Όταν κλαίει, τι χρειάζεται από μας;
/
«Όταν δίνετε προσοχή σε ένα παιδί που κλαίει με λυγμούς ή είναι έξαλλο, μπορεί να νιώσετε στεναχώρια, ακόμα και πανικό.
Ίσως νομίσετε ότι το παιδί υποφέρει περισσότερο απ’ όσο αντέχει.
Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή η αντίληψη σχετίζεται με τη δίκη σας ταλαιπωρία.
Άρα, η βιασύνη σας να αποσπάσετε τη προσοχή του παιδιού από τον πόνο ή την απελπισία, να το παρηγορήσετε για την απογοήτευση ή να ελαχιστοποιήσετε τη σημασία της ατυχίας του, είναι μια αντίδραση στο δικό σας άγχος και όχι στο άγχος του παιδιού.
Όμως, με αυτή τη συμπεριφορά, δεν πρόκειται να το βοηθήσετε να γίνει συναισθηματικά ευπροσάρμοστο και ικανό να αντιμετωπίζει και να λύνει τα προβλήματα.
Για να δαμάσει τις συναισθηματικές του θύελλες, πρέπει να τις ΒΙΩΣΕΙ.
Όταν νιώθετε την παρόρμηση να εμποδίσετε το παιδι σας να εκφράσει δυσάρεστα συναισθήματα, αναρωτηθείτε ποιος είναι ο στόχος σας.
Μπορει να θέλετε να το βλέπετε συνεχώς ευτυχισμένο επειδη ο πόνος του είναι πολυ δυσάρεστος για σας και, υποθέτετε, για εκείνο.
Αν η «σκηνή» συμβεί δημοσίως, ίσως ανησυχείτε μήπως δεν «φανείτε καλοί» γονείς.
Ίσως ακόμα, πρέπει να το σταματήσετε επειδη βιάζεστε ή χρειάζεστε διαύγεια όταν νιωθετε αμήχανοι με τα ξεσπάσματα του.
Ωστόσο, όταν εμποδίζετε το παιδι σας να εκφράζει τον πόνο του, τον θάβει μέσα του, νιώθοντας μπερδεμένο και μόνο.
Στο μεταξύ εσείς χάνετε την ευκαιρία να δεθείτε μαζί του βαθιά και να μάθετε τις αιτίες της αγωνίας του. Αυτό που του μαθαίνετε είναι να το «βάζει στα πόδια» από τα συναισθήματα και να τα κρύβει από τους άλλους.
(….)
Ουσιαστικά, παρά τις καλές προθέσεις μας, πολλοί διδάσκουμε στα παιδια μας ότι τα οδυνηρά συναισθήματα είναι τρομακτικά και πρέπει να αποφεύγονται.»
———————————————————
Απόσπασμα από το βιβλίο «Αναθρέφοντας τα παιδιά μας, αναθρέφουμε τον εαυτό μας» της Naomi Aldort.
Τροφή για σκέψη… (και οχι για ενοχές! )
--------------------------------------------
Αν δεν έχεις ήδη τον οδηγό με τα ''5 Βήματα για να ανταποκριθείς θετικά & αποτελεσματικά όταν το παιδί σου κάνει κρίσεις θυμού, μπορείς να το κατεβάσεις δωρεάν (ή να μας κεράσεις ένα καφέ ) κάνοντας κλικ στο link https://www.buymeacoffee.com/positiveparents
Στον οδηγό:
Tι μπορώ να έχω στο μυαλό μου για να παραμείνω ψύχραιμος όταν το παιδί μου ''κρασάρει'';
Γιατί αντιδράει έτσι;
Τι πρέπει να του πω; Ποιες είναι οι σωστές λέξεις;
Πώς να του μάθω να ελέγξει τις αντιδράσεις του όταν βιώνει έντονα συναισθήματα;
Τι μπορώ να πω στο παιδί αφού περάσει η κρίση;
Εύχομαι να το βρεις χρήσιμο...
Ελένη
Γιατί ''με τρελαίνει τόσο πολύ'' μετά το σχολείο;
/Πήρες το παιδί σου από το σχολείο μετά τη δουλειά σου, σε πήρε αγκαλιά, σου είπε όλη του τη μέρα και πόσο πολύ του έλειψες. Ήταν χαρούμενο και περάσατε ένα όμορφο και τρυφερό απόγευμα...
