Όταν σε ρωτάνε... ακόμα...

Με ρώτησε η Mαρία γιατί θηλάζω *ακόμα*, δεν ωφελεί σε τίποτα ισχυρίζεται.

Με ρώτησε ο Παύλος γιατί κοιμάσαι *ακόμα* στο μάρσιππο. Θα με κακομάθεις με προειδοποίησε.

Με ρώτησε η θεία Κούλα γιατί δεν σε αφήνω να κλαις στην κούνια και ταλαιπωρούμαι *ακόμα*.

Ρωτάνε αλλά δεν έχουν σκοπό να ακούσουν.

Αν με άκουγαν θα τους έλεγα ότι όταν σε βλέπω να θηλάζεις *ακόμα*, νιώθω ζέστη στην καρδιά μου.

Αν με άκουγαν θα τους έλεγα ότι όταν σε έχω στο μάρσιππο *ακόμα* και σε κοιμίζω νιώθω ότι σου δίνω την επαφή και την ασφάλεια που χρειάζεσαι.

Αν με άκουγαν θα τους έλεγα ότι δεν σε αφήνω να κλαις στην κούνια γιατί η επιστημονική κοινότητα έχει αποδείξει ότι οταν κλαις και δεν ανταποκρίνομαι, τροποποιείται αρνητικά ο εγκέφαλος σου.

Ρωτάνε αλλά δεν μπορούν να ακούσουν τις απαντήσεις μου.

Ρωτάνε αλλά δεν θέλουν να μάθουν.

Ρωτάνε γιατί κάπου μέσα τους, πονάνε, *ακόμα*.

Πονάνε και μου πετάνε στην μούρη ένα μπερδεμένο κουβάρι.

Οπότε δεν νευριάζω όπως παλιά.

Θυμάμαι πως έχω κάτι στο φούρνο, *ακόμα*.

Ή όταν έχω κι εγώ τη διάθεση, μαζεύω το κουβάρι και ξεκινάω το ξετίλιγμα.

Ρωτάω με τη σειρά μου τότε κι εγώ:

- Ανησυχείς ε;

Και μετά ακούω τι έκρυβε τελικά η ερώτηση.

Κάτι που δεν έχει να κάνει με μένα, ούτε με το παιδί μου.

Κάτι δικό τους.

Τυλιγμένο. *Ακόμα*.

Το γονικό δάκτυλο έχει μεγάλη δύναμη…

Παιδί μου…

Δίνεις σημασία σε ό’ τι δείχνω με το δάκτυλό μου. Τότε και εσύ εστιάζεις τη προσοχή σου σε αυτό.

Δίνεις σημασία στα λουλούδια γιατί από μικρό σου δείχνω λουλούδια όταν περπατάμε παρέα.

Δίνεις σημασία στο πουλάκι που κελαηδάει γιατί σου το έδειξα ένα πρωί.

Μου αρέσει που σου δείχνω αυτά που έχουν σημασία για μένα. Με ακούς με μεγάλη προσοχή. Αισθάνομαι μεγάλη σύνδεση μαζί σου.

Το δάχτυλό μου έχει μεγάλη επιρροή πάνω σου, το καταλαβαίνω.

Στη ζωή σου, μην αφήσεις κανέναν ποτέ να έχει το δάχτυλό του στραμμένο προς εσένα.

Το δάχτυλο δεν είναι για να κατηγορούμε. Ποτέ.

Ξέρω ότι μία διαφορά στην γωνία μπορεί να έχει μία διαφορά στον τρόπο που θα δεις τον εαυτό σου και την ζωή σου…

Το δάχτυλο είναι για να δείχνει τα ωραία της ζωής.

Για να τα προσέχουμε και να μην τα αφήνουμε να φεύγουν. 

Θέλει τόλμη να είσαι γονέας!

Θέλει τόλμη να είσαι γονέας. Tόλμη και θάρρος.

Γιατί πρώτα απ' όλα τα παιδιά σε προκαλούν και σε βγάζουν από την ζώνη άνεσής σου κάθε μέρα.

Θέλει τόλμη...

Να επιλέγεις να μεγαλώνεις το παιδί σου όπως εσένα σου ταιριάζει σύμφωνα με τις δικές σου αρχές.

Θέλει τόλμη.

