Το ρολόι της αγάπης...

/

Χρόνος.

Να είμαστε απλά μαζί.

Να μην τρέχουμε.

Να μην κάνουμε ταυτόχρονα κάτι άλλο.

Να διαβάζουμε ανάσκελα ιστορίες.

Να παίζουμε με τους δικούς μας κανόνες.

Να γελάμε.

Να μην κοιτάμε οθόνες.

Να ΕΙΜΑΣΤΕ.

Γιατί όταν «είμαστε» και με προσέχεις, τότε θα έρθει το γέλιο, η αγκαλιά, το παιχνίδι, οι σοβαρές κουβέντες, τα αστεία, η βαθιά αγάπη.

Όταν όλο τρέχουμε, είμαστε σε παράλληλους κόσμους. Δεν είμαστε ΜΑΖΙ.

Όταν μου δίνεις όλη σου την προσοχή, συνδεόμαστε πραγματικά.

Ο χρόνος τρέχει διαφορετικά.

Γιατί γυρίζει το ρολόι της αγάπης.

———————————————————-

Iστορία από το βιβλίο μου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’ Για να το παραγγείλεις χωρίς μεταφορικά έξοδα, κάνε κλικ εδώ

Θέλω να με ντύσεις Μαμά (για να σε φέρω πιο κοντά)

/

- Ντύσε με εσύ Μαμά*! 

- Έλα, ντύσου μόνη σου! Αφού ξέρεις. 

- Δεν μπορώ!

- Ντύσου τώρα! Μια χαρά μπορείς!  

 Ώπα! Πατά pause εδώ. Να σου πω λίγο τι γίνεται. Δεν είναι ότι δεν μπορώ.

 Και βέβαια μπορώ να φορέσω τα ρούχα μόνη μου. 

 Όλα μπορώ να τα φορέσω βασικά.

 Και τα ρούχα και τις ανασφάλειες σου. Όμως αυτές δεν τις θέλω. 

 Φοβάσαι ότι δεν θα αυτονομηθώ αν με ντύσεις; Ότι δεν να ανεξαρτητοποιηθώ; Δεν βλέπεις την μεγάλη εικόνα και την πρόοδο μου γενικότερα;

 Φοβάσαι επειδή τα αλλά παιδιά ντύνονται μόνα τους (και καλά) στην ηλικία μου;  Δεν αφήνεις λίγο τους άλλους απ’έξω μας; 

Φοβάσαι μην ‘‘οπισθοδρομήσω’’ αν με ντύσεις ενώ ξέρω; Δεν βλέπεις ότι δεν είναι αυτό το θέμα;

Θα πετάξω κι εγώ, μην ανησυχείς. 

Είναι θέμα χρόνου. 

Ilya green

Και θέμα φόβου. 

Μη μας φοβάσαι.

Νιώσε μας. 

 Μην σε φοβάσαι.

Να μου δώσεις και να με φροντίσεις. 

 Μην με φοβάσαι. 

Κοίταξε με. Μεγαλώνω… όταν δεν με πιέζεις.

Ντύσε με σήμερα. Και κάθε φορά που – ακόμα- το έχω ανάγκη.  

 Γιατί όταν με ντύνεις, σε φέρνω λίγο πιο κοντά μου. 

Ίσως δυσκολεύομαι με κάτι αυτή την περίοδο. Ίσως κατακτώ άλλες νέες δεξιότητες και κάνω λίγο πίσω σε άλλες. Αναπτύσσομαι σε σπιράλ, όχι γραμμικά, θυμάσαι;

Ντύσε με λοιπόν.... 

Για να με ακουμπήσεις.

Ντύσε με.

Για να σε τραβήξω αγκαλιά.

Ντύσε με.

Για να σε μυρίσω.

 Ντύσε μας. 

Γιατί μας αγαπάς.

Και δεν φοβάσαι. 

Μας εμπιστεύεσαι.

Με εμπιστεύεσαι. 

 Μπορώ να ντυθώ μόνη μου. 

 Αυτές τις μέρες όμως θέλω να με ντύσεις.

 Γιατί μου λείπεις τόσες ώρες στο σχολείο.

 Γιατί σε χρειάζομαι. 

 Γιατί έτσι. 

 Άσε την λογική. Τα πολλά γιατί και τις ανασφάλειες. 

 Νιώσε. 

 Δώσε μας  τη σύνδεση που χρειάζομαι. 

 Και ζήσε τη. 

 Τώρα. 

 Έτσι μαθαίνω να πετάω και να γίνομαι αυτόνομη…

 Όταν δεν με πιέζεις.

Όταν δεν αντιστέκεσαι.

Όταν σέβεσαι τον χρόνο μου.

 Και είσαι πραγματικά μαζί μου. 

 

* ή ‘‘Μπαμπά’’

Instagram live με τον Στέφανο Ξενάκη και την Αναστασία Κουσοβίστα

/

Την Πέμπτη 23 Νοεμβρίου στις 21:30 στο instagram στο προφίλ του Στέφανου Ξενάκη @steph_squash θα συζητήσουμε για τις προκλήσεις μας ως γονείς!

Αν έχεις Instagram μπορείς να με «ακολουθήσεις» στο _positive_parents_

Τρέχουμε όλη την ώρα... θέλω κενό Μαμά / Μπαμπά!

/

Όλη μέρα στο σχολείο μου λένε τι να κάνω, μετά με παίρνεις, με τρέχεις από δω, από κει, μπαλέτο και λογοθεραπεία. Μετά διάβασμα ελληνικά. Μετά μπάνιο (και μαλλιά!). Μετά φαγητό. Μετά δόντια. Μετά πιτζάμα και ύπνο. Χοπ, χοπ, χοπ!

Πάω σχολείο όλη μέρα και μετά μου έχεις ένα δομημένο πρόγραμμα με δραστηριότητες.

Χοπ, χοπ, χοπ! Όταν γυρνάω σπίτι και το Σαββατοκύριακο, έχω πάλι ένα πρόγραμμα.

Χοπ, χοπ, χοπ. Πρέπει και καλά να μάθω πράγματα, να έχω ερεθίσματα.

Χοπ, χοπ, χοπ. Η μέρα μου όμως έτσι είναι μία σειρά από «πρέπει», «πάμε» και «γρήγορα». Νιώθω ένταση και πίεση. Τρέχω και δεν έχω κενά. Θέλω κενό!

Φοβάσαι το κενό εσύ; Θέλεις να το γεμίσεις; Φοβάσαι να βαριέμαι;

Δεν βαριέμαι εγώ όμως. Και δεν υπάρχει καν ως έννοια η βαρεμάρα στη φύση. Ίσα ίσα, χωρίς δομή, ύλη και πρόγραμμα, στα «κενά», οι νευροεπιστήμες έχουν αποδείξει ότι μαθαίνω περισσότερο απ’ ό,τι νομίζεις, γιατί ενισχύεται η μνήμη μου και η συγκέντρωσή μου…

Μπορώ να ακούσω μέσα μου τι μου αρέσει και να αποφασίσω αυτό που θέλω χωρίς να χρειάζεται συνέχεια καθοδήγηση από άλλους, και έτσι μαθαίνω την αυτονομία…

Όταν δεν έχω κάτι προκαθορισμένο και δομημένο να κάνω, μαθαίνω να είμαι μόνος μου. Μπορώ να εξερευνήσω και να φροντίσω τον εαυτό μου.

Χωρίς καθορισμένο στόχο, μπορώ να αφήσω το μυαλό μου να περιπλανηθεί.

Από το «κενό» γεννιούνται ιδέες, εικόνες, ιστορίες, παιχνίδια… Η φαντασία και η δημιουργικότητά μου ανθίζουν.

Κάνε μου το δώρο αυτό.

Άφησέ μου κενό.

Ιστορία ‘‘Θέλω κενό’’ από το βιβλίο μου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’ εκδόσεις iWrite.

