O φαύλος κύκλος της παράδοξης προσοχής

Είναι αυτό που συμβαίνει όταν το παιδί μας αναζητάει επίμονα και κάνει ότιδήποτε για να μας τραβήξει τη προσοχή…

Το παιδί προτιμάει ακόμα και την αρνητική μας προσοχή παρά καθόλου προσοχή. Αυτό είναι το παράδοξο…

Έτσι θα κάνει το οτιδήποτε για να μας κινήσει την προσοχή…

Και τι συμβαίνει τότε σε μία εικόνα:

Τι μπορούμε να κάνουμε για να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο;

Ζωγραφιά της κόρης μου Σοφίας (7 ετών) όταν τη ρώτησα πώς φαντάζεται το ρεζερβουάρ αγάπης της

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να γεμίζουμε τακτικά το ρεζερβουάρ αγάπης του παιδιού…

Τι είναι αυτό;

Είναι μία δεξαμενή στο σώμα του παιδιού που πρέπει να γεμίσει με την αγάπη μας. Αυτή η δεξαμενή πρέπει να γεμίζει καθημερινά, καθώς αδειάζει συνεχώς κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Όταν η δεξαμενή του παιδιού είναι άδεια, αισθάνεται ότι κάτι λείπει και θα αναζητήσει την προσοχή μας με κάθε τρόπο, μερικές φορές με ακατάλληλη συμπεριφορά. Στην πραγματικότητα, φωνάζει ότι μας χρειάζεται...

Η συναισθηματική δεξαμενή του παιδιού αδειάζει γρήγορα. Γεμίζει όμως και πολύ γρήγορα!

Γεμίζουμε το ρεζερβουάρ αγάπης δίνοντας σημάδια προσοχής, ακούγοντας με την καρδιά, γελώντας, έχοντας σωματική επαφή και ποιοτικό χρόνο (π.χ. διαβάζοντας ένα παραμύθι, προετοιμάζοντας το γεύμα μαζί, χορεύοντας με μουσική, παίζοντας μπάλα).

Αυτό που μετράει είναι η απόλυτη προσοχή μας. 10 λεπτά μπορεί να είναι αρκετά.

Διάβασε και μία ιστορία που είχα γράψει για το θέμα: https://www.positiveparents.gr/blog/10-lepta-poiotikos-xronos

---

“Για να σπάσω τον φαύλο κύκλο του στρες (επιθετικότητα, τιμωρία, στέρηση αγάπης, στρες, επιθετικότητα), γεμίζω το ρεζερβουάρ αγάπης του παιδιού μου: χαμογελάω, παίζω και γελάω μαζί του, ανταποκρίνομαι στα αιτηματα του, ακούω τα συναισθηματα του, του προσφέρω εγγύτητα και επαφή. Του δίνω 10 με 20 λεπτά την ημέρα πραγματικής προσοχής. Με αυτόν τον τρόπο, τρεφώ και τον εαυτό μου.”

— Ιζαμπέλ Φιλιοζά

Έμπνευση: Βιβλίο "Avec lui c'est compliqué" (Eyrolles, 2018)

Τα λάθη είναι σκαλοπάτια!

Ανανεώνω κάποια κείμενα του blog του 2018 και είναι γεμάτα λάθη! Τύπου «τα παιδια τους βοηθάνε να…» (κατερίνα δεν σου έστελνα όλα τα κείμενα για διόρθωση! )

Και; Χαίρομαι. Μαθαίνουμε κάθε μέρα! Και μπορεί τώρα που γράφω να κάνω αλλά λάθη που θα ανακαλύψω σε 4 χρόνια.

Αν φοβάσαι τα λάθη δεν τολμάς!

Κάποιοι μου έλεγαν στην αρχή «γιατί δεν κανείς ένα blog στα γαλλικά αφού είναι η μητρική σου;» ( η μητέρα μου είναι Γαλλίδα).

Μα αφού ζω και μεγαλώνω με τα παιδιά στην Ελλάδα, αφού θέλω έδω να συνδέομαι με ανθρώπους, θέλω στα ελληνικά να γράφω.

Αν δεν έγραφα με λάθη δεν θα υπήρχε αυτή η σελίδα!

Τα λάθη είναι σκαλοπάτια!!!

Ευχαριστώ που είστε εδώ και αγκαλιάζετε τα λάθη μου, νιώθω ότι ανήκω σε μια υποστηρικτική παρέα!

Κάτι έρχεται… είμαι πολύ ενθουσιασμένη… (θα σας πω περισσότερα σε λίγες ημέρες…)

Πάμε πάλι!

Εδώ και 3 χρονια είναι αυτό το σημείωμα στο ντουλάπι της κουζίνας.

