέπω να προσπαθώ να κρατάω την ηρεμία μου ενώ μου λέει η μεγάλη ότι ''εγώ φταίω για όλα''.

Με βλέπω να λέω στον εαυτό μου ότι μπορώ να δω την δυσκολία της, ότι χρειάζεται τη σταθερότητά μου τώρα... και να μη μείνω στα λόγια της.

Με βλέπω να σκύβω πάνω από ασκήσεις, κάποιες μέρες να βοηθάω στα μαθήματα και άλλες όχι τόσο γιατί ξέρω ότι δεν πειράζει αν δεν τα κάνει όλα.

Με βλέπω να αγκαλιάζω τα παιδιά και να σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι για αυτά, τόσο καιρό σπίτι...

Με βλέπω να μην αντέχω άλλο τις φωνές τους όταν τσακώνονται... αλλά και να τις καταλαβαίνω ταυτόχρονα...

Με βλέπω στο Laptop και να μη ξέρω από που να ξεκινήσω και τελικά να χάνω χρόνο...

Με βλέπω να προσπαθώ να πάρω αναπνοές ενώ από μέσα νιώθω πίεση όταν με διακόπτουν για 36η φορά.

Με βλέπω να δίνω, συνεχώς, να προσπαθώ να παίζω, να παίζω τελικά, να γελάω κιόλας.

Με βλέπω να νιώθω άσχημα που νιώθω άσχημα επειδή άλλοι νιώθουν πολύ πιο άσχημα από μένα.

Με βλέπω να κλαίω και να χαίρομαι που κλαίω γιατί βοηθάει και ας μην ''έμαθα'' να κλαίω.

Με βλέπω να σκέφτομαι την Γαλλία, τα χωριά, το σπίτι μας εκεί, βλέπω πόσο μου λείπει...

Με βλέπω που σκέφτομαι την γιαγιά μου που έφυγε πέρυσι εκεί και δεν χαιρέτισα, βλέπω πόσο πονάω...

Με βλέπω να προβληματίζομαι και να μεγαλώνω, ο χρόνος τρέχει διαφορετικά τελευταία.

Με βλέπω απ' 'έξω, με όλες τις δυσκολίες που φέρνει η κατάσταση που ζούμε τόσο καιρό...

Με βλέπω απ' έξω και έτσι μου δίνω τον χώρο που δεν έχω στο σπίτι.

Με βλέπω και με παίρνω αγκαλιά. Πραγματικά.

Με βλέπω δυνατή τελικά.

Γιατί κάνω ότι μπορώ.

Και αυτό είναι αρκετό.

--------------------------------------------------------

Ένα προσωπικό κείμενο που μοιράζομαι γιατί το να βλέπω τον εαυτό μου ''απ' έξω με έχει βοηθήσει να παίρνω απόσταση τις τελευταίες μέρες. Αν νιώθεις δύσκολα, δοκίμασέ το και αγκάλιασε τον εαυτό σου λίγο παραπάνω...

Συγκοίμηση με μωρό: οι προϋποθέσεις

Σύμφωνα με τις διεθνείς οδηγίες, για να είναι ασφαλής η συγκοίμηση με ένα μωρό πρέπει :

View fullsize

• Οι γονείς να μην πίνουν αλκοόλ

• να μην καπνίζουν (η Μαμά δεν πρέπει να κάπνιζε ούτε στην εγκυμοσύνη)

• να μην έχουν καταναλώσει ναρκωτικές ουσίες ή κατασταλτικά φάρμακα

• να μην έχει γεννηθεί το μωρό πρόωρο ή λιποβαρές

• το μωρό να μη φοράει υπερβολικά ρούχα

• το δωμάτιο να μην είναι υπερβολικά ζεστό (όχι πάνω από 22ο C), ούτε υπερβολικά κρύο, ώστε να χρειάζεται βαριά σκεπάσματα

• το στρώμα να μην είναι μαλακό και να μην βουλιάζει

• να μην υπάρχουν επικίνδυνα κενά ανάμεσα στο κρεβάτι και το στρώμα, όπου μπορεί να παγιδευτεί