Για να μάθεις αν το βιβλίο είναι για σένα κάνε κλικ εδώ

Για να παραγγείλεις το βιβλίο χωρίς μεταφορικά έξοδα, κάνε κλικ εδώ

Την Τρίτη 14 Νοεμβρίου, ξεκινάει μία νέα πρωινή ενδυναμωτική ομάδα γονέων! Αν είσαι έτοιμος/η να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου ως γονέας σε ένα ασφαλές χώρο εμπιστοσύνης και φροντίδας… & να μάθεις βήμα βήμα νέες αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…) τότε ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ 😄

Eνσυναίσθηση: πηγαίνοντας στο βουνό του άλλου...

/

Τι είναι η ενσυναίσθηση τελικά;

Για μένα είναι μία εικόνα… Είναι να πας στο βουνό του άλλου.

Δες προσεκτικά την ζωγραφιά που απεικονίζει την ενσυναίσθηση στο βιβλίο μου ΄’’Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’

Η ενσυναίσθηση είναι η ικανότητα να δούμε τα πράγματα από την οπ΄τική γωνία του άλλου, να καταλάβουμε τα συναισθήματα του, να ‘’μπούμε στα παπούτσια’’ του και έτσι να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στα συναισθήματά του.

Και δηλαδή; Πώς γίνεται ΠΡΑΚΤΙΚΑ αυτό με το παιδί μας;

Ένα παράδειγμα όταν το παιδί μας είναι θυμωμένο…

3 βήματα.

Βήμα 1: Η απαραίτητη προετοιμασία μας

Αλλάζουμε τρόπο σκέψης και ανταποκρινόμαστε με ένα πιο ζεν τρόπο στο θυμό του παιδιού:

  • Αναπνέουμε και παίρνουμε μία απόσταση (δύσκολο το ξέρω όταν μας χτυπάει ένα θυμωμένο παιδί)

  • Έχουμε στην άκρη του μυαλού μας ότι το μικρό μας παιδί δεν μπορεί να διαχειριστεί ακόμα ‘’σωστά’’ τα συναισθήματα του επειδή το μυαλό του είναι ανώριμο και μη ολοκληρωμένο ακόμα.

  • Δεχόμαστε ότι το παιδί δεν αντιδράει με θυμό για ''να μας σπάσει τα νεύρα’’, ότι έχει δικαίωμα να εκφράσει θυμό και ότι είναι υγιής αντίδραση στην απογοήτευσή του. Εμένα μου άλλαξε τη ζωή το να ξέρω ότι ο θυμός είναι όπως το λέει η Isabelle Filiozat ''στην υπηρεσία της ταυτότητας'', δηλαδή ότι με το θυμό, το παιδί οριοθετεί τις αξίες του και την ακεραιότητά του.

  • Κατανοούμε ότι το παιδί έχει ανάγκη να ξέρει ότι μπορεί να εκφράσει ελεύθερα στους γονείς του όλα του τα συναισθήματα γιατί δεν μπορεί να το κάνει με άλλα άτομα τόσο εύκολα (ίσως σε κάποιο/α παππού/ γιαγιά ή πολύ κοντινό άτομο αλλιώς).

Βήμα 2: Καθρεφτίζουμε τα συναισθήματα 

Μπαίνουμε στη θέση του παιδιού.

Βοηθάμε το παιδί να ''ξεφουσκώσει'' δείχνοντας ότι καταλαβαίνουμε τον θυμό του ‘’Είσαι πολύ θυμωμένος μαζί μου, ήθελες πάρα πολύ να αγοράσουμε καραμέλες και σου φαίνεται άδικο που δεν θέλω να σου πάρω’’.

Απλώς του καθρεφτίζουμε τα συναισθήματα του, δεν κάνουμε κριτική, ούτε σχολιάζουμε ή επεμβαίνουμε.

Τότε νιώθει ότι το αναγνωρίζουμε.

Προσοχή εδώ να μη πούμε ''…αλλά''. Πχ: ‘’Είσαι πολύ θυμωμένος μαζί μου, ήθελες πάρα πολύ να αγοράσουμε καραμέλες και σου φαίνεται άδικο που δεν θέλω να σου πάρω ΑΛΛΑ δεν είναι σωστό να φας τόσες καραμέλες.''

Το ΑΛΛΑ ακυρώνει την προσπάθεια μας! 

Βήμα 3: Περιμένουμε

Είμαστε δίπλα του, περιμένουμε και δεν κρίνουμε την αντίδραση του. Το αφήνουμε να κλαίει αν θέλει. Ίσως του προτείνουμε μία άλλη δραστηριότητα.

Πολλές φορές το παιδί θα καταφέρει να ξεπεράσει το θυμό του αν το έχουμε πραγματικά ακούσει, θα μειωθεί η έντασή του. Κανονικά ένας θυμός που έχει ακουστεί διαρκεί μόνο λίγα λεπτά.

Ακόμα κι αν το παιδί συνεχίζει να κλαίει, να ουρλιάζει κτλ, είναι σημαντικό που το ακούσαμε και ότι συνδεθήκαμε.

Μπορούμε όμως πάντα κι εμείς να δείχνουμε ενσυναίσθηση; Διαπίστωσα στην πράξη ότι…. όχι! Και τι κάνουμε τότε;

Δες εδώ!

Τον Οκτώβριο, ξεκινάνε δύο νέες ενδυναμωτικές ομάδες γονέων! Αν είσαι έτοιμος/η να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου ως γονέας σε ένα ασφαλές χώρο εμπιστοσύνης και φροντίδας… & να μάθεις βήμα βήμα νέες αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…) τότε ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ 😄

Παρακάτω δες ένα ωραίο βίντεο για την ενσυναίσθηση με εκατομμύρια Views στο YouTube από την Brene Brown, συγγραφέας, ''vulnerability researcher'' & καθηγήτρια στο University of Houston (εδώ με ελληνικούς υπότιτλους):

Προσοχή: στο σημείο 1:34, έχει ένα λάθος, το ''πάντοτε'' είναι ''ποτέ'' δηλαδή η σωστή πρόταση είναι: ''Σχεδόν ΠΟΤΕ η ανταπόκριση ενσυναίσθησης ξεκινά με τη φράση ΄τουλάχιστον'.

 

Τι θέλω να κάνεις όταν επιστρέφεις στο σπίτι από τη δουλειά Μπαμπά (ή Μαμά!)...

/

Μια επιστολή προς όλους τους γονείς εκεί έξω που αισθάνονται απόρριψη από το παιδί τους όταν επιστρέφουν από τη δουλειά.

"Αγαπητέ μπαμπά, σ 'αγαπώ τόσο πολύ.

Σ 'αγαπώ τόσο πολύ που όταν φεύγεις για δουλειά είμαι λυπημένος/η και μου λείπεις.

Είναι επίπονο.

Όταν επιστρέφεις στο σπίτι μετά τη δουλειά, ένα μέρος μου θέλει να τρέχει στην αγκαλιά σου ... αλλά ένα άλλο μέρος είναι φοβισμένο.

Φοβάμαι ότι αν ξανασυνδεθώ μαζί σου και περάσω υπέροχα μαζί σου, θα νιώσω πάλι πόνο όταν φύγεις ξανά.

Κρύβομαι στην αγκαλιά της Μαμάς, γιατί όταν σε ξαναβρίσκω ξαναζωντανεύει όλο τον πόνο που ένιωσα ενώ έλειπες.

... Επειδή σε αγαπώ τόσο πολύ.

Ουρλιάζω "Φύγε, μπαμπά!" γιατί φοβάμαι να ξανασυνδεθώ μαζί σου, σε περίπτωση που με αφήσεις ξανά.

... Επειδή σε αγαπώ τόσο πολύ.

Αρνούμαι να κάνω ό, τι μου λες να κάνω, γιατί θυμώνω που με άφησες.

... Επειδή σε αγαπώ τόσο πολύ.

Δεν είναι ότι σε απορρίπτω σκόπιμα.

Δεν είναι ότι δεν σε αγαπώ.

Δεν προτιμώ τη Μαμά.

Δεν είναι ότι είσαι κακός μπαμπάς.