Το έγραψε πρόχειρα όταν ήταν 6… για να θυμάται ότι πρέπει να προσπαθεί. Και στις 3 γλώσσες.

Δεν ήξερε τότε ότι είχε ορθογραφικά λάθη (και στις 3 γλώσσες )

Και εννοείται ότι δεν είπαμε τίποτα.

Πάμε πάλι! Eggen!

Δεν κάνω σαν μωρό!

«Μην κάνεις έτσι! Κανείς σαν μωρό!»

Δεν κάνω «έτσι».

Ούτε είμαι μωρό.

*Στεναχωριέμαι.*

Εκφράζω το συναίσθημά μου.

Είπα να μην το κρατήσω μέσα μου αλλά να το βγάλω.

Άντεξε τα δάκρυά μου γιατί δεν με πονάνε.

Και μη ντρέπεσαι για αυτά.

Γιατί με βοηθάνε.

Να είσαι δίπλα μου εσύ και…

Όλα καλά θα πάνε.

Δική μου και ξένη

Η κόρη μου.

«Μου»;

Γέννησα μια ζωή πριν λίγες μέρες και σκέφτομαι ήδη αλλιώς.

Την κοιτάω και την νιώθω τόσο δίκη μου και τόσο ξένη, ταυτόχρονα.

Δίκη μου γιατί βγήκε από μέσα μου και θα έδινα τη ζωή μου για αυτήν.

Ξένη γιατί είναι «άλλη» και θα περπατήσει το δικό της μονοπάτι.

Και ανάμεσα στο «δικό μου» και στο «ξένο», θα γράψουμε τη δίκη μας σχέση.

Θα γνωριστούμε.

Δίκη μου και ξένη.

Κι εγώ διπλα της.

Ποτέ από πάνω.

Για να μπορεί να πετάξει κιόλας.

——————-

Αναδρομικές σκέψεις από το 2013, όταν γεννήθηκα γονέα.

Όταν πήγαν όλα στραβά μέσα στην ημέρα...

Ακόμα κι όταν… ( ή ειδικά όταν…)

Πήγαν όλα στραβά κι ανάποδα μέσα στην ημέρα…

Φώναξες ίσως παραπάνω και κάπως αποσυνδεθήκαμε…

Όταν έρχεται η νύχτα…

Να ξέρεις ότι σε περιμένω…

Παράτησε τα ολα…

Ξάπλωσε για λίγο δίπλα μου…

Πάρε με αγκαλιά…

Χάιδεψε μου το χέρι και το κεφάλι…

Πες μου τα ωραία που ξέρεις…

Και που μου λες από μωρό…

Δείξε μου μέχρι ποσό με αγαπάς…

Και ας μη φαίνεται με το μάτι…

Και τότε…

Η καρδιά μου θα σου πει…

Οτι η μέρα έχει ισιώσει μέσα στη νύχτα μας.

3-4 δευτερόλεπτα έχεις

3-4 δευτερόλεπτα.

Τίποτα άλλο τελικά.

Αυτά παλεύεις να κερδίζεις, να ελέγξεις, να σώσεις απο το γονεϊκό χάος.

3-4 δευτερόλεπτα ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΧΩΡΟ.

Για να μην αντιδράσεις αμέσως αντανακλαστικά φωνάζοντας, απειλώντας, πληγώνοντας.

3-4 δευτερόλεπτα ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙΣ.

Το συναίσθημα σου, την ένσταση σου, πώς εκφράζεται σωματικά.

3-4 δευτερόλεπτα ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΕΙΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.

Και να καταλάβεις από που πηγάζει η ένταση σου (τις περισσότερες φορές δεν έχει να κάνει με τη συμπεριφορά του παιδιού αλλα με δίκη μας)

3-4 δευτερόλεπτα ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΑΠΟΣΤΑΔΗ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ.

Πώς μπορείς να ανταποκριθείς πιο ήπια, πιο αποτελεσματικά και κυρίως πιο βοηθητικά.

3-4 δευτερόλεπτα για να ΕΙΣΑΙ Ο ΕΝΗΛΙΚΑΣ Σε αυτή τη σχέση.

Και να δείξεις στην πράξη στο παιδί σου έναν άλλο τρόπο επικοινωνίας…

(από αυτόν που -ίσως- έμαθες εσύ ως παιδί… )

'Άστο να κλάψει λιγάκι, δεν θα πάθει τίποτα...'' 😵‍

'Άστο να κλάψει λιγάκι, δεν θα πάθει τίποτα...'' 😵‍

Οκ… αν εννοούμε ότι το μωρό δεν θα μετατραπεί σε βάτραχο ή δεν θα πνιγεί από το κλάμα του, η παραπάνω πρόταση είναι σωστή.