• να μην χρησιμοποιείται καναπές ή πολυθρόνα

• το μωρό να τοποθετείται ανάσκελα

• να μην υπάρχουν γύρω κουβέρτες και μαξιλάρια

• να μην κοιμάται το μεγαλύτερο παιδί ή κάποιο κατοικίδιο στο κρεβάτι

• να μην αφήνουν μόνο το μωρό στο κρεβάτι των γονιών

Πηγές: Unicef, La Leche League International

Kατέβασε εδώ στα αγγλικά οδηγίες για ασφαλή ύπνο με μωρό: https://www.basisonline.org.uk/wp-content/uploads/sites/6/2019/03/Safer-Sleep-for-babies-a-guide-for-parents.pdf

Mία καλή λύση επίσης είναι το co-beding δηλαδή κάτι τέτοιο:

Για τα οφέλη της συγκοίμησης: δες εδώ

Στερεότυπα φύλου: μήπως έχουν μπει στο υποσυνείδητό μας;

Δες αυτό το βίντεο (στα αγγλικά) με ένα πείραμα για να καταλάβεις πόσο είμαστε επηρεασμένοι από τα στερεότυπα φύλου, χωρίς να το θέλουμε!

Για το παιδί: Κατέβασε και διάβασε εδώ το ebook της καταπληκτικής Elise Gravel στα αγγλικά.

Ένα παιδικό βιβλίο για την αποδοχή

Γεννήθηκε μισός λύκος και μισός πρόβατο... Ανήκει στην αγέλη ή στο κοπάδι; Ή μήπως σε κάτι ακόμα καλύτερο;

Όταν πρωτοδιάβασα την ιστορία μου ταίριαξε αρκετά αφού ως μισή Γαλλίδα και μισή Ελληνίδα, πάντα αισθανόμουν κάπως σαν τον Γούλφι ως παιδί. Δεν ταίριαζα εντελώς σε καμία από τις 2 χώρες... και ταυτόχρονα μου άρεσε το ''μείγμα''.

Ένα βιβλίο ταυτόχρονα αστείο και σοβαρό με πολλά μηνύματα . για την αποδοχή του εαυτού μας όπως είναι, για την διαφορετικότητα, για την οικογένεια, για την φιλία.

Ο Γούλφι τελικά δέχεται ότι το να είσαι πιστός στον εαυτό σου είναι πιο σημαντικό από το να ακολουθείς το κοπάδι (και συμφωνώ απόλυτα μαζί του!)

Τίτλος : Γούλφι
Συγγραφέας : Άλεξ Λάτιμερ
Ηλικία: 4+

Βρείτε το μεταξύ άλλων :
https://mikk.ro/Cuop
https://mikk.ro/Cuos

Παιδικά Σημειωματάρια για να δουλέψουν τα παιδιά το ''μέσα τους''

Πώς να είσαι ευτυχισμένος / επιτυχημένος αν δεν ξέρεις τι συμβαίνει μέσα σου…

Τα σημειωματάρια των συναισθημάτων της Ιζαμπέλ Φιλιοζά βοηθάνε το παιδί από 5 ετών να δουλέψει το «μέσα του», να μαθαίνει και να σκεφτεί με πολλές δραστηριότητες και παιχνίδια για αυτά που (δυστυχώς!) δεν λέγονται στο σχολείο και όμως έχουν καθοριστική σημασία στη ζωή…

Για παράδειγμα :

• Τι ακριβώς συμβαίνει στον εγκέφαλό μας όταν φοβόμαστε και γιατί η φοβία είναι ένα χρήσιμο συναίσθημα, αλλά και πώς να αντιμετωπίσει το παιδί τις φοβίες του…

• Ποια είναι τα 4 θεμέλια της αυτοπεποίθησης, πώς μαθαίνουμε από τα λάθη, πώς να διαχειριστεί το παιδί την κρίση των άλλων…

• Γιατί το να έχουμε φίλους δεν είναι πάντα εύκολο και ξεκινάει από το να γνωρίζουμε τον εαυτό μας… Πώς να αντιμετωπίσει το παιδί κάποιες δύσκολες καταστάσεις στο σχολείο.