Γιατί πολλές στιγμές θα νιώθεις άβολα... όπως όταν σε κοιτάνε πολλά επικριτικά μάτια ενώ το παιδί σου χτυπιέται στο πάτωμα στο ταχυδρομείο και προσπαθείς να είσαι μαζί του τη στιγμή της κρίσης - μαζί και όχι ενάντια.

Θέλει τόλμη.

Γιατί οι περισσότεροι θα διαφωνήσουν μαζί σου με σχεδόν ότι αφορά το παιδί. Ακόμα και οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι πολλές φορές...

Θέλει τόλμη.

Γιατί θα είσαι συχνά χαμένος/η εσύ ο/η ίδιος/α ανάμεσα σε αυτά που ήξερες και αυτά που μαθαίνεις. Μερικές στιγμές θα νομίζεις ότι τα κάνεις όλα λάθος.

Θέλει τόλμη.

Γιατί η μεταμόρφωση σου δεν γίνεται σε μία ούτε σε 2 ούτε σε 100 μέρες. Είναι μία διαδρομή ζωής.

Θέλει τόλμη και ταυτόχρονα μέσα από την τόλμη, ενδυναμώνεσαι.

Και τότε γίνεται κάτι σχεδόν παράξενο...

...Τα μάτια των άλλων πάνω σου θα γίνουν λιγότερο επικριτικά και περισσότερο περίεργα και οι γνώμες τους δεν θα σε επηρεάζουν τόσο.

Δεν θα σε αναστατώνουν πια.

Γιατί απλά θα έχεις δύναμη μέσα σου.

Και αυτό εκπέμπεται και προς τα έξω...

Επειδή είμαστε οι ενήλικες...

Είμαστε οι ενήλικες.

Προσπαθούμε.

Μαθαίνουμε και εμείς.

Εξελισσόμαστε παρέα με το παιδί μας.

Είμαστε οι ενήλικες.

Γονείς.

Προχωράμε.

Η γονεϊκότητα είναι μία διαδρομή...

Η γονεϊκότητα είναι μία διαδρομή.

Οι αλλαγές δεν γίνονται σε μια μέρα.

Ούτε σε 100.

Γίνονται Βήμα βήμα.

Κάνεις λάθη.

Αισθάνεσαι άσχημα.

Κλαις για λίγο.

Αλλά πρέπει να προχωράς.

Με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη σου.

Βήμα βήμα.

Γιατί μόνο έτσι μεγαλώνεις.

Πώς αλλάζει η βιολογία του άντρα όταν γίνεται Μπαμπάς...

Η πρώτη ορατή παρατήρηση στον εγκέφαλο είναι ότι οι πατέρες είναι βιολογικά προγραμματισμένοι να φροντίζουν, να προστατεύουν και να διασφαλίζουν την επιβίωση των μωρών.

Τα επίπεδα τεστοστερόνης είναι ένας προγνωστικός παράγοντας αυτών των αλλαγών. Μειώνεται η τεστεστερόνη σημαντικά όταν ένας άντρας γίνεται πατέρας και δεν θα επιστρέψει ποτέ στο επίπεδο που ήταν πριν από την πατρότητα.

Οι άνδρες που έχουν χαμηλή τεστοστερόνη εστιάζουν περισσότερο στην οικογένειά τους, δείχνοντας ενσυναίσθηση και στοργή στους απογόνους τους. Επιπλέον, είναι πιο ευαίσθητοι στο κλάμα του μωρού.

Μια άλλη αξιοσημείωτη αλλαγή είναι ότι οι περιοχές στον εγκέφαλο που ασχολούνται με την προσκόλληση αυξάνονται με την πατρότητα.

Επιπλέον, η οξυτοκίνη, η ορμόνη της αγάπης και της σύνδεσης, δεν είναι μόνο γυναικεία. Είναι απαραίτητη στην γυναίκα, δεδομένου ότι εμπλέκεται στον θηλασμό και στον τοκετό, αλλά υπάρχει στις ίδιες αναλογίες στους άνδρες. Μπορεί ακόμη και να αυξηθεί όταν ο πατέρας αγγίζει την κοιλιά της μητέρας.

Από τη γέννηση έως το δεύτερο έτος του παιδιού, ο πατέρας υφίσταται τις πιο πολλές αλλαγές στο βιολογικό επίπεδο. Είναι επίσης η περίοδος που ασκεί τη μεγαλύτερη επιρροή στον εγκέφαλο και τη συναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού.