Αν όμως γνωρίζουμε ότι:

• Τo νεογέννητο του ανθρώπου γεννιέται ανώριμο και τελείως εξαρτημένο από τους φροντιστές του για την επιβίωση του... (εξελικτικά, έρευνες έδειξαν ότι ένα μωρό κλαίει για να τραβήξει την προσοχή των φροντιστών του για να προστατευτεί από τα αρπακτικά.)

• O εγκέφαλος του νεογέννητου είναι περίπου στο 30% του μεγέθους που θα είναι στην ενήλικη ζωή και μεγαλώνει κατά 1% την ημέρα μέχρι το 3° μήνα, οπότε σε τρελό ρυθμό...

• Όταν ένα μωρό κλαίει μόνο του, εκκρίνεται κορτιζόλη και αδρεναλίνη και αυτό μετά από κάποια ώρα, επιρεάζει αρνητικά την ανάπτυξη του εγκεφάλου του μωρού αφού με τις ορμόνες του στρες, καταστρέφονται κυριολεκτικά συνάψεις...

• To μωρό δεν κλαίει χωρίς λόγο: μας επικοινωνεί τις ανάγκες του για να το βοηθήσουμε. Δεν έχει άλλο τρόπο επικοινωνίας.

• Τo μωρό τους πρώτους μήνες ζωής δεν έχει μία συνηδειτή πρόθεση όταν κλαίει. Δεν μπορεί να μας χειριστεί ούτε να κακομάθει.

• Ανάλογα με την ανάγκη του, οι κραυγές που θα παράξει το σώμα του θα είναι διαφορετικές γιατί βασίζονται σε ένα συγκεκριμένο αντανακλαστικό (¨Νεχ¨ για την πείνα, ¨Aoυ¨ για τον ύπνο κτλ...)

Αν λοιπόν γνωρίζεις όλα αυτά τι κάνεις;

ΔΕΝ αφήνεις το μωρό να κλαίει μόνο του.

Το παίρνεις αγκαλιά, του μιλάς και το ακούς.

Τι ακούς;

• Τη δυσκολία του με ενσυναίσθηση γιατί θα είσαι μαζί του (και αυτό κάνει όλη την διαφορά...)

• Τις κραυγές / ηχο-λέξεις που παράγει για να αποκωδικοποιήσεις την ανάγκη του και να του δώσεις αυτό που χρειάζεται...

Μπορείς να μάθεις να αποκωδικοποιήσεις τις 5 ηχο-λέξεις που κάνει το μωρό για να μας πει τι χρειάζεται εδώ: www.dunstanbaby.gr

Δεν *περνάνε* τα χρόνια με τα παιδιά... Γράφουν...

« Πω πω… πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια!» μου είπαν διάφοροι συγγενείς φέτος το καλοκαίρι ανακαλύπτοντας τα παιδιά που μεγάλωσαν.

«Μμμμμ» ήταν η απάντηση μου.

9 είναι τα χρόνια.

9 χρόνων Μαμά θα είμαι σε λίγους μήνες.

Δεν θα έλεγα ότι τα χρόνια πέρασαν όμως «έτσι», γρήγορα δηλαδή.

Ούτε καν ότι «πέρασαν».

Γιατί έγραψαν. Ένα ένα.

Και τα 9.

Πάνω μου. Κάθε μέρα. Κάθε νύχτα. Γονέας. Χωρίς διακοπές. Με κλάματα και με γέλια. Με μύξες και με δώρα.

Γιατί με ταξίδεψαν.

Στη δίκη μου παιδική ηλικία. Να δω τι πήγε καλά αλλά και τι πήγε στραβά, τι με έβλαψε και τι με ενδυνάμωσε. Και τι δεν θέλω πια.

Γιατί με κούρασαν.

Όταν δεν ήξερα τι να κάνω, όταν ήταν άρρωστα, όταν δεν είχα 2 λεπτά για μένα, όταν άλλαζαν συνέχεια τα προγράμματα, όταν δεν κοιμόμουν, όταν όλοι οι γύρω δεν καταλάβαιναν.

Γιατί με φόβισαν.

Όταν είδα μπροστά μου την Ευθύνη και ότι δεν υπάρχει επιστροφή, όταν βλέπω ότι δεν μπορώ πάντα να τα προστατέψω, ούτε καν να τα οδηγήσω κάπου συγκεκριμένα.

Γιατί με ξεστράβωσαν.

Είδα τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια τους. Ποια κομμάτια μου είναι φοβερά, και ποια θέλουν δουλειά. Έβαλα τάξη, ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Ένα βήμα τη φορά.