Τι; Είπα κάτι λάθος;
Στην πραγματικότητα, δεν είναι απαραίτητα έτσι τα πράγματα. Μπορεί να είναι και έτσι αλλά μπορεί να είναι και αλλιώς.
Μπορεί το παιδί να χρειάζεται να ''αδειάσει'' το στρες του.
Μπορεί να ουρλιάζει και να χτυπιέται στο πάτωμα για το οτιδήποτε.
Μπορεί να κλαίει.
Μπορεί να μην μιλάει.
Μπορεί να είναι επιθετικό απέναντι μας. ('είσαι κακιά/ος΄΄ και τέτοια)
Όλα αυτά είναι αναμενόμενα τελικά.
Εμείς τι κάνουμε;
Είμαστε εκεί και ακούμε!
Δυσκολεύτηκε στο σχολείο κάποιες στιγμές και δεν μπόρεσε να το εκφράσει εκείνη τη στιγμή...
Τώρα που είστε πάλι μαζί, νιώθει εμπιστοσύνη, βρήκε πάλι το λιμάνι πρόσδεσής του.
Μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς να νιώθει ότι θα απορριφθεί.
Χρειάζεται απλά να είμαστε δίπλα τους. Να ακούσουμε ΟΛΑ τα συναισθήματα. Της χαράς αλλά και του φόβου και του θυμού.
Όλα είναι αποδεκτά.
Για εμάς, δεν είναι πάντα εύκολα απογεύματα αλλά αν ξέρουμε τι συμβαίνει και γιατί το παιδί μας μας έχει ιδιαίτερα ανάγκη, είμαστε πιο ανοικτοί και δεκτικοί νομίζω...
Η ιστορία του μπολ και πώς έσωσε την πρωινή παρτίδα
/
7:20 το πρωί, τι κάνει ένα μπολ καθισμένο σε μια στάση λεωφορείου κάπου στην Αθήνα;
Αυτο το μπολ έσωσε τη παρτίδα σήμερα το πρωί με το 6χρονο παιδί που με μεγαλώνει… και Θα σας πω την ιστορία του… ξεκινώντας από την αρχή.
7:12 κάθε μέρα πρέπει να έχουμε φύγει από το σπίτι για να προλάβουμε να πάμε στη στάση του σχολικού με τα πατίνια.
Σήμερα στις 7:11 η Σοφία είναι ντυμένη αλλά πάνω στο κρεβάτι της ακόμα. Είναι στραβή και κάνει μούτρα.
Την ίδια ώρα παίρνω βαθιές αναπνοές γιατί αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω χρόνο και προσπαθώ να κατεβάσω ιδέες. Γνωρίζω ότι δεν προλαβαίνω να δω τι κρύβει το παγόβουνο…
7:12 πάει η Σοφία προς τη κουζίνα να φάει πρωινό, άνετη και αέρινη.
Της λέω ότι πρέπει να φύγουμε τώρα και ότι δεν προλαβαίνει το πρωινό πια.
Μου λέει ότι θα φάει τα δημητριακά της πρώτα και βάζει γάλα στο περιβόητο μπολ.
Της λέω ότι δεν προλαβαίνουμε και ότι πρέπει να βγούμε έξω αμέσως.
7:12 και κάτι δεν κουνιέται και εγώ κάνω alt/control/delete να δω τι επιλογές μου προτείνει το σύστημα πριν κρασαρει τελείως.
Δεν έχω ούτε ένα λεπτό πια. Πρέπει να βρω κάτι για να βγει έξω με χαρά αντί να τη σέρνω με ουρλιαχτά (πράγμα που δεν μπορώ να κάνω έτσι κι αλλιώς).
Εδώ εμφανίζεται στην οθόνη του μυαλού μου το περιβόητο μπολ.
- Τι λες να πάρουμε το μπολ μαζί μας και να σου δίνω κουταλιές ενώ κανείς πατίνι προς τη στάση;
Γίνεται επανεκκίνηση αμέσως.
Γελάει.
Βγαίνει το μπολ έξω και εμείς μαζί.
Κουταλιές ενώ ρολάρει.
Περαστικοί που μας κοιτάνε.
Λίγο γάλα στην Μπλούζα.
Και;
Γελάω κι εγώ.