Θέλω με όλο μου το είναι να επανασυνδεθώ μαζί σου, αλλά είναι επίσης λίγο τρομακτικό,

... γιατί Σ 'αγαπώ βαθιά.

Μένω μακριά, προσπαθώ να προστατεύσω τον εαυτό μου από τον πόνο που θα νιώσω όταν θα σε βλέπω να φύγεις ξανά.

Ωστόσο, Θέλω τόσο πολύ να συνδεθώ ξανά μαζί σου και να παίξω μαζί σου.

Είναι ένα ‘’σε θέλω’ και ‘’δεν σε θέλω΄’’.

Είναι μπερδεμένο μέσα μου.

Και δεν είμαι σίγουρος πώς να το διαχειριστώ, μπαμπά.

Εδώ μπορείς να με βοηθήσεις, Μπαμπά:

ΜΗΝ το πάρεις προσωπικά.

Εάν το πάρεις προσωπικά, θα νιώθεις απόρριψη και θα φύγεις από μένα!

Αυτό θα επιβεβαιώσει τους φόβους μου: Φεύγεις ξανά!

Θα κάνει τα πράγματα χειρότερα ...

Όταν επιστρέψεις στο σπίτι, δώσε μου χρόνο για να επανασυνδεθώ μαζί σου.

Πρέπει να επανασυνδεθώ μαζί σου σταδιακά, να μείνω σε απόσταση ή στην αγκαλιά της Μαμάς στην αρχή.

Το μόνο που χρειάζομαι είναι να επανασυνδεθώ μαζί σου στο δικό μου ΧΡΟΝΟ, χωρίς να βιαστώ.

Μην με αναγκάζεις να έρθω σε σένα ή να σου μιλήσω αμέσως.

Αντ’ αυτού, πώς θα σου φαινόταν να με ενημερώσεις ότι είσαι έτοιμος να παίξεις μαζί μου;

Όταν επιστρέφεις στο σπίτι, τι λες να κρυβόσουν πίσω από τον καναπέ και να με άφηνες να σε βρω με την Μαμά;

... μόλις είμαι έτοιμος/η;

Όταν επιστρέφεις στο σπίτι, τι λες να καθόσουν και να άρχιζες να χτίζεις ένα πύργο με τουβλάκια και να με άφηνες να έρθω κοντά σου;

... μόλις είμαι έτοιμος/η;

Όταν επιστρέφεις στο σπίτι, τι λες να έπαιρνες ένα από τα βιβλία μου και να άρχιζες να το διαβάζεις δυνατά, αφήνοντάς με να έρθω να κάτσω αγκαλιά σου…

... μόλις είμαι έτοιμος/η;

Μην με πιέζεις να επανασυνδεθώ πολύ γρήγορα,

Χρειάζομαι χρόνο για να επεξεργαστώ όλα αυτά τα αντιφατικά συναισθήματα μέσα μου.

Δείξε μου ότι είσαι διαθέσιμος και παιχνιδιάρικος και επέτρεψέ μου να συμμετάσχω στο παιχνίδι στον δικό μου χρόνο ...

Και σε παρακαλώ θυμήσου,

Μην το πάρεις προσωπικά.

Στο κάτω κάτω, αν αντιδρώ έτσι, είναι επειδή σε αγαπώ βαθιά, Μπαμπά.»

Από την σελίδα της MamaManon, trauma informed parenting support (μετάφραση προς βελτίωση από μένα)

Φώτισε για μένα κάτι που συμβαίνει τόσο συχνά και καθημερινά και δεν καταλαβαίνουμε.

Το παιδί την ώρα που «απορρίπτει» τον γονέα που επιστρέφει, χρειάζεται ακριβώς εκείνη την ώρα να συνδεθεί, απλά θέλει λίγο χρόνο : τον χρόνο του.

Μοίρασε το με έναν Μπαμπά που χρειάζεται να πάρει δύναμη!

3 ζωγραφισμένα αποφθεύματα για να αγαπήσεις τα λάθη του παιδιού σου (& τα δικά σου!)

/

Αν φοβάσαι το λάθος και την αποτυχία, μένεις στάσιμος και κοιτάς το βουνό μπροστά σου.

Αν δεν είμαστε άνετοι με τα λάθη του παιδιού μας, επικοινωνούμε άθελά μας (και έξω λεκτικά κιόλας) ότι δεν εμπιστευόμαστε τις ικανότητες του…

Τι θα κάνει το παιδί;

Για να μη μας απογοητεύσει, θα κοιτάει το βουνό απο μακριά…δεν θα τολμήσει την ανάβαση του… μη τυχόν και αποτύχει…

ANTOINE DE SAINT EXUPERY

Τα λάθη είναι σκαλοπάτια!

JANE NELSEN

Αν θέλουμε (γονείς και δάσκαλοι) τα παιδιά να προσπαθούν και να τολμούν, πρέπει να αγαπάμε τα λάθη τους και τις αποτυχίες τους. (Πρέπει και να ξεπεράσουμε το δικό μας άγχος από την σχολική μας ηλικία… )

ΑΓΝΩΣΤΟ

Την Τετάρτη 18 Οκτωβρίου, ξεκινάνε δύο νέες ενδυναμωτικές ομάδες γονέων! Αν είσαι έτοιμος/η να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου ως γονέας σε ένα ασφαλές χώρο εμπιστοσύνης και φροντίδας… & να μάθεις βήμα βήμα νέες αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…) τότε ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ 😄

Το εσωτερικό μου παιδί έχει πολλά να πει

/

Χτες, 18:04.

120025192_1780095232154255_5500712820499278862_o.jpg

Κάθομαι δίπλα στην Ελαία για να διαβάσουμε.

Και: Χάλια. Χάλια. Χάλια.

Οχι αυτή, προσπαθεί.

Εγώ.

Αγχώνομαι όταν δεν θα τα καταφέρει.

Πιέζομαι όταν είναι αργή.

Αισθάνομαι εντάσεις μέσα μου όταν κάνει λάθη.

Θέλω να της πω να τα κάνει καλυτερα, να της πάρω το μολύβι, να προσέχει περισσότερο, να πάει πιο γρήγορα, να τελειώνουμε.

Υποφέρω, κυριολεκτικά. Το σώμα μου ολόκληρο πονάει.

Νιώθω το στρες μου, το κοιτάω στα μάτια όμως, δεν το φοβάμαι.

Το θέλω μάλιστα. Περίμενε την ευκαιρία να βγει.

Περίμενε σχεδόν 30 χρόνια.

Δεν βουτάω στο χάος τώρα. Δεν πιέζω την Ελαία μου. Προσπαθώ να κάνω ότι καλύτερο. « Ωραία πρόοδο έκανες, κοίτα πως έγραφες πριν από μια εβδομάδα και κοιτά τώρα».

Από μέσα μου όμως πονάω. Και κάποιες κινήσεις μου σιγουρά με προδίδουν.

Κάνω ότι μπορώ.

Έχω κάτι να λύσω μέσα μου.

Ξέρω ότι παλεύω με τον εαυτό μου. Δεν θα έπρεπε να νιώθω έτσι, τόσο πιεσμένη.

Ξέρω ότι στο κομμάτι αυτό, έχω δουλειά.

Δεν της λέω τίποτα, βγαίνω λίγο να ηρεμήσω. Παίρνω αναπνοές.

Χρειάζομαι να μεγαλώσω εδώ. Είναι εντάξει αυτό.

Και η Ελαία μου δίνει αυτήν την ευκαιρία.

Θέλω να την αρπάξω. Δεν θα διαλέξω την εύκολη λύση.

Θέλω να χρησιμοποιήσω το μετα βλέμμα, να με δω από απέξω.

Τι μου συμβαίνει; Τι νιώθω; Τι έχω βιώσει ως παιδί; Τι προσπαθεί να μου πει το εσωτερικό μου παιδί; Τι σχέση είχα με το διάβασμα;

Ξεκινάω την εσωτερική διερεύνηση.

Βλέπω την μικρή Ελένη.