Κάνοντας τις δραστηριότητες με τη μεγάλη μου κόρη, κατάλαβα ότι αυτά τα τετράδια δίνουν δύναμη στο παιδί, το κάνουν να σκεφτεί και να δουλέψει με τον εαυτό του. 

Κουβαλάμε πολλές λάθος πεποιθήσεις για τα συναισθήματα και χρειαζόμαστε, γονείς και παιδιά, επιτέλους σωστή ενημέρωση για να αυτοβελτιωθούμε!

To σημειωματάριο για την Αυτoπεποίθηση

Το σημειωματάριο για την Φιλία

Το σημειωματάριο για τους φόβους

Το γονικό δάκτυλο έχει μεγάλη δύναμη…

Παιδί μου…

Δίνεις σημασία σε ό’ τι δείχνω με το δάκτυλό μου. Τότε και εσύ εστιάζεις τη προσοχή σου σε αυτό.

Δίνεις σημασία στα λουλούδια γιατί από μικρό σου δείχνω λουλούδια όταν περπατάμε παρέα.

Δίνεις σημασία στο πουλάκι που κελαηδάει γιατί σου το έδειξα ένα πρωί.

Μου αρέσει που σου δείχνω αυτά που έχουν σημασία για μένα. Με ακούς με μεγάλη προσοχή. Αισθάνομαι μεγάλη σύνδεση μαζί σου.

Το δάχτυλό μου έχει μεγάλη επιρροή πάνω σου, το καταλαβαίνω.

Στη ζωή σου, μην αφήσεις κανέναν ποτέ να έχει το δάχτυλό του στραμμένο προς εσένα.

Το δάχτυλο δεν είναι για να κατηγορούμε. Ποτέ.

Ξέρω ότι μία διαφορά στην γωνία μπορεί να έχει μία διαφορά στον τρόπο που θα δεις τον εαυτό σου και την ζωή σου…

Το δάχτυλο είναι για να δείχνει τα ωραία της ζωής.

Για να τα προσέχουμε και να μην τα αφήνουμε να φεύγουν. 

Τι θέλω από σένα πραγματικά Μπαμπά / Μαμά...

''Θέλω να με ακούς χωρίς να με κρίνεις

Θέλω τη γνώμη σου χωρίς συμβουλές

Θέλω να με εμπιστεύεσαι χωρίς απαιτήσεις

Θέλω τη βοήθειά σου, κι όχι ν’ αποφασίζεις για μένα

Θέλω να με προσέχεις χωρίς να με ακυρώνεις

Θέλω να με κοιτάς χωρίς να προβάλλεις τον εαυτό σου σε μένα

Θέλω να μ’ αγκαλιάζεις χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ

Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις

Θέλω να με υποστηρίζεις χωρίς να με φορτώνεσαι

Θέλω να με προστατεύεις χωρίς ψέματα

Θέλω να πλησιάζεις χωρίς να εισβάλλεις

Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σ’ ενοχλούν

Να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις

Θέλω να ξέρεις… πως σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου…

Χωρίς όρους.''

Jorge Bukay, συγγραφέας του πολύ ωραίου βιβλίου Γονείς και παιδιά (Βρες το εδώ)

Oι 7 Βασικές ανάγκες των παιδιών

Σήμερα γκρινιάζει / κλαίει για το οτιδήποτε / φαίνεται λυπημένο ...

Αυτό φαίνεται. Είναι η συμπεριφορά.

Τι κρύβει όμως το παγόβουνο;

Ποια ανάγκη δεν εχει καλυφθεί και το παιδί έχει αυτήν τη συμπεριφορά;

Βοηθάει να δούμε τον εαυτό μας ως υποβρύχιο που εξετάζει τι συμβαίνει κάτω από το παγόβουνο... αμέσως μπαίνουμε στη θέση του βοηθού.