Στη στάση οι τελευταιες κουταλιές και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Bye bye παιδιά και μια φωτό για να θυμίσω τον εαυτό μου οτι πάντα γίνεται να παίξεις και να καινοτομήσεις με δημιουργικότητα προκειμένου να μη χαλάς τη σχέση σου (και την υγεία σου!) για λίγα λεπτά το πρωί.
Τώρα αναρωτιέμαι αν θα καθιερωθεί το μπολ εως το τελος του σχολικού έτους.
Πραγματικά δεν θα με πειραζε καν.
Όταν κλαίει το παιδί, τι σκέφτεσαι;
/
«Οταν δίνετε προσοχή σε ένα παιδί που κλαίει με λυγμούς ή είναι έξαλλο, μπορεί να νιώσετε στεναχώρια, ακόμα και πανικό.
Ίσως νομίσετε ότι το παιδί υποφέρει περισσότερο απ’ όσο αντέχει.
Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή η αντίληψη σχετίζεται με τη δίκη σας ταλαιπωρία.
Άρα, η βιασύνη σας να αποσπάσετε τη προσοχή του παιδιού από τον πόνο ή την απελπισία, να το παρηγορήσετε για την απογοήτευση ή να ελαχιστοποιήσετε τη σημασία της ατυχίας του, είναι μια αντίδραση στο δικό σας άγχος και όχι στο άγχος του παιδιού.
Όμως, με αυτή τη συμπεριφορά, δεν πρόκειται να το βοηθήσετε να γίνει συναισθηματικά ευπροσάρμοστο και ικανό να αντιμετωπίζει και να λύνει τα προβλήματα.
Για να δαμάσει τις συναισθηματικές του θύελλες, πρέπει να τις ΒΙΩΣΕΙ.
Όταν νιώθετε την παρόρμηση να εμποδίσετε το παιδι σας να εκφράσει δυσάρεστα συναισθήματα, αναρωτηθείτε ποιος είναι ο στόχος σας.
Μπορει να θέλετε να το βλέπετε συνεχώς ευτυχισμένο επειδη ο πόνος του είναι πολυ δυσάρεστος για σας και, υποθέτετε, για εκείνο.
Αν η «σκηνή» συμβεί δημοσίως, ίσως ανησυχείτε μήπως δεν «φανείτε καλοί» γονείς.
Ίσως ακόμα, πρέπει να το σταματήσετε επειδη βιάζεστε ή χρειάζεστε διαύγεια όταν νιωθετε αμήχανοι με τα ξεσπάσματα του.
Ωστόσο, όταν εμποδίζετε το παιδι σας να εκφράζει τον πόνο του, τον θάβει μέσα του, νιώθοντας μπερδεμένο και μόνο.
Στο μεταξύ εσείς χάνετε την ευκαιρία να δεθείτε μαζί του βαθιά και να μάθετε τις αιτίες της αγωνίας του. Αυτό που του μαθαίνετε είναι να το «βάζει στα πόδια» από τα συναισθήματα και να τα κρύβει από τους άλλους.
(….)
Ουσιαστικά, παρά τις καλές προθέσεις μας, πολλοί διδάσκουμε στα παιδια μας ότι τα οδυνηρά συναισθήματα είναι τρομακτικά και πρέπει να αποφεύγονται.»
———————————————————
Απόσπασμα από το βιβλίο «Αναθρέφοντας τα παιδιά μας, αναθρέφουμε τον εαυτό μας» της Naomi Aldort.
Τροφή για σκέψη… (και οχι για ενοχές! )
--------------------------------------------
Αν δεν έχεις ήδη τον οδηγό με τα ''5 Βήματα για να ανταποκριθείς θετικά & αποτελεσματικά όταν το παιδί σου κάνει κρίσεις θυμού, μπορείς να το κατεβάσεις δωρεάν (ή να μας κεράσεις ένα καφέ ) κάνοντας κλικ στο link https://www.buymeacoffee.com/positiveparents
Στον οδηγό:
Tι μπορώ να έχω στο μυαλό μου για να παραμείνω ψύχραιμος όταν το παιδί μου ''κρασάρει'';
Γιατί αντιδράει έτσι;
Τι πρέπει να του πω; Ποιες είναι οι σωστές λέξεις;
Πώς να του μάθω να ελέγξει τις αντιδράσεις του όταν βιώνει έντονα συναισθήματα;
Τι μπορώ να πω στο παιδί αφού περάσει η κρίση;
Εύχομαι να το βρεις χρήσιμο...