Της μιλάω, την βλέπω μπροστά μου : « Υπέφερες ε;» «Σε πίεζε η δασκάλα σου ε; « Οι γονείς σου ήθελαν καλούς βαθμούς ε;» « Φοβόσουν να αποτύχεις ε;» « Φοβόσουν την απόρριψη ε;» «Νόμιζες ότι οι καλοί βαθμοί σε καθορίζουν ε; ...

Έχει πολλά να πει το κοριτσάκι. Πράγματα που δεν άκουσε κανείς ποτέ.

Γράφω αυτά και τρέχουν δάκρυα.

Είναι το σημάδι ότι κάτι ακούμπησα. Είναι πολύ καλό για μένα αυτό. Και για την Ελαία.

Μεγαλώνω.

Σιγά σιγά.

Και Σήμερα θα είναι ίσως ήδη λίγο πιο εύκολο το διάβασμα για μένα.

———————————————————————-

Κείμενο γραμμένο το Σεπτέμβριο του 2020

——————————————————————

Την Τετάρτη 18 Οκτωβρίου στις 18:00, ξεκινάει μία νέα ενδυναμωτική ομάδα γονέων! Αν είσαι έτοιμος/η να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου ως γονέας σε ένα ασφαλές χώρο εμπιστοσύνης και φροντίδας… & να μάθεις βήμα βήμα νέες αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…) τότε ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ 😄

Συζήτηση με αφορμή το βιβλίο ''Μαμά, Μπαμπά, μ' ακούτε;'' στην Έκθεση βιβλίου Αθήνας (audio)

/

Μπορείς να ακούσεις το Podcast της συζήτησης παρακάτω!

🤩 Με χαρά σε προσκαλούμε στην συζήτηση που θα γίνει με αφορμή το βιβλίο «Μαμά, Μπαμπά, μ’ ακούτε;» στην Έκθεση βιβλίου της Αθήνας.

🗓️ 3 Σεπτεμβρίου στις 18:30
📍 Σκηνή Μαρία Πολυδούρη, Έκθεση βιβλίου Πεδίο του Άρεως, Αθήνα

Θα μιλήσουν οι:

💛 Ελίνα Κεπενού, Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια @elinakepenou για την αυτοφροντίδα του γονιού ως βάση της γονεϊκότητας και το πώς επηρεάζει την υγιή ανάπτυξη του παιδιού & και τη σύνδεση μας μαζί του

💛 Ανδρομάχη Καλλιβρούση, Εκπαιδευτικός με ενσυναίσθηση @bigmamapaidagogoi για το πώς ένα βιβλίο γονεϊκότητας μπορεί να βοηθήσει τον εκπαιδευτικό στην εκπαιδευτική του δράση. Τι δεξιότητα καλλιεργεί διαβάζοντας ένα τέτοιο βιβλίο, πώς διαμορφώνεται η επικοινωνία με τους γονείς στο σχολείο και πώς επηρεάζεται ο τρόπος που παρατηρούμε τα παιδιά σε μία τάξη.

Σε περιμένουμε στην παρέα μας!

Αν θέλεις να δεις περισσότερα για το βιβλίο KANE KΛΙΚ ΕΔΩ!

Αν έχεις ερωτήσεις στείλε μου ένα email στο eleni@positiveparents.gr & θα σου απαντήσω!

Τι έχω καταλάβει ταξιδεύοντας 9 χρόνια ως Μαμά…

/

‘‘κουβεντιαζοντασ’’ με την κορη μου 3ων μηνων, Φεβρουάριοσ 2014 , νοτια ευβοια

Ταξιδεύω 9 χρόνια ως Μαμά... και αν κοιτάω λίγο πίσω, ένα πράγμα έχω καταλάβει και συνειδητοποιήσει τελικά...

Η σχέση μας με το παιδί είναι κάτι ζωντανό. Κάτι χειροπιαστό, καθόλου αόρατο. Είναι ένας δεσμός που θέλει συνεχώς φροντίδα και αφοσίωση. Που αν δεν είναι καλά, τίποτα δεν μπορεί να πάει καλά. Που μας ενώνει και μας γεμίζει από την πρώτη ματιά και για πάντα. Που δίνει δύναμη στο παιδί. Που μας μεγαλώνει. Δεν υπάρχει κανένα ‘’εργαλείο συνεργασίας’’ πιο δυνατό από τη σχέση.

Η σχέση μας θα μας οδηγήσει στο ραντεβού μας για καφέ σε 30 χρόνια. Πώς θα είμαι σε αυτό το ραντεβού; Πώς θα είναι το παιδί μου; Εγώ, γύρω στα 60 πια και αυτή, 30 ετών. Τι θα έχει σημασία τότε; Ποιες αξίες, ανάγκες; Ποια συναισθήματα θα νιώθουμε;

Όταν είναι δύσκολα τα πράγματα ή πάνε να με κυριαρχήσουν τα νεύρα μου, σκέφτομαι το ραντεβού αυτό. Σκέφτομαι ότι η σχέση και η σύνδεσή μας είναι το πιο σημαντικό για μένα και για αυτήν...

Οπότε...

Προσπαθώ... Να μην τσακωνόμαστε επειδή δεν πάει για μπάνιο την ώρα που με βολεύει, εμένα. Της αφήνω λίγο χρόνο, της θυμίζω μερικές φορές γιατί είναι σημαντικό να πλενόμαστε, έστω και κάθε 2 μέρες. Και κάποια στιγμή, πάει για μπάνιο. Και αν δεν πάει, τότε σκέφτομαι ότι σε λίγο καιρό θα είναι στην εφηβεία και θα περνάει ίσως πολύ καιρό στο μπάνιο.

Προσέχω να μην εξουσιάζω...  Πιέζω για λίγα θέματα, με μέτρο, διαλέγω τις μάχες μου και ποιες αξίες είναι σημαντικές και αξίζουν την απόλυτή μας προσοχή. Θέλω να δίνει σημασία στα λόγια μου σε λίγο που θα βγει παραέξω από το σπίτι μας και όχι να με απορρίπτει επειδή την κυνηγούσα συνεχώς όταν ήταν μικρό παιδί.

Προσπαθώ... Να μην θυμώνω επειδή δεν τελείωσε τα μαθήματα της, της θυμίζω ότι είναι δική της ευθύνη και επιλέγει. Είμαι δίπλα αν με χρειαστεί, αρκετά κοντά και αρκετά μακριά. Δεν μπερδεύω την μικρή Ελένη που είχε άγχος με τα μαθήματα με το παιδί μου. Τις περισσότερες φορές, θα αποφασίσει κάποια στιγμή να διαβάσει, άλλες φορές δεν θα ξεκινήσει καν το φυλλάδιο αλλά ξέρω ότι σε λίγο θα γράφει και θα μετράει ίσως ακόμα καλύτερα κι από μένα. Δεν δίνει πανελλήνιες φέτος...

Προσέχω να αφήνω ελεύθερο χρόνο, να βαριέται, να είναι ανάσκελα στο πάτωμα, να φανταστεί, να παίζει με οτιδήποτε, γιατί ένα παιδί ενδυναμώνεται και μαθαίνει με το παιχνίδι και όχι με συνεχόμενα ‘’πρέπει’’ και ‘’άντε γρήγορα’’.

Δεν απαιτώ να είναι άριστη σε όλα. Ξέρω ότι θα είναι άριστη σε αυτό που φλέγει μέσα της και ότι μόνο αυτή μπορεί να ανακαλύψει αυτό τη φλόγα. Εστιάζω σε αυτά που κάνει καλύτερα και την ενθαρρύνω να προσπαθεί για τα υπόλοιπα. Της εξηγώ ότι από τα λάθη μαθαίνουμε. Και ότι δεν έμαθε κανείς σκι χωρίς να πέσει τα μούτρα μέσα στο χιόνι.