Γιατί με προσκάλεσαν να δω έναν άλλο κόσμο, με μπλε γυαλιά.

Τον κόσμο των παιδιών.

Κατάλαβα ότι για να μην είμαι «από πάνω» τους, η μόνη σωτηρία ήταν να μπω στη θέση τους.

Να πονέσω μαζί τους όταν πονάνε, να ενθουσιάζομαι και εγώ με τις ατελειωτες ομορφιές γύρω μας. Να ζητάω συγνώμη όταν πληγώνω και να μάθω τη γλώσσα τους, αυτή των συναισθημάτων.

Γιατί με συνέδεσαν με τον εαυτό μου ακριβως τις στιγμές που νόμιζα ότι το χάνω.

Σκέφτομαι τον εαυτό μου πριν γίνω Μαμά.

9 χρόνια πριν.

Νιώθω άλλη.

Σίγουρα θα έκανα αρκετά πράγματα διαφορετικά αν ήξερα αυτά που έμαθα.

Ευτυχώς κιόλας.

Γι’αυτό δεν «περνάνε» τα χρόνια με τα παιδιά μας.

Μας μεγαλώνουν.

Σκαλί σκαλί.

Και με πολλά χρώματα….

——————-

Φωτό : Τήνος, Αύγουστος 2021

Δεν θέλει το παιδί να πάει στη δραστηριότητα... να το πιέσω;

Αν δεν θέλει το παιδί να πάει στη δραστηριότητα και το πιέζουμε για να πάει…

Μήπως το παιδί δεν χρειάζεται/θέλει/ επιθυμεί να κάνει δραστηριότητες ή τη συγκεκριμένη δραστηριότητα;

Μήπως δεν είναι έτοιμο για αυτό;

Μήπως χρειάζεται περισσότερο χρόνο μαζί μας τα απογεύματα;

Μήπως χρειάζεται λίγο «δημιουργικό κενό»;

Μήπως θέλει να ελέγξει αυτό το πρόγραμμα του μετα το σχολειο;

Μηπως χρειάζεται να εχει χρόνο για να «χαζεύει» στο παράθυρο γιατί όταν «χαζεύει», η φαντασία του παίρνει φωτιά;

Μήπως το πρόβλημα με τις δραστηριότητες είναι δικό μας τελικά;

Μήπως προσπαθούμε να καλύπτουμε (πάλι) δικές μας ανάγκες;

Μήπως και όχι…

Λέω… μήπως

Το μωρό σου μιλάει... (κατέβασε τον οδηγό με τις 5 ηχο-λέξεις)

''Εσύ είχες προετοιμαστεί πριν γίνεις Μαμά;''; με ρώτησε κάποιος προχτές...

‘’Νόμιζα πως ναι... αλλά τελικά όχι... καθόλου.’’ απάντησα.

Εντάξει, όχι και ''καθόλου''... γνώριζα αρκετές πρακτικές λεπτομέρειες για το θηλασμό και για τη φροντίδα του βρέφους... αλλά δεν είχα μάθει για τις ανάγκες του μωρού, πως να τις αντιλαμβάνομαι και κυρίως τι μου επικοινωνούσε όταν αυτό έκλαιγε...

Όταν το μωρό έκλαιγε, προσπαθούσα κάθε φορά να το ταίσω... (το οποίο δεν είναι λάθος βέβαια ως 1η σκέψη)... όμως πολλές φορές δεν ήταν αυτό που ήθελε... και έτσι έκλαιγε περισσότερο και... ένιωθα άσχημα...

Για αυτό όταν ανακάλυψα ότι το ίδιο το μωρό, τους πρώτους 4-5 μήνες ζωής μας επικοινωνεί τις ανάγκες του με ηχο-λέξεις (και δεν κλαίει ''απλά''), ενθουσιάστηκα! (Πόσο θα ήθελα να το γνώριζα αυτό με τα παιδιά μου...).

Η Ιζαμπέλ Φιλιοζά μιλάει για την φυσική γλώσσα του μωρού ως μία ''επανάσταση για τους γονείς''.

Επειδή πραγματικά αυτό το ''εργαλείο επικοινωνίας'' μπορεί να κάνει μία σημαντική διαφορά στο ξεκίνημα της σχέσης σου με το παιδί σου όπως:

😮 να είσαι πιο ήρεμη γιατί το μωρό θα κλαίει λιγότερο,
😮 να αντιλαμβάνεσαι έυκολα πότε έχει ανάγκη να κοιμηθεί,
😮 να νιώσεις περισσότερη αυτοπεποίθηση ως Μαμά γιατί θα αντιλαμβάνεσαι πιο εύκολα και πριν ακόμα κλάψει πολλές φορές τι σου επικοινωνεί το μωρό σου,
💓...