Ελένη
Άστο το φυλλάδιο...
/
Αν είναι να φτάνει το παιδί 6,5 ετών να κλαίει για να ολοκληρώσει το φυλλάδιο, άστο το φυλλάδιο.
Αν είναι να συνδέσει το παιδί τη μάθηση με τον πόνο, πάλι άστο το φυλλάδιο.
Αν είναι να χαλάσεις έστω και μια τρίχα τη σχέση σου με το παιδί σου για ενα φυλλάδιο, άστο το φυλλάδιο.
Δεν θέλω να πιστέψω ότι υπάρχει δάσκαλος που να θέλει συμπληρωμένα αλλά «δακρυσμένα» φυλλάδια.
Η μάθηση δεν μπορεί να είναι αναγκαστική.
Όπως μου είπε η «μεγάλη» σήμερα βλέποντας τη «μικρή» να κλαίει για το φυλλάδιο, «είναι μόνο 6 ετών και για να γίνει υπεύθυνη και αυτόνομη, θέλει χρόνο.»
Ειναι πρώτη δημοτικού, έχει χρόνο όντως.
Είπα για μια φορά να το ολοκλήρωνε το φυλλάδιο αλλά το πήρα πίσω (όχι αρκετά γρήγορα όμως… )
Μπορώ να αντέξω να πάει αδιάβαστη αφου αυτή μπορεί.
Η μικρη Ελενη (εγώ το 1990) θα φοβοταν αλλά τώρα παιζει μπάλα η μικρή Σοφία.
Φυλλαδοσκεψεις Κυριακής για καληνύχτα με χαμόγελο.
Γιατί είναι τελείως παράλογο να αφήνουμε ένα μωρό να κλαίει...
/
''Μια περίεργα δημοφιλής ιδέα σήμερα στον δυτικό κόσμο είναι να αφήνεις ένα βρέφος να κλαίει μέχρι να σωπάσει (crying it out, ελεγχόμενο κλάμα), όπου τα μωρά αφήνονται μόνα τους, απομονωμένα ή με μηχανήματα απομακρυσμένου ελέγχου.
Αυτό προκύπτει ως παρεξήγηση και παρερμηνεία της ανάπτυξης ενός παιδιού και του εγκεφάλου του.
• Τα παιδιά μεγαλώνουν και ωριμάζουν με το να αγκαλιάζονται. Αντίθετα τα σώματά τους γίνονται δυσλειτουργικά όταν αποχωρίζονται σωματικά, σε επαφή, από τους γονείς τους.
• Τα βρέφη από τις πρώτες εβδομάδες ζωής εκφράζουν μια ανάγκη μέσα από συγκεκριμένα σημάδια και τελικά, αν είναι απαραίτητο, μέσα από κλάμα. Ακριβώς όπως ένας ενήλικας ψάχνει νερό όταν διψάει, τα παιδιά αναζητούν αυτό που έχουν κάθε στιγμή ανάγκη. Ακριβώς όπως ένας ενήλικας ηρεμεί όταν η ανάγκη του ικανοποιηθεί, ηρεμούν και τα μωρά. (...).
Όπως έχει δείξει ο Erik Erikson, ο πρώτος χρόνος της ζωής μας είναι μια ευαίσθητη, κρίσιμη περίοδος για να εγκαταστήσουμε μέσα μας μια αίσθηση εμπιστοσύνης προς τον κόσμο που μας περιβάλλει, εμπιστοσύνης προς τα βασικά πρόσωπα που μας φροντίζουν και τελικά εμπιστοσύνης προς τον ίδιο μας τον εαυτό.
Όταν οι ανάγκες του μωρού απαντώνται χωρίς σημαντικό άγχος, το παιδί μαθαίνει ότι ο κόσμος είναι ένα μέρος που μπορείς να εμπιστευθείς, οι σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους υποστηρίζουν και βοηθούν, και ο εαυτός συνιστά μια θετική οντότητα που αξίζει αγάπη και μπορεί να παίρνει ό,τι χρειάζεται.''
Πηγή: https://pediatros-thes.gr/ - Στέλιος Παπαβέντσης Ευχαριστούμε!