Πηγή : Anna Machin, ανθρωπολόγος - Devenir pere

Μετάφραση και προσαρμογή Ελένη Βασιλειάδη

Τι είναι η νοητική φόρτιση που νιώθουμε κυρίως οι Μαμάδες;

Λέγεται charge mentale στα γαλλικά - mental load στα αγγλικά.

«Νοητική φόρτιση»

Υπάρχει πλέον όνομα για αυτό το αόρατο φορτίο που νιώθουν καθημερινά παρά πολλές γυναίκες.

Η Emma στην Γαλλία ονόμασε την κατάσταση αυτή πριν μερικά χρόνια και είχε γίνει viral τότε.

Δείτε εδώ στο link στα αγγλικά το comic της. Είναι τροφή για σκέψη.

Γιατί δεν γνωρίζω Μαμά που δεν νιώθει νοητική υπερφόρτιση.

Διάβασε εδώ (στα αγγλικά):

https://www.theguardian.com/world/2017/may/26/gender-wars-household-chores-comic

Mήπως είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι;

«Πώς νιώθεις με αυτό;» μας ρωτάνε καμία φορά.

Και δεν ξέρουμε να απαντήσουμε.

Λες και είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι.

Πολλές φορές απαντάμε μόνο 2-3 βασικά συναισθήματα όπως θυμό, στενοχώρια, χαρά.

Δεν ξέρουμε γιατί τα συναισθήματα μαθαίνονται και αναγνωρίζονται από μωρό.

Και οι προηγούμενες γενιές έβαζαν τα συναισθήματα στο πλάι για να εστιάσουν στα πρακτικά. Νομίζαμε κιόλας ότι δείχνοντας τα συναισθήματα μας, μοιάζουμε πιο ευάλωτοι.

Μόνο που γνωρίζουμε πια σίγουρα ότι δεν μπορεί να ευτυχήσει κάποιος αν δεν ξέρει τι συμβαίνει μέσα του.

Και ότι η συναισθηματική νοημοσύνη είναι ίσως αυτή που θα μας σώσει στο μέλλον, τώρα που ήρθε και η τεχνητή νοημοσύνη.

Δεν γίνεται να κρυφτείς από τον εαυτό σου.

Όποτε μπορούμε να εξοικειωθούμε με τις ποικιλίες των συναισθημάτων για να ασχοληθούμε λίγο με το μέσα μας... και να επικοινωνούμε καλύτερα .

Αυτή η ρόδα μπορεί να μας δώσει ιδέες.

Ο τροχός σχεδιάστηκε από τον @Ioannis Koulanis, και αποτελεί μέρος συγγράμματος από τα σεμινάρια «Επιστροφή στο κέντρο» . Πληροφορίες εδώ https://www.miracleseeker.com/nvcgr

H μέρα που συναντήσαμε τον Stephen Covey...

Δεν ποστάρω ποτέ φωτό δικές μου σχεδόν.

Αλλά αυτή ναι... γιατί είναι από τις φωτογραφίες - σταθμός στην ζωή μου.

Πέρασαν 12 χρόνια από αυτή την φωτογραφία...& κουβαλάει μία ιστορία...

Τον Αύγουστο του 2008 διαβάζω το βιβλίο του Stephen Covey ''Οι 7 συνήθειες των εξαιρετικά αποτελεσματικών ανθρώπων'' και αποφασίζω να πιστέψω στην βαθιά μου φωνή.

Η βαθιά μου φωνή μου λέει να κάνω κάτι λίγο τρελό: να πάω να μείνω στην Ελλάδα να βρω τον Γιώργο και να γνωρίσω την 2η μου χώρα (είμαι μισή Γαλλίδα και έχω μεγαλώσει στο Βέλγιο).

Μόλις είχα προσγειωθεί στην Ελλάδα 2 ημέρες πριν... και στις 22/10/2008, συναντάμε τον κορυφαίο Stephen Covey στο σεμινάριό του.

Ακόμα δεν το πιστεύω ότι βρέθηκα δίπλα σε αυτό το άτομο. Τι κρίμα που έφυγε...

Κρατάω στο χέρι ΤΟ βιβλίο.

Για μένα είναι το βιβλίο της βαθιάς φωνής, αυτή που έχουμε όλοι μέσα μας και μας δείχνει την δύναμή μας.