Αυτό το σκίτσο δείχνει τις 7 βασικές ανάγκες των παιδιών. Υπάρχουν άλλες βεβαίως.

Αυτές οι 7 ανάγκες ξεχωρίζει η coach μου Catherine Dumonteil Kremer στο βιβλίο « Μια νέα γονική εξουσία χωρίς τιμωρίες και ξύλο» (βρες το βιβλίο εδώ)

View fullsize

Γιατί ο φόβος είναι ένα χρήσιμο συναίσθημα...

« Μη φοβάσαι, τίποτα δεν είναι».

Δεν μας αρέσει να φοβούνται τα παιδιά μας. Θα τα θέλαμε ηγέτες, τολμηρά. «Θα κάνεις φίλους στη κατασκήνωση». «Μην ανησυχείς, κι αυτό θα περάσει».

Όταν φαίνονται αγχωμένα, τείνουμε να τα καθησυχάσουμε. Θα θέλαμε να τα ξαλαφρώσουμε από κάθε πιθανό φόβο. Όμως μολονότι ορισμένες φορες, εάν είναι υπερβολικός ή μετατοπισμένος, πράγματι μπλοκάρει και εμποδίζει τα παιδιά να κάνουν πράγματα, ο φόβος είναι ένα χρήσιμο συναίσθημα.
Κινητοποιεί την ενέργεια μας ώστε να αντιμετωπίζουμε έναν κίνδυνο, μας επιτρέπει να τρυπούμε σε φυγή, να αμυνθούμε ή να ακινητοποιηθούμε.
Εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι αντιδράσεις του ανθρώπου απέναντι στον φόβο του επέτρεψαν να επιβιώσει απέναντι σε επικίνδυνες καταστάσεις. (...)

Ο φόβος είναι χρήσιμος. Είναι το συναίσθημα που εγγυάται την ασφάλεια μας και μας επιτρέπει να επιτύχουμε.

Στο προαύλιο, κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, κάποια παιδιά τρέχουν να παίξουν ενώ αλλά παίρνουν τον χρόνο τους, κοιτάζουν και αναλύουν. Το καθένα έχει τον τρόπο του. (...) Ειναι ανώφελο να πιέσουμε το παιδί μας να υιοθετήσει έναν τρόπο δράσης που δεν του ταιριάζει. Ένα ατρόμητο παιδί δεν ειναι απαραίτητα ούτε πιο ευτυχισμένο ούτε πιο ευφυές, και βέβαια ούτε πιο ασφαλές από ένα παιδί που φοβάται.

Απόσπασμα και εικόνα από το σημειωματάριο των συναισθημάτων της Ιζαμπελ Φιλιοζά «Φόβοι, φίλοι ή εχθροί;» Από 5 ετών.

http://mikk.ro/CaBA. Και http://mikk.ro/CaFf

Παιδική σοφία…

Μαζεύω ένα χαλασμένο παιχνίδι, ρωτάω την Ελαία τι έγινε.

- Χάλασε γιατί η Σοφία το πέταξε κάτω. Πέρυσι νομίζω.

- Τι εννοείς; Το είχε πετάξει επίτηδες κάτω δηλαδή;

- Όχι, δεν το έκανε επίτηδες, ήταν σε κρίση εκείνη την ώρα.

Έτσι απλά και σοφά τα είπε. Και μου ήρθε να την αγκαλιάσω.

7 χρόνων και έχει καταλάβει αυτά που έμαθα στα 30 διαβάζοντας βιβλία...

... και μου πήρε άντε 3 -4 χρόνια να ενσωματώσω στον εαυτό μου, στο σώμα μου και στον εγκέφαλο μου.

Ένα παιδί που είναι σε κατάσταση κρίσης δεν κάνει κάτι επίτηδες.

Δεν πετάει πράγματα κάτω για να τα σπάσει.

Δεν κάνει κάτι για να μας ενοχλήσει.