Προσπαθώ να μην περιμένω να συμφωνεί μαζί μου. Και αν κάτι νιώθω μέσα μου που με ζορίζει, κάνω ένα βήμα πίσω και βλέπω ένα ξεχωριστό και μοναδικό άτομο με πολλά ταλέντα και μου αρέσει που δεν μου μοιάζει όσο το περίμενα στην αρχή. Και όταν διαφωνούμε γιατί δεν κάνει ή δεν λέει αυτό που θα ήθελα, επιδιώκω να μην προβάλλω πάνω της την εικόνα του ιδανικού παιδιού γιατί έχω αποδεχτεί ότι ούτε εγώ δεν είμαι ιδανική μητέρα.

Επιδιώκω να κουβεντιάζω, να συνδέομαι, να γεμίζω κάθε μέρα την δεξαμενή αγάπης, να δώσω την πραγματική προσοχή μου έστω και για λίγα λεπτά την ημέρα, να ακούω την άποψή της.

Προσπαθώ να μην επιβάλω και απαιτώ πολλά. Αφήνω μία ευκαιρία στη συνεργασία. Λέω για τα συναισθήματά μου, όταν κάτι με ζορίζει και θα ήθελα να είναι αλλιώς. Όχι πάντα πολύ καλά. Προσπαθώ όμως να μην βλάπτω τη σχέση, να την αφήνω απέξω από τις καθημερινές διαμάχες. Γιατί μόνο αν η σχέση μας είναι καλά, πρόκειται να συνεργαστούμε έτσι κι αλλιώς.

Προσπαθώντας να κάνω τα παραπάνω, μαθαίνω να εμπιστεύομαι το παιδί μου, κάθε μέρα περισσότερο... όσο παράλληλα εμπιστεύομαι εγώ τον εαυτό μου κάθε μέρα περισσότερο.

Καλλιεργώντας αυτή την εμπιστοσύνη, ξέρω ότι ανθίζει, ότι ακούει όλο και περισσότερο τους γύρω, ότι έχει άποψη, ότι υπερασπίζεται τα δικαιώματά της, ότι ωριμάζει.  

Δίνοντας το δώρο αυτό της εμπιστοσύνης μέσα από τη σχέση μας, αυτή θα μπορεί (ίσως) να βρει τον εαυτό της.

Να τολμάει, να λέει όχι σε κάτι που δεν της ταιριάζει, να πολεμάει την αδικία, να βρει αυτό που την παρακινεί ίσως πριν τα 40 της χρόνια… και να επιδράσει θετικά στην κοινωνία!

Τονίζω ότι η ιστορία αυτή είναι η δική μου οπτική και προσπάθεια... κάθε γονεϊκό ταξίδι είναι μοναδικό! 😄

Εσύ, τι πιστεύεις; Ποιο είναι το ένα πράγμα που έχεις συνειδητοποιήσει από τότε που έγινες Μαμά/Μπαμπάς; Τι σε δυσκολεύει περισσότερο στην καθημερινότητα σου;
Μπορείς να αφήσεις ένα σχόλιο κάτω από την ιστορία!

«Δεν είσαι καλό παιδί»

/

Θα σου πω μία μικρή ιστορία…

Μία φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό παιδί. «Δεν είσαι καλό παιδί» του έλεγαν συχνά οι γονείς του.

Το έλεγαν γιατί ήθελαν απλά το παιδί να αλλάξει τη συμπεριφορά του. Τίποτα άλλο. Δεν είχαν άλλη πρόθεση.

Δεν ήθελαν να το πληγώσουν ή να του μειώσουν την αυτοπεποίθηση. Καθόλου.

Μόνο που στο τέλος, το παιδί το πίστεψε. Ότι δεν είναι και τόσο καλό παιδί. Ίσως. Ότι ίσως θα έπρεπε να είναι αλλιώς, «καλύτερο», πιο έτσι ή πιο αλλιώς, ίσως.

Πάλεψε να πιστέψει στον εαυτό του αρκετά χρόνια.

Τα κατάφερε, με δυσκολία.

Το παιδί κοντεύει σαράντα ετών σήμερα και έχει ένα παιδάκι.

Το παιδί αυτό είμαι εγώ.

Και έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα σου πω ποτέ ότι δεν είσαι «καλό», μιας και έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν κακά παιδιά. Μόνο που σήμερα το έκανα: όταν έριξες όλη την τσάντα μου κάτω πριν, σου είπα ότι δεν είσαι καλό παιδί.

Νιώθω άσχημα, για αυτό και θέλω να σου πω την αλήθεια. Δεν ήθελα να σου το πω. Μου ξέφυγε επειδή μου το έλεγαν όταν ήμουν μικρό παιδί.

Δεν υπάρχουν καλά και κακά παιδιά.

Αυτό που ήθελα να σου πω είναι ότι όταν πέταξες τα πράγματά μου κάτω, θύμωσα γιατί τα έχω ανάγκη για τη δουλειά μου.

Αυτό που έκανες δεν ήταν καλό, δεν έχει όμως να κάνει με σένα. Αν νιώθεις ότι θέλεις να τα ρίξεις όλα κάτω, μπορείς να σκίσεις τα πρόχειρα χαρτιά που έχουμε στη γωνία σαν νίντζα, θυμάσαι;

…

Ήσουν πολύ θυμωμένος και το σώμα σου ολόκληρο ήταν τεντωμένο, ε;

Πέρασες δύσκολα σήμερα… Θέλεις να μου πεις; Όχι ακόμη; Καταλαβαίνω.

Έλα αγκαλιά μου αν θέλεις.

Είμαι εδώ.

—————————————————

Αυτή η ιστορία είναι μία από τις 110 ιστορίες του βιβλίου Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;

Μπορείς να το παραγγείλεις το βιβλίο χωρίς μεταφορικά έξοδα ΄κ΄άνοντας ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Bίντεο: 5 λόγοι που η ευαλωτότητά μας βοηθάει για μια βαθιά σύνδεση με τα παιδιά μας (και όχι μόνο...) (facebook live 13/6/2023)

/

Συζήτηση με

  • την Ελίνα Κεπενού, Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια

  • την Χριστίνα Γαβρίλη (Η Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων), Συγγραφέας του βιβλίου ''Μικρές Ιστορίες Μητρότητας''

  • την Ελένη Βασιλειάδη, Ενδυναμώτρια γονέων και Συγγραφέας του βιβλίου ''Μαμά, Μπαμπά, μ' ακούτε;''

Είμαι το πρότυπό σου

/

Δεν έχουν τόση σημασία αυτά που σου λέω…

Ξέρω ότι με παρατηρείς. Συνεχώς… Και αυτό σε επηρεάζει πολύ περισσότερο.

ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ στο σπίτι, ανάμεσα σε όλα, στα παιχνίδια, στα συναισθήματα, στα ψίχουλα.

ΒΛΈΠΕΙΣ ότι είμαι εκεί αλλά και λίγο αλλού.

ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ και όταν δεν θέλω να με βλέπεις, όταν δεν αντέχω άλλο τις φωνές ή την γκρίνια ή την υπερένταση ή την αφάνταστη κούραση, όταν φωνάζω… και δεν ανταποκρίνομαι όπως θα ήθελα ή θα ήθελες.

Ε ΒΛΈΠΕΙΣ στο laptop να δουλεύω, να συγκεντρώνομαι, να έχω πάθος και επιμονή, και ας μην τα καταλαβαίνεις όλα ακόμη…

ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ να παίρνω αναπνοές και να είμαι πολύ πιεσμένη όταν με διακόπτεις για τριακοστή έκτη φορά.

ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ να διαβάζω, να κάνω λάθη, να νευριάζω, αλλά και να ξαναπροσπαθώ.

ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ να μην ξέρω από πού να ξεκινήσω κάποιες φορές και τελικά να χάνω χρόνο…

ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ να παρατάω το μάζεμα για να παίζω μαζί σου, να γελάω σαν παιδί κι εγώ.

ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ με τον μπαμπά, πώς επικοινωνούμε, πώς διαφωνούμε, πώς τα βρίσκουμε. ΜΕ

ΒΛΈΠΕΙΣ να οργανώνω με μεγάλη χαρά, ενέργεια και λεπτομέρεια το οικογενειακό μας τριήμερο.

ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ να κλαίω και να μην ντρέπομαι που κλαίω όταν το έχω ανάγκη.

ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ να προβληματίζομαι, να ζορίζομαι, να προχωράω.

ΒΛΈΠΕΙΣ τη δύναμή μου αλλά και την ευαλωτότητά μου ταυτόχρονα, κάθε μέρα.

————————————————————————————————-

Απόσπασμα από το βιβλίο ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;, Ελένη Βασιλειάδη

5 ιδέες για να μη βάζουμε ταμπέλες... ή για να τις αφαιρέσουμε!

/

Mικρή, ήμουν η ‘’ντροπαλή’’ δεν ξέρω ποιος μου έβαλε αυτήν την ετικέτα. Αλλά πέρασαν πολλά χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι δεν ήμουν ντροπαλή. Νόμιζα ότι ήμουν επειδή έτσι με έλεγαν…

Και νομίζοντας ότι ήμουν ντροπαλή, δεν ένιωθα τόση αυτοπεποίθηση και τελικά δεν ήμουν πράγματι τόσο κοινωνική... Κρίμα ε;

Οι ταμπέλες μας επηρεάζουν για μία ζωή…

Έχουν μεγάλη δύναμη…

Έφτιαξα το παραπάνω σκίτσο για να δείξω τι κάνουν οι ταμπέλες και τι πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας για να τις αποφύγουμε.

Η Ιζαμπελ Φιλιοζά στο βιβλίο της ‘‘Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς’’ γράφει : Ο εγκέφαλος [του παιδιού] ερμηνεύει τα σχόλια και τις κρίσεις μας ως διαταγές’’.

Αν λέμε λοιπόν στο παιδί μας τακτικά (ή του περνάμε το μήνυμα με μη λεκτική επικοινωνία επίσης) ότι είναι άτακτος, τότε ακούει υποσυνείδητα ‘‘Πρέπει να είμαι άτακτος αφού έτσι με λένε και με βλέπουν’’.

5 ιδέες για να μη βάζουμε ταμπέλες... ή για να τις αφαιρέσουμε!

1. Να έχουμε στο μυαλό μας την πρόταση του Ηaim Ginott ‘’Να συμπεριφέρεσαι σε ένα παιδί σαν να είναι ήδη ο άνθρωπος που είναι ικανό να γίνει».

Δηλαδή να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε μέχρι τώρα το παιδί λέγοντας π.χ. στο ‘’αδέξιο’’ παιδί ‘’ Θωμά, σου αναθέτω να τακτοποιήσεις τα ποτήρια στο ντουλάπι'’.

2. Να τονίσουμε τις επιτυχίες και τις θετικές συμπεριφορές του παιδιού.

Είναι σημαντικό να του δείξουμε ότι βλέπουμε πρόοδο περιγράφοντας τη συμπεριφορά. Δεν πρέπει απλώς να λέμε ‘’Μπράβο’’ αλλά π.χ. σε ένα παιδί που γκρινιάζει συχνά να του λέμε: ‘’ Βλέπω ένα παιδάκι πολύ χαμογελαστό σήμερα!’’. Το παιδί έτσι θα αλλάξει την εικόνα που έχει για τον εαυτό του.

3. Να είμαστε το παράδειγμα.

Να του δείξουμε τις θετικές συμπεριφορές στην πράξη, π.χ. : ‘‘Για να μη λερώνω τα ρούχα μου όταν τρώω, κάθομαι μπροστά στο πιάτο και σκύβω λιγάκι.’’

4. Να μας ακούει να λέμε καλά λόγια για αυτόν.

Εδώ θα αναφέρω πάλι τον Haim Ginott ‘’Αν θέλετε τα παιδιά σας να βελτιωθούν, αφήστε τα να ακούσουν «κατά λάθος» τα καλά πράγματα που λέτε σε άλλους για αυτά.’’.

Για παράδειγμα, όταν γυρίσει η μαμά στο σπίτι, ο μπαμπάς λέει: ‘’ Σήμερα η Κοραλία συνεργάστηκε πολύ καλά με τον αδελφό της’’. Και να μην αναφέρει ο μπαμπάς τις λίγες φορές που χρειάστηκε να επέμβει…

5. Να πούμε στο παιδί ξεκάθαρα τι περιμένουμε από αυτό.

Π.χ. στο παιδί ‘’εγωιστή’’ , ‘’Αντρέα, περιμένω από εσένα να μοιραστείς τα μπισκότα με τα αδέλφια σου’’. Προσοχή εδώ μόνο να μην έχουμε υπερβολικές προσδοκίες.

Και πάνω απ’ όλα θέλει υπομονή. Και αυτό είναι ίσως το δυσκολότερο κομμάτι. Και σίγουρα που και που θα μας ξεφύγουν ταμπέλες και κρίσεις.

Αξίζει όμως η προσπάθεια γιατί, μόνο μειώνοντας τις ταμπέλες και τις κρίσεις, θα αλλάξουμε την πραγματικότητα!

Βιωματική παρουσίαση στο Νηπιαγωγείο EMEDOF 18/5/2023

/

00:00: Εισαγωγή από την Διευθύντρια του Νηπιαγωγείου EMEDOF Bάσια Γαρταγάνη και ανάγνωση μίας ιστορίας από το βιβλίο ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’.

6:47: Το ‘‘παγόβουνο’’ και το ‘‘ρεζερβουάρ αγάπης’’ από την Ελένη Βασιλειάδη και την Σοφία Λάζου

23:35: Το ‘‘συναισθηματικόμετρο’’ από τον Γιώργο Λάζο και την Ελαία Λάζου

43:20: Ανάγνωση της ιστορίας ‘’Το ρεζερβουάρ αγάπης’’ από το βιβλίο.

54:47: ‘‘Η αυτοφροντίδα του γονιού’’ από την Ψυχολόγο και Ψυχοθεραπευτρια Ελίνα Κεπενού

1:20:15: Ανάγνωση μίας νέας ιστορίας ‘’Ταξιδεύοντας 9 χρόνια ως Μαμά’’ από την Ελένη Βασιλειάδη

 

Πώς να παίξεις ποιοτικά με το παιδί σου (έστω και 10 λεπτά); Δες το βίντεο από την βιωματική παρουσίαση της Θεσσαλονίκης!

/

«Μαμά, Μπαμπά, παίζουμε;», Βιωματική παρουσίαση Κυριακή 7/5 19:00 - 19η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Το παιχνίδι είναι πραγματικά μια γέφυρα σύνδεσης ανάμεσα σε εμάς και το παιδί μας. Κι όμως δεν έχουμε πάντα χρόνο για παιχνίδι μέσα στην καθημερινότητα…

Με ποιο τρόπο μπορούμε να παίξουμε ποιοτικά με το παιδί μας ενώ δεν έχουμε πολύ χρόνο;

Όπου «ποιοτικά» = να γεμίζει το ρεζερβουάρ του παιδιού και να μας φέρει πιο κοντά.

  • Τι είναι το ρεζερβουάρ αγάπης του παιδιού; Πώς γεμίζει; Πώς αδειάζει; Γιατί έχει σημασία για σένα ως γονέας;

  • Πώς μπορεί η έννοια του ρεζερβουάρ αγάπης να βοηθήσει το παιδί μου;

  • Και όταν δεν έχουμε πολύ χρόνο στην καθημερινότητα, τι μπορούμε να κάνουμε;

  • Με ποιο τρόπο μπορώ να παίξω έτσι ώστε να γεμίζει το ρεζερβουάρ του παιδιού μου;

Μιλούν:

  • Ελένη Βασιλειάδη, Συγγραφέας, Parenting Consultant, Εκπαιδευτικός, δημιουργός της κοινότητας των Positive Parents

  • Φιλιώ Κατσαρού, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Σύμβουλος γονέων εκπαιδευμένη στο Play Therapy & Filial Play

Γονέας: ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ ή ΓΙΝΕΣΑΙ;

/

Γεννιέσαι απότομα και απροετοίμαστος… και γίνεσαι σταδιακά και ταξιδεύοντας παρέα με το παιδί…

ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ‘ΜΑΜΑ, ΜΠΑΜΠΑ, μ’ΑΚΟΥΤΕ;’’

Γεννιέσαι απότομα γιατί τη στιγμή που έρχεται το πρώτο σου παιδί στη ζωή, αποκτάς μια νέα ταυτότητα και έναν άλλο ρόλο στη ζωή σου. Είναι ένα γεγονός και δεν υπάρχει επιστροφή. Αυτή η νέα ταυτότητα είναι μόνιμη και θα πάρει κιόλας μία κυρίαρχη θέση στη ζωή σου για πολλά χρόνια.