------------------------------
Το μωρό, πριν ακόμα κλάψει, μας επικοινωνεί τις βασικές του ανάγκες με ήχους και οπτικά σημάδια... (απλά εμείς έχουμε κάπως ''χάσει'' την ικανότητα να αποκωδικοποιήσουμε τους ήχους αυτούς.) Αν περιμένεις μωρό ή έχεις ένα μωρό 0-4 μηνών, κατέβασε εδώ τον οδηγό για να κατανοήσεις τις 5 ηχο-λέξεις που κάνουν τα μωρά για να μας πουν τι χρειάζονται...
www.dunstanbaby.gr
Η αντίδραση μας... η ευκαιρία μας.
/
Στο πως αντιδρούμε κρύβεται η ιστορία μας.
Στο πως αντιδρούμε αποκαλύπτονται τα τραύματά μας.
Στο πως αντιδρούμε, πονάμε, προβληματιζόμαστε, ζητάμε συγνώμη, προχωράμε.
Στο πως αντιδρούμε, αποφασίζουμε, υπάρχουμε, δυναμώνουμε.
Στο πως αντιδρούμε, εξαρτάται η σχέση με τους γύρω μας… και με το παιδί μας.
Στο πως αντιδρούμε κρύβεται η εξέλιξή (ή όχι) του εαυτού μας…
…μια ευκαιρία.
Εικόνα C. Mackezy
Ακούς; Είσαι αρτίστας!
/
Μιλάω = ανάγκη
Ακούω = ΤΕΧΝΗ
Έλεγε ο Goethe… & μπορώ να πω ότι συμφωνώ μαζί του…
Ναι, ναι… όταν ακούς κάποιον, (τυχαίο) παράδειγμα το παιδί σου, και δεν το συμβουλεύεις, κατευθύνεις, κρίνεις, μαλώνεις κτλ είσαι Αρτίστας…
Γιατι είσαι Αρτίστας;
Επειδή ακριβώς δεν έχεις καμία ανάγκη να ακούς. Ούτε καν το παιδί σου. Εσύ έχεις ανάγκη να πεις, να μιλήσεις, να κλάψεις, όχι να ακούς.
Όποτε δεν είναι απλό και έμφυτο να ακούς πραγματικά κάποιον… δεν είναι αυτονόητο ούτε δεδομένο… είναι τέχνη.
Τέχνη γιατί το να ακούς, ΜΑΘΑΙΝΕΤΑΙ.
Τέχνη γιατί το να ακους προϋποθέτει μια ΠΡΟΘΕΣΗ… να δώσεις ΚΑΙ να βγεις από τον εαυτό σου.
Τέχνη γιατί νικάς τον εγωκεντρισμό σου λιγουλάκι…
Τεχνη γιατί δίνεις 3 μαγικά δώρα στον άλλον…
Προσοχή
Χρόνο
Αποδοχή
Και αφού είσαι Αρτίστας και δίνεις αυτά τα 3, ΣΥΝΔΕΕΣΑΙ με τον άλλον και…
…όταν συνδέεσαι, ΕΥΤΥΧΕΙΣ (ακόμα καλύτερα αν αυτός ο άλλος είναι το παιδί σου)
Εσυ, εγώ, ο κάθε homo sapiens έχει την ανάγκη για σύνδεση στο γονίδιο του…
Απλά χρειάζεται να μάθουμε να ακούμε… να προγραμματίσουμε λίγο το αυτί μας διαφορετικά…
Για να ευτυχήσουμε κιόλας στο τέλος… εμείς… και τα παιδιά μας.
Happy end
''Οι γονείς έχουν φυσική εξουσία, δεν υπάρχει λόγος να γίνονται εξουσιαστικοί''
/
« Νομίζω ότι το πιο συχνό λάθος [που κάνουν οι γονείς] είναι ότι μεταφράζουν τη συμπεριφορά των παιδιών σαν μια απόπειρα να τους «κερδίσουν».
Αυτό οδηγεί σε έναν ανταγωνισμό του τύπου «ποιος είναι το αφεντικό» και όλοι χάνουν.
Οι γονείς έχουν φυσική εξουσία, δεν υπάρχει λόγος να γίνονται εξουσιαστικοί.
Πολλοί γονείς πιστεύουν στην αρετή της συμμόρφωσης, αλλά κάθε φορά που ένα παιδί γίνεται υπάκουο, εγκαταλείπει την ευθύνη.