Έψαξα και εμβάθυνα πολύ στο αντικείμενο (φαντάσου ότι έφτασα να πιστοποιηθώ ως εκπαιδεύτρια στη γλώσσα του μωρού), και αποφάσισα να σου φτιάξω έναν οδηγό που περιγράφει τις 5 ηχο-λέξεις που μπορεί να σου κάνει το μωρό για τις 5 βασικές ανάγκες του.

Αν περιμένεις μωρό, ή έχεις ένα μωρό 0-4 μηνών, (ή ανιψιό – εγγονό!), μπορείς να καταλάβεις τις βασικές ανάγκες του και πως τις εκφράζει...

Δες πώς μπορεί το Dunstan Baby Language να κάνει όλη τη διαφορά εδώ

Ξέρεις να ακούς με ενσυναίσθηση;

«Η ενσυναίσθηση είναι η προσοχή που δίνουμε στο προσωπικό βίωμα κάποιου τρίτου, το άκουσμα, η κατανόηση των συναισθημάτων του.

Πρόκειται για άκουσμα χωρίς κρίση αλλά και χωρίς δικαιολόγηση.

Όταν έχουμε μικρή συνείδηση των συναισθημάτων μας και, άρα μικρή συνείδηση των συναισθημάτων του άλλου, έχουμε μια φυσιολογική τάση προς τον εγωκεντρισμό.

Αρνούμαστε στους άλλους το δικαίωμα να πράττουν σύμφωνα με το προσωπικό τους βίωμα και ερμηνεύουμε τη συμπεριφορά τους ως κατευθυνόμενη προς εμάς, όπως για παράδειγμα « δεν μ´ακούει= δεν ενδιαφέρεται για μένα.

Η ενσυναίσθηση απαιτεί να επικεντρωθούμε στον συνομιλητή μας.

Το να γνωρίζουμε τον εαυτό μας και να τον αποδεχόμαστε μαζί με τα συναισθήματα του είναι θεμελιώδες, προκειμένου να επιτρέψουμε στον άλλον να εκφραστεί με ειλικρίνεια, να γελάσει, να κλάψει, ή να φωνάξει, χωρίς να προσπαθήσουμε να τον ηρεμήσουμε πάση θυσία.

Έπειτα από το ταξίδι στα εσώτερα του εαυτού μας, το βάθος των συναισθημάτων των άλλων γίνεται αντιληπτό, και ο σεβασμός για τα αισθήματα τους γίνεται κάτι φυσικό.»

Απόσπασμα από το βιβλίο «Τι μου συμβαίνει τελικά» της Ιζαμπέλ Φιλιοζά

Ενσυναισθηση = πας να δεις πώς είναι τα πράγματα από το βουνό του άλλου…. Και μετά ξαναπάς στο δικό σου…

Τι μπορείς να κάνεις αν δεν θέλει να ντυθεί...

«Όταν μας προσφέρεται μια επιλογή, βιώνουμε ένα αίσθημα ελευθερίας».
Catherine Dumonteil Kremer

Ένα παράδειγμα για το ντύσιμο με μικρά παιδιά...

Ψάξε βρες ... (2 printables)

Έχετε παίξει με όλα τα παιχνίδια του σπιτιού; Δοκιμάστε αυτό!

Πρόκειται για μια λίστα με στοιχεία που πρέπει να βρει το παιδί χρησιμοποιώντας τις αισθήσεις του (όραση, όσφρηση, ακοή, άγγιγμα...).

Εάν σου άρεσε (είτε επειδή έπαιξες σαν παιδί είτε επειδή το παιδί σε άφησε ήσυχος/η για 12 λεπτά), τότε μοίρασε το και πες μου στα σχόλια ότι θέλεις να φτιάξω άλλα!

Μπορείς να εκτυπώσεις το αρχείο αποθηκεύοντας πρώτα την εικόνα ή σε pdf εδώ https://www.buymeacoffee.com/positiveparents/e/76780

Αν θέλεις να στηρίξεις τη σελίδα Positive Parents, μπορείς να μας κεράσεις έναν καφέ! ☕

Επ, τι είμαι εγώ; υπηρέτρια;

Έφαγαν το Καρπουζάκι τους και έτρεξαν να παίξουν.

Κι εγώ παω στη κουζίνα και βλέπω το σκηνικό.