Και δεν μετάνιωσα που την άκουσα το 2008. (απαντώ έτσι επίσημα σε όσους μου λέγανε καθημερινά για πολλά χρόνια: ''Τι;; Άφησες την Γαλλία για να έρθεις εδώ Ελλάδα; Πας καλά παιδί μου;'')

Αυτά λέμε με τον Γιώργο στα παιδιά από τώρα: Ακούστε την βαθιά σας φωνή! Τι σου λέει να κάνεις η βαθιά σου φωνή;

Χαίρομαι που βλέπω ότι την ακούν από τώρα.

Βασικά τέτοια με νοιάζουν να καταλάβουν τελικά, όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες.

--------

ΤΟ βιβλίο είναι αυτό: https://mikk.ro/B7Ps

Προσαρμοσμένο για εφήβους: https://mikk.ro/CswQ

Θέλω να είμαι το λιμάνι σου... για να μπορείς μια μέρα να ζήσεις τη δική σου ζωή...

Θέλω να είμαι το λιμάνι σου.

Το μέρος όπου θα μπορείς να καταφεύγεις όταν τα πράγματα δεν θα πάνε τόσο καλά.

Το μέρος όπου θα μπορείς να εκφράζεις όλα τα συναισθήματά σου.

Το μέρος όπου θα νιώθεις ασφάλεια, σιγουριά, εμπιστοσύνη.

Το μέρος όπου θα είσαι πάντα αποδεκτό.

Γιατί ξέρω ότι αν είμαι εγώ το λιμάνι σου, θα μπορείς μία μέρα να λύσεις το σχοινί και να ζήσεις τη δική σου ζωή.

Αλλιώς μια ζωή θα ψάχνεις ένα λιμάνι, ένα άτομο, μία κατάσταση, ένα μέρος που θα σου δώσει αυτό που δεν σου έδωσα εγώ, o γονέας σου.

----------------------------

Ένα κειμενάκι εμπνευσμένο από την θεωρία της προσκόλλησης του Bowlby και το απόφθεγμα του Gordon Neufeld : ''Τα παιδιά έχουν ανάγκη να εμπιστεύονται και να εξαρτώνται από εκείνους που είναι υπεύθυνα για αυτά.''

Eικόνα: lesimages2renata

Τα συναισθήματα οδηγούν τον κόσμο...

Συναισθήματα.

Παντού, μέσα, έξω και τριγύρω.

Μόνο που δεν μιλάμε για αυτά και πολύ στην καθημερινότητα...

Και στο σχολείο στις πιο πολλές χώρες δεν υπάρχει καν μάθημα για αυτά ούτε για την ενσυναίσθηση...

Η ''΄συναισθηματική εκπαίδευση'' γίνεται από εμάς, τους γονείς...

Κάποιες ιδέες:

• Μία ρόδα για τα συναισθήματα εδώ : https://www.positiveparents.gr/print-play

• Ένα πλέον κλασικό βιβλίο που αγαπάμε (για παιδιά 3+) εδώ: https://mikk.ro/CW3z & το παιχνίδι του : https://mikk.ro/B56N

• Δύο παιχνίδια για τα συναισθήματα για μικρά παιδιά: https://mikk.ro/Cs8T & https://mikk.ro/Cs8U

‘‘Aκούγοντας τα παιδιά μας, ακούμε επίσης τις παιδικές μας ηλικίες’’

Θέλω να είμαι δίπλα σου, να σε ακούω. Πολλές φορές όμως δυσκολεύομαι.

Προχτές έπεσες και σου είπα : ΄ Έλα τώρα, πως κάνεις έτσι, δεν είναι τίποτα!’’ Και έκλαψες περισσότερο.

Δεν μπόρεσα να ακούσω το πόνο σου, την θλίψη σου, να της αφήσω χώρο.

Μου φώναξες: ‘‘Άσε με!΄΄

Σαν ηλεκτροσοκ μου ακούστηκε.

Αυτό θέλω σκέφτηκα; Αν είχα πέσει εγώ; Θα ήθελα να μου πουν ότι δεν είναι τίποτα;

Και ξαφνικά θυμήθηκα ότι έχω πέσει και γω σαν παιδί. Πολλές φορές. Και κανείς δεν με άκουσε. Κανείς δεν άκουσε τον πόνο μου. Μου λέγανε όλοι ότι δεν είναι τίποτα οπότε στο τέλος το πίστεψα. Ή μάλλον κατάπια τον πόνο μου.