Εγώ προτιμώ το δεύτερο και πιστεύω ότι και οι περισσότεροι γονείς θα ήθελαν υπεύθυνα παιδιά. »
Isabelle Filliozat
Οι συμβουλές μας βοηθάνε το παιδί τελικά;
/
- Μπαμπά;
- Ναι παιδάκι μου, τι έγινε;
- Εεεε…. (δυσκολεύεται να μιλήσει)
- Πες μου, τι συμβαίνει;
- Ε… ξέρεις, δεν έχω πολλούς φίλους στο σχολείο… Και κάποια κορίτσια με κοροϊδεύουν στην τάξη.
- Μμμ... Μήπως μπορείς να καλέσεις κάποιες συμμαθήτριες στο σπίτι το ΣΚ; Και με αυτές που σε κοροϊδεύουν, μήπως να το πεις στην δασκάλα;
Πώς θα ένιωθες στη θέση του παιδιού; Θα ένιωθες ανακούφιση με τη λύση του Μπαμπά;
Θα ήθελες να μιλήσεις, να πεις περισσότερα; Θα ένιωθες ανετα; Ναι; Οχι; Γιατί;
Στο παραπάνω παράδειγμα, το παιδί έχει κάποιο πρόβλημα και ο γονέας λέει στο παιδί πως να λύσει το πρόβλημα του, του προσφέρει απαντήσεις ή λύσεις για λογαριασμό του νομίζοντας ότι έτσι το βοηθάει. .
Ποιο είναι το πρόβλημα; Γιατί μπλοκάρεται η επικοινωνία;
Γιατί οι συμβουλές είναι ένα εμπόδιο στην επικοινωνία;
—>>> Τι συμβαίνει ;
Το κρυφό μήνυμα που παίρνει το παιδί είναι ότι δεν είναι ικανό να λύσει τα προβλήματά του… Και το εμποδίζει να μπει στη διαδικασία να προβληματιστεί για να βρει δικές του λύσεις. Εάν ένας γονέας δίνει συνέχεια συμβουλές και λύσεις, μπορεί το παιδί να αντισταθεί ή να είναι εξαρτημένο.
[Να τονίσουμε εδώ ότι οι συμβουλές είναι εμπόδια επικοινωνίας όταν το παιδί δεν τις ζητάει όχι όταν γίνεται μία ανοικτή συζήτηση σε μία ‘‘περιοχή χωρίς πρόβλημα’’' και ο γονέας προτείνει κάποιες λύσεις.]
Για πες ποια είναι η γνώμη σου για τις συμβουλές ως εμπόδιο στην επικοινωνία και πως τα πας! Πώς θα ένιωθες στη θέση του παιδιού στο παράδειγμα μας; Ειναι σημαντικό να μπαίνουμε όσο μπορούμε στα παπούτσια του παιδιού για να καταλάβουμε…
(Οι συμβουλές ειναι ένα από τα δύσκολα εμπόδια επικοινωνίας και δεν είναι εύκολο να τις καταργήσουμε καθώς οι περισσότεροι από εμάς έχουν μάθει έτσι... )
Όταν παρηγορούμε το παιδί που έχει πρόβλημα, το βοηθάμε τελικά;
/- Μπαμπά; Μπορώ να σου πω κάτι;
- Ναι παιδάκι μου, τι έγινε;
- Εεεε…. (δυσκολεύεται να μιλήσει)
- Πες μου, τι συμβαίνει;
- Ε… ξέρεις, δεν έχω πολλούς φίλους στο σχολείο… Και κάποια κορίτσια με κοροϊδεύουν στην τάξη.
- Αχ, κοριτσάκι μου, χαμογέλα λίγο, και εγώ το πέρασα αυτό όταν άλλαξα σχολείο… Σε λίγες μέρες, θα έχεις φίλους, μη στεναχωριέσαι.
Πώς θα ένιωθες στη θέση του παιδιού; Θα ένιωθες ανακούφιση; Θα είχες πάρει δύναμη από τη συνομιλία αυτή;
Θα ήθελες να μιλήσεις, να πεις περισσότερα; Θα ένιωθες ανετα; Ναι; Οχι; Γιατί;
—>>> Τι συμβαίνει ;
Ο Μπαμπάς θέλει να βοηθήσει το παιδί του να νιώθει καλύτερα. Έτσι, προσπαθεί να το παρηγορήσει και να το καθησυχάσει... Χωρίς να το θέλει όμως, ο γονιός δεν αναγνωρίζει τα συναισθήματα του παιδιού και τελικά το εμποδίζει να τα εκφράσει. Το παιδί νιώθει ότι δεν το καταλαβαίνουμε. Παίρνει το κρυφό μήνυμα ότι δεν του επιτρέπεται να νιώσει άσχημα για κάτι.