Έτοιμη και πανέτοιμη την είχα την ατάκα:

«Επ, τι είμαι εγώ; υπηρέτρια; Βαρέθηκα! Γιατί δεν μαζεύετε βρε παιδιά;»

Προχτές όμως που τα είπα περίπου έτσι δεν λειτούργησε… κι όλοι φωνάξαμε στο τέλος.

Προτίμησα να πάρω μια φωτό λοιπόν και να πάω στο σαλόνι να βρω τις κοπέλες μου.

«- Παιδιά, για κοιτάξτε φωτο.»

Ήρθαν αμέσως να δουν το κινητό (εννοείται).

- Εγώ βλέπω καρπούζια μη τελειωμένα και απλωμένα παντού. Εσείς;

Ε… η μεγάλη (8,5) πήγε στην κουζίνα και μάζεψε.

Η μικρή, ας πούμε ότι δεν πρόλαβε.

Στιγμιότυπο ενός απογεύματος που μόλις ξεκινάει κάπου σε ένα σπίτι στην Αθήνα

Όταν κλαίει, τι χρειάζεται από μας;

«Όταν δίνετε προσοχή σε ένα παιδί που κλαίει με λυγμούς ή είναι έξαλλο, μπορεί να νιώσετε στεναχώρια, ακόμα και πανικό.

Ίσως νομίσετε ότι το παιδί υποφέρει περισσότερο απ’ όσο αντέχει.

Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή η αντίληψη σχετίζεται με τη δίκη σας ταλαιπωρία.

Άρα, η βιασύνη σας να αποσπάσετε τη προσοχή του παιδιού από τον πόνο ή την απελπισία, να το παρηγορήσετε για την απογοήτευση ή να ελαχιστοποιήσετε τη σημασία της ατυχίας του, είναι μια αντίδραση στο δικό σας άγχος και όχι στο άγχος του παιδιού.

Όμως, με αυτή τη συμπεριφορά, δεν πρόκειται να το βοηθήσετε να γίνει συναισθηματικά ευπροσάρμοστο και ικανό να αντιμετωπίζει και να λύνει τα προβλήματα.

Για να δαμάσει τις συναισθηματικές του θύελλες, πρέπει να τις ΒΙΩΣΕΙ.

Όταν νιώθετε την παρόρμηση να εμποδίσετε το παιδι σας να εκφράσει δυσάρεστα συναισθήματα, αναρωτηθείτε ποιος είναι ο στόχος σας.

Μπορει να θέλετε να το βλέπετε συνεχώς ευτυχισμένο επειδη ο πόνος του είναι πολυ δυσάρεστος για σας και, υποθέτετε, για εκείνο.

Αν η «σκηνή» συμβεί δημοσίως, ίσως ανησυχείτε μήπως δεν «φανείτε καλοί» γονείς.

Ίσως ακόμα, πρέπει να το σταματήσετε επειδη βιάζεστε ή χρειάζεστε διαύγεια όταν νιωθετε αμήχανοι με τα ξεσπάσματα του.

Ωστόσο, όταν εμποδίζετε το παιδι σας να εκφράζει τον πόνο του, τον θάβει μέσα του, νιώθοντας μπερδεμένο και μόνο.

Στο μεταξύ εσείς χάνετε την ευκαιρία να δεθείτε μαζί του βαθιά και να μάθετε τις αιτίες της αγωνίας του. Αυτό που του μαθαίνετε είναι να το «βάζει στα πόδια» από τα συναισθήματα και να τα κρύβει από τους άλλους.
(….)

Ουσιαστικά, παρά τις καλές προθέσεις μας, πολλοί διδάσκουμε στα παιδια μας ότι τα οδυνηρά συναισθήματα είναι τρομακτικά και πρέπει να αποφεύγονται.»

———————————————————

Απόσπασμα από το βιβλίο «Αναθρέφοντας τα παιδιά μας, αναθρέφουμε τον εαυτό μας» της Naomi Aldort.

Τροφή για σκέψη… (και οχι για ενοχές! )

--------------------------------------------
Αν δεν έχεις ήδη τον οδηγό με τα ''5 Βήματα για να ανταποκριθείς θετικά & αποτελεσματικά όταν το παιδί σου κάνει κρίσεις θυμού, μπορείς να το κατεβάσεις δωρεάν (ή να μας κεράσεις ένα καφέ ) κάνοντας κλικ στο link https://www.buymeacoffee.com/positiveparents

Στον οδηγό:
Tι μπορώ να έχω στο μυαλό μου για να παραμείνω ψύχραιμος όταν το παιδί μου ''κρασάρει'';
Γιατί αντιδράει έτσι;
Τι πρέπει να του πω; Ποιες είναι οι σωστές λέξεις;
Πώς να του μάθω να ελέγξει τις αντιδράσεις του όταν βιώνει έντονα συναισθήματα;
Τι μπορώ να πω στο παιδί αφού περάσει η κρίση;
Εύχομαι να το βρεις χρήσιμο...
Ελένη

Γιατί ''με τρελαίνει τόσο πολύ'' μετά το σχολείο;

Πήρες το παιδί σου από το σχολείο μετά τη δουλειά σου, σε πήρε αγκαλιά, σου είπε όλη του τη μέρα και πόσο πολύ του έλειψες. Ήταν χαρούμενο και περάσατε ένα όμορφο και τρυφερό απόγευμα...