Τότε κατάλαβα ότι πρέπει να ακούσω το μικρό παιδί μέσα μου που έχει πέσει για να μπορώ να ακούσω και σένα.

Έσκυψα, έκατσα δίπλα σου:

- ‘’Πονάει πολύ ε;’’

- ‘’Ναι! Πάρα πολύ.’’

Σε πήρα αγκαλιά, ή με πήρες εσύ. Δεν ξέρω ποιο παιδί πήρε το άλλο αγκαλιά τελικά.

Νιώσαμε πάντως και οι δύο καλύτερα. 

Μία μικρή ιστορία που γεννήθηκε από το απόφθευμα του Jacques Salome ''Aκούγοντας τα παιδιά μας, ακούμε επίσης τις παιδικές μας ηλικίες’’

Για να διαβάσεις κάτι άλλο για το εσωτερικό μας παιδί δες αυτό: https://www.positiveparents.gr/blog/esoteriko-paidi

''Εγώ σ' αγαπάω πιο πολύ παιδί μου...'' (και η ερώτηση που θα κάνει κάποια στιγμή το παιδί σου…)

Αυτό που χαρακτηρίζει περισσότερο την γονεϊκή αγάπη είναι ότι είναι (ή θα έπρεπε να είναι) άνευ όρων.

Πρόκειται για ‘‘μία αγάπη που υπάρχει, διαρκεί και διατηρείται ακέραια, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει ή τι κάνει το αγαπημένο πρόσωπο.’’

Ο γονέας δεν περιμένει κανένα αντάλλαγμα για την αγάπη που δίνει. Αγαπάει ‘‘δωρεάν’’. Το παιδί δεν ‘‘χρωστάει’’ κάτι. Το αγαπάνε οι γονείς τους όπως είναι (αντίθετα, το παιδί δεν αγαπάει άνευ όρων τους γονείς του…).

Για την άνευ όρων αγάπη που νιώθω για τα παιδιά μου, έχω γράψει αυτό το πολύ προσωπικό κείμενο : https://www.positiveparents.gr/blog/giati-se-agapao-paidi-mou αλλά τώρα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάτι άλλο.

Επειδή τα λέει πολύ όμορφα, παρακάτω αξίζει να διαβάσετε ένα απόσπασμα του Γοργέ Μπουκάι για την άνευ όρων αγάπη και για την ερώτηση που μπορεί να μας κάνουν τα παιδιά μας σχετικά με αυτή:

[Απόσπασμα από το Βιβλίο ‘‘Γονείς και παιδιά’’ που έγραψε ο Γοργέ Μπουκάι μαζί με τον γιο του.]

- Εγώ σ’ αγαπάω πιο πολύ…

Η γυναίκα μου κάνει συχνά αυτή τη «συζήτηση» με τον μεγαλύτερο γιο μου:
- Εκείνος: Σ’ αγαπάω, μαμά.

- Εκείνη: Κι εγώ, αγοράκι μου.

- Εκείνος (που θέλει πάντα να κερδίζει) : Εγώ σ’ αγαπάω πιο πολύ.

-Εκείνη: Λυπάμαι, παιδί μου, αλλά εδώ δεν έχεις καμία πιθανότητα να κερδίσεις.

Η γυναίκα μου έχει δίκιο. Όσο κι αν τον πειράζει, αυτή τη μάχη θα τη χάνει ξανά και ξανά. Ποτέ δεν θα μπορέσει να μας αγαπήσει περισσότερο απ’ όσο τον αγαπάμε εμείς. Και όταν λέμε δεν θα μπορέσει περισσότερο, εννοούμε: ούτε με μεγαλύτερη ένταση ούτε με τον ίδιο τρόπο, αφού η αγάπη του προς εμάς δεν θα είναι ποτέ άνευ όρων (ούτε και θα ήταν υγιές να είναι).