Πες ποια είναι η γνώμη σου για την παρηγοριά ως εμπόδιο στην επικοινωνία... Είναι κάτι που κάνεις; Είναι κάτι που έκαναν οι γονείς σου; Πώς θα ένιωθες στη θέση του παιδιού στο παράδειγμα μας; Ειναι σημαντικό να μπαίνουμε όσο μπορούμε στα παπούτσια του παιδιού για να καταλάβουμε…
O χρυσός κανόνας της γονεικότητας
/
Απλά πράγματα.
Όχι τόσο.
Δυστυχώς.
Αλλά όταν μπαίνουμε στη θέση του παιδιου μας αντί να το κοιτάμε από ψηλά μόνο, έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα.
«Τι θα ένιωθα στη θέση του όταν κάνω/λέω Χ»
Όταν το παιδί έχει ένα πρόβλημα και εμείς το κατηγορούμε...
/- Μπαμπά;
- Ναι παιδάκι μου, τι έγινε;
- Εεεε…. (δυσκολεύεται να μιλήσει)
- Πες μου, τι συμβαίνει;
- Ε… ξέρεις, δεν έχω πολλούς φίλους στο σχολείο… Και κάποια κορίτσια με κοροϊδεύουν στην τάξη.
- Μμμμ... Ναι ε... Κοίτα... ίσως όμως εσύ δεν μιλάς σε κανέναν και αυτό φταίει που δεν έχεις φίλους;
- ……
Πώς θα ένιωθες στη θέση του παιδιού;
Θα ήθελες να μιλήσεις, να πεις περισσότερα; Θα ένιωθες ανετα; Ναι; Οχι; Γιατί;
Στο παραπάνω παράδειγμα, το παιδί έχει κάποιο πρόβλημα και ο γονέας αμέσως του κάνει κριτική.
Ο γονέας θέλει να βοηθήσει πραγματικά το παιδί του. Νομίζει ότι το βοηθάει ενώ στην πραγματικότητα καθόλου όμως...
—>>> Τι συμβαίνει ; Το παιδί θα μπλοκάρει την επικοινωνία εξαιτίας του φόβου για αρνητική κρίση. Μπορεί επίσης το παιδί να πιστεύει την κρίση. Περνάμε το μήνυμα ότι το παιδί είναι ανεπαρκείς. … Αν αυτό συμβαίνει συχνά, το παιδί μπορεί να μην απευθυνθεί στον γονιό του την επόμενη φορά που θα χρειαστεί βοήθεια…
Πως θα ένιωθες στη θέση του παιδιού στο παράδειγμα μας;
Για σκέψου να πας στο σύντροφό σου και να σου συμβεί κάτι αντίστοιχο... πώς θα ένιωθες;
Περισσότερα για το θέμα εδώ:
Featured
Η υπακοή είναι επικίνδυνη
/
«Είναι επικίνδυνο να διδάξουμε ένα παιδί ότι δεν έχει άλλη επιλογή από το να κάνει ό,τι του λέμε.»
Marshall Rosenberg
————————————-
Αντί να εστιάσουμε στην υπακοή του παιδιού στο εδώ και τώρα γιατί μας βολεύει, ας κάνουμε ένα βήμα πίσω… και ας αναρωτηθούμε τι μαθαινει τελικά το παιδί όταν δεν του δίνουμε καμία επιλογή.
Ποιο είναι το μακροχρόνιο αντίκτυπο στη ζωή του.
Για μένα αυτο το παιδί που υπακούει γιατί δεν του δίνεται άλλη επιλογή… δεν μπορεί να πει όχι δηλαδή να κάνει πίσω, να κάνει αναστροφή.
Όποτε αναγκαστικά προχωράει, σε αδιέξοδο όμως… μέχρι να έρθει η εφηβεία όπου απλά θα επαναστατήσει μάλλον…
Εικόνα: web
Τι έλεγε ο Πλάτωνας πριν 2400 χρόνια...
/Πριν 2.500 χρόνια… «Να μην ανατρέφεις τα παιδιά σου με την βία αλλά διασκεδάζοντας»… ΠΛΑΤΩΝ.