Τι; Είπα κάτι λάθος;

Στην πραγματικότητα, δεν είναι απαραίτητα έτσι τα πράγματα. Μπορεί να είναι και έτσι αλλά μπορεί να είναι και αλλιώς.

Μπορεί το παιδί να χρειάζεται να ''αδειάσει'' το στρες του.

Μπορεί να ουρλιάζει και να χτυπιέται στο πάτωμα για το οτιδήποτε.

Μπορεί να κλαίει.

Μπορεί να μην μιλάει.

Μπορεί να είναι επιθετικό απέναντι μας. ('είσαι κακιά/ος΄΄ και τέτοια)

Όλα αυτά είναι αναμενόμενα τελικά.

Εμείς τι κάνουμε;

Είμαστε εκεί και ακούμε!

Δυσκολεύτηκε στο σχολείο κάποιες στιγμές και δεν μπόρεσε να το εκφράσει εκείνη τη στιγμή...

Τώρα που είστε πάλι μαζί, νιώθει εμπιστοσύνη, βρήκε πάλι το λιμάνι πρόσδεσής του.

Μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς να νιώθει ότι θα απορριφθεί.

Χρειάζεται απλά να είμαστε δίπλα τους. Να ακούσουμε ΟΛΑ τα συναισθήματα. Της χαράς αλλά και του φόβου και του θυμού.

Όλα είναι αποδεκτά.

Για εμάς, δεν είναι πάντα εύκολα απογεύματα αλλά αν ξέρουμε τι συμβαίνει και γιατί το παιδί μας μας έχει ιδιαίτερα ανάγκη, είμαστε πιο ανοικτοί και δεκτικοί νομίζω...

Η ιστορία του μπολ και πώς έσωσε την πρωινή παρτίδα

7:20 το πρωί, τι κάνει ένα μπολ καθισμένο σε μια στάση λεωφορείου κάπου στην Αθήνα;

Αυτο το μπολ έσωσε τη παρτίδα σήμερα το πρωί με το 6χρονο παιδί που με μεγαλώνει… και Θα σας πω την ιστορία του… ξεκινώντας από την αρχή.

7:12 κάθε μέρα πρέπει να έχουμε φύγει από το σπίτι για να προλάβουμε να πάμε στη στάση του σχολικού με τα πατίνια.

Σήμερα στις 7:11 η Σοφία είναι ντυμένη αλλά πάνω στο κρεβάτι της ακόμα. Είναι στραβή και κάνει μούτρα.

Την ίδια ώρα παίρνω βαθιές αναπνοές γιατί αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω χρόνο και προσπαθώ να κατεβάσω ιδέες. Γνωρίζω ότι δεν προλαβαίνω να δω τι κρύβει το παγόβουνο…

7:12 πάει η Σοφία προς τη κουζίνα να φάει πρωινό, άνετη και αέρινη.

Της λέω ότι πρέπει να φύγουμε τώρα και ότι δεν προλαβαίνει το πρωινό πια.

Μου λέει ότι θα φάει τα δημητριακά της πρώτα και βάζει γάλα στο περιβόητο μπολ.

Της λέω ότι δεν προλαβαίνουμε και ότι πρέπει να βγούμε έξω αμέσως.

7:12 και κάτι δεν κουνιέται και εγώ κάνω alt/control/delete να δω τι επιλογές μου προτείνει το σύστημα πριν κρασαρει τελείως.

Δεν έχω ούτε ένα λεπτό πια. Πρέπει να βρω κάτι για να βγει έξω με χαρά αντί να τη σέρνω με ουρλιαχτά (πράγμα που δεν μπορώ να κάνω έτσι κι αλλιώς).

Εδώ εμφανίζεται στην οθόνη του μυαλού μου το περιβόητο μπολ.

- Τι λες να πάρουμε το μπολ μαζί μας και να σου δίνω κουταλιές ενώ κανείς πατίνι προς τη στάση;

Γίνεται επανεκκίνηση αμέσως.

Γελάει.

Βγαίνει το μπολ έξω και εμείς μαζί.

Κουταλιές ενώ ρολάρει.