Δεν έχει λογική εκείνη την ώρα.

Ο εγκέφαλος του είναι ακόμα ανώριμος.

Τόσο απλό.

To κρεμμύδι της ενεργητικής ακρόασης

Η ενεργητική ακρόαση είναι σαν ένα κρεμμύδι που ξεφλουδίζουμε παρέα με το παιδί μας.

Υπάρχουν πολλές στρώσεις πριν φτάσουμε στο κέντρο του, στο πραγματικό πρόβλημα.

Κάποιες φορές αυτό που μας λέει το παιδί μας πρώτα δεν έχει κιόλας καμία σχέση με το πραγματικό του πρόβλημα. Χρειάζεται τα αυτιά μας για να το καταλάβει και το ίδιο.

Γι’ αυτό ακούμε πάνω απ’ όλα.

(Και δαγκώνουνε τη γλώσσα μας πριν δώσουμε συμβουλές ή πούμε την άποψη μας... Το παιδί δεν θέλει σωτήρα.)

Θέλει να πει σε ένα ατομο εμπιστοσύνης την ανησυχία του και μετά ίσως θέλει να βρει μια λύση, και ίσως τότε θέλει τη βοήθεια μας. Ίσως.

Χτες η Ελαία μου είπε λοιπόν με αγωνία ότι θέλει να καθαρίσουμε παρέα ένα κρεμμύδι :

- «Μπορώ να σου πω κάτι σημαντικό αλλά μη το λες σε κανέναν ε;» (Άλλες φορές όμως το παιδί δεν λέει τόσο ξεκάθαρα ότι έχει κάτι να μας πει)

Ξεκίνησε με μια ιστορία για ένα «απλό» κόκκινο στύλο και αφού ξεκινήσαμε παρέα το ξεφλούδισμα και έκλαιγε, έφτασε μετά απο ακόμα αρκετές στρώσεις να πει για τους φόβους της, για ένα κοριτσάκι που την πειράζει και για αλλά τέτοια σημαντικά πράγματα.

Στο τέλος, (αφού τοποθετήθηκα σε κάποια θέματα σημαντικά - γιατί αν πρόκειται για σημαντικό ζήτημα, χρειάζεται ο γονέας να τοποθετηθεί) αποφάσισε μόνη της τι θα κάνει και ανακουφίστηκε.

Ξεφλουδίζουμε λοιπόν... στρώση στρώση με το παιδί.

Γιατί κάτι μπορεί να κρύβει μέσα του το κρεμμύδι.

Γιατί η υπακοή δεν έχει νόημα

''Όταν ένα παιδί υπακούει σε μία εντολή, ο μετωπικός του εγκέφαλος παραμένει αδρανής'' λέει η Ιζαμπέλ Φιλιοζά...

Είναι σημαντικό το παιδί να μπορεί να σκεφτεί, να έχει επιλογές, να αποφασίζει.

Αν απλά κάνει αυτό που του λέμε, δεν μαθαίνει να σκέφτεται, να παίρνει αποφάσεις, να προβλέπει... με άλλα λόγια δεν μαθαίνει να είναι υπεύθυνο.

Η Φιλιοζά μας εξηγεί επίσης ότι ένα παιδί που απλά υπακούει δεν χτίζει την αυτοπεποίθησή του...

Κατά συνέπεια, οι ειδικοί προτείνουν να έχουμε σαν οικογένεια μαξ 3 αδιαπραγμάτευτους κανόνες (κανόνες που το παιδί δεν μπορεί καθόλου να συζητήσει (Π.χ. : Δεν παίζει τάμπλετ αν δεν έχει τελειώσει τα μαθήματα πρώτα'').

Κάνουμε μία λίστα και αν οι αδιαπραγμάτευτοι κανόνες είναι περισσότεροι από 3, προσπαθούμε να τους κάνουμε 3...