Γεννιέσαι γονέας ξαφνικά, χωρίς να ξέρεις τι εστί γονεϊκότητα και επιπλέον, ανέτοιμος. Συνήθως έχεις προετοιμαστεί για τον τοκετό και τον θηλασμό. Δεν έχεις προετοιμαστεί για τις συναισθηματικές αλλαγές που θα βιώσεις μέσα σου, ούτε για τις αναταράξεις που θα προκληθούν στη συντροφική σχέση ούτε για το τι σημαίνει να έχεις ένα μωρό 24/24, ούτε πως επικοινωνείς με ένα μωρό.

Παράλληλα, η ίδια η κοινωνία, οι διαφημίσεις και τα κοινωνικά δίκτυα καθρεφτίζουν την αντίληψη ότι είναι εύκολη η γονεϊκότητα, ότι η οικογενειακή ζωή είναι μόνο χαρά και γέλια και ότι υπάρχουν τέλειοι γονείς.

Το χάσμα που βιώνεις ανάμεσα στην ψεύτικη εντύπωση ότι η γονεϊκότητα είναι εύκολη και τη δύσκολη πραγματικότητα σου προκαλεί ενοχές και ψυχική κόπωση.

ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ‘ΜΑΜΑ, ΜΠΑΜΠΑ, μ’ΑΚΟΥΤΕ;’’

Γεννιέσαι λοιπόν βιολογικά γονέας μια συγκεκριμένη στιγμή, όμως η αποστολή σου ως γονέας είναι ένα ταξίδι ζωής. Οι προκλήσεις της νέας καθημερινότητας σε φέρνουν γρήγορα αντιμέτωπο με τις ελλείψεις σου και γρήγορα καταλαβαίνεις ότι το γονεϊκό σου ένστικτό δεν φέρνει όλες τις λύσεις και απαντήσεις.

Συνειδητοποιείς ότι η γονεϊκότητα είναι μία δυναμική διαδικασία μάθησης που απαιτεί συνέχεια προσαρμογή, γνώσεις και καινούριες επικοινωνιακές δεξιότητες.

Καταλαβαίνεις ότι πρέπει να μαθαίνεις και να εξελίσσεσαι συνεχώς για να ΓΙΝΕΙΣ γονέας. Και δεν αρκεί να ψάξεις πληροφορίες στα βιβλία και στο διαδίκτυο… Θα χρειαστείς τόλμη για να ταξιδέψεις μέσα σου, να βγεις από την μάχη εξουσίας και να μαθαίνεις από το ίδιο το παιδί…

Το παιδί ξέρει τι κάνει… Θα «πατήσει» καθημερινά τα ‘’κουμπιά’’ σου και θα σου δείξει τελικά τι χρειάζεται να δουλέψεις μέσα σου και πώς να βελτιώσεις τον τρόπο που επικοινωνείς μαζί του.

Ένα παράδειγμα: Το παιδί δεν θέλει να φάει με το πιρούνι αλλά με τα χέρια, σε θυμώνει αυτό και φωνάζεις. Θα αναζητήσεις πληροφορίες και θα ανακαλύψεις ότι είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό και ευεργετικό κιόλας για την ανάπτυξη του παιδιού. Παράλληλα θα ψάξεις μέσα σου για να καταλάβεις γιατί θυμώνεις όταν το παιδί σου τρώει με τα χέρια του και θα συνηδειτοποιήσεις ότι ως μικρό παιδί δεν είχες το δικαίωμα να λερωθείς ούτε να φάς με τα χέρια. Θα μπορείς να αφήσεις πια το δικό σου παιδί να φάει με τα χέρια αν το επιλέξεις, χωρίς να σου προκαλεί τόσο έντονο στρες αφού θα έχεις ‘’δει’’ από πού προέρχεται…

ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ‘ΜΑΜΑ, ΜΠΑΜΠΑ, μ’ΑΚΟΥΤΕ;’’

Παρέα, ταξιδεύετε στη ζωή, μαθαίνετε δίπλα δίπλα. Γιατί αν εμπιστευτείς πραγματικά το παιδί σου, θα σου δείχνει κάθε μέρα τον δρόμο για να να γίνεις ένας καλύτερος άνθρωπος. Θα είναι το δώρο του για σένα… γιατί τελικά… είναι το παιδί που δημιουργεί τον γονέα!

—————————————————-

Eσύ, τι νομίζεις; Γονέας, γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Αν σου πήραν το χρώμα σου ως παιδί, βρες το ως ενήλικας

/

Είμαι κίτρινη  και θα ήθελες να είμαι μπλε.

Γεννήθηκα κίτρινη αλλά είμαι ένα μικρό παιδί και θα προσπαθώ να γίνω μπλε, για να ταιριάξω…

…σε αυτό που περιμένεις από μένα…

…σε αυτό που επιθυμείς για μένα…

…σε αυτό που ονειρεύεσαι μέσω εμένα…

…σε αυτό που θέλεις να δεις πάνω σε μένα…

Είσαι ο γονέας μου και παλεύω να με αποδεχτείς.

Έτσι κάνουν όλα τα παιδιά του κόσμου.

Για την επιβίωση, εξελικτικά, όμως πιο πολύ για την αγάπη, τελικά. 

Γίνομαι μπλε με ευκολία γιατί πιστεύω αλήθεια ότι είμαι μπλε. Το πιστεύω αφού το πιστεύεις. 

Μεγαλώνω και είναι ωραίο και το μπλε. 

Βλέπω αρέσω ως μπλε. 

Πετυχαίνω ως μπλε. 

Προχωράω ως μπλε.

Φωτίζομαι ως μπλε.

Όμως που και που κίτρινες πινελιές εμφανίζονται πάνω μου, εκεί που δεν τις περιμένω. Προσπαθώ να τις σβήσω αλλά δεν γίνεται. Μου χαλάνε τα selfies!

Όποτε με κοιτάω για λίγο. Χωρίς φίλτρο.

Βλέπω μπλε και κίτρινο πάνω μου.

Πω πω, κινδυνεύω να γίνω πράσινη στο τέλος…

Με κοιτάω και νιώθω ότι το μπλε καλούπι με εγκλωβίζει, με περιορίζει τελικά. 

Φταίει που δεν είναι δικό μου το μπλε. 

Απομακρύνομαι. 

Δοκιμάζω κι αλλά χρώματα. 

Κάτι ψάχνω αλλά δεν ξέρω τι. Αναζητώ την αλήθεια μου, όμως δεν το ξέρω αυτό. Και κανένα χρώμα δεν με ικανοποιεί. 

Οπότε αφήνω τον καθένα να ζωγραφίσει πάνω μου. Νομίζω ότι έτσι είναι η ζωή. 

Όμως έτσι γίνομαι όλο μουτζούρες και καφέ. 

Καφέ; Ε όχι. Δεν πάει άλλο.

Στοπ. 

Τα σβήνω όλα. 

Ας είμαι άχρωμη, για πρώτη φορά στη ζωή μου.

 Νιώθω μπερδεμένη και λίγο φοβισμένη. Πολλές φορές θέλω να πάρω οποιοδήποτε χρώμα και να πασπαλιστώ. 

Όχι θα μείνω άχρωμη καλύτερα, τουλάχιστον αυτό το ελέγχω εγώ. 