Περαστικοί που μας κοιτάνε.

Λίγο γάλα στην Μπλούζα.

Και;

Γελάω κι εγώ.

Στη στάση οι τελευταιες κουταλιές και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Bye bye παιδιά και μια φωτό για να θυμίσω τον εαυτό μου οτι πάντα γίνεται να παίξεις και να καινοτομήσεις με δημιουργικότητα προκειμένου να μη χαλάς τη σχέση σου (και την υγεία σου!) για λίγα λεπτά το πρωί.

Τώρα αναρωτιέμαι αν θα καθιερωθεί το μπολ εως το τελος του σχολικού έτους.

Πραγματικά δεν θα με πειραζε καν.

Όταν κλαίει το παιδί, τι σκέφτεσαι;

«Οταν δίνετε προσοχή σε ένα παιδί που κλαίει με λυγμούς ή είναι έξαλλο, μπορεί να νιώσετε στεναχώρια, ακόμα και πανικό.

Ίσως νομίσετε ότι το παιδί υποφέρει περισσότερο απ’ όσο αντέχει.

Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή η αντίληψη σχετίζεται με τη δίκη σας ταλαιπωρία.

Άρα, η βιασύνη σας να αποσπάσετε τη προσοχή του παιδιού από τον πόνο ή την απελπισία, να το παρηγορήσετε για την απογοήτευση ή να ελαχιστοποιήσετε τη σημασία της ατυχίας του, είναι μια αντίδραση στο δικό σας άγχος και όχι στο άγχος του παιδιού.

Όμως, με αυτή τη συμπεριφορά, δεν πρόκειται να το βοηθήσετε να γίνει συναισθηματικά ευπροσάρμοστο και ικανό να αντιμετωπίζει και να λύνει τα προβλήματα.

Για να δαμάσει τις συναισθηματικές του θύελλες, πρέπει να τις ΒΙΩΣΕΙ.

Όταν νιώθετε την παρόρμηση να εμποδίσετε το παιδι σας να εκφράσει δυσάρεστα συναισθήματα, αναρωτηθείτε ποιος είναι ο στόχος σας.

Μπορει να θέλετε να το βλέπετε συνεχώς ευτυχισμένο επειδη ο πόνος του είναι πολυ δυσάρεστος για σας και, υποθέτετε, για εκείνο.

Αν η «σκηνή» συμβεί δημοσίως, ίσως ανησυχείτε μήπως δεν «φανείτε καλοί» γονείς.

Ίσως ακόμα, πρέπει να το σταματήσετε επειδη βιάζεστε ή χρειάζεστε διαύγεια όταν νιωθετε αμήχανοι με τα ξεσπάσματα του.

Ωστόσο, όταν εμποδίζετε το παιδι σας να εκφράζει τον πόνο του, τον θάβει μέσα του, νιώθοντας μπερδεμένο και μόνο.

Στο μεταξύ εσείς χάνετε την ευκαιρία να δεθείτε μαζί του βαθιά και να μάθετε τις αιτίες της αγωνίας του. Αυτό που του μαθαίνετε είναι να το «βάζει στα πόδια» από τα συναισθήματα και να τα κρύβει από τους άλλους.
(….)

Ουσιαστικά, παρά τις καλές προθέσεις μας, πολλοί διδάσκουμε στα παιδια μας ότι τα οδυνηρά συναισθήματα είναι τρομακτικά και πρέπει να αποφεύγονται.»

———————————————————

Απόσπασμα από το βιβλίο «Αναθρέφοντας τα παιδιά μας, αναθρέφουμε τον εαυτό μας» της Naomi Aldort.

Τροφή για σκέψη… (και οχι για ενοχές! )

--------------------------------------------
Αν δεν έχεις ήδη τον οδηγό με τα ''5 Βήματα για να ανταποκριθείς θετικά & αποτελεσματικά όταν το παιδί σου κάνει κρίσεις θυμού, μπορείς να το κατεβάσεις δωρεάν (ή να μας κεράσεις ένα καφέ ) κάνοντας κλικ στο link https://www.buymeacoffee.com/positiveparents

Στον οδηγό:
Tι μπορώ να έχω στο μυαλό μου για να παραμείνω ψύχραιμος όταν το παιδί μου ''κρασάρει'';
Γιατί αντιδράει έτσι;
Τι πρέπει να του πω; Ποιες είναι οι σωστές λέξεις;
Πώς να του μάθω να ελέγξει τις αντιδράσεις του όταν βιώνει έντονα συναισθήματα;
Τι μπορώ να πω στο παιδί αφού περάσει η κρίση;
Εύχομαι να το βρεις χρήσιμο...
Ελένη