Πώς ;

Αναρωτιόμαστε γιατί έχουμε τη συγκεκριμένη απαίτηση, από πού προέρχεται και σκεφτόμαστε : ''Όταν ήμουν μικρός/η, τι γινόταν σε αυτή τη περίπτωση;

Τότε μπορεί να βλέπουμε τα πράγματα λίγο διαφορετικά... όχι τόσο απόλυτα...

«Η αγάπη δεν είναι μια ανταμοιβή. Η αγάπη είναι ένα καύσιμο.»

«Η αγάπη δεν είναι μια ανταμοιβή. Η αγάπη είναι ένα καύσιμο.» Ιζαμπελ Φιλιοζά

Η αγάπη άνευ όρων του γονέα για το παιδί του το κάνει να μεγαλώνει εσωτερικά για να μπορεί να ανοιχτεί μετά στον έξω κόσμο.

Το παιδί πρέπει να νιώθει την βαθιά αγάπη μας ακόμα και όταν η συμπεριφορά του είναι τελείως απαράδεκτη για εμάς, όταν μας δείχνει τις μεγαλύτερες του δυσκολίες.

Ειδικά τότε.

Θέλει τόλμη να είσαι γονέας!

Θέλει τόλμη να είσαι γονέας. Tόλμη και θάρρος.

Γιατί πρώτα απ' όλα τα παιδιά σε προκαλούν και σε βγάζουν από την ζώνη άνεσής σου κάθε μέρα.

Θέλει τόλμη...

Να επιλέγεις να μεγαλώνεις το παιδί σου όπως εσένα σου ταιριάζει σύμφωνα με τις δικές σου αρχές.

Θέλει τόλμη.

Γιατί πολλές στιγμές θα νιώθεις άβολα... όπως όταν σε κοιτάνε πολλά επικριτικά μάτια ενώ το παιδί σου χτυπιέται στο πάτωμα στο ταχυδρομείο και προσπαθείς να είσαι μαζί του τη στιγμή της κρίσης - μαζί και όχι ενάντια.

Θέλει τόλμη.

Γιατί οι περισσότεροι θα διαφωνήσουν μαζί σου με σχεδόν ότι αφορά το παιδί. Ακόμα και οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι πολλές φορές...

Θέλει τόλμη.

Γιατί θα είσαι συχνά χαμένος/η εσύ ο/η ίδιος/α ανάμεσα σε αυτά που ήξερες και αυτά που μαθαίνεις. Μερικές στιγμές θα νομίζεις ότι τα κάνεις όλα λάθος.

Θέλει τόλμη.

Γιατί η μεταμόρφωση σου δεν γίνεται σε μία ούτε σε 2 ούτε σε 100 μέρες. Είναι μία διαδρομή ζωής.

Θέλει τόλμη και ταυτόχρονα μέσα από την τόλμη, ενδυναμώνεσαι.

Και τότε γίνεται κάτι σχεδόν παράξενο...

...Τα μάτια των άλλων πάνω σου θα γίνουν λιγότερο επικριτικά και περισσότερο περίεργα και οι γνώμες τους δεν θα σε επηρεάζουν τόσο.

Δεν θα σε αναστατώνουν πια.

Γιατί απλά θα έχεις δύναμη μέσα σου.

Και αυτό εκπέμπεται και προς τα έξω...

Ποιο παιδί μεγαλώνει ποιο;

Όταν γεννιέται το πρώτο μας μωρό, νομίζουμε ότι θα έχουμε να μεγαλώσουμε ένα παιδί, να του μαθαίνουμε αξίες, όρια, πράγματα.

Σωστά έχουμε καταλάβει στην ουσία...

Αυτό που μας ξεφεύγει όμως εκείνη την ώρα είναι ότι το παιδί είμαστε εμείς.

Ο εαυτός μας χρειάζεται να μεγαλώσει επίσης.

Ταυτόχρονα με το παιδί μας, παράλληλα, δίπλα, χέρι-χέρι.

Είναι μία διαδρομή μοναδική.

Σε αυτό το παράλληλο και αμοιβαίο μεγάλωμα, κρύβεται όλη η ομορφιά και η τρέλα της γονεικότητας...