Παίξε για να συνδεθείς με το παιδί σου.
Παίξε για να βάλεις ορια με σεβασμό.
Παίξε για να το βοηθήσεις να ξεπεράσει μια δυσκολία.
Παίξε για να σου μιλήσει για κάτι που του συνέβη.
Παίξε για να γελάσετε.
Παίξε γιατί ο χρόνος τρέχει και δεν θα είναι πάντα παιδί.
''Όταν φωνάζεις, δεν μπορώ να σε ακούσω''
/
Μόλις υψώνω λίγο τον τόνο της φωνής μου (και έχει συμβεί αρκετές φορές μπορώ να πω τις τελευταίες μέρες...), μου θυμίζει η Σοφία:
''- Όταν φωνάζεις, δεν μπορώ να σε ακούσω. Πες το πιο σιγά!
- Μα δεν φωνάζω, τα λέω δυνατά, απαντώ κι εγώ...
- Εεε, όταν μιλάς δυνατά δεν καταλαβαίνω.''
Και βέβαια έχει δίκιο... Θα μπορούσε μάλιστα να μου το πει πιο αναλυτικά κάπως έτσι:
Όταν μου φωνάζεις ακούγεται ένας συναγερμός στο κεφάλι μου.
Δεν ακούω τίποτα. Δεν το κάνω επίτηδες. Είναι βιολογικό, είναι θέμα επιβίωσης. Η αμυγδαλή μου ενεργοποιείται, παίρνει τον πλήρη έλεγχο.
Η αντίδραση μου είναι αντανακλαστική.
Ή θα φύγω σε άλλο χώρο.
Ή θα παλέψω και θα φωνάξω και εγώ.
Ή θα παγώσω και θα είμαι σαν παράλητο.
Και στις 3 περιπτώσεις, κάνω ότι μου λέει ο εγκέφαλος μου να κάνω για να προστατευτώ από μία απειλή και δεν μπορώ να ακούω τι λες φωνάζοντας.
Χάνεται η επικοινωνία.
-------------------------------------------
Χαίρομαι πολύ που μοιράζομαι μαζί σου τις ιδέες και τα εργαλεία της θετικής γονεϊκότητας και αν σου αρέσει (και το νιώθεις), μπορείς να μου πεις ένα γεια και να με κεράσεις έναν καφέ εδώ:
https://www.buymeacoffee.com/positiveparents
Ελένη
Όταν γυρνάνε από το σχολείο μέσα στην ένταση....
/
Όταν γυρνάνε από το σχολείο, ειδικά τις πρώτες μέρες, και είναι μέσα στην ένταση, φωνάζουν και χτυπιούνται, 3 πράγματα θέλουν άμεσα από εμάς νομίζω.
Αποδοχή.
Αγκαλιά.
Επανασύνδεση.
Αποδοχή, αγκαλιά και επανασύνδεση γιατί δεν ουρλιάζουν ούτε χτυπιούνται για να μας τρελάνουν, δυσκολεύονται πραγματικά.
Αποδοχή, Αγκαλιά και επανασύνδεση γιατί έχουν πιεστεί στο σχολείο κάποιες στιγμές μέσα στην ημέρα και όταν μας βρίσκουν θελουμε να ξέρουν ότι μπορούν να μας εμπιστευτούν και τα δύσκολα τους συναισθήματα, να κλάψουν, να εκτονωθούν.
Αποδοχή, αγκαλια και Επανασύνδεση γιατί όταν είναι μικρά, τους λείπουμε τόσες ώρες και είναι απόλυτα φυσιολογικό και υγιής αυτό.
Δεν είναι πάντα εύκολο να μείνεις σταθερός-η και ήρεμος οταν το παιδι γυρνάει στο σπίτι και είναι μέσα στην ένταση.
Για μένα ήταν μάλιστα σχεδόν πάντα (πολύ) δύσκολο για χρόνια με την Σοφία…
Αν έχουμε στο μυαλό μας ότι τέτοιες στιγμές έντασης ειναι απόλυτα φυσιολογικές, τοτε ηδη έχουμε κάνει τη μισή διαδρομή προς το παιδί μας.
Την άλλη μισή διαδρομή, θα τη κανουμε μετά έτσι κι αλλιώς επειδή αγαπάμε το παιδί μας ότι και αν γίνει….