Και έτσι μένω για πολύ καιρό. Βρίσκω τα πατήματα μου. Είμαι καλά. 

Μέχρι που μια μέρα κιτρινίζει η μύτη μου. 

Τι έπαθα πάλι: πώς θα βγω έτσι έξω; Μένω κρυμμένη μερικές μέρες, δεν σβήνω όμως το κίτρινο της μύτης μου. Γιατί μου αρέσει τελικά, εμένα. 

Κιτρινίζουν και τα μαλλιά μου εξάλλου.  

Βγαίνω έξω. Δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Μου αρέσει που βλέπω χρώμα πάνω μου πάλι. Δεν χρειάζομαι κανένα φίλτρο.

Και δεν είναι οποιοδήποτε χρώμα. Είναι το πιο όμορφο χρώμα. Είναι το χρώμα μου. 

Λάμπω.

Την επόμενη μέρα είμαι ολόκληρη κίτρινη 

Και νιώθω υπέροχα. 

Λάμπω και μπορώ να μεγαλώσω τώρα. 

Ακόμα και σήμερα, μερικοί θέλουν να βλέπουν αλλά χρώματα πάνω μου. 

Μέσα μου όμως είμαι και ήμουν πάντα κίτρινη. 

Χαίρομαι που πλέον αποδέχομαι και αγαπώ το δικό μου χρώμα.

Όχι μόνο για μένα αλλά και για το δικό μου παιδί που θέλω να με βλέπει όπως είμαι στ’ αλήθεια. 

Χωρίς μάσκες και φίλτρα. 

Έκανα τον κύκλο μου.

Με βρήκα. 

Δεν ξέρω τι χρώμα είναι το παιδί μου. 

Αυτό, κάτι θα ξέρει. 

Δεν δίνω σημασία στο χρώμα γιατί έτσι κι αλλιώς η αληθινή αγάπη είναι πολύχρωμη. 

Όποτε αγαπάω πολύχρωμα το παιδί μου και ας είναι ό, τι χρώμα θέλει. 

Δεν περιμένω κανένα χρώμα και θα παρατηρώ συνέχεια την ομορφιά του.

Μη μου πεις «Σταμάτα να κλαις»!

/

Ζωγραφια: Ελενη βασιλειαδη

(1) Τι μας λέει το παιδί :

‘‘Μη μου πεις «Σταμάτα να κλαις».

Μπορεί να σου το έλεγαν οι γονείς σου. Μπορεί να το λέει ακόμη η γιαγιά.

Τώρα όμως ξέρουμε. Το κλάμα είναι θεραπεία. Με τα δάκρυά μου, αποβάλλω το στρες μου.

Όταν κλαίω, φωνάζω, χτυπιέμαι, ξαναβρίσκω τη δύναμή μου. Εκφράζομαι για να ξεπεράσω τον θυμό μου, τη θλίψη μου, τη δυσκολία μου.

Αν δεν ξέρεις τι να μου πεις τότε, μη μιλήσεις, είναι καλύτερα.

Μόνο να είσαι δίπλα μου. Και να με περιμένεις.’’

 

Ιστορία με τίτλο ‘‘Δικαίωμα στο κλάμα’’ από το βιβλίο μου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ ακούτε;’’ Δες περισσότερα για το βιβλίο εδώ!

(2) Τι μας λέει η επιστήμη:

Ο Dr. William Frey, ερευνητής Nευρολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, διεξήγαγε μια μελέτη σχετικά με τη χημική σύνθεση των δακρύων και τη λειτουργία τους. ΄[WiIliam H. Frey II - Muriel Langseth (1985). Crying: The Mystery of Tears, Winston Press.]

Στη μελέτη του σχετικά με τη θεραπευτική δύναμη των δακρύων, ο Dr. William Frey διαπίστωσε ότι τα δάκρυα που παράγονται ως απάντηση σε έντονα συναισθήματα (όπως η θλίψη ή το στρες) περιέχουν υψηλότερα επίπεδα κορτιζόλης σε σχέση με τα δάκρυα που λιπαίνουν και προστατεύουν τα μάτια. Η κορτιζόλη είναι μια ορμόνη που αυξάνεται με το στρες. Έτσι, όταν κλαίμε και απελευθερώνονται συναισθηματικά δάκρυα, απελευθερώνεται και κορτιζόλη, μειώνοντας τα επίπεδα του στρες.

Επίσης αυτά τα δάκρυα περιέχουν και ουσίες όπως η ωκυτοκίνη και η ενδορφίνη, οι οποίες συνδέονται με τη συναισθηματική ευεξία.

Η μελέτη αυτή οδήγησε στην θεωρία ότι το κλάμα έχει μια απελευθερωτική λειτουργία, βοηθώντας στην απελευθέρωση κορτιζόλης που σχετίζεται με το στρες και την αποκατάσταση της συναισθηματικής ισορροπίας.

(3) Τι μας λέει η συγγραφέας Naomi Aldort:

Ζωγραφια απο το βιβλιο μαμα μπαμπα μ’ακουτε; - ελενη βασιλειαδη

‘‘Όταν δίνετε προσοχή σε ένα παιδί που κλαίει με λυγμούς ή είναι έξαλλο, μπορεί να νιώσετε στεναχώρια, ακόμα και πανικό.
Ίσως νομίσετε ότι το παιδί υποφέρει περισσότερο απ’ όσο αντέχει. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή η αντίληψη σχετίζεται με τη δίκη σας ταλαιπωρία.
Άρα, η βιασύνη σας να αποσπάσετε τη προσοχή του παιδιού από τον πόνο ή την απελπισία, να το παρηγορήσετε για την απογοήτευση ή να ελαχιστοποιήσετε τη σημασία της ατυχίας του, είναι μια αντίδραση στο δικό σας άγχος και όχι στο άγχος του παιδιού.
Όμως, με αυτή τη συμπεριφορά, δεν πρόκειται να το βοηθήσετε να γίνει συναισθηματικά ευπροσάρμοστο και ικανό να αντιμετωπίζει και να λύνει τα προβλήματα.
Για να δαμάσει τις συναισθηματικές του θύελλες, πρέπει να τις ΒΙΩΣΕΙ.
Όταν νιώθετε την παρόρμηση να εμποδίσετε το παιδί σας να εκφράσει δυσάρεστα συναισθήματα, αναρωτηθείτε ποιος είναι ο στόχος σας.
Μπορεί να θέλετε να το βλέπετε συνεχώς ευτυχισμένο επειδη ο πόνος του είναι πολύ δυσάρεστος για σας και, υποθέτετε, για εκείνο.
Αν η «σκηνή» συμβεί δημοσίως, ίσως ανησυχείτε μήπως δεν «φανείτε καλοί» γονείς.
Ίσως ακόμα, πρέπει να το σταματήσετε επειδή βιάζεστε ή χρειάζεστε διαύγεια όταν νιώθετε αμήχανοι με τα ξεσπάσματα του.
Ωστόσο, όταν εμποδίζετε το παιδι σας να εκφράζει τον πόνο του, τον θάβει μέσα του, νιώθοντας μπερδεμένο και μόνο.
Στο μεταξύ εσείς χάνετε την ευκαιρία να δεθείτε μαζί του βαθιά και να μάθετε τις αιτίες της αγωνίας του.’’

—————————————————————

Γνωρίζοντας αυτά, θα έλεγες ποτέ σε ένα παιδί ή σε έναν ενήλικα να μη κλαίει; Τροφή για σκέψη…

Αν θέλεις να εμβαθύνεις στο πώς μπορείς να ακούς πραγματικά και βοηθητικά το παιδί σου όταν βιώνει δύσκολα συναισθήματα…

…και να γνωρίσεις με ποιους τρόπους μπορείς να συνδεθείς και να επικοινωνείς βαθιά μαζί του, κάνε κλικ εδώ για να δεις πώς θα μπορεί να σε ωφελήσει η συμμετοχή σου στο θετικό κύκλο εργαστηρίων ‘‘Μαμά, Μπαμπά, επικοινωνούμε;’’