Έτσι δεν είναι;

Ένα κορυφαίο απόφευθμα του Haim Ginott

Η αποδοχή και όχι η διόρθωση αποτελεί κίνητρο για αλλαγή

« Μια διόρθωση ακόμα και όταν διατυπώνεται με μπόλικα ‘παρακαλώ’ και ´ευχαριστώ´, εξακολουθεί να είναι μια επίθεση στην αξία και την ικανότητα κάποιου.’’

«Παρακαλώ μην το αγγίζεις αυτό».

«Παρακαλώ κάτσε φρόνιμα».

«Μην ενοχλείς τα άλλα κορίτσια. Ευχαριστώ».

«Δεν το έκανες καλά.». «Μην κάθεσαι εκεί».

«Δεν επιτρέπεται να φας και δεύτερο μπισκότο». «Μη, μη, μη!».

Όλες αυτές οι επιπλήξεις και οι διορθώσεις έχουν αρνητικό περιεχόμενο.

Σπάνια πρότρεπουν τον άλλον να φερθεί καλύτερα. Αν μη τη άλλο κάνει το άτομο που τις δέχεται να νιώσει άχρηστο και του στέλνουν το μήνυμα ότι η συνέχεια της προσπάθειας είναι άσκοπη. Οι επιπλήξεις δεν αρέσουν σε κανέναν. Η συνήθης αντίδραση είναι η παραίτηση και η μνησικακία. (...)

Είναι πολύ εύκολο να επιπλήττεις και πολυ δύσκολο να ενθαρρύνεις γιατί αυτή είναι η μητρική μας γλώσσα. Μερικές φορες έχουμε ακούσει τόσα πολλά μη στην παιδική μας ηλικια που η επίπληξη ξεφεύγει αυθόρμητα από τα ενήλικα χείλη μας. Θα πρέπει να μάθουμε μια νέα γλώσσα, τη γλώσσα της ενθάρρυνσης - και αυτή τη γλώσσα θα μάθουν και τα παιδια μας, που θα ενθαρρύνουν αργότερα τους άλλους.(...)

Αρχίστε εντοπίζοντας τα πιο μικρά πραγματάκια που το παιδί κάνει σωστά (...).
Περιγράψτε τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της καλής ή σωστής πράξης του παιδιού. Πχ: «μου άρεσε που μοιράστηκες το τελευταίο κομμάτι κέικ με την αδελφή σου» (...)

Συχνά νομίζουμε ότι η λεκτική αναγνώριση του καλού είναι περιττή, ότι οι άνθρωποι ξέρουν πότε έκαναν κάτι σωστά. Όμως τα περισσότερα παιδιά και ενήλικες δεν το ξέρουν.

Τα περισσότερα καλά λόγια για κάποιον ακούγονται στην κηδεία του.»

Απόσπασμα από το βιβλίο της Judy Arnall «Πειθαρχία χωρίς τιμωρία.»

Όταν οι γονείς ακούν...

«Το να έχεις γονείς που ακούνε δημιουργεί παιδιά που πιστεύουν ότι η φωνή τους μετράει σε αυτόν τον κόσμο»

Rachel M. Stafford.

Επειδή είμαστε οι ενήλικες...

Είμαστε οι ενήλικες.

Προσπαθούμε.

Μαθαίνουμε και εμείς.

Εξελισσόμαστε παρέα με το παιδί μας.

Είμαστε οι ενήλικες.

Γονείς.

Προχωράμε.

Η γονεϊκότητα είναι μία διαδρομή...

Η γονεϊκότητα είναι μία διαδρομή.

Οι αλλαγές δεν γίνονται σε μια μέρα.

Ούτε σε 100.

Γίνονται Βήμα βήμα.

Κάνεις λάθη.

Αισθάνεσαι άσχημα.

Κλαις για λίγο.

Αλλά πρέπει να προχωράς.

Με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη σου.

Βήμα βήμα.

Γιατί μόνο έτσι μεγαλώνεις.