Ας αφήσουμε γι’ αργότερα τον ορισμό του συναισθήματος για το οποίο μιλάμε (της αγάπης), κι ας αναρωτηθούμε: τι σημαίνει άνευ όρων; Κατά τη γνώμη μας, σημαίνει ακριβώς και κυριολεκτικά αυτό που λένε οι λέξεις: ένα συναίσθημα που δεν θέτει όρους. Μια αγάπη που υπάρχει, διαρκεί και διατηρείται ακέραια, ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει ή τι κάνει το αγαπημένο πρόσωπο. Είναι σαφές: θ’ αγαπάμε τα παιδιά μας ακόμη κι αν μας κάνουν να υποφέρουμε, ακόμη κι αν μας φέρονται άσχημα, ακόμη κι αν δεν θέλουν να μας ξαναμιλήσουν, ακόμη κι αν -εν ολίγοις- δεν μας αγαπάνε… Ακόμη και στη χειρότερη περίπτωση, εμείς θα εξακολουθήσουμε να τ’ αγαπάμε. Γιατί; Γιατί έτσι. Γιατί είναι παιδιά μας. Γιατί από τη στιγμή που τα γεννήσαμε και τα υιοθετήσαμε, έγιναν μέρος μας – κι αυτό είναι κάτι μη αναστρέψιμο.

Πριν από λίγο καιρό ένας ασθενής είπε σε μια συνεδρία πως η εννιάχρονη κόρη του τον ρώτησε: «Μπαμπά, μ’ αγαπάς, έτσι δεν είναι;»

«Πάρα πολύ» απαντάει ο μπαμπάς με κάθε ειλικρίνεια. «Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο.»

«Α… και γιατί μ αγαπάς;»

«Τι ερώτηση! Μα γιατί είσαι η κόρη μου!» λέει αυτός, σαν να ήταν αυτονόητο.

«Καλά, καλά» λέει το κοριτσάκι, «αυτό το ξέρω».

Η μικρή έμεινε με την αίσθηση πως η ερώτησή της δεν είχε απαντηθεί. Η απάντηση του πατέρα επιβεβαίωνε το προφανές κι έδειχνε πως η ερώτηση ήταν άτοπη (και παρόλο που δεν το ήξερε κανένας από τους δύο, ήταν όντως έτσι: η άνευ όρων αγάπη, δεν χρειάζεται εξηγήσεις). Το κοριτσάκι, όμως, ήθελε να μάθει κι άλλα.

«Αυτό που θέλω να σε ρωτήσω» εξηγεί η μικρή, «είναι για ποια πράγματα μ’ αγαπάς. Τι έχω εγώ και μ’ αγαπάς;»

Αυτή τη φορά η απάντηση δεν ήταν τόσο εύκολη, κι ο μπαμπάς χρειάστηκε να το σκεφτεί• να κοιτάξει τη μικρή σαν -ας πούμε- να μην ήταν κόρη του, σαν να μην την είχε αγαπήσει ποτέ, για να μπορέσει ν’ ανακαλύψει ό,τι αξιαγάπητο είχε και να της το πει (αν και στο τέλος θα έπρεπε να της πει ότι, έτσι κι αλλιώς, ακόμη κι αν δεν είχε τίποτα το αξιαγάπητο, ακόμη κι αν όλα πάνω της ήταν στραβά κι ανάποδα, εκείνος πάλι το ίδιο θα την αγαπούσε).

Αξίζει ν’αναρωτηθούμε πώς της ήρθε της μικρής να κάνει αυτήν την ερώτηση γιατί, αργά ή γρήγορα, όλοι όσοι έχουμε παιδιά θα χρειαστεί ν’ απαντήσουμε. Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή τα παιδιά, καθώς προετοιμάζονται να βγουν στη ζωή, θα στρέψουν το βλέμμα προς άλλα άτομα πέρα από τους γονείς τους και θ’ αναρωτηθούν αν θα μπορέσει και κάποιος άλλος να τ’ αγαπήσει όπως εκείνοι. Η μικρή αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς πως οι άλλοι δεν θα την αγαπήσουν «έτσι απλά». Δηλαδή, χωρίς να ξέρει το γιατί, αντιλαμβάνεται πως η άνευ όρων αγάπη προέρχεται αποκλειστικά και μόνο από τους γονείς, και γι’ αυτό ακριβώς αναζητά πάνω της αυτά τα χαρίσματα και αυτά τα αξιαγάπητα χαρακτηριστικά που θα κινήσουν το ενδιαφέρον και των άλλων ανθρώπων.

Μένουμε σπίτι!

Μοιραστείτε τα σχέδια ελεύθερα ! Μένουμε σπίτι! Έτσι βοηθάμε!